Αισυμνήτης
Banned
- Joined
- 16 Ιουλ 2014
- Μηνύματα
- 148
- Αντιδράσεις
- 245
Με αφορμή την αναζήτηση του μέλους pistapista για μια ταινία:
http://www.retromaniax.gr/vb/forum/%...CE%BD%CE%BF-12
Οι νιόπαντροι Τζένη και Έρικ μετακομίζουν στην ευρύχωρη, αν και ελαφρώς παραμελημένη, έπαυλη του δεύτερου στην εξοχή. Εκεί συναντούν φίλους και συνεργάτες του Έρικ. Από τις μεταξύ τους συζητήσεις μαθαίνουμε ότι:
Η Τζένη ταράζεται από τη μαρτυρία του αλαφροΐσκιωτου κηπουρού ότι το φάντασμα της Μάριον στοιχειώνει την έπαυλη, όπως και από το πορτρέτο της Μάριον που μοιάζει στη μητέρα της Τζένης. Σύντομα η Τζένη αρχίζει να ακούει ανεξήγητες κραυγές και να βλέπει παντού ένα ανθρώπινο κρανίο. Αρχίζει να φοβάται ότι το φάντασμα της Μάριον την καταδιώκει για να την εκδικηθεί ή ότι απλώς χάνει ξανά τα λογικά της.
Σε μια προσπάθεια να την καθησυχάσει, ο Έρικ αποφασίζει να κάψουν το πορτρέτο της Μάριον. Καθώς το ζευγάρι καθαρίζει τα απομεινάρια του πίνακα, η Τζένη βλέπει με τρόμο ένα ανθρώπινο κρανίο να ξεπροβάλλει μέσα από τις στάχτες. Η Τζένη πανικοβάλλεται εντελώς και χάνει τις αισθήσεις της, όταν ο Έρικ τη διαβεβαιώνει έκπληκτος ότι εκείνος δεν βλέπει απολύτως τίποτα.
Στο σημείο αυτό αρχίζουν οι μεγάλες αποκαλύψεις, τις οποίες είναι κρίμα να χαλάσουμε για όσους φίλους/ες θελήσουν να δουν την ταινία. Αρκεί απλώς να αναφέρουμε ότι σε όσα ακολουθούν εμπλέκεται τόσο το συνωμοτικό όσο και το μεταφυσικό στοιχείο.
Ήδη στην εποχή της συγκεκριμένης ταινίας, το θέμα της είχε προλάβει να φορεθεί αρκετές φορές. Παρόμοια πλοκή είχαν πχ οι προγενέστερες ταινίες The Cat and the Canary (1927), Rebecca (1940) και (κυρίως) Gaslight (1944). Επίσης, λίγα χρόνια μετά ακολούθησαν και οι ταινίες The Innocents (1961) και The Haunting (1963), που είναι πιο γνήσιες ιστορίες με φαντάσματα.
Όλες οι προαναφερθείσες ταινίες γυρίστηκαν από μεγάλες εταιρίες παραγωγής και είχαν προϋπολογισμούς που τους επέτρεπαν να στρατολογήσουν ηθοποιούς όπως o Laurence Olivier, η Joan Fontaine, η Ingrid Bergman, η Angela Lansbury και η Deborah Kerr, καθοδηγούμενους από σκηνοθέτες όπως ο Alfred Hitchcock, ο George Cukor και ο Robert Wise.
Αυτή η σύγκριση λειτουργεί σε βάρος του «ταπεινού» The Screaming Skull, το οποίο ήταν ανεξάρτητη παραγωγή. Αποτέλεσμα είναι η συγκεκριμένη ταινία να έχει δεχτεί κριτική πολύ σκληρότερη απʼ όσο της αξίζει. Αυτό οφείλεται και στην εισαγωγή της ταινίας, η οποία προστέθηκε για διαφημιστικούς λόγους, μετά από απαίτηση της εταιρίας διανομής. Η εισαγωγή δηλώνει, με αρκετή δόση θράσους, ότι οι παραγωγοί της ταινίας αναλαμβάνουν να καλύψουν τα έξοδα της κηδείας σε όσους θεατές πεθάνουν από το φόβο τους κατά τη διάρκεια της προβολής της. Μάλιστα, τολμά να δείξει και ένα ανοιχτό φέρετρο, εξασφαλισμένο τάχα για κάποιον από τους άτυχους θεατές αυτής της τόσο τρομακτικής ταινίας…
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Το The Screaming Skull δεν είναι ένα αριστούργημα του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου τρόμου και φαντασίας, όπως πχ το εντελώς απόκοσμο Carnival of Souls (1962). Όμως, είναι μια ταινία που καταφέρνει να δημιουργήσει την κατάλληλη «στοιχειωμένη» ατμόσφαιρα, με τη βοήθεια της φωτογραφίας του Floyd Crosby (The Pit and the Pendulum, 1961) και της μουσικής του «οσκαρικού» Ernest Gold (Exodus, 1961).
Ειδικά στα πρώτα δύο τρίτα, όπου η πρωταγωνίστρια Peggy Webber περιφέρεται ολομόναχη τα βράδια στην έπαυλη, ανακαλύπτοντας σιγά-σιγά τα μυστικά που η τελευταία κρύβει. Χαρίζοντας σκηνές, όπως αυτή με τα χτυπήματα στην πόρτα, οι οποίες αντιγράφτηκαν από ταινίες με μεγαλύτερη αναγνώριση, όπως το The Haunting. Δυστυχώς, ο χαμηλός προϋπολογισμός γίνεται φανερός στο πιο ακατάλληλο σημείο, το φινάλε, όπου τα απλοϊκά ειδικά εφέ της τελικής «αναμέτρησης» προκαλούν περισσότερο αμηχανία, παρά τρόμο.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι γενικά επαρκείς, αν και θα περίμενε κάποιος να παρουσιάζουν λίγο μεγαλύτερη ένταση, κρίνοντας από τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν οι χαρακτήρες τους οποίους υποδύονται. Ξεχωρίζει στη σύντομη, αλλά ουσιαστική, του συμμετοχή το ζευγάρι του αιδεσιμότατου, Russ Conway, και της συζύγου του, Toni Johnson.
Η διαφημιστική αφίσα της ταινίας, μαζί με το «γκαραντί» της δωρεάν κηδείας!
Αφίσα κορυφαία ή «πάτος», αναλόγως των προτιμήσεών σας…
Το διαφημιστικό τρέιλερ της ταινίας:
https://en.wikipedia.org/wiki/The_Screaming_Skull
http://www.imdb.com/title/tt0052169/
http://www.retromaniax.gr/vb/forum/%...CE%BD%CE%BF-12
Οι νιόπαντροι Τζένη και Έρικ μετακομίζουν στην ευρύχωρη, αν και ελαφρώς παραμελημένη, έπαυλη του δεύτερου στην εξοχή. Εκεί συναντούν φίλους και συνεργάτες του Έρικ. Από τις μεταξύ τους συζητήσεις μαθαίνουμε ότι:
- Ο Έρικ είχε ξαναπαντρευτεί. Η πρώτη του σύζυγος λεγόταν Μάριον και είχε σκοτωθεί στην έπαυλη, όταν έπεσε και χτύπησε στη λιμνούλα του κήπου.
- Ο αλλόκοτος κηπουρός είχε έντονο συναισθηματικό δεσμό με τη Μάριον και είναι πιθανόν να μην καλοβλέπει την Τζένη.
- Η Τζένη (όπως και η Μάριον, πριν απʼ αυτήν) έχει μεγάλη περιουσία.
- Η Τζένη είχε νοσηλευτεί για ένα διάστημα σε ψυχιατρική κλινική, μετά από τον ξαφνικό θάνατο των γονιών της σε δυστύχημα.
Η Τζένη ταράζεται από τη μαρτυρία του αλαφροΐσκιωτου κηπουρού ότι το φάντασμα της Μάριον στοιχειώνει την έπαυλη, όπως και από το πορτρέτο της Μάριον που μοιάζει στη μητέρα της Τζένης. Σύντομα η Τζένη αρχίζει να ακούει ανεξήγητες κραυγές και να βλέπει παντού ένα ανθρώπινο κρανίο. Αρχίζει να φοβάται ότι το φάντασμα της Μάριον την καταδιώκει για να την εκδικηθεί ή ότι απλώς χάνει ξανά τα λογικά της.
Σε μια προσπάθεια να την καθησυχάσει, ο Έρικ αποφασίζει να κάψουν το πορτρέτο της Μάριον. Καθώς το ζευγάρι καθαρίζει τα απομεινάρια του πίνακα, η Τζένη βλέπει με τρόμο ένα ανθρώπινο κρανίο να ξεπροβάλλει μέσα από τις στάχτες. Η Τζένη πανικοβάλλεται εντελώς και χάνει τις αισθήσεις της, όταν ο Έρικ τη διαβεβαιώνει έκπληκτος ότι εκείνος δεν βλέπει απολύτως τίποτα.
Στο σημείο αυτό αρχίζουν οι μεγάλες αποκαλύψεις, τις οποίες είναι κρίμα να χαλάσουμε για όσους φίλους/ες θελήσουν να δουν την ταινία. Αρκεί απλώς να αναφέρουμε ότι σε όσα ακολουθούν εμπλέκεται τόσο το συνωμοτικό όσο και το μεταφυσικό στοιχείο.
Ήδη στην εποχή της συγκεκριμένης ταινίας, το θέμα της είχε προλάβει να φορεθεί αρκετές φορές. Παρόμοια πλοκή είχαν πχ οι προγενέστερες ταινίες The Cat and the Canary (1927), Rebecca (1940) και (κυρίως) Gaslight (1944). Επίσης, λίγα χρόνια μετά ακολούθησαν και οι ταινίες The Innocents (1961) και The Haunting (1963), που είναι πιο γνήσιες ιστορίες με φαντάσματα.
Όλες οι προαναφερθείσες ταινίες γυρίστηκαν από μεγάλες εταιρίες παραγωγής και είχαν προϋπολογισμούς που τους επέτρεπαν να στρατολογήσουν ηθοποιούς όπως o Laurence Olivier, η Joan Fontaine, η Ingrid Bergman, η Angela Lansbury και η Deborah Kerr, καθοδηγούμενους από σκηνοθέτες όπως ο Alfred Hitchcock, ο George Cukor και ο Robert Wise.
Αυτή η σύγκριση λειτουργεί σε βάρος του «ταπεινού» The Screaming Skull, το οποίο ήταν ανεξάρτητη παραγωγή. Αποτέλεσμα είναι η συγκεκριμένη ταινία να έχει δεχτεί κριτική πολύ σκληρότερη απʼ όσο της αξίζει. Αυτό οφείλεται και στην εισαγωγή της ταινίας, η οποία προστέθηκε για διαφημιστικούς λόγους, μετά από απαίτηση της εταιρίας διανομής. Η εισαγωγή δηλώνει, με αρκετή δόση θράσους, ότι οι παραγωγοί της ταινίας αναλαμβάνουν να καλύψουν τα έξοδα της κηδείας σε όσους θεατές πεθάνουν από το φόβο τους κατά τη διάρκεια της προβολής της. Μάλιστα, τολμά να δείξει και ένα ανοιχτό φέρετρο, εξασφαλισμένο τάχα για κάποιον από τους άτυχους θεατές αυτής της τόσο τρομακτικής ταινίας…
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Το The Screaming Skull δεν είναι ένα αριστούργημα του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου τρόμου και φαντασίας, όπως πχ το εντελώς απόκοσμο Carnival of Souls (1962). Όμως, είναι μια ταινία που καταφέρνει να δημιουργήσει την κατάλληλη «στοιχειωμένη» ατμόσφαιρα, με τη βοήθεια της φωτογραφίας του Floyd Crosby (The Pit and the Pendulum, 1961) και της μουσικής του «οσκαρικού» Ernest Gold (Exodus, 1961).
Ειδικά στα πρώτα δύο τρίτα, όπου η πρωταγωνίστρια Peggy Webber περιφέρεται ολομόναχη τα βράδια στην έπαυλη, ανακαλύπτοντας σιγά-σιγά τα μυστικά που η τελευταία κρύβει. Χαρίζοντας σκηνές, όπως αυτή με τα χτυπήματα στην πόρτα, οι οποίες αντιγράφτηκαν από ταινίες με μεγαλύτερη αναγνώριση, όπως το The Haunting. Δυστυχώς, ο χαμηλός προϋπολογισμός γίνεται φανερός στο πιο ακατάλληλο σημείο, το φινάλε, όπου τα απλοϊκά ειδικά εφέ της τελικής «αναμέτρησης» προκαλούν περισσότερο αμηχανία, παρά τρόμο.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι γενικά επαρκείς, αν και θα περίμενε κάποιος να παρουσιάζουν λίγο μεγαλύτερη ένταση, κρίνοντας από τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν οι χαρακτήρες τους οποίους υποδύονται. Ξεχωρίζει στη σύντομη, αλλά ουσιαστική, του συμμετοχή το ζευγάρι του αιδεσιμότατου, Russ Conway, και της συζύγου του, Toni Johnson.
Η διαφημιστική αφίσα της ταινίας, μαζί με το «γκαραντί» της δωρεάν κηδείας!
Αφίσα κορυφαία ή «πάτος», αναλόγως των προτιμήσεών σας…
Το διαφημιστικό τρέιλερ της ταινίας:
http://www.imdb.com/title/tt0052169/
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
