Ένας Γερμανός Στα Καλάβρυτα - 1970

[tonytony]

Πολεμική περιπέτεια παραγωγής και σκηνοθεσίας Μεμά Παπαδάτου (1970) και σενάριο Ιάκωβου Καμπανέλλη. Πρωταγωνιστούν ο Άγγελος Αντωνόπουλος , ο Σπύρος Καλογήρου , ο Γιώργος Τζώρτζης , η Τόνια Καζιάνη κ.α. Η ταινία έκοψε 21.578 εισιτήρια και ήρθε 81η στις 87 ταινίες της χρονιάς.


Υπόθεση : Ένας Γερμανός επιστρέφει μετά από χρόνια στα Καλάβρυτα, για να ξεθάψει ένα θησαυρό που είχε αφήσει την περίοδο της γερμανικής Κατοχής, αλλά αναγνωρίζεται από τον γιατρό του χωριού. Ο γιατρός βλέπει στο πρόσωπό του τον αξιωματικό των ναζί που, κατά το ξεκλήρισμα του χωριού, είχε οδηγήσει τον πατέρα του στο εκτελεστικό απόσπασμα, μαζί με άλλους συγχωριανούς.




Συμμετείχε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1970.


Το κοινό του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1970 γιούχαρε την ταινία τόσο έντονα, ώστε επενέβη η αστυνομία κι έδιωξε τους φωνασκούντες από τον β` εξώστη

 

[RIO]

Αυτό πάλι με τις γιούχες, ποτέ δεν το κατάλαβα. Δεν σου αρέσει μια ταινία, σηκώνεσαι και φεύγεις, τι χρειάζεται να κάνεις σαν χούλιγκαν...

 

[Wally]

Βλεπω το 06 εβαζε "σπανιακια"

Ουτε που την ειχα ακουσει αυτη τη ταινια. Γιατι εφαγε γιουχα?

 

[Bambinella]

Την ειχα δει την ταινια τοτε που την ειχε προβαλει το 0 -6. Χωρις να ειναι τιποτα το ιδιαιτερο, ηταν μια αξιοπρεπης παραγωγη που κατεδεικνυε με γλαφυρο τροπο τη θηριωδια των Γερμανων προς τους κατοικους των Καλαβρυτων, το Δεκεμβριο του '43. Στο τελος της ταινιας, ο Γερμανος (Αγγελος Αντωνοπουλος) που ειχε την αποκλειστικη σχεδον ευθυνη για την τραγωδια, τιμωρειται παραδειγματικα.

Η ταινια γιουχαριστηκε και αυτη, ακολουθωντας τη μοιρα που ειχαν την εποχη εκεινη οι περισσοτερες ταινιες που ανηκαν στον λεγομενο Παλαιο Ελληνικο Κινηματογραφο και προβαλλονταν στο Φ.Κ.Θ. Το ιδιο συνεβη και σε οσες ταινιες της Φινος Φιλμ συμμετειχαν σ' αυτο εκεινα τα χρονια.

Χρονια θεαματικων και ριζικων αλλαγων οπου συμφωνα με αυτες δε γινοταν ανεκτο και αποδεκτο τιποτα παλαιο, καθοτι συμβατικο, μικροαστικο και συντηρητικο.

Αυτη ηταν η αποψη και η σταση που τηρουσαν τοτε οι προοδευτικοι και οι υποστηρικτες του αρτι γεννηθεντος και στη χωρα μας Νεου Ελληνικου Κινηματογραφου.

 

[peterpapas]

πολλες ταινιες εκεινα τα χρονια [σφυριζονταν]στα φεστιβαλ.αναρωτιεμαι αυτοι ολοι ,αν δεν ειχαν μεγαλωσει καποιες 10ετιες και εβλεπαν σημερα μια ταινια τι θα εκαναν. και πως θα αντιδρουσαν.

 

[exetlaios]

Απότι έχω διαβάσει, ο "Εξώστης Β'" ήταν διαβόητος για τις "γιούχες" του, με αποκορύφωμα την ταινία "Δοξόμπους".

 

[Bambinella]

Να προσθεσω κατι σε οσα εγραψα πιο πανω για τα γιουχαρισματα.

Στο Φεστιβαλ του 1974, η ταινια Η Δικη των Δικαστων (Φινος Φιλμ) πηρε απο το κοινο το βραβειο χειροτερης ταινιας μεγαλου μηκους.

Αυτο νομιζω τα λεει ολα.

 

[Dominion]

O Φίνος και άλλοι παραγωγοί προσπάθησαν να έχουν την μερίδα του Λέοντος στην ελληνική κινηματογραφία και να επιβάλλουν (πολλές φορές "εκβιαστικά") το τι θέλει το κοινό (συμπεριφερόμενοι σαν Μαρίες Αντουανέτες). Αν όχι τόσο ο Φίνος, άλλοι παραγωγοί έσκαγαν με τανκς στο φεστιβάλ (βλέπει Πάρις), την ίδια περίοδο που στον υπόλοιπο κόσμο, το σινεμά είχε αλλάξει ρότα και τρόπο γραφής. Οι παλιοί κινηματογραφιστές ήταν συντηρητικοί και έφαγαν 2 μεγάλα πλήγματα. Το ένα ήταν από καιροσκόπους διαφημιστές της ελληνικής τηλεόρασης (νέας τότε) και την μεταπήδηση πολλών κινηματογραφιστών σε αυτή (Ο κόσμος σταμάτησε να πηγαίνει σινεμά αφού τα ίδια θέματα μπορούσε να τα δει στο χαζοκούτι). Το άλλο πλήγμα ήταν νέοι κινηματογραφιστές που ήθελαν να τραβήξουν μια διαφορετική γραμμή (υπερβολικά προσωπική σε πολλές περιπτώσεις) και να πάνε το σινεμά αλλού. Οι γιούχες ήταν ένα μικρό δείγμα της διαμαρτυρίας τους (για την εποχή τους έκαναν πολύ καλά, αλλά στα μέσα του 80 φάνηκε ότι ουσιαστικά το κίνημά τους είχε στερέψει). Το εμπορικό σινεμά βέβαια δεν πέθανε μαζί με τον Φίνο (ο οποίος μετάνιωσε για αυτή του την ξεροκεφαλιά αλλά ήταν πλέον αργά), ήρθε ο Λεφάκης, ο Γιώργος Καραγιάννης και πήραν τα ινία του, μόνο που τώρα (τέλη 70ς αρχές 80) ο κόσμος έχει βαρεθεί την λογοκρισία, η εποχή έχει αλλάξει και είναι καιρός για πιο ωμά θεάματα και αστική αδρεναλίνη. Εκεί λοιπόν σκάνε, οι Ροδες Τσάντες και Κοπάνες, οι ταινίες με νέους και ναρκωτικά, οι κωμωδίες γίνονται πιο χυδαίες και κάφρικες (ψάλτης), αλλά και αυτά έρχονται σε ένα τέλος με το που σκάνε οι βιντεοκασσέτες και λίγο αργότερα η ιδιωτική. Έτσι από τα τέλη του 80, ο ελληνικός κινηματογράφος περνά μια μεγάλη κρίση μέχρι και τα μέσα με τέλη του 90. Όπου εμφανίζονται νέοι κινηματογραφιστές με νέα ματιά και θεματικές (Γκορίτσας, Γιάνναρης, Κόκκινος και λίγο αργότερα Οικονομίδης, Χούρσογλου, Ηλιάδης). Το Φεστιβάλ γίνεται διεθνές και τα κινηματογραφικά ρεύματα πλέον δεν έχουνε να κάνουνε με πολιτικές παρατάξεις και καρμπόν υποθέσεις (βλέπε δεκαετίες 60-70) αλλά με αισθητικά καθαρά κριτήρια και με σύγχρονα θέματα, προσπαθόντας να μιμιθούν τα αντίστοιχα ευρωπαικά κυρίως κέντρα πολιτισμού (άλλωτε με επιτυχία άλλωτε όχι).

 

[Bambinella]

Στα γυρισματα της ταινιας ανθισε ο ερωτας αναμεσα στο Γιωργο Τζωρτζη και την Τωνια Καζιανη. Ενας ερωτας που κατεληξε σε γαμο.

Ο γαμος των δυο πρωταγωνιστων ηταν απο τους λιγους μεταξυ καλλιτεχνων που κρατησε τοσα χρονια και εδειχνε οτι θα κραταγε για παντα, κατι που τελικα δε συνεβη.

 

[atanasio]

Θυμάμαι αμυδρά την ταινία, γιατί την είχα δει όταν ήμουν 10-11 ετών. Είναι κρίμα, πάντως, ένα έργο με τόσους αξιόλογους συντελεστές (Καμπανέλλης, Αντωνόπουλος, Τζώρτζης, Καζιάνη, Καλογήρου) και τέτοιο θέμα (τραγικά επίκαιρο στις μέρες μας) να έχει γιουχαριστεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης...