Steppenwolf
RetroActive
- Joined
- 30 Αύγ 2024
- Μηνύματα
- 264
- Αντιδράσεις
- 474
Σκηνοθεσία: Νίκος Παπαθανασίου
Ηθοποιός: Χρήστος Βαλαβανίδης
Πληροφορίες: Shortfilm.gr, IMDb, retroDB.
Ο Βαλαβανίδης είναι ο μοναδικός επιζών μιας πανανθρώπινης καταστροφής. Για να τα βγάλει πέρα με τη μοναξιά του, ο νέος Ροβινσώνας επιχειρεί να συνεχίσει να ζει όπως πριν. Χτυπά κανονικά κάρτα στη δουλειά του, στο τέλος του μήνα πληρώνει τον εαυτό του απ' το ταμείο του λογιστηρίου, ψωνίζει κονσέρβες στο σουπερμάρκετ πληρώνοντας κανονικά στο ταμείο, διασχίζει δρόμους έρημους από ανθρώπους, αλλά γεμάτους παρκαρισμένα αυτοκίνητα, φτιάχνει το κρεβατάκι του παιδιού του κι αράζει στον καναπέ να δει τηλεόραση (που δείχνει μόνο χιόνια).
Επίσης τηλεφωνεί σε όλες τις ξένες χώρες ψάχνοντας γι' άλλους επιζώντες. Δυστυχώς κανείς ποτέ δεν σηκώνει το τηλέφωνο.
Στο τέλος, απογοητευμένος, προμηθεύεται δηλητήριο σε υγρή μορφή, κάθεται στο τραπέζι και το πίνει. Τότε είναι που αποφασίζει να χτυπήσει το τηλέφωνο! Με τη λίγη δύναμη που του απομένει, καταφέρνει να το σηκώσει, κι ενώ ξεψυχά, ακούγεται από την άλλη άκρη του σύρματος αγωνιώδης η φωνή: Hello! Hello! Hello? Hello?? Hello???
Έτσι θυμάμαι την ταινία από τότε που την είδα ένα βράδυ στην τηλεόραση, μάλλον γύρω στο 1979–80. Από τότε δεν την ξαναείδα.
Η σεναριακή ιδέα επιτρέπει την υλοποίηση με έναν μόνο ηθοποιό και εντελώς φυσικά σκηνικά — το δρόμο με παρκαρισμένα αμάξια ανάμεσα σε πολυκατοικίες, το σουπερμάρκετ, το γραφείο με το λογιστήριο, το διαμέρισμα με την κουζίνα , το σαλόνι και το υπνοδωμάτιο. (Μόνον οι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί).
Προειδοποίηση για τις συνέπειες ενός πυρηνικού πολέμου; Αλληγορία της αλλοτρίωσης του σύγχρονου ανθρώπου; Πολύ θα 'θελα να την δω ξανά μετά από 45 χρόνια.
Ηθοποιός: Χρήστος Βαλαβανίδης
Πληροφορίες: Shortfilm.gr, IMDb, retroDB.
Ο Βαλαβανίδης είναι ο μοναδικός επιζών μιας πανανθρώπινης καταστροφής. Για να τα βγάλει πέρα με τη μοναξιά του, ο νέος Ροβινσώνας επιχειρεί να συνεχίσει να ζει όπως πριν. Χτυπά κανονικά κάρτα στη δουλειά του, στο τέλος του μήνα πληρώνει τον εαυτό του απ' το ταμείο του λογιστηρίου, ψωνίζει κονσέρβες στο σουπερμάρκετ πληρώνοντας κανονικά στο ταμείο, διασχίζει δρόμους έρημους από ανθρώπους, αλλά γεμάτους παρκαρισμένα αυτοκίνητα, φτιάχνει το κρεβατάκι του παιδιού του κι αράζει στον καναπέ να δει τηλεόραση (που δείχνει μόνο χιόνια).
Επίσης τηλεφωνεί σε όλες τις ξένες χώρες ψάχνοντας γι' άλλους επιζώντες. Δυστυχώς κανείς ποτέ δεν σηκώνει το τηλέφωνο.
Στο τέλος, απογοητευμένος, προμηθεύεται δηλητήριο σε υγρή μορφή, κάθεται στο τραπέζι και το πίνει. Τότε είναι που αποφασίζει να χτυπήσει το τηλέφωνο! Με τη λίγη δύναμη που του απομένει, καταφέρνει να το σηκώσει, κι ενώ ξεψυχά, ακούγεται από την άλλη άκρη του σύρματος αγωνιώδης η φωνή: Hello! Hello! Hello? Hello?? Hello???
Έτσι θυμάμαι την ταινία από τότε που την είδα ένα βράδυ στην τηλεόραση, μάλλον γύρω στο 1979–80. Από τότε δεν την ξαναείδα.
Η σεναριακή ιδέα επιτρέπει την υλοποίηση με έναν μόνο ηθοποιό και εντελώς φυσικά σκηνικά — το δρόμο με παρκαρισμένα αμάξια ανάμεσα σε πολυκατοικίες, το σουπερμάρκετ, το γραφείο με το λογιστήριο, το διαμέρισμα με την κουζίνα , το σαλόνι και το υπνοδωμάτιο. (Μόνον οι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί).
Προειδοποίηση για τις συνέπειες ενός πυρηνικού πολέμου; Αλληγορία της αλλοτρίωσης του σύγχρονου ανθρώπου; Πολύ θα 'θελα να την δω ξανά μετά από 45 χρόνια.
