Ήταν το eurobasket του 87 ένα κομβικό γεγονός για την Ελλάδα;

[Wally]

@Αισυμνήτης Γιατι παιρνεις τα παντα προσωπικα? Σου διεγραψα κατι? Εσυ μιλησες για διαγραφες και σου υπενθυμισα ποτε γινονται. Δεν παρεκλινες, αρα προς τι η κουβεντα που ανοιξες?

Αν τωρα δεν σου αρεσει το κλιμα εδω μεσα (που εμεις θεωρουμε πολιτισμενο και αξιοπρεπες) δεν μπορω να κανω κατι παραπανω.

Nα γυρισουμε στο θεμα μας τωρα διοτι το αδικουμε και οι δυο αυτη τη στιγμη

 

[TZELASO]

Εγώ μια φορά αποκλείεται να ξεχάσω το 1987!! Το είχα δει όλο. Όλα τα ματς εννοώ... Από μικρή, είχα μια απέχθεια στο ποδόσφαιρο. Το θεωρούσα και το θεωρώ το πιο χαζό και το πιο βαρετό σπορ του κόσμου (εντάξει, μη βαράτε, γούστα είναι αυτά, τι να κάνω?) Απορούσα πάντα γιατί τόσος χαμός για το ποδόσφαιρο, δεν μπορούσα να καταλάβω το τόσο πάθος, αλλά όπως λέω πάντα, περί ορέξεως, ουδείς λόγος. Το μπάσκετ όμως, μου άρεσε. Μου άρεσε που ήταν γρήγορο άθλημα, που είχε πολλές εναλλαγές, μου φαινόταν πολύ ενδιαφέρον και καθόλου βαρετό. Χωρίς να το παρακολουθώ, λοιπόν, αν τύχαινε κάποιος ενδιαφέρων αγώνας, μου άρεσε να το βλέπω. Ο λόγος όμως, που είδα όλο το ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ του '87 ήταν ότι είχα κολλήσει ανεμοβλογιά στα 19 μου!!! Δεν είχα απλώς σπυράκια... Όλη μου η μούρη είχε γίνει ένα τεράστιο σπυρί... Δεν μπορούσα να βγω στον κόσμο, ήταν αδύνατο να εμφανιστώ. Όταν έγινα καλά μετά από δεκαπέντε μέρες, η μητέρα μου μου εξομολογήθηκε ότι φοβήθηκε πως το πρόσωπό μου δε θα γινόταν ποτέ καλά.. Τόσο χάλια ήταν... Ευτυχώς, δεν έπεσε μέσα... Και έτσι είδα όλους τους αγώνες έναν-έναν γιατί η τηλεόραση και τα βιβλία μου έκαναν παρέα την περισσότερη ώρα. Δε παθιάζομαι με κανένα σπορ, δεν υπερεκτίμησα κανένα σπορ αλλά δεν υποτίμησα και κανένα. Είναι μια ωραία διασκέδαση για τον περισσότερο κόσμο. Όπως και να το κάνουμε, το γεγονός της κατάκτησης του τίτλου ήταν ένας θρίαμβος για την Ελλάδα και όχι μόνο για τότε. Και τώρα να ξαναγινόταν, πάλι θα ήταν ένας θρίαμβος. Είμαστε μικρή χώρα, με περιορισμένες δυνατότητες από πολλές απόψεις, οπότε γεγονότα σαν και αυτό, δεν είναι συνηθισμένα. Είναι δυνατόν να μην ήταν ευχάριστες οι στιγμές που ζήσαμε όλοι μας, έστω και στο σπίτι με ανεμοβλογιά?

 

[lostromos74]

[SIZE=12pt]Το ευρωμπάσκετ (διότι ένα είναι το ευρωμπάσκετ...) ήταν μία εξαιρετική στιγμή για την σύγχρονη Ελλάδα και τους νεοέλληνες.[/SIZE]

[SIZE=12pt]Η λέξη «κομβικό» επιδέχεται πολλών ερμηνειών και αναλύσεων, οπότε την παραβλέπω.[/SIZE]

[SIZE=12pt] [/SIZE]Αυτό που θυμάμαι από τότε, και το θυμάμαι σαν να έγινε χτες, ήταν ο ενθουσιασμός και η ομοψυχία. Όλων!

[SIZE=12pt]Γιαγιάδες, μαμάδες και κάθε λογής άσχετοι με το άθλημα έβλεπαν μπάσκετ και παθιάζονταν.[/SIZE]

[SIZE=12pt]Στον τελικό, υπήρξε παραζάλη.[/SIZE]

[SIZE=12pt]Ομολογώ ότι παρά την γενική ευφορία (είχαμε – βλέπετε, βάζω πρώτο πληθυντικό…. κερδίσει για πρώτη φορά την τότε μεγάλη δύναμη Ιταλία, και δύο φορές την Γιουγκοσλαβία) δεν περίμενα να πάρουμε το κύπελλο. Υπερδύναμη οι Σοβιετικοί τότε, και χωρίς Σαμπόνις.[/SIZE]

[SIZE=12pt]Όταν τελείωσε, έζησα στιγμές που ούτε το 2004 δεν είδα. Κόσμος ούρλιαζε και έπεφτε στο λιμάνι – τουριστική ατραξιόν μεγάλης πόλης που ζούσα τότε, και οι τουρίστες που δειπνούσαν στις ταβέρνες δίπλα τρελαινόντουσαν… Μερικοί κρατούσαν σημαίες και έπεφταν μέσα στη θάλασσα με αυτές… (υπόψιν λιμάνι είναι, όχι παραλία, και με βαθειά και όχι και καθαρά νερά! )[/SIZE]

[SIZE=12pt]Στο ίδιο σημείο το 2004 απλά ο κόσμος περνούσε, κάποιοι φώναζαν και μερικοί κόρναραν...[/SIZE]

[SIZE=12pt]Όλη η επιτυχία ωστόσο ανήκει σε έναν παίχτη. Ναι σε έναν. Αν δεν υπήρχε ο Γκάλης, τίποτε δεν θα συνέβαινε. Ήταν άλλη πάστα αθλητή. Δεν ήταν ο τύπος του συμπαθέστατου λαϊκού παιδιού αλά Γιαννάκη.[/SIZE]

[SIZE=12pt]Ήταν ηγέτης, μαχητής και είχε αποστάσεις από όλους, παίχτες, δημοσιογράφους κλπ.[/SIZE]

[SIZE=12pt]Η επιμονή του, η προσπάθειά του, και το αγέρωχο στυλ του ήταν απαράμιλλα.[/SIZE]

[SIZE=12pt]Θυμάμαι όταν μετά την νίκη επί της Ιταλίας τον ρώτησαν εκστασιασμένοι δημοσιογράφοι, κι ενώ τον φιλούσαν και τον αγκάλιαζαν αστυνομικοί (!) αν ήταν εκείνη η μεγαλύτερη στιγμή στην καριέρα του εκείνος, κι ενώ όλοι ήταν μέσα στην τρελή χαρά, απάντησε ψύχραιμα και χωρίς γέλια και ξύλινες συμπεριφορές: Ναι, είναι….. μέχρι το επόμενο παιχνίδι![/SIZE]

[SIZE=12pt]Ήμουν πολύ νέος, και αυτή η δήλωση και με το ύφος που την είπε, νομίζω ότι έδωσε μία ένεση αυτοπεποίθησης σε κάποια εκατομμύρια Ελλήνων και σε ένα έθνος ολόκληρο. Ναι, πανηγυρίζουμε, χαιρόμαστε τις όποιες επιτυχίες μας, και μετά προχωράμε. Δεν κολλάμε σε αυτές, όπως π.χ οι νεοέλληνες στους αρχαίους ημών προγόνους…[/SIZE]

[SIZE=12pt] [/SIZE]Αυτή νομίζω ήταν η ουσία του ευρωμπάσκετ. Η ανύψωση, η πίστη στον εαυτό μας, πίστη όχι φαντασιακή αλλά χειροπιαστή – η ελλαδίτσα, με μεγαλύτερη επιτυχία στο μπάσκετ μια 10η θέση την προηγούμενη χρονιά σε παγκόσμιο, άντε και μια νίκη μέσα στην Γιουγκοσλαβία το 79 με Πετρόπουλο, για όσους θυμούνται,  έφτασε στην κορυφή. Νίκησε τους γίγαντες, Σοβιετικούς, Γιουγκοσλάβους (δύο φορές), Ιταλούς.

[SIZE=12pt]Ο Ηρακλής – Γκάλης τους κοίταξε στα μάτια και τους έριξε στο καναβάτσο. Διότι δεν είχαμε ομάδα, όπως και να το κάνουμε. Ήταν ο παμμέγιστος Γκάλης και οι άλλοι. Πολύ καλός ο Γιαννάκης, αλλά πολύ μακριά από τον Γκάλη. Ταλεντάρα ο Φάνης, αλλά δεν εξελίχθηκε. Θα τολμήσω να πω ότι παιχταράς ήταν ο Ανδρίτσος, τρομερός σουτέρ, ψύχραιμος και ολοκληρωμένος παίχτης, αλλά μικρή σημασία έχουν αυτά. Ένας ήταν ο ηγέτης…[/SIZE]

[SIZE=12pt] [/SIZE]Τελειώνοντας, κι έτσι όπως τα σκέφτομαι, το ευρωμπάσκετ λειτούργησε για τον καθένα διαφορετικά, ανάλογα με τις απόψεις του, και το …μυαλό του.

[SIZE=12pt]Ναι, ομοψυχία, ανάταση, πίστη, αισιοδοξία, αλλά όλα αυτά ήρθαν από έναν παίχτη – ηγέτη – Ηρακλή.[/SIZE]

[SIZE=12pt]Άρα, όσοι πιστεύουν ακόμη στην ανωτερότητα της ελληνικής φυλής, και να είστε σίγουροι ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί, που μπορεί να μην το κραυγάζουν σαν κάποιους φανατικούς αλλά ενδόμυχα το πιστεύουν, βρήκαν μια αφορμή να επιβεβαιώσουν τις σαθρές απόψεις τους.[/SIZE]

[SIZE=12pt]Ο Έλλην Γολιάθ μπορεί να ταπεινώσει όλους τους ξένους![/SIZE]

[SIZE=12pt]Άρα, όσοι το πήραν έτσι, μάλλον στραβά το πήραν και δεν ωφελήθηκαν καθόλου από τις μεγάλες αυτές στιγμές.[/SIZE]

[SIZE=12pt]Όσοι αφέθηκαν να το ζήσουν, να το χαρούν, και το εξέλαβαν ως μία μεγάλη ανύψωση, μια τεράστια τόνωση αυτοπεποίθησης, μια πίστη στους εαυτούς τους, ότι με μεγάλη προσπάθεια αλλά και σοβαρότητα μπορούμε να εξελιχθούμε προσωπικά και να φτάσουμε σε πολύ ψηλά σημεία των επιθυμιών και των ονείρων μας, νομίζω ότι πήραν το σωστό μήνυμα και είναι οι πραγματικοί κερδισμένοι εκείνων των ανεπανάληπτων κυριολεκτικά στιγμών, του ευρωμπάσκετ της καρδιάς μας![/SIZE]

 

[Wally]

Ασχετο: Δυνατο αβαταρ. Μαλλον μονο εμεις οι δυο αντεξαμε να δουμε τη συγκεκριμενη ταινια χαχαχαχα

 

[domniki]

1@lostromos74[/USER] επειδή αναφέρθηκες στον ήρωα του Eurobasket '87, στον ένα και μοναδικό Νίκο Γκάλη, ήθελα να μοιραστώ μια πολύ πρόσφατη εμπειρία. Ο Γκάλης κατοικεί κοντά στο πατρικό μου, στην Θεσσαλονίκη, σε μια απλή γειτονιά. Πριν μερικούς μήνες περπατούσε στο δρόμο και τον πλησιάζει μια κυρία και του λέει κάτι. Η κυρία φεύγει κ'αυτός παραμένει στο ίδιο σημείο, προφανώς περιμένοντας. Η κυρία έρχεται μετά από λίγο με ένα μικρό παιδάκι που ήθελε να φωτογραφηθεί μαζί του! Ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής, αυτός που γνώρισε το μπάσκετ στην Ελλάδα και στα παιδιά, αυτός που σήκωσε την ομάδα στους ώμους του το '87, και σήκωνε τον Άρη για χρόνια στους ώμους του, παραμένει ένας απλός αλλά και αινιγματικός άνθρωπος.

 

[lostromos74]

Ασχετο: Δυνατο αβαταρ. Μαλλον μονο εμεις οι δυο αντεξαμε να δουμε τη συγκεκριμενη ταινια χαχαχαχα

Aφού βλέπω και άλλον που το έχει δει.... όλα καλά!  Πάνω που λες ότι τα έχεις δει όλα στο "είδος" αυτό, νάσου ξεπετιέται και κάτι πιο άγνωστο, όχι καλτ καθώς δεν το λες καλτ αλλά τρας ασήκωτο!!

Σκέψου ότι χαρακτηρίζεται σήμερα απο τους ειδικούς σκουπιδολόγους (και μην παρεξηγήσει κάποιος τη λέξη, θετική σημασία έχει! ) ως ... beardsploitation  χαχα α χαχαχα!!!!


 

ένας απλός αλλά και αινιγματικός άνθρωπος.

Έτσι ακριβώς τον θεωρώ, από μακριά, κι εγώ.

Πάντα ήταν λίγο ως πολύ απόμακρος, και μου άρεσε πολύ αυτό.

Και πάντα προτιμώ έναν αινιγματικό από έναν ας πούμε συνηθισμένο ή προβλέψιμο άνθρωπο!

 

[Wally]

O χαρακτηρισμος της 1@domniki[/USER] (αινιγματικος) ειναι οτι πιο πιο κοντα στο να περιγραψεις τον μεγαλο Γκαλη με μια λεξη

1@lostromos74[/USER] θα σου κοψω κληση

 

[RIO]

Σίγουρα ήταν τεράστιος παίκτης. Τον θαύμαζα και ας υποστηρίζω την αντίπαλη ομάδα.   Αν και σαν χαρακτήρας σχημάτισα άλλη άποψη,  από ένα περιστατικό το οποίο είχα δει . Δεν ήταν κάτι τρομερό,  απλά μου χάλασε την γενικά καλή εικόνα  που είχα για αυτόν. 

 

[foutix]

1@lostromos74[/USER]Με αφορμή τα ποστ σου στο παρόν θέμα, να σε καλοσωρίσω και εγώ στο φόρουμ και να σου ευχηθώ καλές ρετροαναγνώσεις, ρετροευρήματα και πετυχημένες δημοσιεύσεις.

Κοιτάζοντας ξανά τα πόστ του θέματος και αυτά των τελευταίων ημερών επιμένω στον χαρακτηρισμό του "κομβικού", καθώς συγκίνησε πλατιά στρώματα του λαού, ενώ ήρθε σε μια συγκυρία μεγάλων αλλαγών σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο παγκοσμιώς. Υπό μια έννοια θεωρώ πώς ήταν το κερασάκι σε μια πορεία μετά την αντιπολίτευση, ενώνοντας σε μεγάλο βαθμό τους Έλληνες και μεθώντας παράλληλα ένα μεγάλο κομμάτι από τη ζάλη της νίκης.

Σχολιάζοντας την αποστροφή του κειμένου σου:

Όσοι αφέθηκαν να το ζήσουν, να το χαρούν, και το εξέλαβαν ως μία μεγάλη ανύψωση, μια τεράστια τόνωση αυτοπεποίθησης, μια πίστη στους εαυτούς τους, ότι με μεγάλη προσπάθεια αλλά και σοβαρότητα μπορούμε να εξελιχθούμε προσωπικά και να φτάσουμε σε πολύ ψηλά σημεία των επιθυμιών και των ονείρων μας, νομίζω ότι πήραν το σωστό μήνυμα και είναι οι πραγματικοί κερδισμένοι εκείνων των ανεπανάληπτων κυριολεκτικά στιγμών, του ευρωμπάσκετ της καρδιάς μας!

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, αλλά δυστυχώς νομίζω οτι δεν ήταν πολλοί με αυτή την αντίληψη την περίοδο εκείνη. 

Τέλος σε οτι αφορά τον Γκάλη, συμφώνω απόλυτα με τον όρο "Ηρακλής". Είμαι σχεδόν σίγουρος πώς ο άνθρωπος αυτός ήταν ο καταλύτης για την διείσδυση του αθλήματος σε κάθε ελληνικό σπίτι και σίγουρα κλειδί των επιτυχίων της ελληνικής ομάδας.  

Επιπλέον, σε οτι αφορά τον χαρακτηρισμό "αινιγματικός" δε συμφωνώ. Θα έλεγα άνθρωπος του καθήκοντος, υπεύθυνος άνθρωπος με πίστη στις δυνάμεις του και τον ευατό του. Ιδιότητες που είναι σπάνιες στον τόπο μας. Ας μην ξεχνάμε οτι γεννήθηκε και μεγάλωσε στις ΗΠΑ, μακριά από την λογική του ραγιαδισμού, που μας ταλαιπωρεί ακόμα και σήμερα. Για εμένα ήταν και παραμένει ίνδαλμα, όχι μόνο επειδή έβαζε πολλά καλάθια και έκανε απίστευτα "ακροβατικά"

 

[johnny19818]

1@lostromos74[/USER] επειδή αναφέρθηκες στον ήρωα του Eurobasket '87, στον ένα και μοναδικό Νίκο Γκάλη, ήθελα να μοιραστώ μια πολύ πρόσφατη εμπειρία. Ο Γκάλης κατοικεί κοντά στο πατρικό μου, στην Θεσσαλονίκη, σε μια απλή γειτονιά. Πριν μερικούς μήνες περπατούσε στο δρόμο και τον πλησιάζει μια κυρία και του λέει κάτι. Η κυρία φεύγει κ'αυτός παραμένει στο ίδιο σημείο, προφανώς περιμένοντας. Η κυρία έρχεται μετά από λίγο με ένα μικρό παιδάκι που ήθελε να φωτογραφηθεί μαζί του! Ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής, αυτός που γνώρισε το μπάσκετ στην Ελλάδα και στα παιδιά, αυτός που σήκωσε την ομάδα στους ώμους του το '87, και σήκωνε τον Άρη για χρόνια στους ώμους του, παραμένει ένας απλός αλλά και αινιγματικός άνθρωπος.

1@domniki[/USER]Καλημέρα. Θυμάμαι από παλιότερο ποστ ότι η γειτονιά σου είναι κοντά στη Σοφούλη. Περνάω συχνά πυκνά από κει κάνοντας βόλτα με τη μικρή. Δεν τον έχω συναντήσει ποτέ βέβαια. Εκεί κοντά μένει;

 

[domniki]

1@domniki[/USER]Καλημέρα. Θυμάμαι από παλιότερο ποστ ότι η γειτονιά σου είναι κοντά στη Σοφούλη. Περνάω συχνά πυκνά από κει κάνοντας βόλτα με τη μικρή. Δεν τον έχω συναντήσει ποτέ βέβαια. Εκεί κοντά μένει;

Ναι, κοντά στο Χάλαρο. Από πάντα έμενε κοντά εκει, στις πολυκατοικίες από την κάτω μεριά της Σοφούλη (προς την θάλασσα). Τα τελευταία χρόνια (πάνω από δεκαετία) μετακόμισε λίγο πιο πάνω από την Σοφούλη. 

 

[johnny19818]

Ναι, κοντά στο Χάλαρο. Από πάντα έμενε κοντά εκει, στις πολυκατοικίες από την κάτω μεριά της Σοφούλη (προς την θάλασσα). Τα τελευταία χρόνια (πάνω από δεκαετία) μετακόμισε λίγο πιο πάνω από την Σοφούλη. 

Ε τότε πολύ πιθανό να τον πετύχω κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της βόλτας μας