"Έφυγε" ο Lou Reed

Μήπως είναι "μούφα";
 
πλακα μας κανεις..?μακαρι να ηταν..
 
n June Reed revealed heʼd had his liver replaced in an emergency operation two months earlier and said: “”I am a triumph of modern medicine, physics and chemistry. I am bigger and stronger than stronger than ever. I look forward to being on stage performing, and writing more songs to connect with your hearts and spirits and the universe well into the future.”
Κάθε θαύμα μέρες τρεις...

Κρίμα για τον μακαρίτη αλλά 50 χρόνια πρέζα παραείναι πολλά.
 
Το μόνο που θα κάνω, θα είναι να παραθέσω ένα βιντεάκι για να πάρετε μια γεύση για το "πώς τόσο εγώ, όσο και πολλοί συνομήλικοί μου μάθαμε τουν Lou Reed και αρχίσαμε να ψάχνουμε, να ρωτάμε κλπ για τα τραγούδια του, τόυς δίσκους του, πού έπαιξε κλπ κλπ"! Όλα, λοιπόν, ξεκίνησαν από ένα επεισόδιο του σήριαλ "Διόδια" κάπου το 1987 ΄[παραθέτω το σχετικό βίντεο]! Από κει και πέρα ... δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα ... παρά ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όσα μας προσέφερε ... όχι μόνο με τα τραγούδια του, αλλά και με την ασυμβίβαστη/αυθεντική/ έντιμη στάση του στη μουσική βιομηχανία απ' τα 60ς μέχρι σήμερα ....

[video=youtube_share;GNWerxO00gk]

 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Μας άφησε το μελαγχολικό του "Perfect Day" που θα μας το θυμίζει για πάντα
 
Λίγο αργοπορημένος αλλά έπρεπε να δηλώσω τον σεβασμό μου.... Αντίο Lou Reed.... keep walking on the wild side

Παλιότερα κυκλοφορούσε ένα μαύρης απόχρωσης ανέκδοτο που έλεγε ότι ο Lou Reed αποτελούσε την απάντηση σε όσους πίστευαν ότι η ηρωίνη σκοτώνει την έμπνευση και τη δημιουργία. Αν υπάρχει ταλέντο.... Η αλήθεια είναι ότι η βουτιά, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, που έκανε στην επικίνδυνη πλευρά του underground lifestyle σε όλη τη διάρκεια των δεκαετιών του ʼ60 και του ʼ70, μπορούσε να αποβεί μοιραία και να μην την βγάλει καθαρή. Τελικά τα κατάφερε κι αυτό σου έδινε το δικαίωμα να πιστέψεις ότι είναι ικανός να ζει για πάντα . Γιατί ο Lou Reed είναι μια από τις περιπτώσεις (ο Iggy Pop και ο Keith Richards είναι άλλες δυο που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό) που αφού έβγαλε alive & kicking τα 70ʼs έλεγες δεν θα πεθάνει ποτέ. Αλλά πίσω από την πρέζα, τις καταχρήσεις, τις υπερβολές, το επί σκηνής shooting up, τη μαυρίλα των στίχων υπήρχε μια τεράστια προσωπικότητα. Κυριολεκτικά τεράστια. Ο Lou Reed ήταν η επιτομή του νεοϋορκέζικου cool, ένας ποιητής του πεζοδρομίου, ένας εξαίρετος κιθαρίστας για το είδος που υπηρέτησε, μα πάνω από όλα αυτά, ένα από τα πιο ταλαντούχα οξύμωρα στην ιστορία της ροκ μουσικής. Ένα οξύμωρο που μπορούσε από τη μια μεριά να γράφει ιστορίες με S/M περιεχόμενο (Venus in Furs) κι από την άλλη να επικαλείται τα θεία (Jesus). Ένας καλλιτέχνης που μπορούσε να σκύψει στον θόρυβο (Sister Ray) κι από την άλλη να γράφει πιασάρικες pop μελωδίες (Satellite of Love). Που μπορούσε με την ίδια ευκολία να πειραματιστεί (The Bells) αλλά και να γράψει τραγούδια βασισμένα σε λίγα ακόρντα (Sweet Jane). Που μπορούσε να συνθέσει μια πένθιμη, στοιχειωμένη σπονδή πάνω στο underground lifestyle (Street Hassle) αλλά και να αγγίξει την πιο αισιόδοξη πλευρά του (New Sensations). Που μπορούσε να βρει έμπνευση στον Masoch αλλά και στον Poe. Μια από τις πιο αυθεντικές, ακέραιες και έντιμες φωνές στην ιστορία του ροκ, που έκανε αυτό που ήθελε να κάνει, χωρίς να δίνει σημασία σε μουσικά ρεύματα και επιταγές της μόδας. Κι απέκτησε ένα φανατικό κοινό παίζοντας πάντα το παιχνίδι της μουσικής βιομηχανίας με τους δικούς του όρους. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που τον αγαπήσαμε, όσοι τον αγαπήσαμε. Ακόμη κι όταν καθάρισε στα 80ʼs, δεν κατάντησε σε ένα μετανοημένο, πρώην πρεζάκι που ξαναβρήκε τη χαρά της δημιουργίας, που γράφει διδακτικά τραγουδάκια σε απολογητικό ύφος και που πουλά τσάμπα νοσταλγία για περασμένες μέρες. Γιατί ποτέ δεν μετατράπηκε σε ένα περιφερόμενο απολίθωμα των 60ʼs και των 70ʼs που βρήκε ξαφνικά το Θεό και πουλάει στίχους που δίνουν άλλοθι σε πρώην hippies για να περνούν τις μέρες τους ανάμεσα σε επαγγελματικά συμβούλια γεμάτα με δερμάτινα filofax. Μπορεί να άφησε πίσω τα τζάνκια, τις πόρνες και τα τραβεστί αλλά βρήκε καινούρια θέματα για να γράψει τραγούδια. Κι όταν έκλεισε τη σχέση του με την ηρωίνη και το αλκοόλ, πήρε ξανά την κιθάρα που είχε αφήσει διακριτικά στην άκρη κάποια χρόνια, γύρισε λίγο πίσω στα χρόνια των Velvets και συνέχισε με το πιο κλασσικό rock ʽnʼ roll σχήμα, 2 κιθάρες/μπάσο/ντραμς (το αυθεντικό rock σχήμα κατά τη γνώμη του). Γιʼαυτό και μόνο του αξίζει σεβασμός. Γιʼαυτό, αλλά και για τους δίσκους του φυσικά. Ακόμη και για τους λιγότερο πετυχημένους. Ακόμη και για το Metal Machine Music (ακόμη ψάχνω τον πρώτο γενναίο που θα μου πει ότι το άκουσε ολόκληρο χωρίς παύσεις, διακοπές και fast forward) που βρίσκεις κάθε λόγο που χρειάζεσαι για να τον θαυμάσεις για την ειλικρινή του ακεραιότητα. Τις τελευταίες μέρες έχουν γραφτεί πολλά, και θα γραφτούν πολλά περισσότερα. Στο διαδίκτυο βρήκα δύο που πιστεύω ότι αποκαλύπτουν πολύ καλά τη σχέση του με τη μουσική.

Lester Bangs (μουσικός δημοσιογράφος και συγγραφέας που έχει συνεργαστεί με ιστορικά περιοδικά όπως τα Creem και Rolling Stone)… γράφει για τον δίσκο Metal Machine Music

"as classical music it adds nothing to a genre that may well be depleted. As rock 'n' roll it's interesting garage electronic rock 'n' roll. As a statement it's great, as a giant F…K YOU it shows integrity—a sick, twisted, dunced-out, malevolent, perverted, psychopathic integrity, but integrity nevertheless."

Steve Albini (μουσικός, μέλος των θορυβοποιών Big Black, Rapeman και Shellac, και γνωστός παραγωγός, από το Surfer Rosa των Pixies μέχρι και το Jet Lag των δικών μας Bokomolech)

"I didn't have the kind of epiphany many people did to VU or Reed's music. I liked some of it, loved some of it, and didn't care for some, but the arc of his whole thing is just undeniably great and inspirational. 50 years of following his muse, whatever it happened to be at the moment. His music will either hit you or not, but one thing ought to matter to anybody who thinks music or art is worth pursuing for its own sake; Lou Reed, he did not give a f---. Did not give a single f---. I think of myself as not giving a f--- most of the time, but once in a while I wish to Christ I could give not a f--- as thoroughly as Lou Reed."

Θα μπορούσα να τελειώσω με κανένα μελαγχολικό τραγούδι από το Berlin ή από το Magic and Loss, αλλά δεν αξίζει να μελαγχολείς όταν άφησε τέτοιο έργο πίσω του. Οπότε....

https://www.youtube.com/watch?v=7z3TPwOT31g

Τα περισσότερα από τα παραπάνω βρίσκονται πολύ καλύτερα γραμμένα στο allmusic
 
Πίσω
Μπλουζα