Χωρίσαμε αλλά
τα μάτια τα θολά
δεν πρόκειται ποτέ να ξαστερώσουν
Αλλάξαμε φωλιά
τα ξένα όμως φιλιά
τα χείλη μας θα φαρμακώσουν
Χαιρετηθήκαμε και ξεκινήσαμε
μα την αγάπη μας την λησμονήσαμε
Κι όταν χαθήκαμε το θυμηθήκαμε
όμως, αλίμονο, αλλού βρεθήκαμε
Επανάληψη post λόγω λανθασμένου link.
Σίγουρα με αυτόν τον τρόπο δεν έχουμε ξαναδεί αρκετούς πρωταγωνιστές μας. Στον σύνδεσμο αυτόν και αυτόν, θα δείτε τα ύψη τους το 1978 (αν και δεν νομίζω να άλλαξε καθόλου και μετέπειτα). Εντύπωση μου έκανε το ικανοποιητικό ύψος κάποιων γυναικών, όπως η Γωγώ...
Θα υπάρχω, θες δε θες,
δεν ήταν όνειρο το χθες,
ούτε κι εγώ καμιά σκιά του δειλινού.
Ήμουν μια ζεστή καρδιά
κι αν δίπλα σου δε θα `μαι πια,
θα `μαι ανάμνηση και καταχνιά στο νου.
Η σκηνή στο μπαλκόνι με τον εξαιρετικό Λιάκο Χριστογιαννόπουλο και τον Νίκο Κούρκουλο να μου θυμίζει τον φέρελπι πολιτικό στο "Ένα γελαστό απόγευμα".
https://www.facebook.com/watch?v=2244623859289159