iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 646
The Iron Rose (1973, Jean Rollin)
http://www.imdb.com/title/tt0126004/
Ηθοποιοί: Francoise Pascal, Hugues Quester
Υπόθεση: Μια γυναίκα κι ένας άντρας, που συναντήθηκαν σε μια γαμήλια δεξίωση, αποφασίζουν να βγουν μαζί ραντεβού. Ξανασυναντιούνται σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό και πάνε για πικνικ και βόλτα με ποδήλατο. Στον δρόμο τους συναντούν ένα νεκροταφείο κι αποφασίζουν να μπουν μέσα. Καθώς πέφτει η νύχτα όμως, και οι πύλες του νεκροταφείου κλείνουν, παγιδεύονται και δεν μπορούν να βρουν διέξοδο. Σταδιακά, η γυναίκα θα αναπτύξει περίεργες συμπεριφορές και ριζικές αλλάγες προσωπικότητας.
H φιλμογραφία του Jean Rollin, αφήνοντας στην άκρη κάποιες προσπάθειές του στην hardcore πορνογραφία, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, αποτελείται κατά κύριο λόγο από βαμπιρικά, ερωτικά sexploitation έπη. Το Iron Rose είναι μια από αυτές τις εξαιρέσεις, αλλά αντί να πλησιάζει τις προσπάθειές του στον καθαρόαιμο τρόμο, όπως τα Grapes of Death (1978) και The Night of the Hunted (1980), πλησιάζει περισσότερο στην αφηρημένη, πειραματική διάθεση της πρώτης του ταινίας Rape of the Vampire (1968). Αν και διαφέρει θεματικά από άλλες δουλειές του, ένας οπαδός των ταινιών του Rollin θα βρει στο Iron Rose όλα τα στοιχεία που κάνουν αναγνωρίσιμη τη σκηνοθετική του προσέγγιση. Στην πραγματικότητα ο Rollin ήταν ένας πολύ καλός σκηνοθέτης, τουλάχιστον από την πλευρά της καθαρά εικαστικής δημιουργίας, και η ικανότητά του στη δημιουργία όμορφων πλάνων είναι εντυπωσιακή, αφού το σύνολο των ταινιών του είναι μια ακολουθία από εικόνες εξαιρετικής σύνθεσης και ποιητικής ομορφίας, με σημαντικότερο πρόβλημα το συνήθως συγκεχυμένο κι αφηρημένο σενάριο. Έτσι και στο Iron Rose, οι σκηνοθετικές τεχνικές του Rollin είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Art-house αισθητική, σουρεαλισμός, παραισθησιακή ατμόσφαιρα, αλληλουχίες dream-like εικόνων, χορογραφημένες σκηνές, μεγάλα πλάνα, offbeat σκηνοθετική γραμμή, υπνωτικοί ρυθμοί, σύμβολα, γοτθικές νύξεις, μυστικιστικός λυρισμός, ποιητικός ερωτισμός και όμορφες χρωματικές συνθέσεις, είναι πράγματα τα οποία δεν αποτελούν έκπληξη για κάποιον θεατή του Iron Rose που έχει έρθει σε επαφή με άλλες δουλειές του σκηνοθέτη. Επιπλέον υπάρχουν και γνωστές εμμονές του με τη φύση, τους κλόουν, τους σκελετούς και τα πέτρινα κτίρια, που κάνουν το τελικό αποτέλεσμα να μην ξεχωρίζει σκηνοθετικά από άλλες ταινίες του. Εκεί που διαφέρει το Iron Rose είναι η θεματική του βάση, που είναι αρκετά μυστηριώδης και αφηρημένη, γεγονός που δίνει στο αποτέλεσμα μια συγκεχυμένη διάθεση. Οι σχετικά αργοί ρυθμοί, τα ιδιότροπα διαλογικά μέρη και το θολό σενάριο, δημιουργούν την εντύπωση στον θετατή ότι δεν ξέρει τι ακριβώς βλέπει, αφού η ανάπτυξη της ιστορίας ακολουθεί μια τελείως σουρεαλιστική τροχία που πολλές φορές μοιάζει αδιέξοδη. Το ομιχλώδες, εφιαλτικό κλίμα της ταινίας και το αφηρημένο μυστήριο δημιουργούν πολλές φορές ένας όμορφο, αλλά ακατανόητο, αίσθημα αποπροσανατολισμού που εντυπωσιάζει εικαστικά αλλά προκαλεί ένα υπνωτικό μούδιασμα. Ακολυθίες ονειρικών εικόνων που προκαλούν μια αόριστη πνευματική διέγερση συνδυάζονται με μια δυσνόητη αφηγηματική εξέλιξη, που αρκετές φορές δεν αφήνει τον θεατή να βυθιστεί στο περίεργο φιλμικό σύμπαν που οικοδομεί ο Rollin. Με κάποιες αόριστες υπαρξιακές αναφορές και στοιχεία ψυχολογικού τρόμου, ο Rollin δεν προσπαθεί να περάσει κάποιο μήνυμα, αλλά μάλλον απευθύνεται κυρίως στη διάθεση του θεατή. Ακόμη κι έτσι, ο Rollin καταφέρνει να οικοδομήσε μια αδιαπέραστη, παραισθησιακή ατμόσφαιρα κι ένα σπειροειδές κλίμα παράνοιας που κινείται πάνω στην ονειρική έλλειψη λογικής, που κάνει το Iron Rose να μοιάζει με ένα περίεργο, διεστραμένο εφιάλτη. Οι εικόνες είναι φυσικά πανέμορφες και πολλές φορές είναι αδύνατο στον θεατή να μην εθιστεί στο περίεργο, πειραματικό σχεδόν, φιλμικό κόσμο του Iron Rose. Αντίθετα με τις περισσότερες ταινίες του, το γυμνό είναι περιορισμένο, ενώ και η γενικότερη διάθεση του Iron Rose μοιάζει να κινείται στις παρυφές της ψυχολογικής μελέτης και της σκοτεινής φαντασίας, παρά στο γοτθικό περιβάλλον σπερματικού τρόμου που είχαν οι περισσότερες δουλειές του. Σίγουρα δεν θα ικανοποιήσει τους φανατικούς λάτρεις των sexploitation ταινιών και των θρίλερ αλλά δεν θα απογοητέυσει όσους προτιμούν αφηρμένες, ιδιοσυγκρασιακές, σουρεαλιστικές δημιουργίες.
http://www.imdb.com/title/tt0126004/
Ηθοποιοί: Francoise Pascal, Hugues Quester
Υπόθεση: Μια γυναίκα κι ένας άντρας, που συναντήθηκαν σε μια γαμήλια δεξίωση, αποφασίζουν να βγουν μαζί ραντεβού. Ξανασυναντιούνται σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό και πάνε για πικνικ και βόλτα με ποδήλατο. Στον δρόμο τους συναντούν ένα νεκροταφείο κι αποφασίζουν να μπουν μέσα. Καθώς πέφτει η νύχτα όμως, και οι πύλες του νεκροταφείου κλείνουν, παγιδεύονται και δεν μπορούν να βρουν διέξοδο. Σταδιακά, η γυναίκα θα αναπτύξει περίεργες συμπεριφορές και ριζικές αλλάγες προσωπικότητας.
H φιλμογραφία του Jean Rollin, αφήνοντας στην άκρη κάποιες προσπάθειές του στην hardcore πορνογραφία, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, αποτελείται κατά κύριο λόγο από βαμπιρικά, ερωτικά sexploitation έπη. Το Iron Rose είναι μια από αυτές τις εξαιρέσεις, αλλά αντί να πλησιάζει τις προσπάθειές του στον καθαρόαιμο τρόμο, όπως τα Grapes of Death (1978) και The Night of the Hunted (1980), πλησιάζει περισσότερο στην αφηρημένη, πειραματική διάθεση της πρώτης του ταινίας Rape of the Vampire (1968). Αν και διαφέρει θεματικά από άλλες δουλειές του, ένας οπαδός των ταινιών του Rollin θα βρει στο Iron Rose όλα τα στοιχεία που κάνουν αναγνωρίσιμη τη σκηνοθετική του προσέγγιση. Στην πραγματικότητα ο Rollin ήταν ένας πολύ καλός σκηνοθέτης, τουλάχιστον από την πλευρά της καθαρά εικαστικής δημιουργίας, και η ικανότητά του στη δημιουργία όμορφων πλάνων είναι εντυπωσιακή, αφού το σύνολο των ταινιών του είναι μια ακολουθία από εικόνες εξαιρετικής σύνθεσης και ποιητικής ομορφίας, με σημαντικότερο πρόβλημα το συνήθως συγκεχυμένο κι αφηρημένο σενάριο. Έτσι και στο Iron Rose, οι σκηνοθετικές τεχνικές του Rollin είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Art-house αισθητική, σουρεαλισμός, παραισθησιακή ατμόσφαιρα, αλληλουχίες dream-like εικόνων, χορογραφημένες σκηνές, μεγάλα πλάνα, offbeat σκηνοθετική γραμμή, υπνωτικοί ρυθμοί, σύμβολα, γοτθικές νύξεις, μυστικιστικός λυρισμός, ποιητικός ερωτισμός και όμορφες χρωματικές συνθέσεις, είναι πράγματα τα οποία δεν αποτελούν έκπληξη για κάποιον θεατή του Iron Rose που έχει έρθει σε επαφή με άλλες δουλειές του σκηνοθέτη. Επιπλέον υπάρχουν και γνωστές εμμονές του με τη φύση, τους κλόουν, τους σκελετούς και τα πέτρινα κτίρια, που κάνουν το τελικό αποτέλεσμα να μην ξεχωρίζει σκηνοθετικά από άλλες ταινίες του. Εκεί που διαφέρει το Iron Rose είναι η θεματική του βάση, που είναι αρκετά μυστηριώδης και αφηρημένη, γεγονός που δίνει στο αποτέλεσμα μια συγκεχυμένη διάθεση. Οι σχετικά αργοί ρυθμοί, τα ιδιότροπα διαλογικά μέρη και το θολό σενάριο, δημιουργούν την εντύπωση στον θετατή ότι δεν ξέρει τι ακριβώς βλέπει, αφού η ανάπτυξη της ιστορίας ακολουθεί μια τελείως σουρεαλιστική τροχία που πολλές φορές μοιάζει αδιέξοδη. Το ομιχλώδες, εφιαλτικό κλίμα της ταινίας και το αφηρημένο μυστήριο δημιουργούν πολλές φορές ένας όμορφο, αλλά ακατανόητο, αίσθημα αποπροσανατολισμού που εντυπωσιάζει εικαστικά αλλά προκαλεί ένα υπνωτικό μούδιασμα. Ακολυθίες ονειρικών εικόνων που προκαλούν μια αόριστη πνευματική διέγερση συνδυάζονται με μια δυσνόητη αφηγηματική εξέλιξη, που αρκετές φορές δεν αφήνει τον θεατή να βυθιστεί στο περίεργο φιλμικό σύμπαν που οικοδομεί ο Rollin. Με κάποιες αόριστες υπαρξιακές αναφορές και στοιχεία ψυχολογικού τρόμου, ο Rollin δεν προσπαθεί να περάσει κάποιο μήνυμα, αλλά μάλλον απευθύνεται κυρίως στη διάθεση του θεατή. Ακόμη κι έτσι, ο Rollin καταφέρνει να οικοδομήσε μια αδιαπέραστη, παραισθησιακή ατμόσφαιρα κι ένα σπειροειδές κλίμα παράνοιας που κινείται πάνω στην ονειρική έλλειψη λογικής, που κάνει το Iron Rose να μοιάζει με ένα περίεργο, διεστραμένο εφιάλτη. Οι εικόνες είναι φυσικά πανέμορφες και πολλές φορές είναι αδύνατο στον θεατή να μην εθιστεί στο περίεργο, πειραματικό σχεδόν, φιλμικό κόσμο του Iron Rose. Αντίθετα με τις περισσότερες ταινίες του, το γυμνό είναι περιορισμένο, ενώ και η γενικότερη διάθεση του Iron Rose μοιάζει να κινείται στις παρυφές της ψυχολογικής μελέτης και της σκοτεινής φαντασίας, παρά στο γοτθικό περιβάλλον σπερματικού τρόμου που είχαν οι περισσότερες δουλειές του. Σίγουρα δεν θα ικανοποιήσει τους φανατικούς λάτρεις των sexploitation ταινιών και των θρίλερ αλλά δεν θα απογοητέυσει όσους προτιμούν αφηρμένες, ιδιοσυγκρασιακές, σουρεαλιστικές δημιουργίες.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
