iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
The Mansion of Madness (1973, Juan Lopez Moctezuma)
http://www.imdb.com/title/tt0068504/
Υπόθεση: Ένας δημοσιογράφος πηγαίνει σε ένα παλιό ψυχιατρικό άσυλο για να πάρει με τον υπεύθυνο γιατρό, ο οποίος εφαρμόζει μια νέα, πρωτοποριακή μέθοδο για την αντιμετώπιση των ψυχικών νόσων, που χρησιμοποιεί στους έγκλειστους ασθενείς. Κατά τη διάρκεια όμως της ξενάγησής του στο εσωτερικό του ασύλου, διαπιστώνει με τρόμο πως ο γιατρός στην πραγματικότητα είναι ένας παρανοϊκός έγκλειστος του ψυχιατρείου που έχει δημιουργήσει το προσωπικό του βασίλειο μέσα στους τοίχους τις κλινικής με τους υπόλοιπους τρελούς ως αυλικούς. Ακόμη και οι επικίνδυνοι ψυχοπαθείς που βρίσκονται κλεισμένοι στις σκοτεινές κατακόμβες της κλινικής, είναι στην πραγματικότητα το ιατρικό προσωπικό.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Mansion of Madness είναι το λάθος marketing, που έκανε το σφάλμα να πλασάρει την ταινία ως τρόμου και όχι σαν σουρεαλιστική, μαύρη κωμωδία, που πραγματικά είναι. Ο σκηνοθέτης διασκευάζει ελευθερα το "The System of Dr. Tarr and Pf. Fether" του Poe η οποία βασίζεται στο concept του σφετερισμού της εξουσίας ενό ψυχιατρείου από τους ίδιους τους τροφίμους του. Ο Moctezuma, που έγινε ευρύτερα γνωστός με το μεταγενέστερο Alucarda, ένα πανέμορφο, υπνωτικό, εντυπωσιακό nunsploitation, προσπάθησε να διασκευάσει την ιστορία του Poe με όρους που θα έκανε ο Jodorowsky, με τον οποίο διατηρούσε χρόνια φιλία. Σαφώς επηρρεασμένος από το El Topo, στο οποίο είχε αναλάβει την παραγωγή, και με τη βοήθεια του κινηματογραφιστή και σκηνοθέτη Rafael Corkidi, ο οποίος είχε επίσης μπλεχτεί στο αριστούργημα του Jodorowsky, o μεξικάνος σκηνοθέτης επιχείρησε να μεταφέρει την ιστορία σε ένα παράλογο, σουρεαλιστικό φιλμικό σύμπαν. Το Mansion of Madness λοιπόν είναι μια περίεργη, μαύρη κωμωδία, που βασίζεται στο αναρχικό κλίμα, το αφηρημένο χιούμορ, τις σουρεαλιστικές καταστάσεις και τους έξυπνους διαλόγους. Χρησιμοποιώντας μια βαριά ατμόσφαιρα αποσύνθεσης και παράνοιας και εμμένοντας σε χαλαρές, νωχελικές κινηματογραφικές δομές, ο Moctezuma αποδομεί την παραδοσιακή αφήγηση, βασισμένος σε μια μη συμβατική, αυτοσχεδιαστική προσέγγιση. Η δράση της ταινίας εξελίσσεται μέσα από αρκετά πρωτότυπους διαλόγους, που όμως αρκετές φορές γίνονται κουραστικοί. Η ταινία εξελίσσεται σαν θέατρο του παραλόγου, βουτηγμένη μέσα στην εκκεντρικότητα και σε μια μανιακή, εξωτική διάθεση. Οι διάλογοι αρκετές φορές διακόπτονται από ορισμένες βίαιες σκηνές που ενδέχεται να ενοχλήσουν μερικούς θεατές, από αρκετές περίεργες αλλά υστερικά όμορφες εικόνες, αλλά και μια έντονη χιουμοριστική διάθεση που πλησιάζει το αναρχικό χιούμορ των Monty Python. Το τρελο και παρδαλό κλίμα της ταινίας και η εκκεντρική της πολυχρωμία ενισχύεται και από την μανιακή, χειμαρρώδη ερμηνεία του Claudio Brook στον ρόλο του ψυχοπαθή ηγέτη του ασύλου. Προσωπικά, θεωρώ το Mansion of Madness μια αρκετά πρωτότυπη κι εμπνευσμένη σουρεαλιστική κωμωδία, γεμάτη εκεντρικούς χαρακτήρες, παράλογες καταστάσεις και αντισυμβατική διάθεση, που απέχει βέβαια από το χαρακτηριστεί αριστούργημα. Όσοι περιμένουν ένα σκοτεινό και βίαιο θρίλερ σίγουρα θα απογοητευτούν. Όσοι όμως ενδιαφέρονται να δουν μια περίεργη ταινία, art-house αισθητικής ή λατρεύουν το σινεμά του Jodorowsky, ή καλύτερα του Marins, αξίζει να την προσπαθήσουν. Μια ταινία που είτε θα την αγαπήσεις είτε θα τη μισήσεις.
Trailer:
http://www.imdb.com/title/tt0068504/
Υπόθεση: Ένας δημοσιογράφος πηγαίνει σε ένα παλιό ψυχιατρικό άσυλο για να πάρει με τον υπεύθυνο γιατρό, ο οποίος εφαρμόζει μια νέα, πρωτοποριακή μέθοδο για την αντιμετώπιση των ψυχικών νόσων, που χρησιμοποιεί στους έγκλειστους ασθενείς. Κατά τη διάρκεια όμως της ξενάγησής του στο εσωτερικό του ασύλου, διαπιστώνει με τρόμο πως ο γιατρός στην πραγματικότητα είναι ένας παρανοϊκός έγκλειστος του ψυχιατρείου που έχει δημιουργήσει το προσωπικό του βασίλειο μέσα στους τοίχους τις κλινικής με τους υπόλοιπους τρελούς ως αυλικούς. Ακόμη και οι επικίνδυνοι ψυχοπαθείς που βρίσκονται κλεισμένοι στις σκοτεινές κατακόμβες της κλινικής, είναι στην πραγματικότητα το ιατρικό προσωπικό.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Mansion of Madness είναι το λάθος marketing, που έκανε το σφάλμα να πλασάρει την ταινία ως τρόμου και όχι σαν σουρεαλιστική, μαύρη κωμωδία, που πραγματικά είναι. Ο σκηνοθέτης διασκευάζει ελευθερα το "The System of Dr. Tarr and Pf. Fether" του Poe η οποία βασίζεται στο concept του σφετερισμού της εξουσίας ενό ψυχιατρείου από τους ίδιους τους τροφίμους του. Ο Moctezuma, που έγινε ευρύτερα γνωστός με το μεταγενέστερο Alucarda, ένα πανέμορφο, υπνωτικό, εντυπωσιακό nunsploitation, προσπάθησε να διασκευάσει την ιστορία του Poe με όρους που θα έκανε ο Jodorowsky, με τον οποίο διατηρούσε χρόνια φιλία. Σαφώς επηρρεασμένος από το El Topo, στο οποίο είχε αναλάβει την παραγωγή, και με τη βοήθεια του κινηματογραφιστή και σκηνοθέτη Rafael Corkidi, ο οποίος είχε επίσης μπλεχτεί στο αριστούργημα του Jodorowsky, o μεξικάνος σκηνοθέτης επιχείρησε να μεταφέρει την ιστορία σε ένα παράλογο, σουρεαλιστικό φιλμικό σύμπαν. Το Mansion of Madness λοιπόν είναι μια περίεργη, μαύρη κωμωδία, που βασίζεται στο αναρχικό κλίμα, το αφηρημένο χιούμορ, τις σουρεαλιστικές καταστάσεις και τους έξυπνους διαλόγους. Χρησιμοποιώντας μια βαριά ατμόσφαιρα αποσύνθεσης και παράνοιας και εμμένοντας σε χαλαρές, νωχελικές κινηματογραφικές δομές, ο Moctezuma αποδομεί την παραδοσιακή αφήγηση, βασισμένος σε μια μη συμβατική, αυτοσχεδιαστική προσέγγιση. Η δράση της ταινίας εξελίσσεται μέσα από αρκετά πρωτότυπους διαλόγους, που όμως αρκετές φορές γίνονται κουραστικοί. Η ταινία εξελίσσεται σαν θέατρο του παραλόγου, βουτηγμένη μέσα στην εκκεντρικότητα και σε μια μανιακή, εξωτική διάθεση. Οι διάλογοι αρκετές φορές διακόπτονται από ορισμένες βίαιες σκηνές που ενδέχεται να ενοχλήσουν μερικούς θεατές, από αρκετές περίεργες αλλά υστερικά όμορφες εικόνες, αλλά και μια έντονη χιουμοριστική διάθεση που πλησιάζει το αναρχικό χιούμορ των Monty Python. Το τρελο και παρδαλό κλίμα της ταινίας και η εκκεντρική της πολυχρωμία ενισχύεται και από την μανιακή, χειμαρρώδη ερμηνεία του Claudio Brook στον ρόλο του ψυχοπαθή ηγέτη του ασύλου. Προσωπικά, θεωρώ το Mansion of Madness μια αρκετά πρωτότυπη κι εμπνευσμένη σουρεαλιστική κωμωδία, γεμάτη εκεντρικούς χαρακτήρες, παράλογες καταστάσεις και αντισυμβατική διάθεση, που απέχει βέβαια από το χαρακτηριστεί αριστούργημα. Όσοι περιμένουν ένα σκοτεινό και βίαιο θρίλερ σίγουρα θα απογοητευτούν. Όσοι όμως ενδιαφέρονται να δουν μια περίεργη ταινία, art-house αισθητικής ή λατρεύουν το σινεμά του Jodorowsky, ή καλύτερα του Marins, αξίζει να την προσπαθήσουν. Μια ταινία που είτε θα την αγαπήσεις είτε θα τη μισήσεις.
Trailer:
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
