Ένας άνθρωπος όσο χρονών και να φτάσει, λυπάσαι για την απώλειά του. Πόσο μάλλον για την Άννα Καλουτά, την γυναίκα που επί τόσες δεκαετίες, προσέφερε χαρά, γέλιο, αισιοδοξία ακόμη και σε εποχές δύσκολες για τον τόπο μας. Ανήκει σε εκείνους τους ανθρώπους, που όταν πεθάνουν, δεν το πιστεύεις, χάρη στην ζωντάνια και την λάμψη που είχαν. Με το φευγιό της παίρνει μαζί της μια ολόκληρη εποχή. Και όσο φεύγουν τέτοιοι αξιόλογοι άνθρωποι με ήθος, ταλέντο και αξιοπρέπεια, τόσο δίνεται χώρος από τα Μ.Μ.Ε. στα παράσιτα και εμείς μένουμε φτωχότεροι πνευματικά. Καλό της ταξίδι και θα την θυμόμαστε...