Αποτελέσματα αναζήτησης

Κάποτε οι "ντήλερ", κυρίες με κατακκόκινα νύχια και κραγιόν, οργάνωναν επιδείξεις τάπερ, άλλων ειδών κουζίνας και νεωτερισμών γενικότερα, σε οικιακές μαζώξεις των νοικοκυρών...σήμερα έχουν ανατικατασταθεί από τις τσούπρες των telemarketing stores. Κάποτε υπήρχε ο "μωσαϊκτσής", εξειδικευμένος...

Δαγκωτό στον Γκρέγκορυ Πεκ..το απόλυτο αρσενικό. Φωνή που φέρνει ρίγη, βλέμμα πυρκαγιά, γραμμές προσώπου αγαλματένιες, χείλη-κόλαση, πλάτες-πλατεία ολόκληρη. Ακόμη και γέρος ήταν πολύ γόης..στα νιάτα του δε, βόμβα τεστοστερόνης! Υ.Γ..Τύφλα να'χει ο Μάρλον Μπράντο!

Με διάθεση σκωπτική, παραθέτω ότι αποκόμισα από κάποια σχολικά μαθήματα: Μυθολογία -Ποτέ μην εμπιστεύεσαι γυναίκα...είδες τι τράβηξε ο πολυμήχανος Οδυσσέας! -Το νινί ανέκαθεν έσερνε καράβι...στη δε αρχαιότητα έσυρε στόλους ως την Τροία. Θρησκευτικά -Ο Θεός ειναι Μανιάτης (βλέπε: πληγές του...

Εμένα την κακομοίρα, μου χάριζε ο καρντάσης μου μόνο "Παγκούρια", που ήταν περιστέρια συνηθισμένα και υποδεέστερα! Θυμάμαι όμως και άλλες ονομασίες που σχετίζονταν με τις ιδιότητες ή τους χρωματισμούς όπως "Καπλάνια", "Καρακαπλάνια", "Ανεβατόρια", "Καραμπέρια","Πετρωτά" και "Αλατζάδες". Στο...

- Στα σοκάκια όλη μέρα γυρνάνε μόνο οι αλήτες...μα γιατί φωνάζουν αλήτες αυτούς που περνάνε καλά; - Η αγάπη περνάει πρώτα απ΄το στομάχι..ακόμα και σήμερα που αντιλαμβάνομαι το ρεαλιστικό του στοχασμού, νιώθω ναυτία στο άκουσμά του. - Όταν τρώνε, δε μιλάνε...και πότε θα σας ξεφουρνίσω τη χάρη...

Βρέθηκε στον ιστότοπο της εταιρείας..και τιτλοφορείται "Η κατασκήνωση" http://www.riomare.gr/modules/videos/player.php?id=6

Έυχομαι ευτυχισμένο 2012 με μια δική μου ζωγραφιά από την Α' Δημοτικού (1979-80), την οποία φυλάω σαν κόρη οφθαλμού, κυρίως για τη "σουρεάλ" απόδοση της παιδικής φαντασίας.. ..και ναι, το παραδέχομαι, πρόλαβα και το πολυτονικό!

--- Πού στον κόρακα βρίσκονται αυτά τα "γαϊδούρια" και πότε θα με πάνε βόλτα κατα 'κει; --- Πότε θα χοντρύνει η φωνή μου για να μη με λένε Αμαλίτσα στο τηλέφωνο; (ο παίς..) --- Πότε θα μ'αφήσουν κι εμένα να βάλω καλτσόν; (η κορασίς..) --- Πότε θα φέρετε κι εσείς βρε άχρηστα κανένα "αριστείο...

Γελοίο στο άκουσμα αλλά μ' αρέσει.. [video=youtube_share;DedqgFlDDoU]

...με τίποτα λέμε!

Με γνήσιο Παριζιάνικο στυλ που θα ζήλευε και η σιτεμένη η Μπράντσω! [video=youtube_share;Vhr89pmZ-R4]

Γιώργος Καμπανέλλης: Ζεν Πρεμιέ χωρίς πάθος. Κατερίνα Βασιλάκου: η επιτομή της μιζέριας. Γιώργος Κωνσταντίνου: από τον απολαυστικό "Αντωνάκη", κράτησε μοναχά τις αγριοφωνάρες στις όψιμες τηλεσειρές του. Στέφανος Στρατηγός: πιο αντιπαθής και από τον Μάλκοβιτς! Φαίδων Γεωργίτσης: Σαν τη μπύρα...

Δύο πράγματα δεν έλειπαν από τα χωριά στη δεκαετία του '80..... η πλάστιγγα του γεωργικού συνεταιρισμού, και η Ντισκοτέκ! Το χειμώνα συνωστιζόμασταν σε καταγώγεια με βελουτέ καναπέδες διάτρητους από τις καύτρες, πίστες με πλακάκι Γ' διαλογής και επένδυση καθρέφτη στις κολώνες. Οι τουαλέτες...

Συγνώμη παίδες, αλλά τέτοιες διακοσμητικές απόπειρες σε ταβέρνες τις προσπερνάς.. και πας στην καντίνα απέναντι να φας κάτι στα όρθια! Μισώ τα συντριβάνια με τις αναδυόμενες Αφροδίτες, αλλά και τα λιονταράκια στις αυλόπορτες. Αυτή η κραυγαλέα αισθητική χωρίς ταυτότητα, δυστυχώς απαντάται ακόμη...

"Γιούκος"= η στοίβα με τα προικιά ή τα στρωσίδια που συνήθως υπήρχε πίσω από την πόρτα κάποιου υπνοδωματίου, και μάλιστα ήταν σκεπασμένος με υφαντό σεντόνι , καλλιτεχνικά πιασμένο με παραμάνες.

Εδώ, αρχίσαμε να μιλάμε για δύο διαφορετικά πράγματα. Το χαλί τοίχου που περιγράφουμε στα σπίτια του '80, ήταν δείγμα νεοπλουτισμού, προερχόμενο ως μόδα ίσως από τη Ρωσία, όπου τα χαλιά τοίχου σκοπό είχαν να προσφέρουν ζεστασιά μεν, αλλά τα καλά και ακριβά κομμάτια μαρτυρούσαν και την...

-6. Μας βοήθησες με το στοιχείο του "καθαρού παιχνιδιού": πρόκειται για το "αστέρι" του Ερυθρού Αστέρα, Μπράνκο Στάνκοβιτς.

-5. Πιθανότατα είναι ο "παππούς" Γκόρσκυ (Kazimierz Gorski ). Ξέρω πως κατέκτησε double και με τους δύο συλλόγους. Για το ρεκόρ, δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά..

Το Νο 62 από τη συλλογή "Παιδική Λογοτεχνία" της ΑΓΚΥΡΑΣ, μια έκδοση του 1983 σε πολυτονικό ακόμη..