Εγώ πάντως δεν ξαναμπαίνω που να με πληρώσουν... Πολύ άγχος για να μην πέσω και όχι τόσο για μην φάω τα μούτρα μου (ήμουν προετοιμασμένος για αυτό), όσο γιατί φοβόμουν μην το σπάσω και το ξεχρεώνω για μια ζωή.
Το να φοράω το κράνος και να στρέφω το κεφάλι δεξιά-αριστερά για να στοχεύω μου αρκούσε ως VR-εμπειρία (άλλωστε κάπως έτσι πιστεύω πως πρέπει να λειτουργήσει και το Kinect), δεν ήταν ανάγκη να φοβάμαι να κάνω έστω και μισό βήμα...
Τελικά, βέβαια το έσωσα, γιατί πολύ απλά μετά τα πρώτα βήματα, το πήρα απόφαση και απλώς καθόμουν ακίνητος μέσα στη σφαίρα και γύριζα το κεφάλι και τον κορμό (άντε και τα πόδια, αλλά χωρίς να προχωρήσω)
Βέβαια, ίσως παίζει και ρόλο το ότι η αίσθηση της ισορροπίας μου είναι τόσο μεγάλη που ούτε ποδήλατο δεν κατάφερα ποτέ μου να μάθω να κάνω και ότι σε καμία περίπτωση δεν βοηθούσαν το ύψος και τα κιλά μου (αναγκάστηκα να πω ψέματα στο παιδί που ήταν υπεύθυνο, για να με αφήσει να μπω).