RIO
Retro Horrormaniac
- Joined
- 12 Νοέ 2009
- Μηνύματα
- 26.739
- Αντιδράσεις
- 96.117
Ποια φάση σας έχει μείνει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό;
17 Μαρτίου 1992. Τελικός κυπελλούχων στο μπάσκετ. Ο ΠΑΟΚ αντιμετωπίζει την πάντα δυνατή, Ρεάλ Μαδρίτης. Στο πρώτο ημίχρονο η ομάδα του δικεφάλου είναι νευρική και κάνει κακή εμφάνιση. Ο Αμερικανός Σίμπσον των αντιπάλων πυροβολεί ασταμάτητα το καλάθι μας, ο Κένεθ Μπάρλοου για πρώτη φορά είναι τόσο κακός ( 5 πόντοι συνολικά ) και ο Φασούλας παλεύει μόνος του σε άμυνα και επίθεση.
Το ημίχρονο λήγει με τους Ισπανούς να προηγούνται με 13 πόντους. Παρ' όλα αυτά οι οπαδοί του ΠΑΟΚ τόσο στο γήπεδο όσο και αυτοί που παρακολουθούν τον αγώνα από τις τηλεοράσεις, αισιοδοξούν πως στο δεύτερο, το πράγμα θα γυρίσει. Πραγματικά στην επανάληψη, ο Μπάνε Πρέλεβιτς οπλίζει και με 5 τρίποντα βάζει και πάλι την ομάδα, μέσα στο παιχνίδι. Τριάντα δεύτερα πριν τη λήξη και η Ρεάλ προηγείται με 3 πόντους. Η μπάλα στον Μπάνε, εκείνος την κατεβάζει, καθυστερεί, κάνει λίγο πίσω και από τα 8,5 περίπου μέτρα, σουτάρει τρίποντο και φέρνει το σκορ στα ίσα ! Έξαλλοι πανηγυρισμοί , οι Ισπανοί όμως στην τελευταία επίθεση τους, κερδίζουν φάουλ. Ο Σίμπσον αστοχεί, ο Φασουλας παίρνει το ριμπάουντ και οι παίκτες φεύγουν γρήγορα για το αντίπαλο καλάθι. Όλοι περιμένουν η μπάλα να ξαναπάει στον Μπάνε. Το νούμερο 13 όμως , προσπαθώντας να πασάρει στον Μπουντούρη, κάνει το μοιραίο λάθος. Ο άλλος Αμερικανός των αντιπάλων, ο Ρίκι Μπράουν, που έχει απομείνει πίσω ( ίσως και να είχε ξεμείνει από δυνάμεις ), κλέβει την μπάλα, σουτάρει αμέσως και με την εκπνοή πετυχαίνει το νικητήριο καλάθι.
Όλοι παγώνουν και προσπαθούν να καταλάβουν τι συνέβη. Όλοι εκτός από τον Μπάνε Πρέλεβιτς, που κόντρα σε κάθε ψυχρό επαγγελματισμό, πέφτει στο παρκέ του γηπέδου κλαίγοντας. Όχι τόσο για τη ήττα, άλλα για τον άδικο τρόπο με τον οποίο αυτή ήρθε. Μια στιγμή που άφησε εποχή. Σαν να βγήκε από παιχνίδι σε κάποια αλάνα, όπου όλοι αγωνίζονται για την κάθε νίκη, σαν να μην υπάρχει αύριο. Μια στιγμή, που για το σημερινό επαγγελματικό μπάσκετ των πολλών χρημάτων και του μαθηματικού πλέον τρόπου παιχνιδιού, φαντάζει τουλάχιστον εξωπραγματική....
17 Μαρτίου 1992. Τελικός κυπελλούχων στο μπάσκετ. Ο ΠΑΟΚ αντιμετωπίζει την πάντα δυνατή, Ρεάλ Μαδρίτης. Στο πρώτο ημίχρονο η ομάδα του δικεφάλου είναι νευρική και κάνει κακή εμφάνιση. Ο Αμερικανός Σίμπσον των αντιπάλων πυροβολεί ασταμάτητα το καλάθι μας, ο Κένεθ Μπάρλοου για πρώτη φορά είναι τόσο κακός ( 5 πόντοι συνολικά ) και ο Φασούλας παλεύει μόνος του σε άμυνα και επίθεση.
Το ημίχρονο λήγει με τους Ισπανούς να προηγούνται με 13 πόντους. Παρ' όλα αυτά οι οπαδοί του ΠΑΟΚ τόσο στο γήπεδο όσο και αυτοί που παρακολουθούν τον αγώνα από τις τηλεοράσεις, αισιοδοξούν πως στο δεύτερο, το πράγμα θα γυρίσει. Πραγματικά στην επανάληψη, ο Μπάνε Πρέλεβιτς οπλίζει και με 5 τρίποντα βάζει και πάλι την ομάδα, μέσα στο παιχνίδι. Τριάντα δεύτερα πριν τη λήξη και η Ρεάλ προηγείται με 3 πόντους. Η μπάλα στον Μπάνε, εκείνος την κατεβάζει, καθυστερεί, κάνει λίγο πίσω και από τα 8,5 περίπου μέτρα, σουτάρει τρίποντο και φέρνει το σκορ στα ίσα ! Έξαλλοι πανηγυρισμοί , οι Ισπανοί όμως στην τελευταία επίθεση τους, κερδίζουν φάουλ. Ο Σίμπσον αστοχεί, ο Φασουλας παίρνει το ριμπάουντ και οι παίκτες φεύγουν γρήγορα για το αντίπαλο καλάθι. Όλοι περιμένουν η μπάλα να ξαναπάει στον Μπάνε. Το νούμερο 13 όμως , προσπαθώντας να πασάρει στον Μπουντούρη, κάνει το μοιραίο λάθος. Ο άλλος Αμερικανός των αντιπάλων, ο Ρίκι Μπράουν, που έχει απομείνει πίσω ( ίσως και να είχε ξεμείνει από δυνάμεις ), κλέβει την μπάλα, σουτάρει αμέσως και με την εκπνοή πετυχαίνει το νικητήριο καλάθι.
Όλοι παγώνουν και προσπαθούν να καταλάβουν τι συνέβη. Όλοι εκτός από τον Μπάνε Πρέλεβιτς, που κόντρα σε κάθε ψυχρό επαγγελματισμό, πέφτει στο παρκέ του γηπέδου κλαίγοντας. Όχι τόσο για τη ήττα, άλλα για τον άδικο τρόπο με τον οποίο αυτή ήρθε. Μια στιγμή που άφησε εποχή. Σαν να βγήκε από παιχνίδι σε κάποια αλάνα, όπου όλοι αγωνίζονται για την κάθε νίκη, σαν να μην υπάρχει αύριο. Μια στιγμή, που για το σημερινό επαγγελματικό μπάσκετ των πολλών χρημάτων και του μαθηματικού πλέον τρόπου παιχνιδιού, φαντάζει τουλάχιστον εξωπραγματική....
