iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Videodrome (1983, David Cronenberg)
http://www.imdb.com/title/tt0086541/
Ηθοποιοί: James Woods, Debbie Harry, Peter Dvorsky, Jack Creley, Lynne Gorman
Υπόθεση: Ο Max Renn είναι διευθυντής ενός τηλεοπτικού, καλωδιακού καναλιού που ειδικευέται στα βίαια τηλεοπτικά προγράμματα και τη softcore πορνογραφία. Κάποια στιγμή ανακαλύπτει το "Videodrome", ένα βίαιο, snuff-like τηλεοπτικό show και πιστεύοντας ότι αυτό αποτελεί το μέλλον της τηλεοράσης αρχίζει να αναζητά τα άτομα που το έχουν δημιουργήσει. Όταν η φίλη του, η οποία ερεθίζεται σεξουαλικά με την προβολή ενός επεισοδίου του προγράμματος, αποφασίζει να πάρει μέρος σε μια audition για το Videodrome, ο Μax μπλέκεται σε ένα λαβύρινθο ανατριχιαστικών αποκαλύψεων που σχετίζονται με μια παγκόσμια συνωμοσία.
Σκηνοθετημένο από τον εξαίρετο κύριο Cronenberg, το Videodrome είναι ένας συνδυασμός ταινίας τρόμου και επιστημονικής φαντασίας που κινείται σε ένα παραισθησιακό τεχνο-σουρεαλιστικό πλαίσιο. Στον θεματικό της πυρήνα, το Videodrome, αποτελεί ένα σχόλιο πάνω στην κατανάλωση τηλεοπτικών προγραμμάτων, τον ρόλο της τηλεόρασης στη σύγχρονη κόινωνία, τη σχέση της με τον ίδιο τον θεατή, τη χειραγώγηση και την κοινωνική απάθεια, αλλά ο Cronenberg δεν αφήνει τον προβληματισμό του να μετατραπεί σε ένα βραδυκίνητο, διδακτικό θριλεράκι και γεμίζει την ταινία με μερικές από τις πιο νοσηρά ευρηματικές εικόνες που έχουν εμφανιστεί στην μεγάλη οθόνη. Οι μακάβριες body horror σκηνές, ο νοσηρός ερωτισμός και ο κλινικός τρόμος, που αποτελούν τα βασικά, σκηνοθετικά χαρακτηριστικά του σκηνοθέτη, υπάρχουν και στο Videodrome σε ικανοποιητικές ποσότητες, αλλά αντίθετα με τις προηγούμενες ταινίες του o Cronenberg ακολουθεί μια πιο ιδιαίτερη σκηνοθετική προσέγγιση και μια περίεργη αφηγηματική δομή που κάνει την ταινία μια ξεχωριστή εμπειρία. Ο Cronenberg αναμειγνύει την πραγματικότητα με τις ψυεδαισθησεις, δημιουργώντας ένα βαρύ παραισθησιακό κλίμα που δεν επιτρέπει τη σαφή διάκριση μεταξύ φαντασίας και λογικής, καθώς από ένα σημείο και μετά το Videodrome κάνει μια επώδυνη κατάβαση στον ψυχισμό, τις εμμονές και τις φοβίες του βασανισμένου, πρωταγωνιστικού χαρακτήρα και εισάγει τον θεατή σε ένα περίεργο φιλμικό σύμπαν όπου είναι παράλληλα εθιστικό και αποκρουστικό. Η σουρεαλιστική εικονογραφία της ταινίας, όπου η τεχνολογία παντρεύεται με καρκινικά κύτταρα, είναι εντυπωσιακά υποβλητική και οικοδομεί μια στρεβλωμένη πραγματικότητα γεμάτη με μακάβριες ιδέες, φαντασιώσεις και παραισθησιακούς υπαινιγμούς που δεν προσφέρει εύκολες λύσεις, αλλά αντίθετα ο θεατής, όπως και ο βασικός χαρακτήρας της ταινίας, τις περισσότερες φορές γίνεται έρμαιο της αδυναμίας του να κατανοήσει τα συμβάντα. Τα εντυπωσιακά χρώματα και οι υπνωτικοί ρυθμοί δημιουργούν μια απίστευτα άβολη, νοσηρή ατμόσφαιρα που συνδυάζει την μακάβρια διάσταση ενός τεχνολογικού εφιάλτη, τον αφηρημένο τρόμο ενός bad trip και την απόκοσμη ανατριχίλα μιας ψυχοτροπικης παραίσθησης. O Cronenberg αφήνει ελεύθερη την αχαλίνωτη φαντασία του για να βομβαρδίσει τον θεατή με αποκρουστικές εικόνες νοσηρής σεξουαλικότητας, αποκλίνουσας συμπεριφοράς και αφηρημένης βίας, ακολουθώντας τον τόνο και τη λογική ενός ονείρου. Οι εμπνευσμένα μακάβριες εικόνες του Videodrome οι οποίες λειτουργούν περισσότερο σαν αναπαραστάσεις του ανθρώπινου ασυνειδητου που κινούνται στον ερεβώδη λαβύρινθο των πιο σκοτεινών ανθρώπινων επιθυμιών, υφαίνουν ένα δυσοίωνο, νοσηρό κλίμα που επιβαρύνει τον αποπροσανατολισμό και τη σύγχυση του κινηματογραφικού κοινού. Το προφητικό σχόλιο του Cronenberg πάνω στη λειτουργία της τηλεόρασης μέσα στη μοντέρνα κοινωνία καθώς και τα θέματα που αφορούν την καταναλωτική ηθική και την προσωπική ελευθερία, περιστρέφονται μέσα σε μια ιδιότροπη σεναριακή δομή, που πολλές φορές πλησιάζει τις τελευταίες ταινίες του Lynch, η οποία δημιουργεί πολλαπλά επίπεδα αφήγησης κάνοντας ακόμη πιο δυσνόητο το τελικό αποτέλεσμα. Ο χαοτικός τρόπος εξέλιξης της ιστορίας επιτρέπει μια αμφίσημη προσέγγιση στην πλοκή και ο Cronenberg εκμεταλλεύται τη σύγχυση που δημιουργεί για να υφάνει ένα αντιφατικό μυστήριο το οποίο αντί να ξετυλίγεται κατά τη διάρκεια της ταινίας, αντίθετα μπλέκεται ακόμη περισσότερο μέχρι να φτάσουμε στο διφορούμενο φινάλε του Videodrome. Αυτός ο ανάστροφος τρόπος εξέλιξης του μυστηρίου και της πλοκής, γεμάτος με ιδιότροπες ανατροπές, είναι το βασικό χαρακτηριστικό του Videodrome το οποίο του χαρίζει κι αυτή την ιδιαίτερη γοητεία. Η Debbie Harry των Blondie (εδώ ως Deborah Harry) στον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο είναι απίστευτα ερωτική, γεμάτη με ζωώδη σεξουαλικότητα, και χαρίζει μια εξαιρετική υπνωτική ερμηνείας. Όμως ο αδικημένος James Woods στον βασικό ρόλο της ταινίας, είναι αυτός που κλέβει άνετα την παράσταση. Ο Woods πάντα ήταν ένας εξαιρετικός ηθοποιός κι εδώ το αποδεικνύει στον ρόλο του κυνικού Max, ο οποίος σταδιακά παγιδεύεται σε ένα λαβύρινθο σκοτεινών αποκαλύψεων που είναι βαρύτερες από ό,τι μπορεί ο ίδιος να αντέξει. Το Videodrome προσωπικά αποτελέι μια από τις αγαπημένες ταινίες (μαζί με τα Dead Ringers και Naked Lunch) ενός πολύ αγαπημένου και ιδιαίτερου σκηνοθέτη, που έχει σημαδέψει την προσωπική μου επαφή με τον κινηματογράφο. Ακόμη όμως κι αν δεν είστε φανατικοί λάτρεις του Cronenberg, το Videodrome είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία που δεν πρέπει να χάσει κανείς.
http://www.youtube.com/watch?v=M6AXQeCE9Rw
http://www.imdb.com/title/tt0086541/
Ηθοποιοί: James Woods, Debbie Harry, Peter Dvorsky, Jack Creley, Lynne Gorman
Υπόθεση: Ο Max Renn είναι διευθυντής ενός τηλεοπτικού, καλωδιακού καναλιού που ειδικευέται στα βίαια τηλεοπτικά προγράμματα και τη softcore πορνογραφία. Κάποια στιγμή ανακαλύπτει το "Videodrome", ένα βίαιο, snuff-like τηλεοπτικό show και πιστεύοντας ότι αυτό αποτελεί το μέλλον της τηλεοράσης αρχίζει να αναζητά τα άτομα που το έχουν δημιουργήσει. Όταν η φίλη του, η οποία ερεθίζεται σεξουαλικά με την προβολή ενός επεισοδίου του προγράμματος, αποφασίζει να πάρει μέρος σε μια audition για το Videodrome, ο Μax μπλέκεται σε ένα λαβύρινθο ανατριχιαστικών αποκαλύψεων που σχετίζονται με μια παγκόσμια συνωμοσία.
Σκηνοθετημένο από τον εξαίρετο κύριο Cronenberg, το Videodrome είναι ένας συνδυασμός ταινίας τρόμου και επιστημονικής φαντασίας που κινείται σε ένα παραισθησιακό τεχνο-σουρεαλιστικό πλαίσιο. Στον θεματικό της πυρήνα, το Videodrome, αποτελεί ένα σχόλιο πάνω στην κατανάλωση τηλεοπτικών προγραμμάτων, τον ρόλο της τηλεόρασης στη σύγχρονη κόινωνία, τη σχέση της με τον ίδιο τον θεατή, τη χειραγώγηση και την κοινωνική απάθεια, αλλά ο Cronenberg δεν αφήνει τον προβληματισμό του να μετατραπεί σε ένα βραδυκίνητο, διδακτικό θριλεράκι και γεμίζει την ταινία με μερικές από τις πιο νοσηρά ευρηματικές εικόνες που έχουν εμφανιστεί στην μεγάλη οθόνη. Οι μακάβριες body horror σκηνές, ο νοσηρός ερωτισμός και ο κλινικός τρόμος, που αποτελούν τα βασικά, σκηνοθετικά χαρακτηριστικά του σκηνοθέτη, υπάρχουν και στο Videodrome σε ικανοποιητικές ποσότητες, αλλά αντίθετα με τις προηγούμενες ταινίες του o Cronenberg ακολουθεί μια πιο ιδιαίτερη σκηνοθετική προσέγγιση και μια περίεργη αφηγηματική δομή που κάνει την ταινία μια ξεχωριστή εμπειρία. Ο Cronenberg αναμειγνύει την πραγματικότητα με τις ψυεδαισθησεις, δημιουργώντας ένα βαρύ παραισθησιακό κλίμα που δεν επιτρέπει τη σαφή διάκριση μεταξύ φαντασίας και λογικής, καθώς από ένα σημείο και μετά το Videodrome κάνει μια επώδυνη κατάβαση στον ψυχισμό, τις εμμονές και τις φοβίες του βασανισμένου, πρωταγωνιστικού χαρακτήρα και εισάγει τον θεατή σε ένα περίεργο φιλμικό σύμπαν όπου είναι παράλληλα εθιστικό και αποκρουστικό. Η σουρεαλιστική εικονογραφία της ταινίας, όπου η τεχνολογία παντρεύεται με καρκινικά κύτταρα, είναι εντυπωσιακά υποβλητική και οικοδομεί μια στρεβλωμένη πραγματικότητα γεμάτη με μακάβριες ιδέες, φαντασιώσεις και παραισθησιακούς υπαινιγμούς που δεν προσφέρει εύκολες λύσεις, αλλά αντίθετα ο θεατής, όπως και ο βασικός χαρακτήρας της ταινίας, τις περισσότερες φορές γίνεται έρμαιο της αδυναμίας του να κατανοήσει τα συμβάντα. Τα εντυπωσιακά χρώματα και οι υπνωτικοί ρυθμοί δημιουργούν μια απίστευτα άβολη, νοσηρή ατμόσφαιρα που συνδυάζει την μακάβρια διάσταση ενός τεχνολογικού εφιάλτη, τον αφηρημένο τρόμο ενός bad trip και την απόκοσμη ανατριχίλα μιας ψυχοτροπικης παραίσθησης. O Cronenberg αφήνει ελεύθερη την αχαλίνωτη φαντασία του για να βομβαρδίσει τον θεατή με αποκρουστικές εικόνες νοσηρής σεξουαλικότητας, αποκλίνουσας συμπεριφοράς και αφηρημένης βίας, ακολουθώντας τον τόνο και τη λογική ενός ονείρου. Οι εμπνευσμένα μακάβριες εικόνες του Videodrome οι οποίες λειτουργούν περισσότερο σαν αναπαραστάσεις του ανθρώπινου ασυνειδητου που κινούνται στον ερεβώδη λαβύρινθο των πιο σκοτεινών ανθρώπινων επιθυμιών, υφαίνουν ένα δυσοίωνο, νοσηρό κλίμα που επιβαρύνει τον αποπροσανατολισμό και τη σύγχυση του κινηματογραφικού κοινού. Το προφητικό σχόλιο του Cronenberg πάνω στη λειτουργία της τηλεόρασης μέσα στη μοντέρνα κοινωνία καθώς και τα θέματα που αφορούν την καταναλωτική ηθική και την προσωπική ελευθερία, περιστρέφονται μέσα σε μια ιδιότροπη σεναριακή δομή, που πολλές φορές πλησιάζει τις τελευταίες ταινίες του Lynch, η οποία δημιουργεί πολλαπλά επίπεδα αφήγησης κάνοντας ακόμη πιο δυσνόητο το τελικό αποτέλεσμα. Ο χαοτικός τρόπος εξέλιξης της ιστορίας επιτρέπει μια αμφίσημη προσέγγιση στην πλοκή και ο Cronenberg εκμεταλλεύται τη σύγχυση που δημιουργεί για να υφάνει ένα αντιφατικό μυστήριο το οποίο αντί να ξετυλίγεται κατά τη διάρκεια της ταινίας, αντίθετα μπλέκεται ακόμη περισσότερο μέχρι να φτάσουμε στο διφορούμενο φινάλε του Videodrome. Αυτός ο ανάστροφος τρόπος εξέλιξης του μυστηρίου και της πλοκής, γεμάτος με ιδιότροπες ανατροπές, είναι το βασικό χαρακτηριστικό του Videodrome το οποίο του χαρίζει κι αυτή την ιδιαίτερη γοητεία. Η Debbie Harry των Blondie (εδώ ως Deborah Harry) στον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο είναι απίστευτα ερωτική, γεμάτη με ζωώδη σεξουαλικότητα, και χαρίζει μια εξαιρετική υπνωτική ερμηνείας. Όμως ο αδικημένος James Woods στον βασικό ρόλο της ταινίας, είναι αυτός που κλέβει άνετα την παράσταση. Ο Woods πάντα ήταν ένας εξαιρετικός ηθοποιός κι εδώ το αποδεικνύει στον ρόλο του κυνικού Max, ο οποίος σταδιακά παγιδεύεται σε ένα λαβύρινθο σκοτεινών αποκαλύψεων που είναι βαρύτερες από ό,τι μπορεί ο ίδιος να αντέξει. Το Videodrome προσωπικά αποτελέι μια από τις αγαπημένες ταινίες (μαζί με τα Dead Ringers και Naked Lunch) ενός πολύ αγαπημένου και ιδιαίτερου σκηνοθέτη, που έχει σημαδέψει την προσωπική μου επαφή με τον κινηματογράφο. Ακόμη όμως κι αν δεν είστε φανατικοί λάτρεις του Cronenberg, το Videodrome είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία που δεν πρέπει να χάσει κανείς.
http://www.youtube.com/watch?v=M6AXQeCE9Rw
