iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 657
The Spider Labyrinth (1988, Gianfranco Giagni)
http://www.imdb.com/title/tt0095728/
Ηθοποιοί: Roland Wybenga, Paola Rinaldi, Margareta von Krauss, Claudia Muzi, Stephane Audran, William Berger
Υπόθεση: Ένας αμερικάνος καθηγητής που μελετά νεκρές γλώσσες είναι μέλος ενός πανεπιστημιακού σχεδίου που αφορά καθηγητές από όλο τον κόσμο που συνεργάζονται για να κατανοήσουν μια, χαμένη από καιρό, γλώσσα. Όταν ο συνεργάτης του στην Ουγγαρία σταματά να έχει επαφή μαζί του, ο καθηγητής ταξιδεύει στην Βουδαπέστη όπου θα αντιμετωπίσει ένα παράξενο, εχθρικό περιβάλλον.
Το 1988, οι μεγαλύτεροι σκηνοθέτες του ιταλικού τρόμου βρισκόταν σε κινηματογραφική παρακμή. Οι ταινίες που γύριζαν οι Fulci, Deodato και Lenzi εκείνη την εποχή ήταν στην καλύτερη περίπτωση μέτριες και μόνο ο Argento και ο Soavi προσπαθούσαν να κρατήσουν την σημαία του ιταλικού τρόμου ψηλά. Ο Gianfranco Giagni, με το Spider Labyrinth, υπογράφει την πρώτη του σκηνοθετική δουλεία και από το τελικό αποτέλεσμα φαίνεται ότι είχε μελετήσει πολύ καλά τα σημαντικότερα κεφάλαια του ιταλικού τρόμου που αφορούσαν τις δουλειές των Bava και Argento. Χρησιμοποιώντας την πετυχημένη συνταγή των πρώιμων ιταλικών giallo και προσθέτοντας στοιχεία μυστικιστικού, ψυχολογικού και συνωμοσιολογικού τρόμου, ο Giagni στήνει μια πολύ καλή ταινία τρόμου που καταφέρνει να ισορροπήσει μεταξύ βίαιων φόνων, ανατριχιαστικής ατμόσφαιρας και πυκνού μυστηρίου. Προσθέτοντας μερικές πινελιές από το έργο του Lovecraft και ακολουθώντας τη στυλιστική δομή του Suspiria, του House with Laughing Windows και του All the Colors of the Dark, o Giagni καταφέρνει να ύφάνει ένα εξαιρετικό ιστό μυστηρίου, που ακολουθεί μια σπειροειδή κίνηση μέσα σε ένα λαβύρινθο αβεβαιότητας και απροσδιόριστης απειλής. Στοιχεία από τα αμερικανικα slasher συνδυάζονται με την τελετουργική μυσταγωγία των giallo και o αποκρυφιστικός τρόμος με θεωρίες συνωμοσίας, για να δώσουν ένα πολύ αποτελεσματικό υβρίδιο που βασίζεται πάνω στο γνωστό concept του ξένου επισκέπτη που σταδιακά μπλέκεται στις σκοτεινές προθέσεις της ντόπιας κοινωνίας. Η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι εξαιρετικά αντριχιαστική και εφιαλτική, χαρίζοντας το απαραίτητο αίσθημα αβεβαιότητας, που προκαλλεί τις αισθήσεις του θεατή, δημιουργώντας παράλληλα ένα άβολο, απειλητικό κλίμα καθώς το μυστήριο γίνεται όλο και πιο σκοτεινό. Οι αργοί ρυθμοί της ταινίας καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια υφέρπουσα αίσθηση ανασφάλειας, που κλιμακώνεται εφιαλτικά μέχρι την τελική κορύφωση και δίνει την δυνατότητα και τον χρόνο στον σκηνοθέτη να οικοδομήσει ένα ερεβώδες σύμπαν που απορροφά τον θεατή σε ένα λαβύρινθο απόκρυφων συνωμοσιών. Η πλοκή ξετυλίγεται θαυμάσια, χωρίς κανένα ίχνος προβλεψιμότητας, δίνοντας ένα αφόρητα μακάβριο ύφος που υποβάλλει το κοινό της ταινίας και το εισάγει σε μια παράλληλη πραγματικότητα γεμάτη με σκοτεινές γωνίες, απειλητικές σκηνές και γοτθικούς τόνους. Ο Giagni χρησιμοποιεί με πολύ όμορφο τρόπο το αστικό τοπίο της Βουδαπέστης και καταφέρνει με τις όμορφες νυχτερινές λήψεις, τη moody φωτογραφία, τις ακολουθίες ονειρικών εικόνων και την στυλιζαρισμένη σκηνοθετική ματιά να φτιάξει μια βαριά αποτρόπαια ατμόσφαιρα που σταδιακά οδηγείται στο μαγευτικό, αποκαλυπτικό φινάλε. Η ταινία έχει μερικά προβλήματα, κυρίως λόγω του πέριορισμένου μπάτζετ και μερικές φορές τα stop-motion οπτικά εφφέ μοιάζουν κάπως ξεπερασμένα. Τα προβλήματα αυτά όμως δεν μειώνουν στο ελάχιστο το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο αποτελεί μια από τις καλύτερες δουλειές του, παρηκμασμένου τότε, ιταλικού τρόμου.
http://www.imdb.com/title/tt0095728/
Ηθοποιοί: Roland Wybenga, Paola Rinaldi, Margareta von Krauss, Claudia Muzi, Stephane Audran, William Berger
Υπόθεση: Ένας αμερικάνος καθηγητής που μελετά νεκρές γλώσσες είναι μέλος ενός πανεπιστημιακού σχεδίου που αφορά καθηγητές από όλο τον κόσμο που συνεργάζονται για να κατανοήσουν μια, χαμένη από καιρό, γλώσσα. Όταν ο συνεργάτης του στην Ουγγαρία σταματά να έχει επαφή μαζί του, ο καθηγητής ταξιδεύει στην Βουδαπέστη όπου θα αντιμετωπίσει ένα παράξενο, εχθρικό περιβάλλον.
Το 1988, οι μεγαλύτεροι σκηνοθέτες του ιταλικού τρόμου βρισκόταν σε κινηματογραφική παρακμή. Οι ταινίες που γύριζαν οι Fulci, Deodato και Lenzi εκείνη την εποχή ήταν στην καλύτερη περίπτωση μέτριες και μόνο ο Argento και ο Soavi προσπαθούσαν να κρατήσουν την σημαία του ιταλικού τρόμου ψηλά. Ο Gianfranco Giagni, με το Spider Labyrinth, υπογράφει την πρώτη του σκηνοθετική δουλεία και από το τελικό αποτέλεσμα φαίνεται ότι είχε μελετήσει πολύ καλά τα σημαντικότερα κεφάλαια του ιταλικού τρόμου που αφορούσαν τις δουλειές των Bava και Argento. Χρησιμοποιώντας την πετυχημένη συνταγή των πρώιμων ιταλικών giallo και προσθέτοντας στοιχεία μυστικιστικού, ψυχολογικού και συνωμοσιολογικού τρόμου, ο Giagni στήνει μια πολύ καλή ταινία τρόμου που καταφέρνει να ισορροπήσει μεταξύ βίαιων φόνων, ανατριχιαστικής ατμόσφαιρας και πυκνού μυστηρίου. Προσθέτοντας μερικές πινελιές από το έργο του Lovecraft και ακολουθώντας τη στυλιστική δομή του Suspiria, του House with Laughing Windows και του All the Colors of the Dark, o Giagni καταφέρνει να ύφάνει ένα εξαιρετικό ιστό μυστηρίου, που ακολουθεί μια σπειροειδή κίνηση μέσα σε ένα λαβύρινθο αβεβαιότητας και απροσδιόριστης απειλής. Στοιχεία από τα αμερικανικα slasher συνδυάζονται με την τελετουργική μυσταγωγία των giallo και o αποκρυφιστικός τρόμος με θεωρίες συνωμοσίας, για να δώσουν ένα πολύ αποτελεσματικό υβρίδιο που βασίζεται πάνω στο γνωστό concept του ξένου επισκέπτη που σταδιακά μπλέκεται στις σκοτεινές προθέσεις της ντόπιας κοινωνίας. Η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι εξαιρετικά αντριχιαστική και εφιαλτική, χαρίζοντας το απαραίτητο αίσθημα αβεβαιότητας, που προκαλλεί τις αισθήσεις του θεατή, δημιουργώντας παράλληλα ένα άβολο, απειλητικό κλίμα καθώς το μυστήριο γίνεται όλο και πιο σκοτεινό. Οι αργοί ρυθμοί της ταινίας καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια υφέρπουσα αίσθηση ανασφάλειας, που κλιμακώνεται εφιαλτικά μέχρι την τελική κορύφωση και δίνει την δυνατότητα και τον χρόνο στον σκηνοθέτη να οικοδομήσει ένα ερεβώδες σύμπαν που απορροφά τον θεατή σε ένα λαβύρινθο απόκρυφων συνωμοσιών. Η πλοκή ξετυλίγεται θαυμάσια, χωρίς κανένα ίχνος προβλεψιμότητας, δίνοντας ένα αφόρητα μακάβριο ύφος που υποβάλλει το κοινό της ταινίας και το εισάγει σε μια παράλληλη πραγματικότητα γεμάτη με σκοτεινές γωνίες, απειλητικές σκηνές και γοτθικούς τόνους. Ο Giagni χρησιμοποιεί με πολύ όμορφο τρόπο το αστικό τοπίο της Βουδαπέστης και καταφέρνει με τις όμορφες νυχτερινές λήψεις, τη moody φωτογραφία, τις ακολουθίες ονειρικών εικόνων και την στυλιζαρισμένη σκηνοθετική ματιά να φτιάξει μια βαριά αποτρόπαια ατμόσφαιρα που σταδιακά οδηγείται στο μαγευτικό, αποκαλυπτικό φινάλε. Η ταινία έχει μερικά προβλήματα, κυρίως λόγω του πέριορισμένου μπάτζετ και μερικές φορές τα stop-motion οπτικά εφφέ μοιάζουν κάπως ξεπερασμένα. Τα προβλήματα αυτά όμως δεν μειώνουν στο ελάχιστο το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο αποτελεί μια από τις καλύτερες δουλειές του, παρηκμασμένου τότε, ιταλικού τρόμου.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
