Alucard
RetroMasteR
- Joined
- 15 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 1.344
- Αντιδράσεις
- 582
Thundercats (1987)
Μεγάλες προσδοκίες από τον τίτλο του παιχνιδιού είχαν καλλιεργηθεί στο παιδικό μου μυαλό τότε (κι ας διαθέτω ακόμη το ίδιο :Ρ). Κάποιες πρώτες φήμες από αυτούς που πρόλαβαν και το προμηθεύθηκαν νωρίτερα και υποστήριζαν πως δεν πρόκειται για κάτι το ιδιαίτερο, δεν με πτοούσαν εύκολα.
Ονειρευόμουν δράση, ταχύτητα στις κινήσεις των χαρακτήρων και εκπληκτικά cartoon γραφικά που συνοδεύονται από καταιγιστική μουσική.
Για να δούμε τι μας προσέφερε τελικά η Elite δυο χρόνια μετά την κυκλοφορία της σειράς για... «μεγάλους» όπως την χαρακτήριζε ο ελληνικός τύπος εκείνης της εποχής.
Feel the magic, hear the roar,
Thundercats are loose.
Ας δούμε πρώτα την υπόθεση.
Κατά τη διάρκεια επιδρομής των δαιμόνων του Mumm-Ra στο αρχηγείο των Thundercats, αιχμαλωτίζουν τους συντρόφους μας και κλέβουν το μάτι της Thundera το οποίο κρατά το μυστικό του σπαθιού των Οιωνών. Δυστυχώς την ημέρα της επιδρομής ο Lion-O απουσίαζε σε αποστολή και δεν κατάφερε να υπερασπίσει το αρχηγείο και τους συντρόφους του. Θα πρέπει λοιπόν να πάμε εμείς αυτή τη φορά στο κάστρο Plantar του εχθρού και να ελευθερώσουμε τους φίλους μας ανακτώντας και πάλι το μάτι της Thundera.
Τη μέρα λοιπόν που το παιχνίδι έπεσε στα χέρια μου και καθώς η αγωνία μου αυξάνονταν καθώς το disk drive του ηρωικού μου Commodore 64 φόρτωνε τη δισκέτα η πρώτη εικόνα παρουσιάζεται στην οθόνη με την Lion-O σε μια ημιεπιθετική στάση με το λογότυπο των Thundercats και της Elite να συνοδεύουν τον τίτλο του παιχνιδιού “The Lost Eye of Thundera”.
Χμ.. τα γραφικά μου θύμιζαν λίγο... spectrum. Ας δούμε όμως λίγο παρακάτω.
Το λογότυπο εμφανίζεται και πάλι καλώντας μας να πατήσουμε fire για να ξεκινήσουμε άμεσα το παιχνίδι ενώ μια «ενδιαφέρουσα» μουσική (η οποία όμως δεν έχει καμιά σχέση με τη σειρά) ακούγεται στο background. Πληροφορίες περί παγώματος παιχνιδιού και επανεκκίνησης με τα πλήκτρα F1 και F3 δεν μας αφορούν για την ώρα. Πατάμε απευθείας fire για τη δράση.
Οι εχθροί έρχονται από παντού. Ώρα να χρησιμοποιήσουμε το σπαθί των οιωνών.
Πάνω στο μικρό σκάφος γινόμαστε σχεδόν άτρωτοι.
Βρισκόμαστε στο δρόμο προς το κάστρο Plandar κρατώντας στα χέρια μας το σπαθί των οιωνών ενώ οι δαίμονες του Mumm-Ra ξεκινούν να μας επιτίθονται αμέσως μόλις κάνουμε τα πρώτα βήματα στo παιχνίδι.
Ένα χτύπημα με το σπαθί μας αρκεί για να τους βγάλουμε από τη μέση αλλά η ταχύτητά τους απαιτεί την απόλυτη ετοιμότητά μας. Πρέπει να διασχίσουμε την πίστα αντιμετωπίζοντας εμπόδια, τέρατα και λάκκους προς την κατεύθυνση που μας υποδεικνύει ένα βέλος στο κάτω μέρος της οθόνης. Extra bonuses και όπλα θα βρούμε σε διάφορα σημεία της πίστας με τη μορφή κουτιών ή μανιταριών τα οποία θα φανερωθούν χτυπώντας τα με το ξίφος μας. Ιδιαίτερα στη 2η πίστα αλλά και σε κάθε μία που εμφανίζεται, το όπλο laser θα μας λύσει τα χέρια καθώς μας δίνει τη δυνατότητα να χτυπάμε τους στόχους μας από απόσταση.
Χρήσιμο επίσης είναι και το σκάφος το οποίο ίπταται και θα μας βοηθήσει να κινηθούμε με ταχύτητα πάνω από πλατφόρμες και χαλάσματα.
Ο τρόπος με τον οποίο ολοκληρώνουμε τις πίστες (κατευθυνόμαστε προς την πορεία που μας υποδεικνύεται) είναι όμοιος σε όλες τις πίστες με το background όμως και τους εχθρούς να διαφέρουν κάθε φορά (πολεμώντας σε κατακόμβες ή πλατφόρμες). Έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε αφού ολοκληρώνουμε μια πίστα το «δρόμο» μέσα από τον οποίο θα κατευθυνθούμε προς το κάστρο του Mumm – Ra. Οι δρόμοι αυτοί είναι τα 4 στοιχεία της φύσης (νερό, φωτιά, έδαφος και αέρας) των οποίων η σειρά βέβαια δεν έχει ιδιαίτερη σημασία μιας και πρέπει να τα ολοκληρώσουμε όλα για να τερματίσουμε το παιχνίδι.
Στη συγκεκριμένη πίστα bonus, σκοπός μας είναι να ελευθερώσουμε την Wilykit.
Αυτό το μάτι πρέπει να διέφυγε και να μετανάστευσε έπειτα στο Barbarian 2.
Σα να μην έφθαναν όμως οι δαίμονες του Mumm-Ra, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και το χρόνο ο οποίος είναι ιδιαίτερα περιορισμένος για να ολοκληρώσουμε κάθε πίστα (άλλοτε σε 1 λεπτό και άλλοτε σε 2). Έχουμε στη διάθεσή μας 8 ζωές (χμμ.. 7ψυχες δεν είναι οι γάτες;
) οι οποίες για το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι πραγματικά ελάχιστες.Αρκεί ένα απλό άγγιγμα από τους αντιπάλους για να μειωθούν κατά μία ενώ τα κενά και οι λάκκοι είναι πάρα πολλά και σε δύσκολα σημεία της πίστας ανεβάζοντας κατά πολύ το δείκτη δυσκολίας του παιχνιδιού.
Ο συνδυασμός ταχύτητας και αλμάτων είναι ιδιαίτερα σημαντικός για να ολοκληρώσουμε την πίστα μέσα στα χρονικά περιθώρια που μας δίνονται.
Στις κατακόμβες προς το Plantar κανείς δεν είναι βέβαιος για το τι είδους πλάσματα θα συναντήσει.
Ο Mumm-Ra εμφανίζεται σε τυχαία σημεία στην 7η πίστα και απαιτεί αρκετά χτυπήματα για να εξουδετερωθεί.
Μετά από αρκετές ημέρες παιχνιδιού πίσω στα 80's... το συμπέρασμα μου είνα9ι πως το Thundercats δεν ήταν καθόλου κακό παιχνίδι. Ήταν όμως αρκετά δύσκολο και ίσως κάπως μονοδιάστατο. Χαρακτηριστικά θυμάμαι στις πίστες όπου μας ζητούσε να σώσουμε χαρακτήρες όπως την Wilykit ή τον Tygra, περίμενα πως θα μπορούσα έπειτα να ελέγξω και αυτούς ή έστω να τους συναντήσω μέσα στο παιχνίδι.
Όπως και να έχει...
Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι γενικά ωραία, μουσικό θέμα όμως δεν υπάρχει στο παιχνίδι παρά μόνο ηχητικά εφέ (σχεδόν αστεία θα έλεγε κανείς αν ακούσει τον ήχο από τα άλματα του Lion-O) ενώ τα χρώματα είναι έντονα αλλά σωστά αποδοσμένα σε κάθε sprite.
Το gameplay του παιχνιδιού είναι μέτριο προς καλό αλλά λόγω της μονότονης εξέλιξής του κάπου κουράζει.
Γενικά ήταν μια αξιόλογη προσπάθεια η οποία όμως δεν είχε το κάτι παραπάνω για να ενθουσιάσει τους video-gamers.
Εδώ μπορείτε να δείτε κι ένα ανάλογο review του παιχνιδιού για τον cpc από τον Stanfromgreece.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
. Θα επικοινωνήσω και πάλι όμως !!)
Aυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μνημονεύω το Scooby Doo, όταν γίνεται αναφορά στο Thundercats.
