Έχω κάει και εγώ με τα Souls γύρω στα 4 χρόνια πριν. Δεν ήξερα πριν τη σειρά. Με έβαλε ο αδερφός μου στο τριπ.
Πιο πριν έπαιζα classic Doom και αλλά. Τώρα το μυαλό μου είναι μόνο σε souls και δύσκολα παίζω άλλα.
Όσον αφορά την δυσκολία, τα Dark Souls 1/2 τα θεωρώ αρκετά εύκολα. Αλλά σίγουρα δεν ήταν εύκολα την πρώτη φορά. Αλλά μετά από καμιά δυο φορές που τα έπαιξα άρχισα να κάνω νέα builds και να παίζω, έχω π.χ. 800 ώρες στο DS1, 500 στο DS2 SotfS. Και άλλες ώρες σε Switch version, PS3/PS5 των remasters και rereleases. Στο DS3 έχω 200 ώρες.
Αλλά έχω αυτό το πρόβλημα. Το direction της FromSoft στην δυσκολία ξέφυγε για μένα σε ένα επίπεδο που δεν μπορώ πια να το παρακολουθήσω. Από το DS3 και πάνω, οι εχθροί και τα bosses είναι τόσο μανιασμένα και με τόσα continuous compos, και μπερδεμένα με delayed, snappy, περίεργα timings για να σε μπερδέψουν και να της φας. Και μετά όταν πάνε τα πράγματα στραβά και θέλεις να πιεις healing, συνεχίζουν με ένα αλλό barrage από compos. Επίσης δεν έχεις poise και τα μανιασμένα πλάσματα σε κάνουν stagger, συνέχεια είμαι στην τσίτα και κάνω λάθη. Κάποια mid-games και late bosses μπορέι να τα πάιζω 20-50 φορές και να μην καταλαβαίνω γιατί την 51η το έβγαλα επιτέλους.
Από την άλλη όταν ξαναπάιζω DS1/2, είναι για μένα comfort gaming. Τι; Μα πως μπορεί αυτά τα δύσκολα παιχνίδια να είναι τόσο comfort για σένα. Γιατί αυτά αν τα μάθεις, οι εχθροί είναι τόσο αργοί και μεθοδικοί, με απλά movesets που μπορείς να τα προσέξεις, regularly timed attacks, λίγο σε αφήνουν να κάνεις heal ή είναι προφανές πότε συμφέρει να κάνεις, είναι πιο χαλαρά. Και τα παλιά dark souls (όπως και το Demon Souls που το αγάπησα τώρα) ένα βασικό κομμάτι ήταν το level exploration, ειδικά το DS1. Δεν βασιζόντουσαν σε σουπερ πανδύσκολα bosses με spectacle fighting movesets για να φαίνεται εντυπωσιακό και brutal. Είχαν τις δυσκολίες τους αλλά τώρα βλέπω ότι βγήκε από το DS2 και πριν με διαφορετικό μάτι από BloodBrone/DS3 και μετά. Το Elden Ring το έπαιξα και ίσως έχει πιο δύσκολα bosses, αλλά γίνεται trivial γιατί θα πας να εξερευνήσεις τον κόσμο που μου αρέσει και μετά θα γίνεις over-levelled. Κάτι που κάποιοι λένε είναι κακό για το balance, αλλά για μένα αν δε σου αρέσει να παίζεις ένα boss 100 φορές και προτιμάς το exploration, είναι ότι πρέπει. Είναι πάλι εκνευριστικό αλλά μου άρεσε περισσότερο από το DS3. Το BloodBorne δεν το τελίωσα αλλά μου φαίνεται λίγο καλύτερο, είναι φτιαγμένο για το fast battle. Στο DS3 βγάλανε το poise από το armor (για αυτό με κάνουν συνέχεια stagger κάτι μικρά) και έχει κάτι στο input queuing delay που με κάνει συνέχεια και πάνω στον πανικο να κάνω παραπάνω attack/roll από ότι ήθελα. Λένε ότι τιμωρεί το panic rolling/button mashing, αλλά ο τρόπος που κινούνται τα πάντα και πόσο επιθετικά είναι σε βάζουν στην τσίτα να παίξεις έτσι.
Anyway, ελπίζω κάποτε να συνηθίσω το DS3. Πάντως πρόσφατα γύρισα στα παλιά και το DS3 μου έκανε να μου φαίνονται ακόμα πιο εύκολα. Πιο ώραια βλέπω τα αργά enemy/boss attacks και κάνω roll η positioning χαλάρα και με άνεση όταν πρέπει. Απλώς άρχιζω και κουράζομαι που φεύγουν από τα παλιά στοιχεία και πουλάνε το "epic boss battles που θέλουν 200 φορές για να τα βγάλεις" (και δεν έχω τελειώσει και το Elden Ring για να πάω και στο DLC και να φρίξω).