Προσωπικές ιστορίες ραδιοφωνικής τρέλας

Μετά από την παρότρυνση του @Takero72 αποφάσισα να κάνω μια αυτοπροβολή και να μοιραστώ μερικές από τις εμπειρίες και αναμνήσεις από την ενασχόληση μου με τα ερτζιανά την δεκαετία του ενενήντα…

Στο φόρουμ γνωστός ως Fistikis (το ανέκδοτο με τον Φυστίκι που τον πέταξαν έξω από το παράθυρο το ξέρετε; Από εκεί βγήκε το nickname), πραγματικό όνομα Ανδρέας Αθητάκης.

Γεννημένος στα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα, και έχοντας 2 μεγαλύτερα αδέλφια μεγάλωσα ακούγοντας τις τραγουδάρες της δεκαετίας του ογδόντα και στην δεκαετία του ενενήντα ως teenager άρχισα να κάνω τον DJ σε πάρτυ φίλων μου και σχολικές εκδηλώσεις.

Το 1992 σε ηλικία 17 ετών πέρασα από ένα casting μαζί με ένα φίλο μου στον ραδιοφωνικό σταθμό DPI Atheneum 95,3 FM στην Αθήνα. Μες έδωσαν ένα δίωρο να κάνουμε μια εκπομπή δοκιμαστικά. Εγώ έβαζα την μουσική και έκανα τον ηχολήπτη, και ο κολλητός μου τον εκφωνητή. Η εκπομπή ήταν η απόλυτη αποτυχία επειδή ο κολλητός από το τρακ δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη χωρίς να κάνει σαρδάμ, και εγώ έπαιξα ολόκληρο σχεδόν τραγούδι στις 45 στροφές παρόλο που ήταν LP…

Προς μεγάλη μου έκπληξη, μετά από 2 μέρες μου τηλεφώνησε η Σισσυ Μηναδάκη (αυτή που μπουζούριασαν για εισαγωγή και διακίνηση ναρκωτικών μετά από μερικά χρόνια) που ήταν διευθύντρια στον σταθμό και μου πρότεινε να δουλέψω στον σταθμό ως ηχολήπτης. Τον φίλο μου δυστυχώς δεν τον δέχτηκαν αλλά εγώ συμφώνησα να συνεργαστώ.

Δούλεψα εκεί για 2 μήνες αλλά επειδή ο ιδιοκτήτης του σταθμού ήταν μέγα λαμόγιο και δεν πλήρωσε τον μισθό που έπρεπε, τους έκανα καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας και πήρα πόδι..

Μια αστεία στιγμή που θυμάμαι είναι η εξής: Σε κάποια στιγμή ακούγαμε τον Μητσικώστα σε κάποιο άλλο σταθμό να προσποιείται τον Βασίλη Λεβέντη της Ένωσης Κεντρώων και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του στούντιο και μπαίνει μέσα ο πραγματικός Βασίλης Λεβέντης που ήταν καλεσμένος αλλά κανείς δεν είχε την ιδέα να με ειδοποιήσει εγκαίρως… Είχα ψοφήσει από τα γέλια εκείνη την ημέρα….

(Συνεχίζεται)

Ανδρέα, και μόνο που σε ηλικία 17 ετών έκανες καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας έχεις τον απόλυτο σεβασμό μου!
Περιμένουμε εναγωνίως τη συνέχεια!

Και που έκανα την καταγγελία, δεν έγινε τίποτα.. Όπως ανέφερα προηγουμένως, ο τύπος που είχε τον σταθμό ήταν μέγα λαμόγιο. Τον κάλεσαν 2 φορές στην επιθεώρηση, αλλά δεν εμφανίστηκε. Δεν το προχώρησα δικαστικώς και το θέμα ξεχάστηκε. Έχασα 2 μηνιάτικα (part time) αλλά η προϋπηρεσία μου άνοιξε άλλες πόρτες μιας και μετά από μερικές εβδομάδες άρχισα να δουλεύω στον FLY FM 104 στη Νέα Ιωνία. Ο FLY ήταν μουσικός σταθμός και είχα πολύ καλούς συνεργάτες. Εκεί δούλεψα από τα μέσα του 1992 μέχρι τον Ιούλιο του 1994 που παρουσιάστηκα στο στρατό.

Πολυ ενδιαφέρον! Ήταν, είναι και θα παραμείνει γοητευτικός ο κόσμος του ραδιοφώνου. Αναμένουμε κι άλλες αναμνήσεις ✌

Μου ήρθε λοιπόν στο μυαλό μια αστεία ιστορία από εκείνα τα χρόνια που έκανα ραδιοφωνικές εκπομπές και ήμουν πεπεισμένος ότι η ελληνική μουσική είχε φτιαχτεί αποκλειστικά για άλλους ανθρώπους – όχι για μένα. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, έπαιζα μόνο ξένη μουσική, κυρίως 80’s και 90’s, και ήμουν τόσο… “δυτικοποιημένος” μουσικά, που αν με ρωτούσες για λαϊκό τραγούδι, το πιθανότερο ήταν να σου μιλήσω για κάτι του Bryan Adams. Τα ελληνικά τραγούδια τα είχα σε απόσταση ασφαλείας, λες και θα κολλούσα κάτι αν τα έβαζα στο playlist.

Μια μέρα, λοιπόν, έτυχε στην εκπομπή που ακολουθούσε τη δική μου να έχουν καλεσμένο τον Βασίλη Τερλέγκα, ο οποίος ερχόταν να παρουσιάσει τον καινούργιο του δίσκο. Ο παραγωγός εκείνης της εκπομπής, όμως, για κάποιον λόγο που δεν θυμάμαι (και μάλλον ούτε κι εκείνος θα θέλει να θυμάται), δεν μπορούσε να έρθει. Έτσι, ο ιδιοκτήτης του σταθμού –με το βλέμμα του “σε παρακαλώ, σώσε μας”– μου ζήτησε αν γίνεται να καθίσω παραπάνω και να πάρω εγώ τη συνέντευξη. Προφανώς, η λέξη “ναι” βγήκε από το στόμα μου πριν προλάβει ο εγκέφαλος να κάνει την παραμικρή έρευνα για το ποιον θα έχω απέναντί μου.

Τον Τερλέγκα τον ήξερα μόνο από το τραγούδι «Τις τροφές» (…και όπως θα παίρνω τις τροφές, εσύ αν θέλεις κοίταζέ με…), και αυτό γιατί το είχα ακούσει κάπου τυχαία και μου είχε καρφωθεί στο μυαλό. Πέρα από αυτό; Απόλυτο κενό. Δεν ήξερα αν είχε βγάλει δέκα δίσκους ή μισό, ούτε καν ποια ήταν η μουσική του πορεία. Και, για να είμαι ειλικρινής, τότε ήμουν περίπου 20 χρονών και τα λαϊκά τραγούδια μου φαίνονταν τόσο ξένα όσο και η κινεζική γλώσσα.

Αποφασίζω, λοιπόν, να το πάρω χαλαρά και να σπάσω τον πάγο κατά τη διάρκεια των διαφημίσεων. Του λέω με το πιο φιλικό μου ύφος:

— Βασίλη, αν μου επιτρέπεις να σε λέω με το μικρό σου, θα ήθελα να σου κάνω ερωτήσεις σαν να μη σε ξέρω καθόλου… (λες και σε ήξερα δηλαδή).

Κι εκείνος, χαμογελαστός:

— Ναι, ρώτα με ό,τι θες.

— Και… προσωπικές ερωτήσεις;

— Ναι, ναι. Ό,τι θες, εκτός από γυναίκες και ζώδια.

Και εκεί, σαν αστραπή, μου ήρθε η τέλεια (ή μάλλον η χειρότερη) ερώτηση:

«Βασίλη, τι ζώδιο είναι η γυναίκα σου;»

Ευτυχώς, η λογική νίκησε το χιούμορ εκείνη τη στιγμή και δεν την έκανα, γιατί μάλλον η συνέντευξη θα είχε λήξει πριν καν αρχίσει.

Κατά το δίωρο που ακολούθησε, έμαθα πολλά πράγματα για εκείνον – από τα παιδικά του χρόνια στα Καλάβρυτα, τις πρώτες του επαφές με τη μουσική, μέχρι τις επιρροές που είχε από τη Βυζαντινή μουσική. Κι εκεί που περίμενα να περάσω δύο ώρες με αμήχανες σιωπές και αόριστες απαντήσεις, βρέθηκα να μιλάω με έναν άνθρωπο ευχάριστο, προσιτό, χωρίς ίχνος έπαρσης και με εμφανές ταλέντο. Ήταν από αυτές τις συνεντεύξεις που δεν καταλαβαίνεις πώς πέρασε η ώρα.

Μετά το τέλος της εκπομπής, μου είπε κάτι που με εξέπληξε: ότι χάρηκε για τις ερωτήσεις που του έκανα, γιατί –σε αντίθεση με τις συνηθισμένες, επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις που δέχεται– αυτές ήταν διαφορετικές. Δεν ξέρω αν το είπε για να με ευχαριστήσει ή το εννοούσε, αλλά εγώ έφυγα από το στούντιο με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά… και με την αίσθηση ότι, τελικά, ίσως και να υπάρχει χώρος για λίγο λαϊκό στη ζωή μου. Ίσως.

Σε ποια περιοχή ήταν ο σταθμός; Πόσος κόσμος κυκλοφορούσε εκεί μέσα;

Omenforever είπε:

Σε ποια περιοχή ήταν ο σταθμός; Πόσος κόσμος κυκλοφορούσε εκεί μέσα;

Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...

O Fly FM ήταν στη Νέα Ιωνία. Στην αρχή στην Λ. Ηρακλείου και μετά μετακόμισε στην οδό Ελ. Βενιζέλου.
Ο κάθε παραγωγός μπορούσε να φέρει κόσμο στο στούντιο. Εγώ έφερνα πάντα κάποιο φίλο για να σηκώνει τα τηλέφωνα..