Αποκλειστική συνέντευξη της ΜΑΡΙΑΣ ΑΛΙΦΕΡΗ στο RetroManiaX

ChristosM

RetroNuts!
Joined
15 Απρ 2008
Μηνύματα
1.993
Αντιδράσεις
926
Και να θέλαμε δεν θα μπορούσαμε να κρύψουμε την μεγάλη μας χαρά γιʼ αυτή την συνέντευξη. Η Μαρία Αλιφέρη ήταν, είναι και θα είναι, από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα του καλλιτεχνικού χώρου, κάτι που το έχω διαπιστώσει πολλές φορές. Για μένα είναι ένα λατρεμένο πλάσμα. Ένα κορίτσι πολύ ζεστό και ευγενικό, με θετική αύρα και ακόμα πιο θετική στάση ζωης. Ο λόγος της πάντα γλυκός συνοδεύεται από ένα υπέροχο χαμόγελο. Γνωρίζοντάς την καλύτερα ανακάλυψα και πόσο βαθιά μορφωμένη είναι. Η αγάπη της, καθώς και το νοιάξιμό της για τον συνάνθρωπο, είναι συγκινητική. Θέλω να σας διαβεβαιώσω πως αυτή την πλημμύρα αγάπης που εισέπραξε όλα αυτά τα χρόνια από όλους μας, μας την προσφέρει απλόχερα σε κάθε συνομιλία, σε κάθε συνάντησή μας.

Για την συνέντευξη αυτή μας δέχτηκε στο σπίτι της, όπου στην κυριολεξία μας άνοιξε την αγκαλιά της. Την βομβαρδίσαμε με πάρα πολλές ερωτήσεις και απάντησε σε όλες με προθυμία, με ειλικρίνεια, με άνεση και με χαμόγελο. Πάντα χαμογελαστή ακόμα και στις «δύσκολες» ερωτήσεις. Χαμογελαστή ακόμα και μετά απο τρείς ώρες αλύπητης «ανάκρισης»!

Θέλω να της ευχηθώ να έχει υγεία και να έχει πάντα την δύναμη να δίνει αγάπη. Θέλω επίσης να την ευχαριστήσω πάρα πολύ για την αγάπη της όλα αυτά τα χρόνια, την εμπιστοσύνη της, τις συμβουλές της και φυσικά να της φωνάξω «Σας Αγαπώ!»

Χρήστος
39529.jpg39530.jpg
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Η Μαρία Αλιφέρη “σημάδεψε”, κατά κάποιο τρόπο, την ζωή ενός αγοριού. Διότι η παρουσία της αποτέλεσε μία από τις πρώτες αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας: το αγόρι αυτό θυμάται χαρακτηριστικά ότι στις αρχές της δεκαετίας του ʼ80, συγκεντρωνόταν όλη η οικογένεια μπροστά στην τηλεόραση ανελλιπώς κάθε Κυριακή για να παρακολουθήσει και να ψυχαγωγηθεί με τα “Τετράγωνα των Αστέρων” και βεβαίως κάθε Δευτέρα βράδυ, με κομμένη την ανάσα, για να δει ποια θα είναι η εξέλιξη της “Κραυγής των Λύκων”. Και ασφαλώς, η Μαρία Αλιφέρη, με την ομορφιά της, την ιδιαίτερη παρουσία της και την ζεστασιά της “μάγεψε” (εκτός από την πλειοψηφία των Ελλήνων τηλεθεατών) αυτό το τετράχρονο (!!) αγοράκι που την παρακολουθούσε ανελλιπώς και το οποίο την ερωτεύτηκε και ορκίστηκε ότι “όταν μεγαλώσει θα την παντρευτεί”!! Ήταν ο πρώτος, ο παιδικός του έρωτας...

Τα χρόνια πέρασαν, αλλά η παρουσία της Μαρίας Αλιφέρη δεν βγήκε ποτέ από το μυαλό του αγοριού. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε, καθώς η φινέτσα της και η γλυκήτητά της αποτελούν ένα μοναδικό συνδυασμό, ο οποίος, σε κάθε παρουσία της στο θέατρο ή στη μικρή οθόνη, εξακολουθεί να “μαγεύει” το αγόρι αυτό που πια έχει μεγαλώσει. Το αγόρι αυτό ήμουν εγώ στην παιδική μου ηλικία και φαντάζομαι ότι μπορείτε να αντιληφθείτε τον ενθουσιασμό και το έντονο καρδιοχτύπι όταν ο ChristosM μου ανακοίνωσε από το τηλέφωνο ότι κανονίστηκε το ραντεβού με την Μαρία Αλιφέρη για τη συνέντευξη για το forum. Ο Χρήστος είναι και αυτός ένας φανατικός θαυμαστής της Μαρίας Αλιφέρη, αλλά η μεταξύ μας διαφορά είναι ότι τον Χρήστο τον συνδέει μια πολύχρονη πολύ ζεστή και τρυφερή φιλία μαζί της. Με κομμένα τα πόδια και την αναπνοή μου λοιπόν, όταν με σύστησε ο Χρήστος, κάτι κατάφερα να ψελλίσω, το οποίο ούτε εγώ κατάλαβα καλά καλά. Μετά από χρόνια λατρείας, βρισκόμουν απέναντι από την Μαρία Αλιφέρη, η οποία είχε προ πολλού “θεοποιηθεί” στο μυαλό μου! Αντιλαμβανόμενη προφανώς την αμηχανία μου, με τη γλυκιά της ματιά, με το ζεστό της λόγο και με το άγγιγμά της στο χέρι μου, κατάφερε αμέσως να με κάνει να αισθανθώ άνετα και βλέποντας ταυτόχρονα και την οικειότητα και την ζεστασιά της σχέσης της με τον Χρήστο, αισθάνθηκα πολύ γρήγορα μέρος της παρέας και αφέθηκα στην μαγεία που εκπέμπει η ίδια.

Μια μαγεία, η οποία εκπέμπεται σε πολλαπλά επίπεδα: Αρχικά, είναι η ομορφιά και η απλότητά της που σε κερδίζουν: απλή, καθημερινή, ανεπιτήδευτη και κούκλα! Δεν άργησα όμως ταυτόχρονα να θυμηθώ για ποιο λόγο ήμουν ερωτευμένος μαζί της παρακολουθώντας την στην τηλεόραση: πέραν της εξωτερικής της ομορφιάς, στην επικοινωνία μαζί της γίνεται άμεσα αντιληπτή η ζεστασιά του χαρακτήρα της, η αμεσότητα και η καλλιέργειά της. Παρά το γεγονός ότι την “βομβαρδίσαμε” με ερωτήσεις για να μάθουμε όλα αυτά που θέλαμε, για να απαντηθούν ερωτήματα ετών, η συνομιλία μας δεν πήρε ούτε για μία στιγμή τη μορφή μιας “τυπικής συνέντευξης”, αλλά είχε από την αρχή μέχρι το τέλος τη μορφή μιας συζήτησης μεταξύ φίλων, με τον ενθουσιασμό, την αναπώληση, τις μικρές παύσεις για καφέ ή για τσιγάρο, τα γέλια, την μελαγχολία και τα σχόλια μιας παρέας ανθρώπων που συζητά. Και παρά το γεγονός ότι περάσαμε αρκετή ώρα μαζί της, δεν θέλησε να μας χαλάσει το χατήρι και απάντησε λεπτομερώς σε όλα μας τα ερωτήματα. Όταν πια αποχωριστήκαμε, έφυγα με την “γλύκα” της γνωριμίας μου μαζί της, καταγοητευμένος από την ζεστασιά της που μου έγινε αντιληπτή από αυτή την ανθρώπινη επαφή που είχαμε μαζί της.

Το “κομμάτι της συνέντευξης” κανονικά κλείνει εδώ, θα ήθελα όμως με δύο πολύ σύντομα λόγια να καταθέσω κάτι ακόμα: Ότι, πέρα από τη συνέντευξη, ξεκινήσαμε μία κουβέντα η οποία μου έδωσε την δυνατότητα να αντιληφθώ (πέρα από την παιδεία της και την ζεστασιά του χαρακτήρα της) την ομορφιά της ψυχής της και το πόσο έχει η ίδια “δουλέψει” με τον εαυτό της. Δεν στέκομαι στο γεγονός ότι είναι διαβασμένη και άψογα καταρτισμένη σε θέματα που αφορούν στην καλλιέργεια του πνεύματος και της ψυχής αντίστοιχα, αλλά θα σταθώ στο γεγονός ότι “άγγιξε” την ψυχή μας στη συζήτηση που είχαμε, μας “αφύπνισε” και μας συγκίνησε με το ενδιαφέρον της για εμάς, τον κάθε ένα προσωπικά. Σας μεταφέρω τις δικές μου σκέψεις και συναισθήματα, αλλά πιστεύω ότι τα λόγια μου αυτά εκφράζουν και τον Χρήστο. Και θέλω να μοιραστώ μαζί σας πως ο θαυμασμός μου για την Μαρία Αλιφέρη είναι σήμερα πολύ πιο ουσιαστικός, διότι δεν βασίζεται πλέον μόνο στην φυσική της εξωτερική ομορφιά, αλλά επεκτείνεται και στην (εσωτερική) ομορφιά της ψυχής της. Και όχι άδικα, διότι τα θέματα της ψυχής θεωρεί άλλωστε και η ίδια πολύ πιο σημαντικά...

Ευχαριστώ δημόσια τον ChristosM που μου έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίσω από κοντά την Μαρία Αλιφέρη, η οποία, για άλλη μια φορά, “σημάδεψε” την ζωή μου - αυτή την φορά όμως επειδή σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να με “διαβάσει” και να με “αγγίξει” πολύ όμορφα, πολύ διακριτικά και πολύ τρυφερά... Να είστε καλά κυρία Αλιφέρη και Σας Αγαπώ!

39533.jpg39531.jpg
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
[Σημείωση: Επειδή έχουμε λάβει πολλά e-mails ότι δεν φαίνονται οι φωτογραφίες, να θυμίσουμε για ακόμη μια φορά ότι όσες φωτογραφίες είναι στα Άλμπουμ του φόρουμ είναι ορατές μόνο στους εγγεγραμμένους χρήστες!]





Τα πρώτα βήματα


attachment.php


Η Μαρία Αλιφέρη στο εξώφυλλο του περιοδικού “ΡΟΜΑΝΤΣΟ” (Tεύχος 1619), τον Μάρτιο του 1974

ΕΡ: Σε ποια ηλικία αποφασίσατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Ήμουν 20-21 ετών, στο δεύτερο έτος της Νομικής. Ενώ είχα μπει στη Νομική Αθηνών και την τελείωσα τη σχολή, δεν το εξάσκησα ποτέ το επάγγελμα της δικηγορίας. Η απόφαση να γίνω ηθοποιός ήταν τελείως “ξαφνική”.


ΕΡ: Είχατε κάποιο ερέθισμα το οποίο σας οδήγησε σε αυτή την απόφαση;


Θα πρέπει να σας πω μερικά πράγματα: Δεν είχα δει θέατρο όταν αποφάσισα να στραφώ στο θέατρο, αλλά μόνο κινηματογράφο. Γιατί στην πατρίδα μου, στην επαρχία που μεγάλωσα στην Σπάρτη, από το γυμνάσιο και το λύκειο δεν μας επέτρεπαν να πάμε στο θέατρο. Μας πήγαιναν, όλο το σχολείο μαζί κάθε 15 μέρες, μόνο στον κινηματογράφο, για να παρακολουθήσουμε ταινίες, όπως το El Cid, ο Ben Hur, κτλ. Ήρθα στην Αθήνα για τις σπουδές μου στη Νομική χωρίς να έχω δει θέατρο. Φανταστείτε ότι ξεκίνησα να βλέπω θέατρο, αφού μπήκα στο Εθνικό... Αισθάνθηκα όμως ότι η Νομική δεν με εξέφραζε, δεν με κάλυπτε, δούλευε μεν το μυαλό μου πολύ, αλλά η ψυχή δεν... Και έτσι, ξαφνικά, μέσα σε μια νύχτα, ψάχνοντας τι θέλω να κάνω για να εκφραστώ, μου ήρθε από μέσα μια πολύ έντονη επιθυμία και είπα: ηθοποιός! Ηθοποιός, απευθύνεται προς τα έξω, βγαίνει, εκφράζεται, κι έτσι το αποφάσισα. Διότι εγώ αυτό που είχα ανάγκη ήταν να εκφραστώ, να βγω προς τα έξω. Είναι λίγο “φευγάτο”, αλλά έτσι ακριβώς έγινε.


ΕΡ: Και αφού το αποφασίσατε, ποιες ήταν οι ενέργειές σας;


Ρώτησα και έμαθα ότι σε 10 μέρες έδιναν εξετάσεις για τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Έδωσα τις εξετάσεις, πέρασα στο Εθνικό και έτσι ξεκίνησαν όλα. Πολύ γρήγορα, αστραπιαία... Τα θυμάμαι σαν όνερο, δεν πιστεύω ότι έχουν γίνει έτσι. Διότι τώρα που συμβαίνει να είμαι δασκάλα υποκριτικής και προετοιμάζουμε τα παιδιά όλο το καλοκαίρι για να δώσουν τις εισαγωγικές εξετάσεις. Εγώ δεν είχα ιδέα, δεν ήξερα τίποτα από όλα αυτά. Πήγα, ρώτησα, έμαθα, μου έδωσαν κάποιους ρόλους οι υπάλληλοι της σχολής, τους μελέτησα και πήγα και έδωσα. Είναι σαν από θαύμα το πώς ξεκίνησαν όλα! Σήμερα τα θυμάμαι σαν όνειρο...


ΕΡ: Πώς ξεκινήσατε την καριέρα σας; Η πρώτη σας δουλειά ήταν στο θέατρο;


Η πρώτη μου δουλειά ήταν στο θέατρο, στο Εθνικό, σαν μαθήτρια στο πρώτο έτος, στη Νέα Σκηνή, σε ένα έργο του Φρανκ Βέντεκιντ, “ Το ξύπνημα της νιότης”, το 1971-72, στο ρόλο της Τέα.


ΕΡ: Η ηχογραφημένη παράσταση (δηλαδή το ηχητικό της μέρος μόνο) είναι σήμερα διαθέσιμο στην ιστοσελίδα του Εθνικού Θεάτρου (
http://www.nt-archive.gr/http://www.nt-archive.gr). Πάντως, δεν συνηθιζόταν οι μαθητές να παίρνουν μέρος σε θεατρικές παραστάσεις...[/URL]

Όχι, δεν συνηθιζόταν. Με επέλεξαν εκείνοι. Από την στιγμή που πήρα την απόφαση, έγιναν όλα ξαφνικά. Δεν ήταν “κλασικό” το περπάτημα, σαν κάτι να με έσπρωχνε, σαν να περίμενα όλη μου την ζωή αυτό, περίεργο, δεν είναι;

Τηλεοπτικό ξεκίνημα – «1η τηλεοπτική περίοδος»

Στησιχόρου ʼ73 (1972)





ΕΡ: Η πρώτη σας τηλεοπτική δουλειά ήταν το “Στησιχόρου ʽ73”. Πώς ξεκινήσατε στη σειρά αυτή;



Μέχρι και σήμερα το Εθνικό Θέατρο κάθε Απόκριες κάνει μια παράσταση που την ετοιμάζουν οι μαθητές της σχολής (την γράφουν, την σκηνοθετούν, κτλ) και καλεί το Εθνικό σκηνοθέτες, φωτιστές, ενδυματολόγους για να παρουσιάσουν το έργο τα παιδιά της σχολής, οι μαθητές. Εκείνη την χρονιά ήταν εκεί ο Διονύσης Φωτόπουλος, ένας κορυφαίος σκηνογράφος και ενδυματολόγος, ο οποίος μας παρακολουθούσε και ο οποίος συμπτωματικά έκανε την σκηνογραφία στο πρώτο κοσμοπολίτικο σήριαλ της Ελληνικής τηλεόρασης, το Στησιχόρου ʼ73. Ήξερε λοιπόν από το γραφείο ότι ζητούσαν ένα “καινούργιο πρόσωπο“ για πρωταγωνίστρια. Και αυτός μίλησε στο γραφείο για μένα. Εκ των υστέρων έμαθα ότι είπε στον παραγωγό, τον Σπύρο Σπυρίδη: “Πηγαίνετε να βρείτε στο Εθνικό ένα κοριτσόπουλο που έχει ένα προβολέα στο πρόσωπο”. Αυτό εγώ το έμαθα μετά, αφού είχα ξεκινήσει δουλειά... Και έτσι με κάλεσε το γραφείο και ξεκίνησα παράλληλα και στην τηλεόραση. Όλα ήρθαν σαν από θαύμα...





ΕΡ: Σας φάνηκε “βαρύ το φορτίο” της πρωταγωνίστριας σε αυτή την μικρή ηλικία;



Πάρα πολύ! Τώρα που τα θυμάμαι όμως, θυμάμαι ότι αφότου πια αποφάσισα να γίνω ηθοποιός, είχα “τρομακτική” επιθυμία να ασκήσω την τέχνη της υποκριτικής και δεν υπήρχε περίπτωση να σταθεί τίποτα μπροστά μου. Σα να βρήκα το “κλικ” της ζωής μου, ποιος είναι ο δρόμος για να εκφραστώ προς τα έξω. Έπαιξε ρόλο το ότι ήμουν πολύ εσωστρεφής, έκανα πολλές σκέψεις, είχα πολλούς προβληματισμούς και ήθελα όλα αυτά να βγουν προς τα έξω, να τα επικοινωνήσω. Ήταν πάρα πολύ βαρύ το φορτίο, εγώ σαν από θαύμα περπάτησα στη δουλειά μου. Γιατί το λέω αυτό; Διότι τη σχολή δεν την είχα ακόμα τελειώσει, θέατρο δεν είχα δει, ούτε τηλεόραση. Τηλεόραση πήραμε πολύ μετά.





ΕΡ: Ουσιαστικά “μπήκατε” στην τηλεόραση, χωρίς να έχετε δει τηλεόραση...



Ούτε είχα δει, ούτε είχαμε στο σπίτι τηλεόραση, ούτε είχα ως φοιτήτρια τηλεόραση. Μάλιστα πρώτα έπαιξα στην τηλεόραση και μετά είδα.





ΕΡ: Την “Στησιχόρου ʼ73” την είδατε ποτέ;



Προς το τέλος, όταν τελείωνε πήρε ο πατέρας τηλεόραση και τότε το είδα για πρώτη φορά. “Άσχετη”, αλλά αποφασισμένη να κάνω αυτή τη δουλειά, διότι μου άρεσε, για την ψυχή μου. Ακούγεται πολύ “λίγο”, αλλά έτσι είναι...





ΕΡ: Δυστυχώς, πολύ λίγες πληροφορίες σώζονται για αυτή την ακριβή, κοσμοπολίτικη παραγωγή. Δεν σώζεται ούτε ένα απόσπασμα της σειράς και οι φωτογραφίες που υπάρχουν είναι ελάχιστες... Τι θυμάστε από αυτή τη σειρά;



Ήταν γυρισμένο σε στούντιο, ο Ερρίκος Ανδρέου στην σκηνοθεσία και πολλοί ήδη πρωταγωνιστές του κινηματογράφου, όπως η Νόρα Βαλσάμη, ο Βαγγέλης Βουλγαρίδης, κτλ, αλλά και πολλοί ηθοποιοί του Εθνικού Θεάτρου (η “παλιά φουρνιά” τότε), όπως ο Λυκούργος Καλλέργης, η Μαίρη Λαλοπούλου, η Αθηνά Μιχαηλίδου, κα. Το πλούσιο καστ αποτελείτο από μεγαλύτερους σε ηλικία ηθοποιούς του Εθνικού Θεάτρου, νεότερους πρωταγωνιστές και τότε πλασαρίστηκα κι εγώ.





ΕΡ: Για τους περισσότερους από τους συμπρωταγωνιστές σας και τους συντελεστές της σειράς που αναφέρατε ήταν η πρώτη επαφή με την τηλεόραση...



Επίσης ήταν η Κική Σεγδίτσα στο σενάριο, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Δημήτρη Ιωαννόπουλου "Λίγα λουλούδια, μια χαρά, ένας πόνος”. Παραγωγός ο Σπύρος Σπυρίδης και ο Βίων Παπαμιχάλης, ο οποίος προερχόταν από τον κινηματογράφο και ήταν, ας πούμε, ο υψηλός σύμβουλος στο γραφείο παραγωγής, μεγάλος σε ηλικία και πάρα πολύ έμπειρος. Μόλις με είδε, ήταν ο πρώτος “προφήτης” στη δουλειά μου. Μου είπε “θα πας πολύ καλά” και διάφορα άλλα και να προσέξω πολύ, διότι το επάγγελμα είναι πολύ ανταγωνιστικό, κτλ. Μάλιστα αυτός μου πρότεινε να αλλάξουμε και το όνομα, από Αλιφεροπούλου σε Αλιφέρη. Διότι στο Εθνικό ήμουν Αλιφεροπούλου και στο “Στησιχόρου” Αλιφέρη.





ΕΡ: Πώς αποφασίστηκε η αλλαγή του όνόματός σας;



Σαν φοιτήτρια, έγραφα στίχους για τον Κώστα Χατζή. Αν δείτε, το όνομά μου αναγραφόταν Μαρία Αλιφεροπούλου. Έτσι είχα ξεκινήσει. Και μόλις ξεκίνησε το “Στησιχόρου”, μου είπε ο Παπαμιχάλης ότι είναι πιο εύηχο το Αλιφέρη και εγώ η “πονηρή”, αφελής στην ουσία, το δέχτηκα. Δεν είχα σκοπό να αλλάξω το όνομά μου, αλλά τότε στο Εθνικό απαγορευόταν να παίξουμε οι μαθητές ο,τιδήποτε εκτός του Εθνικού κι εγώ σκέφτηκα ότι αλλάζοντας το όνομά μου δεν θα με παρατηρούσαν στη σειρά. Ήμουν τόσο άσχετη όσον αφορά το τι σημαίνει τηλεόραση, είναι αστείο πραγματικά! Έτσι απάντησα: “Ναι, βέβαια, πολύ ωραίο το όνομα”, από μέσα μου πονηρά σκεπτόμενη ότι αφού θα ήμουν Αλιφέρη, δεν θα με καταλάβαιναν οι δάσκαλοί μου για να μην με διώξουν από το Εθνικό!





ΕΡ: Και από ό,τι ξέρουμε, στην ιστορία αυτή υπήρξε και μια πρωτοτυπία;



Όταν έπαιξα στο “Στησιχόρου” και με είδαν από το Εθνικό, με κάλεσαν και μου είπαν ότι “επειδή σε θέλουμε, κτλ, αν θέλεις, μπορείς να συνεχίσεις στη σειρά”. Μαζί μου “έσπασε” το δεδομένο του Εθνικού και δεν με έδιωξαν. Για πρώτη φορά έγινε αυτό, διότι μέχρι τότε είχαν διώξει πολλούς από το Εθνικό, ήταν αυστηρότατοι...





ΕΡ: Δημιουργήθηκε έτσι και ένα “προηγούμενο”, ανοίξατε δηλαδή τον δρόμο και για άλλους ηθοποιούς στη συνέχεια...



Πολλά τέτοια περίεργα γεγονότα μου έχουν συμβεί κατά τη διάρκεια της καριέρας μου...





ΕΡ: Ποιος ήταν ο ρόλος σας στο “Στησιχόρου ʼ73”;



Το “Στησιχόρου” ήταν ουσιαστικά το πρώτο κοσμοπολίτικο σήριαλ της τηλεόρασης, διότι μέχρι τότε γυρίζονταν πιο “λαϊκά” σήριαλ, “της γειτονιάς” ας πούμε, όπως “Η γειτονιά” και άλλα. Είχε εσωτερικά ντεκόρ, σκάλες εσωτερικές... Θυμάμαι ότι ερμήνευα την κόρη του Λυκούργου Καλλέργη, την Λίλα, ένα πλουσιοκόριτσο που το αγάπησε ένα παιδί της “λαϊκής” τάξης και είχαν προβλήματα. Συμπρωταγωνιστής μου ήταν ο Γιώργος Ζαχαριάδης, ο οποίος ήταν λαϊκός τραγουδιστής τότε και τον ίδιο ρόλο υποδυόταν και στη σειρά.





ΕΡ: Αρχίσατε να είστε αναγνωρίσημη από το “Στησιχόρου” άμεσα; Αυτό σας ξάφνιασε;



Από την πρώτη στιγμή! Βέβαια, εγώ ούτε καταλάβαινα τι μου γινόταν... Με ξάφνιασε σίγουρα, διότι όπως σας είπα, τηλεόραση δεν είχα να δω για να έχω πρότυπα, κτλ, αλλά με ευχαρίστησε και πάρα πολύ. Για αυτό και μέχρι σήμερα, δεν συμφωνώ με αυτούς που λένε “με κουράζει ο κόσμος, κτλ”. Εμένα αντίθετα με ευχαριστεί, διότι πάντα αυτό ήθελα, να επικοινωνήσω με τον κόσμο. Για αυτό και ποτέ δεν έκλεισα την πόρτα του καμαρινιού μου, πάντα μετά την παράσταση όποιος ήθελε να έρθει. Αυτό ήθελα, ο λόγος που έγινα ηθοποιός δεν ήταν για δόξα, ήταν για να επικοινωνήσω με ανθρώπους, καθαρά η ανάγκη μου αυτή. Ούτε ήξερα τότε για χρήματα, για δόξα, δεν καταλάβαινα τίποτα από όλα αυτά. Ήταν πολύ έντονη ψυχική ανάγκη...





ΕΡ: Και, αν μη τι άλλο, ο κόσμος σας έχει δείξει πολύ την αγάπη του όλα αυτά τα χρόνια...



Πολύ! Μα, αφού λέω, αυτό που ήθελα έγινε. Αυτό ήθελα, αυτό είχε ανάγκη η ψυχή μου, αυτή η επικοινωνία με τον κόσμο. Ότι “έσπασαν τα τείχη” και μπορώ να μιλάω με πολύ κόσμο. Αυτή είναι η χαρά μου εμένα από τη δουλειά.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Εν τούτω νίκα (1973)


ΕΡ: Δεύτερη τηλεοπτική σας δουλειά ήταν το “Εν τούτω νίκα” του Νίκου Φώσκολου.


Η σειρά αυτή ξεκίνησε στα τελειώματα του “Στησιχόρου”, μάλιστα θυμάμαι ότι γυρίζονταν παράλληλα. Εγώ τότε δούλευα και εκπαιδευόμουν παράλληλα...


ΕΡ:
Και αυτή η σειρά με πολυπληθές και εντυπωσιακό καστ. Τι θυμάστε από τη σειρά;

Η σειρά θυμάμαι ότι γυριζόταν στα στούντιο στα Μελίσσια, στο στούντιο Άλφα και θυμάμαι επίσης τα πολλά σκηνικά και τις Ρωμαϊκές στολές. Σε αυτούς τους τεράστιους χώρους, εμείς κρυώναμε, πουντιάζαμε από το κρύο, εκείνες τις εποχές τα στούντιο έμπαζαν από παντού...

Η τελευταία άνοιξη (1973)

attachment.php


Η Μαρία Αλιφέρη στα γυρίσματα της “Τελευταίας άνοιξης”

 


ΕΡ: Άλλη μία μεγάλη επιτυχία, άλλος ένας πολύ ωραίος δραματικός σας ρόλος.


Όντως μεγάλη επιτυχία. Ήταν κινηματογραφημένο, γυρισμένο έγχρωμο, όλο με εξωτερικά γυρίσματα. Ήταν πολύ ωραία σειρά, τρυφερή και “ποιητική”. Θυμάμαι τα πολλά και πλούσια γυρίσματα, μέρες και νύχτες, στο Τατόι, με τα άλογα του βασιλιά, σε κτήματα, με φωτιές, με τσιγγάνους,... Στη μουσική δε της σειράς ήταν ο Μάνος Χατζηδάκις, την οποία μουσική την έγραψε ειδικά για τη σειρά...


ΕΡ: Η υπόθεση της σειράς ποια ήταν;


Ο μύθος είναι ότι είναι μια κοπελιά που ξέρει ότι θα πεθάνει και γνωρίζει στο αγρόκτημα του θείου της τους τελευταίους μήνες της ζωής της ένα νέο και τον ερωτεύεται. Αυτό συμβαίνει την άνοιξη, εξʼ ου και ο τίτλος “Τελευταία άνοιξη” - ήταν η τελευταία άνοιξη που ζούσε.


ΕΡ: Οι συνθήκες της σειράς ήταν δύσκολες;


Ενώ η υπόθεση της σειράς διαδραματιζόταν την άνοιξη, εμείς τη γυρίζαμε χειμώνα! Και ήταν όλα τα γυρίσματα εξωτερικά! Και καθάριζε το συνεργείο χιόνια, έστηνε λουλούδια, έστηνε κούνιες (διότι εγώ ήμουν σε μια κούνια και κουνιόμουν). Κι εγώ να περιφέρομαι με τα αραχνούφαντα τελείως, με νεραϊδένια ρούχα και να είμαι μελανή και να μην μπορώ να μιλήσω, να είμαι όλη μελανιασμένη με τα εξώπλατα. Απίστευτη ταλαιπωρία! Μήνες γυρισμάτων και εγώ ως “άνοιξη”!


ΕΡ: Η σειρά είχε πολλά εξωτερικά γυρίσματα. Που είχαν γίνει αυτά;


Ο παραγωγός της σειράς, ο Παύλος Πισσάνος, είχε στήσει ολόκληρο τσαντίρι τσιγγάνων έξω από την Αθήνα, με σκηνές. Θυμάμαι την Μαρία Αλκαίου που ήταν η αρχι-τσιγγάνα που μάντευε κιόλας. Μεγάλη παραγωγή θυμάμαι.


ΕΡ: Θυμάστε πώς τελειώνει η ιστορία; Πεθαίνει όντως η ηρωίδα;


Ναι, πεθαίνει η ηρωίδα, η Λουίζα, απλώς έζησε την τελευταία της άνοιξη ευτυχισμένη, μέσα στη φύση, με τον αγαπημένο της...


ΕΡ: Ποιος ηθοποιός ερμήνευε τον αγαπημένο της ηρωίδας;


Ο Αντώνης Λιώτσης ήταν ο Παύλος, ο οποίος είχε μόλις παίξει με την Μαρία Σελ στην “Κατοχή” του Πισσάνου.


ΕΡ: Η σειρά ήταν γυρισμένη σε φιλμ και μάλιστα έγχρωμο από τον Παύλο Πισσάνο, ήταν δηλαδή ακριβή παραγωγή για τα δεδομένα της εποχής. Γνωρίζετε για ποιο λόγο είχε δαπανήσει ο παραγωγός τόσα χρήματα για τη σειρά; Γνωρίζετε αν η σειρά είχε προβληθεί στο εξωτερικό;


Για διακίνηση και στο εξωτερικό και πιθανόν και για προβολή στον κινηματογράφο. Όμως δεν προβλήθηκε τελικά στο εξωτερικό... Ξέρω ότι μετά από πολλά χρόνια το είχε λίγο συμπτύξει για να επαναπροβληθεί (και είχε μάλιστα αρχικά συμφωνήσει) στην τηλεόραση, και θα παιζόταν πλέον ως έγχρωμο, αλλά κάπου δεν τα βρήκανε και δεν παίχτηκε. Αυτό πρέπει να ήταν κάπου στα μέσα με τέλη της δεκαετίας του ʼ80.

Έκτακτες εμφανίσεις και guests (1974-1977)


ΕΡ: Εμφανιστήκατε στη σειρά “
Ελληνικά Παραμύθια” (Ιστορία: Η πεντάμορφη και το τέρας, 1975)...

Πρέπει να ήταν και κάποια ακόμα Ελληνικά Παραμύθια που είχαμε γυρίσει. Πάντως, δεν ήταν καθαρά παραμύθι, είχε τους συμβολισμούς του και αν και είχε εκπαιδευτικό σκοπό, δεν ήταν σειρά γυρισμένη αποκλειστικά για τα παιδιά.

Τότε η τηλεόραση έκανε σοβαρό εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Ασχολιόταν και με το παιδί και με τον μεγάλο, σεβόταν τον θεατή. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα δίδασκε, η ψυχαγωγία ψυχαγωγούσε. Οι υπεύθυνοι αντιμετώπιζαν την τηλεόραση σαν σχολείο και αναλογίζονταν ποια μηνύματα θα μπορούσαν να περάσουν στον κόσμο. Σήμερα το ζητούμενο είναι το πώς θα τον στραβώσουμε τον κόσμο, πώς θα τον χαζέψουμε...


ΕΡ: Την ίδια χρονιά (1975), συμμετείχατε στη σειρά “
Ο βασιλιάς και το άγαλμα”...

Ναι, το οποίο ήταν όλο κινηματογραφημένο. Με τον Γιάννη Κατράνη, ο οποίος έκανε και την παραγωγή. Με πολλούς ηθοποιούς του Εθνικού Θεάτρου, τον Χρήστο Πάρλα. Θυμάμαι σαν σκηνικό ένα παλιό πολεμικό πλοίο, στο οποίο κάναμε και πολλά γυρίσματα μέσα. Πρόκειται για βραβευμένο έργο του συγγραφέα Κώστα Ασημακόπουλου. Είχε και αυτή η σειρά πλούσια κοστούμια.


ΕΡ: Ακολουθούν οι “
Αθάνατες ιστορίες αγάπης” (“Ο Λόρδος Βύρων και η κόρη των Αθηνών”, 1976)...

Ναι, του Γρηγόρη Γρηγορίου. Έκανε διάφορα ζευγάρια της ιστορίας και το έλεγε “Αθάνατες ιστορίες αγάπης”. Συμπρωταγωνιστούσε ο Νίκος Γαλανός.


attachment.php


Η Μαρία Αλιφέρη με τον Νίκο Γαλανό στη σειρά “Αθάνατες ιστορίες αγάπης” - Ο Λόρδος Βύρων και η κόρη των Αθηνών”

Τέτοιες σύντομες εμφανίσεις στην τηλεόραση έκανα πολλές εκείνα τα χρόνια. Για παράδειγμα κάποιες έκτακτες εμφανίσεις σε σειρές με αυτοτελή επεισόδια.


ΕΡ: Πολλή τηλεόραση...


Τηλεόραση πολλή. Εγώ θυμάμαι τη ζωή μου κάθε μέρα με τηλεόραση, κάθε μέρα να έχω γύρισμα, μα ήταν guest-star, ήταν σήριαλ,... Συνέχεια... Και πολλές φορές παράλληλα. Δούλευα συνέχεια...


ΕΡ: Παράλληλα εμφανιζόσασταν στο θέατρο;


Ανελλιπώς. Θυμάμαι τον εαυτό μου να δουλεύει ατελείωτα 48ωρα, μέρες, νύχτες, νυχτερινά γυρίσματα και παράλληλα και να εκπαιδεύομαι. Δεν είχα χρόνο. Για αυτό τα πρώτα χρόνια, μου πήρε καιρό να συνειδητοποιήσω το επάγγελμα, δεν κατέγραφε το μυαλό μου τίποτα. Πολύ αργότερα άρχισα να παίρνω χαμπάρι τα αποκόμματα, τι γράφουν οι κριτικοί, κτλ. Ήμουν πολύ συγκεντρωμένη: δουλειά, επειδή μου έδινε πολύ χαρά και να καλύψω τις απειρίες μου. Και θέατρο πάντα, παράλληλα. Και υπερκοπώσεις, η μία πίσω από την άλλη... Εκατοντάδες φορές όταν είχα νυχτερινά γυρίσματα μετά το θέατρο πήγαινα μέχρι το πρωί και μπορεί να είχα το πρωί συνέχεια άλλο σήριαλ... Γιατί τότε κάναμε και πολλά εξωτερικά γυρίσματα, νύχτα, κτλ.


ΕΡ: Περισσότερο αυτό συνέβαινε στις δουλείες που γυρίζατε εσείς. Σε άλλες σειρές, τις πιο “λαϊκές”, τα γυρίσματα ήταν σχεδόν εξʼ ολοκλήρου σε στούντιο (λχ “Λούνα Παρκ”, “Γειτονιά”)...


Εγώ έχω κάνει πάρα πολλά εξωτερικά γυρίσματα και πάρα πολύ δύκολα. Για παράδειγμα, θυμάμαι χειμώνα να κάνω “καλοκαιρινά” γυρίσματα, καλοκαίρι να κάνω γυρίσματα με παλτό. Θυμάμαι να με βρέχουν και να είναι καταχείμωνο, θυμάμαι πάρα πολλά κρύα...


ΕΡ: Είχατε κάνει και
guest εμφάνιση στη σειρά “Εκείνες κι εγώ” με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα (1977)...

Αυτό είναι απίστευτο, το θυμάμαι σαν και τώρα! Θυμάμαι την σύζυγο του συγγραφέα της σειράς, Κώστα Πρετεντέρη, την Άννα που μου το ζήτησε. Αυτό προέκυψε, διότι έπαιζα σε ένα θεατρικό του Κώστα Πρετεντέρη και η Άννα ήταν διευθύντρια παραγωγής και έτσι μου ζήτησε να κάνω ένα guest στη σειρά.


ΕΡ: Ακολουθούν οι “
Εύθυμες ιστορίες” (“Τα κουμπιά”, 1977)...

Με τον Κώστα Καραγιάννη στη σκηνοθεσία. Ο Αλέκος Τζανετάκος έκανε τον τρελό με τις “μοτοσυκλέτες” και εγώ ήμουν το κορίτσι του. Δεν ήταν μόνο μία εμφάνιση στη σειρά αυτή, αλλά πολλές.

attachment.php


Η Μαρία Αλιφέρη με τον Αλέκο Τζανετάκο στη σειρά “Εύθυμες ιστορίες”


ΕΡ: Οι περισσότερες από τις συμμετοχές σας στην Ελληνική τηλεόραση μέχρι αυτή την περίοδο ήταν στην ΥΕΝΕΔ. Αυτό συνέβαινε τυχαία ή είχατε συμβόλαιο με τον σταθμό για συμμετοχή στις σειρές του;


Τελείως συμπτωματικό. Εμφανιζόμασταν όπου υπήρχε πρόταση. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι μήπως η ΥΕΝΕΔ έκανε περισσότερα σήριαλ εκείνα τα χρόνια. Πάντως, εγώ τουλάχιστον δεν αντιμετώπισα ποτέ την “απαγόρευση” κάποιου σταθμού να εμφανιστώ στο αντίπαλο κανάλι. Όπου με ενδιέφερε η πρόταση εμφανιζόμουν.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Υποψίες (1977) και Θεοί στον ʽΌλυμπο (1978)


ΕΡ: Δυστυχώς, πολύ λίγα είναι γνωστά για τις παραπάνω σειρές της ΕΡΤ. Τι θυμάστε από τις “Υποψίες” για να μας διηγηθείτε;


Οι “Υποψίες” ήταν αστυνομική σειρά με τον Γιώργο Σίσκο. Θυμάμαι γυρίσματα στην Κηφισιά. Ήταν παραγωγή του Σούλη Γεωργιάδη, συζύγου της Χαριτίνης Καρόλου.


ΕΡ: Και ένα χρόνο μετά ακολούθησαν οι “Θεοί στον Όλυμπο”...


Οι “Θεοί στον Όλυμπο” ήταν το δωδεκάθεο σε κωμωδία - σάτιρα. Μεταξύ άλλων έπαιζαν ο Βασίλης Τσιβιλίκας, ο Γιώργος Μούτσιος και άλλοι. Έρωτες και ίντριγκες μεταξύ των θεών όλου του δωδεκάθεου (που έκανε τα μύρια όσα!), σε ωραία σάτιρα. Γυρίζαμε σε στούντιο. Ωραίο ήταν! Θυμάμαι με πέπλα την Αφροδίτη... Είχε μόνο 7 επεισόδια, εξ΄αρχής βεβαίως πηγαίναμε για λίγα επεισόδια. Θυμάμαι “παιχνίδια” μεταξύ των θεών, είχε πολλή πλάκα... Τσακώνονταν για την κοπελιά (Αφροδίτη).




attachment.php



Η Μαρία Αλιφέρη (Αφροδίτη) και οι υπόλοιποι Θεοί στον Ολύμπο, στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά

ΕΡ: Προφανώς σας διεκδικούσαν, καθώς υποδυόσασταν τη θεά Αφροδίτη. Γιατί άραγε; Δεν μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό! Πώς και επέλεξαν εσάς για αυτό το ρόλο;

(γέλια...!!)

Θεατρικές παραστάσεις στην τηλεόραση (1978-1980)


ΕΡ: Την τριετία 1978-1980, εμφανιστήκατε σε 8 θεατρικές παραστάσεις οι οποίες γυρίστηκαν για την Ελληνική τηλεόραση, κάποιες από τις οποίες είχαμε πρόσφατα την τύχη να ξανα-απολαύσουμε από την ΕΡΤ και την “Ραδιοτηλεόραση” έπειτα από τόσα χρόνια. Μπορείτε να θυμηθείτε που γίνονταν τα γυρίσματα;


Αυτά της ΕΡΤ, στην Αγία Παρασκευή, στο Ραδιομέγαρο, εκεί έστηναν τα σκηνικά.

Ανασκόπηση των πρώτων χρόνων της τηλεόρασης


ΕΡ: Ποια ήταν η επικρατούσα αντίληψη εκείνων των ετών (αρχές της δεκαετίας του 1970) για την τηλεόραση; Γιατί πολλοί άνθρωποι του θεάτρου και του κινηματογράφου την “καταδίκαζαν”;


Βέβαια, το θυμάμαι αυτό και άρχισα να το καταλαβαίνω σιγά σιγά, “μπαίνοντας” στο επάγγελμα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 η τηλεόραση ήταν ένα μέσο στο οποίο δεν “έπρεπε” να εμφανιστεί ένας ηθοποιός και αν κάποιος το τολμούσε, μετά υπήρχε περίπτωση να μην τον πάρει το θέατρο (αντίθετα με σήμερα που “πρέπει” να κάνεις τηλεόραση για να σε πάρει το θέατρο). Τα πρώτα χρόνια της τηλεόρασης, επειδή η τηλεόραση ήταν ένα νέο μέσο και δεν το ήξεραν, πολλοί την απέφευγαν και την “φοβόντουσαν”...


ΕΡ: Εσείς όμως ήσασταν από τους πρώτους ηθοποιούς που “αποδέχτηκαν” την τηλεόραση και την “στήριξαν” στα πρώτα της βήματα, συμμετέχοντας στα πρώτα Ελληνικά σήριαλ...


Ναι, ομολογουμένως και έχω κάνει τέτοιες πρωτοπορίες πολλές!




attachment.php



Η Μαρία Αλιφέρη στο εξώφυλλο του περιοδικού “ΦΑΝΤΑΖΙΟ” (Τεύχος 452), τον Νοέμβριο του 1977

ΕΡ: Την αγαπάτε την τηλεόραση...

Πολύ! Και το θέατρο βεβαίως το αγαπώ, για άλλους λόγους. Την τηλεόραση την σέβομαι επίσης και την εκτιμώ. Και στεναχωριέμαι όταν δεν την χρησιμοποιούν σωστά, διότι πιστεύω ότι είναι σπουδαίο μέσο επικοινωνίας. Γιατί είναι ένα “λαϊκό σχολειό”, απευθύνεται σε πολύ κόσμο και πρέπει να έχει ευθύνη αυτός που εμφανίζεται, είτε παρουσιάζει ένα παιχνίδι, είτε συντονίζει μια σοβαρή συζήτηση, ό,τι και αν κάνει, πρέπει να σκέφτεται τον κόσμο, να μην τον κοροϊδεύει τον κόσμο, να μην τον υποτιμάει.


ΕΡ: Κινηματογράφο δεν κάνατε τη δεκαετία του ʼ70 επειδή σας απορρόφησε η τηλεόραση;


Με είχε καλέσει ο Φίνος σε μια τελευταία του ταινία, αλλά δεν μου άρεσε το σενάριο και δεν συμμετείχα. Ο Ελληνικός κινηματογράφος πια ήταν στην πτώση του, έφθινε και λόγω της επιτυχίας της τηλεόρασης.


ΕΡ: Συμμετείχατε στις πρώτες μεγάλες επιτυχίες της τηλεόρασης. Ποιες ήταν οι συνθήκες των γυρισμάτων τότε; Ήταν διαφορετικές από ότι ήταν λίγα χρόνια αργότερα και διαφορετικές από ότι είναι σήμερα;


Ήταν δύσκολες, αλλά υπήρχε πολύ μεράκι, πολύ κέφι. Εμείς που ασχοληθήκαμε με την τηλεόραση, την αγαπήσαμε πολύ και την σεβαστήκαμε πολύ. Τα χρήματα ήταν πολύ λίγα και είχαμε και τον “πόλεμο” των “θεατρίνων” από την άλλη μεριά. Την φτιάχναμε την τηλεόραση, δίναμε το “πρόσωπο” στην τηλεόραση, αλλά υπήρχε πάρα πολύ όρεξη και όραμα, από τους συγγραφείς, από όλους. Συνεργαζόμασταν με τον συγγραφέα, συνεργαζόμασταν με τον σκηνοθέτη, δεν είναι έτσι απρόσωπα όπως είναι σήμερα. Και πολλή δουλειά και πολύ δύσκολες συνθήκες - και καιρικές ακόμα, μην φανταστείτε δηλαδή ότι τα στούντιο είχαν ζέστη, πουντιάζαμε και μέσα στα στούντιο από το κρύο.

Σε σχέση με τα μέσα που υπήρχαν μετά από κάποια χρόνια στα ιδιωτικά κανάλια, δεν υπήρχε καμία σύγκριση. Δεν πίστευα ότι μία δουλειά που την έκαναν παλαιότερα 5 άνθρωποι, την έκαναν πλέον 100 ή για παράδειγμα ότι υπήρχαν πλέον 30 άνθρωποι, ο κάθε ένας στο κομμάτι του, για να κάνουν μια δουλειά που έκανα παλαιότερα εγώ μόνη μου, μαζί με έναν άνθρωπο στο πλάι μου.


ΕΡ: Εκείνα τα χρόνια υπήρχε και το θέμα ότι το γύρισμα της κάθε σκηνής έπρεπε να βγει “μια και έξω”, λόγω μη ευχέρειας μοντάζ;


Βέβαια. Οι ηθοποιοί τότε καταλάβαμε και τι δυνάμεις έχει ο άνθρωπος, πόσο μαθαίναμε, πόσο αποστηθίζαμε, γιατί οι συνθήκες ήταν πάρα πολύ περιοριστικές και ο ηθοποιός ήταν αυτός που τα πλήρωνε όλα: έπρεπε να είναι στη θέση του, έπρεπε να “τα πει” και χωρίς να έχει την εύχερεια να κάνει πρόβες, διότι στοίχιζαν. Αλλά πάρα πολύ πάθος. Και κάναμε πολλή δουλειά. Δεν ήταν απλά να πάει ο ηθοποιός να πει τα λόγια του και να φύγει.


ΕΡ: Και οι ηθοποιοί έπρεπε να αποστηθίζετε πολύ γρήγορα, διότι αλλιώς δεν σας καλούσαν στην τηλεόραση...


Εγώ που σαν μαθήτρια έλεγα ότι δεν μπορώ να μάθω μια σειρά (δεν την μπορούσα την αποστήθιση), έφτασε η στιγμή που μάθαινα 50 σελίδες! Ή ανέβασα θεατρικό έργο, σε ρόλο πρωταγωνιστικό, μέσα σε 2 μέρες! Έκανα πρόβες Δευτέρα και Τρίτη με τον υπόλοιπο θίασο και Τετάρτη δώσαμε δύο παραστάσεις. Και αυτό σε θέατρο, που δεν υπάρχει γύρισμα για να μπορείς να το σταματήσεις. Βγάζαμε δυνάμεις σχεδόν υπεράνθρωπες, επειδή το αγαπούσαμε πολύ το επάγγελμα και επειδή οι συνθήκες ήταν απαιτητικές.

Με το πέρασμα των χρόνων όμως, η τηλεόραση περιφρόνησε τις πολύ ωραίες δουλειές που γίνονταν και με συνθήκες πολύ δύσκολες και προσπάθησε να δώσει το δικό της “στίγμα”, αλλά κάπου...


ΕΡ: Περισσότερο προσπάθησε να “επιβάλει” το δικό της στίγμα...


Αυτή είναι η διαφορά η σημερινή από το τότε. Τότε, δεν μπορούσε να σε επιβάλει κανένας. Ή “πέρναγες” στον κόσμο ή δεν “πέρναγες”. Αν σε δεχόταν ο κόσμος, αυτό σου έφερνε δουλειά. Τώρα, δεν τους ενδιαφέρει, για κάποιους λόγους, ένα πρόσωπο το βάζουν, το βάζουν, το βάζουν... Είναι “οδηγημένα” τα πράγματα. Γιατί έγιναν “συστήματα”, τα κανάλια, με θυγατρικές εταιρίες, με θέατρα και έκαναν ένα κύκλωμα για κατανάλωση. Τότε, αν δεν πέρναγες στον κόσμο, ήσουν εκτός τηλεόρασης...


ΕΡ: Ποια τηλεοπτική σας δουλειά από όλες τις παραπάνω “της πρώτης σας περιόδου” αγαπήσατε περισσότερο και/ή θυμάστε με περισσότερη νοσταλγία;


Δεν μπορώ να τις ξεχωρίσω - όλες! Όποια δουλειά κάνω, θεωρώ ότι είναι η καλύτερη δουλειά που έχω κάνει στη ζωή μου. Ποτέ δεν τις ξεχώρισα. Έχω μνήμες από την καθεμία, αλλά θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου (και σήμερα άλλωστε ακόμα το κάνω!) να κάνω σαν μαθήτρια, “να πέφτω με τα μούτρα”, να προβληματίζομαι, να σκέφτομαι, να ψάχνομαι. Δεν μπορώ να πω η μία ή η άλλη. Παθιάζομαι από την πρώτη στιγμή. Η “Τελευταία άνοιξη” λόγου χάρη, μου έχει εντυπωθεί στη μνήμη λόγω του ότι ήταν πάρα πολύ ποιητικό, όλη αυτή η φύση, ο θάνατος, ήταν πάρα πολύ “κομμάτι ψυχής”. Είχε άλλωστε και εξαιρετική αισθητική, τόσο ηχητικά, όσο και οπτικά. Το θέμα θάνατος ενός νέου ανθρώπου που είναι μια άλλη “διαδικασία”, αυτό μου έχει εντυπωθεί σαν “σύνολο”. Στo “Στησιχόρου ʽ73” ήμουν πάρα πολύ “χαμένη” για να πω ότι έχω μνήμες. Έψαχνα ακόμα πώς με λένε!

Όλα αυτά τα πρώτα χρόνια είναι συγκεχυμένα στο μυαλό μου, μέχρι να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε. Έπρεπε πρώτα από όλα να ασκηθώ σαν ηθοποιός, διότι δεν είχα ακόμα τελειώσει την σχολή. Μέσα στη δουλειά εγώ εκπαιδεύτηκα κιόλας, εκτέθηκα δημόσια από την πρώτη στιγμή, δεν ήμουν προετοιμασμένη για τίποτα και με “έριξαν στα βαθιά”! Και για αυτό ήμουν τόσο συγκεντρωμένη στο να προετοιμάσω τον εαυτό μου που δεν καταλάβαινα και δεν κατέγραφα τα πράγματα τριγύρω μου, γιατί ή δούλευα ή “δούλευα” με τον εαυτό μου για να μπω σε αυτό τον χώρο, εμπειρικά στην ουσία.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Η περίοδος των μεγάλων επιτυχιών 1980-1981: Τα Τετράγωνα των Αστέρων, Κάνε ό,τι κάνω και η Κραυγή των Λύκων – «2η τηλεοπτική περίοδος»

Και φτάνουμε στην τηλεοπική σας περίοδο την οποία οι περισσότεροι από εμάς αναπολούν, κατά την οποία εμφανιζόσασταν σε 3 τηλεοπτικές παραγωγές για κάποιο διάστημα και στην οποία σημειώσατε ένα “τηλεοπτικό ρεκόρ”, αξεπέραστο μέχρι σήμερα: Και οι 3 τηλεοπτικές παραγωγές στις οποίες εμφανιζόσασταν (είτε παρουσιάζοντας, είτε πρωταγωνιστώντας) εκείνη την περίοδο (Ιανουάριος-Απρίλιος 1981), βρίσκονταν στις 3 πρώτες θέσεις θεαματικότητας. Αυτό φυσικά το ρεκόρ δεν έχει επαναληφθεί από τότε και πιστεύουμε ότι αξίζει να το αναφέρουμε, για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της επιτυχίας σας. Ας σταθούμε όμως σε αυτές τις 3 δημοφιλέστατες τηλεοπτικές παραγωγές, διότι είναι αυτές που πολλοί τηλεθεατές τις αγάπησαν και τις θυμούνται με νοσταλγία – στο forum μας, τις συζητούμε πολύ συχνά.

Τα Τετράγωνα των Αστέρων (1980-1981)

attachment.php


Η Μαρία Αλιφέρη με τους καλεσμένους ηθοποιούς της 27ης εκπομπής (Δεκέμβριος 1980)

ΕΡ: Τα Τετράγωνα των Αστέρων ήταν μεταφορά του Αμερικάνικου τηλεπαιχνιδιού “Hollywood Squares”, προσαρμοσμένου στην Ελληνική τηλεόραση. Ποιος είχε την ιδέα να μεταφερθεί το παιχνίδι στην Ελληνική τηλεόραση;

Ο παραγωγός, ο Ρήσος Κυριακίδης. Γνώριζε το παιχνίδι απο το εξωτερικό, το οποίο όμως διαρκούσε μόνο ένα εικοσάλεπτο περίπου. Ήταν μόνο το παιχνίδι με την τρίλιζα και μετά τελείωνε. Προβαλλόταν, δε, καθημερινά. Εμεις προσθέσαμε πάρα πολλά στοιχεία, δημιουργήσαμε ένα ολόκληρο σόου, το οποίο το αλλάζαμε κάθε τόσο, βρίσκοντας διάφορα ευρήματα...


ΕΡ: Γνωρίζουμε ότι εκτός από την παρουσίαση του παιχνιδιού, ήσασταν υπεύθυνη για τους καλεσμένους, για τα κείμενα, τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις. Με λίγα λόγια, για το “στήσιμο” ολόκληρης της εκπομπής. Κάτι τέτοιο πρέπει να ήταν πολύ ασυνήθιστο για την Ελληνική τηλεόραση. Ήταν δική σας η απόφαση και η θέληση να έχετε και την επιμέλεια της εκπομπής;


Ναι ήταν δική μου η απόφαση. Ο παραγωγός είδε ότι είχα την δυνατότητα και ότι το ήθελα, διότι, αν και ο κόπος ήταν πολύ μεγάλος, ήταν κάτι που θα το “γεννούσα” εξʼ ολοκλήρου. Είναι διαφορετικό να έχεις την ευθύνη του στησίματος ενός παιχνιδιού και διαφορετικό να σου φέρνουν απλά τις ερωτήσεις και να τις υποβάλλεις στους παίχτες. Στην περίπτωση αυτή νιώθεις “ξένος”. Όταν όμως κάθεσαι όλη τη νύχτα και από 100 εγκυκλοπαίδιες και άλλα 100 βιβλία, βιβλία μυθολογίας, κτλ, προσπαθείς να ετοιμάσεις 100 ερωτήσεις και από τις 100 να κρατήσεις τις 50 και από τις 50 τις 20 (διότι αυτό έκανα!), τότε το “γεννάς” το παιχνίδι από την αρχή. Ήταν μια “καθαρή” γέννα δική μου, ήξερα να το διαχειριστώ και μπορούσα να το υποστηρίξω.


ΕΡ: Πολύς ο χρόνος και ο κόπος δηλαδή που αφιερώνατε για την προετοιμασία της κάθε εκπομπής;


Απίστευτος! Πάρα πολλές φορές κοιμόμουν στο στούντιο, δεν γύριζα στο σπίτι. Διότι παράλληλα είχα γυρίσματα για την “Κραυγή των Λύκων” και έπρεπε να μάθω για την επόμενη μέρα 30 ή 50 σελιδες, τις οποίες έφερνε την παραμονή των γυρισμάτων ο Νίκος Φώσκολος...


Το ξεκίνημα και η προετοιμασία της εκπομπής


ΕΡ: Πότε ξεκίνησε η προετοιμασία της εκπομπής; Αληθεύει ότι περάσατε ένα μήνα στις ΗΠΑ, προετοιμαζόμενη για τη μεταφορά της εκπομπής στην Ελληνική τηλεόραση;


Η προετοιμασία δεν ξεκίνησε πολύ καιρό πριν. Πέρασα ένα μήνα στην Αμερική, στο Λος Άντζελες. Παρακολούθησα την εκπομπή από κοντά, τα γυρίσματα. Εκεί το παιχνίδι στηνόταν από μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων: Δηλαδή, τις ερωτήσεις τις έβρισκε μια ομάδα, έπειτα μια άλλη ομάδα, ψυχολόγων αυτή την φορά, ερευνούσε για να δει τι “περνάει” στον θεατή, τι θα τον ενδιέφερε και έκανε ενα δεύτερο “ξεσκαρτάρισμα”. Παράλληλα, άλλη ομάδα ανθρώπων ήταν στα τηλέφωνα για να επικοινωνήσει και να προσκαλέσει τους καλεσμένους. Τα βλέπω όλα αυτά και παθαίνω ένα σοκ! Με πιάνει μια απογοήτευση και γυρνάω στην Ελλάδα και λέω “Τα παρατάω! Αυτά που κάνουμε στην Ελλάδα δεν έχουν επαγγελματισμό, δεν γίνεται το παιχνίδι να βγει στην Ελληνική τηλεόραση”. Nτράπηκα δηλαδή με τα λιγοστά μέσα που διαθέταμε εμείς, ενώ εκεί ήταν όλα οργανωμένα από ειδικούς ανθρώπους.

Όμως, πήρα τελικά την απόφαση ότι θα το κάνω και θα τα αναλάβω όλα μόνη μου. Σκέφτηκα ότι αυτές τις συνθήκες αποκλείεται να τις έχω στην Ελλάδα, επομένως αποφάσισα ότι αυτό το κομμάτι θα το αναλάβω εγώ, δηλαδή να γράφω και να επιλέγω τις ερωτήσεις, να επικοινωνώ με τους καλεσμένους, κτλ. Όταν το “γεννάς” εσύ, μπορείς να το στηρίξεις από όλες τις απόψεις, δεν είναι κάτι “ξένο” που στο φέρνουν και απλά το διεκπεραιώνεις. Αυτή, πιστεύω, ήταν η αγάπη στον θεατή, τον οποίο πάντα τον σεβόμουν. Όποια δουλειά έχω κάνει στην ζωή μου, πάντα πρώτα σκεφτόμουν τον θεατή. Θα του κάνει καλό; Τι θα του προσφέρει; Θα τον ευχαριστήσει; Θα γελάσει; Θα μάθει κάτι; Πάντα έχω στο μυαλό μου ότι απευθύνομαι σε κάποιον. Ποτέ δεν το κάνω για μένα και με αυτό το σκεπτικό δούλεψα και για αυτό πιστεύω ότι “πέρασε”... Μπορεί ο τηλεθεατής να άκουγε μια απλή ερώτηση, εγώ όμως είχα απορρίψει δέκα ερωτήσεις για να διαλέξω αυτήν. Χαρτιά να βλέπατε στο σπίτι μου! Είχα μονίμως ανοιχτές εγκυκλοπαίδιες, μυθολογίες, ιστορίες, κτλ...

Όταν αποφάσισα να το κάνω το παιχνίδι, ζήτησα από τον παραγωγό, τον Ρήσο Κυριακίδη, να γυρίσουμε πρώτα έναν “πιλότο”. Του το έθεσα ως όρο. Είπα, “Επειδή δεν θέλω να κοροϊδεύω τον εαυτό μου, θα κάνουμε πρώτα ένα δοκιμαστικό για να πεισθώ πρώτα εγώ ότι μπορώ να το κάνω”. Εκείνος επέμενε από την αρχή ότι μπορούσα. Και έτσι γυρίστηκε μια εκπομπή “πιλότος”, η οποία δεν προβλήθηκε ποτέ. Όταν την είδα, είπα “Εντάξει, μπορώ να το κάνω”. Ήθελα να το δω ως τηλεθεατής και να αντιληφθώ αν όντως μπορώ να το κάνω καλά. Δεν με ενδιέφερε να πάρω μια δουλειά, αλλά να είμαι σίγουρη ότι μπορώ να την κάνω καλά. Το ζητούμενο στη δουλειά μου γενικά ειναι ότι αυτό που κάνω να το κάνω όσο γίνεται πιο τίμια.


ΕΡ: Αυτό δεν ξανάγινε ποτέ, ο παρουσιαστής δηλαδή ενός παιχνιδιού να έχει αναλάβει εξʼ ολοκλήρου την εκπομπή...


Πραγματικά. Πέρα από την εύρεση των ερωτήσεων και το γράψιμο των κειμένων, επικοινωνούσα με τους καλεσμένους για να τους προσκαλέσω στην εκπομπή. Τα “Τετράγωνα των Αστέρων” ήταν κάτι “πρωτόγνωρο” για εκείνη την εποχή. Ήταν απίθανο τότε να έρθει καλεσμένος σε τηλεπαιχνίδι ένας δημοσιογράφος, ένας διευθυντής εφημερίδας, ένας διευθυντής περιοδικού. Αυτά δεν είχαν γίνει ποτέ στην Ελληνική τηλεόραση. Ούτε και θα πήγαινε “σοβαρός άνθρωπος” σε ένα παιχνίδι. Μπαίνοντας λοιπόν εγώ σε όλη τη διαδικασία, τηλεφωνούσα προσωπικά σε όλους αυτούς για να τους εξηγήσω το παιχνίδι, να τους διαβεβαιώσω ότι θα αντιμετωπιστούν με σεβασμό. Το είχα επωμιστεί αυτό. Ατελείωτη δουλειά! Ή σε ένα γραφείο θα ήμουν, ή σε ενα στούντιο, ή σε ενα καμαρίνι. Τίποτα άλλο...


Τα γυρίσματα των “Τετραγώνων”

 


ΕΡ: Στο ίδιο στούντιο με τα “Τετράγωνα των Αστέρων” γυρίζονταν και η “Κραυγή των Λύκων” και το “Κάνε ότι κάνω”;

Στο ίδιο στούντιο, στο TVE, στην Παιανία, του Νίνο Ελμαζόγλου, το οποίο λειτουργεί και σήμερα. Πολλές φορές κοιμόμουν εκεί για να μην χάσω χρόνο. Αν είχα μία-δύο ώρες κενό μέχρι να ξεκινήσει το επόμενο γύρισμα, από το να χάσω χρόνο μέχρι να πάω στο σπίτι μου και να γυρίσω, κοιμόμουν στο στούντιο. Ξυπνούσα, με έβαφαν και ξεκινούσαμε το επόμενο γύρισμα. Τότε με την υπερκόπωση πήγαινα αγκαλιά!


ΕΡ: Ποιες ήταν οι συνθήκες των γυρισμάτων; Γυρίζατε περισσότερες από μία εκπομπές τη φορά;


Ξεκινήσαμε να γυρίζουμε δύο εκπομπές τη φορά, μετά περάσαμε στις τρεις και αμέσως μετά στις τέσσερεις που ήταν το σύνηθες. Μια φορά, νομίζω, γυρίσαμε πέντε εκπομπές. Γιʼ αυτό και σε κάποιες διαδοχικές εκπομπές οι καλεσμένοι ήταν οι ίδιοι ή σχεδόν οι ίδιοι.


ΕΡ: Τα μουσικά διαλείμματα και τα σκετς γυρίζονταν την ίδια μέρα με την υπόλοιπη εκπομπή; Καθότι, πολλές φορές αυτοί που εμφανίζονταν στο διάλειμμα δεν ήταν από τα 9 Αστέρια της συγκεκριμένης εκπομπής.


Κάναμε γυρίσματα συνέχεια, γυρίζαμε για παράδειγμα 10 σκετς. Πολλές φορές, σε μία μέρα, γυρίζαμε 3 ή 4 εκπομπές και τον υπόλοιπο χρόνο των γυρισμάτων γυρίζαμε 5 σκετς. Μετά, στο μοντάζ γινόταν η συρραφή. Έπαιρναν τα σκετς και τα “μοίραζαν” στις εκπομπές που είχαμε γυρίσει, προσθέτοντας την αποφώνηση που είχα κάνει. Ήταν πολύ “πυκνό” το “πακέτο”, τρελαινόσουν! Δεν ήταν ότι γυρίζαμε μια εκπομπή με ησυχία... Ήταν “πακέτα”! Και αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο, να κάνεις 5 σκετς μαζί, δηλαδή άλλες τόσες αλλαγές, κείμενα, το μυαλό να φύγει από το ένα και να πάει στο άλλο... Δεν είχα ούτε δευτερόλεπτο για να ηρεμήσω. Πραγματική σχιζοφρένεια!
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Οι καλεσμένοι


ΕΡ: Από τα “
Τετράγωνα” πέρασαν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του Ελληνικού θεατρικού, μουσικού, δημοσιογραφικού, πολιτικού και αθλητικού χώρου.

Και είναι σημαντικό ότι εκείνη την εποχή δεν εμφανιζόταν κανείς σε τηλεπαιχνίδια... Δεν το διανοείτο κανείς.


ΕΡ: Πόσο εύκολο ήταν να φιλοξενείτε κάθε εβδομάδα τόσα πολλά Αστέρια στο στούντιο; (9 τον αριθμό)


Καθόλου... Και σε “χωράφια” που δεν μπορούσε να τα “αγγίξει” κανείς. Δεν πήγαιναν στην τηλεόραση και ειδικά σε παιχνίδια! Θα πηγαιναν σε μια συζήτηση και αν...


ΕΡ: Και πώς καταφέρατε να πείσετε καταξιωμένους και μεγαλύτερους σε ηλικία καλλιτέχνες, όπως η Μαρίκα Νέζερ, ο Μίμης Φωτόπουλος, ο Δημήτρης Νικολαϊδης, η Άννα Καλουτά και γνωστούς δημοσιογράφους, όπως ο Φρέντυ Γερμανός και η Λιάνα Κανέλλη να αποδεχθούν την πρόσκληση και να συμμετάσχουν στο παιχνίδι;


Τηλεφωνούσα σε όλους εγώ. Στην αρχή πολλοί ήταν επιφυλακτικοί... Τους εξηγούσα τον μηχανισμό της εκπομπής, καθώς και το ότι θα αντιμετωπιζόντουσαν με σεβασμό. Αλλά και μετά όταν ερχόντουσαν στο στούντιο, μιλούσα με τον κάθε έναν ξεχωριστά για να φύγει η ανασφάλεια και η επιφύλαξή του. Δεν καθόμουν στο καμαρίνι μου περιμένοντας να μαζευτούν οι καλεσμένοι και μετά να βγω. Ώρες πριν ήμουν εκεί και μιλούσα με τον καθένα ξεχωριστά για τις απορίες του, τις επιφυλάξεις του, τους φόβους του.

attachment.php



Η Μαρία Αλιφέρη με καλεσμένους δημοσιογράφους στην 14η εκπομπή (Σεπτέμβριος 1980)

ΕΡ: Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ακόμα και ο Θανάσης Βέγγος, ο οποίος, ούτε συνεντεύξεις δεν παραχωρούσε στην τηλεόραση, ήρθε στο παιχνίδι...

Και ο Βέγγος και ο Μίμης Φωτόπουλος και ο Νίκος Ρίζος και πολλοί άλλοι... Καθόμασταν μαζί με τους καλεσμένους μια ώρα πριν την εκπομπή και ας ήταν εις βάρος του χρόνου των γυρισμάτων. Ήθελα να χαλαρώσουν, να καταλάβουν το παιχνίδι και να μην ανησυχούν. Και σιγά- σιγά, άνοιξε ο δρόμος...


ΕΡ: Καθόσασταν μαζί, βλέπατε τα κείμενα;


Βέβαια.. Όλοι μαζί και με κάθε έναν ξεχωριστά, καθόμασταν με τις κάρτες και βλέπαμε τις ερωτήσεις. Δεν κάναμε πρόβα. Απλά ήθελα να τους εξηγήσω τον μηχανισμό, να νιώσουν ότι θα τους “καλύψω” αν χρειαστεί για να μην νιώσουν άσχημα. Ήθελαν αρκετή κουβέντα για να χαλαρώσουν. Πέρα από την τηλεφωνική επαφή για να συμφωνήσουν να εμφανιστούν, μέσα στο στούντιο γινόταν πολλή δουλειά. Με κάποιους μάλιστα, λίγους ευτυχώς, χρειάστηκε να πάω στο σπίτι τους για να πεισθούν, γιατί από το τηλέφωνο ήταν αρνητικοί.


ΕΡ: Το παιχνίδι, πέρα από επιμορφωτικό, ήταν γρήγορο, κεφάτο και πολύ διασκεδαστικό. Είχατε αντιμετωπίσει δυσκολίες στα γυρίσματα κατά τη διάρκεια της ζωής του παιχνιδιού από “Αστέρια” που ήταν “δύσκολα” στη συνεργασία και κατηφή;


Σίγουρα υπήρχαν - συγκεκριμένα δεν μπορώ να θυμηθώ. Όμως τους χαλάρωνα πολύ, πώς να το πω, τους “έβαζα μέσα στην χαρά”! Δεν ηρεμούσα, αν δεν τους ένιωθα ότι περνάνε καλά.


ΕΡ: Το διασκέδαζαν δηλαδή και οι καλεσμένοι;


Ναι - και πολύ μάλιστα! Και μετά το εισέπραταν και έξω στο δρόμο και γινόταν “χαμός”! Την επόμενη μέρα γινόταν χαμός με όποιον εμφανιζόταν στα “Τετράγωνα”.


ΕΡ: Σας τύχαινε τα καλεσμένα σας “Αστέρια” να είναι στην αρχή της εκπομπής “σφιγμένα” αλλά μετά να χαλαρώνουν;


Αυτό συνέβαινε πολύ. Διότι όλοι είχαν ανασφάλεια, για την εικόνα τους, να μην “μειωθούν”, κτλ. Κάποια στιγμή στη μέση του κάθε παιχνιδιού, έμπαιναν όλοι πια στο κλίμα. Αλλά είχε βοηθήσει το γεγονός ότι τους χαλάρωνα πολύ από πριν, διότι ασχολιόμουν με τον καθένα ξεχωριστά. Διότι ο καθένας είχε άλλη ψυχοσύνθεση και ήθελε άλλη προσέγγιση για να αφεθεί στη χαρά του παιχνιδιού... Δεν γλύτωνε κανένας! Ούτε και οι παίκτες που έπαιρναν μέρος – γινόταν ένα πανηγύρι! Τους παρέσυρα μέσα στη χαρά, διότι αυτό ήθελα, να υπάρχει χαρά στο παιχνίδι.


ΕΡ: Τα κείμενα και οι απαντήσεις ήταν όλα γραμμένα από εσάς. Είχατε ποτέ την περίπτωση κάποιου “Αστεριού” που αυτοσχεδίαζε και παρέκκλινε από το κείμενο;


Ήμουν ανοιχτή, ίσα ίσα εμένα μου άρεσε αυτό, να έχουμε κι άλλο “ξάφνιασμα”! Εν λευκώ. Προσπαθούσα να τους βάλω τις βάσεις ώστε να καταλάβουν το παιχνίδι και να χαλαρώσουν και μακάρι να είχαν τα κέφια να αυτοσχεδιάσουν. Αυτό μου άρεσε! Δεν είχα “κλισαρισμένο” τίποτα. Ήμουν ανοιχτή στο να συμβεί οτιδήποτε και να το διεκπεραιώσουμε, να το διαπραγματευτούμε.


ΕΡ: Είχατε κάποιους “αγαπημένους” καλεσμένους που τους καλούσατε πιο συχνά στην εκπομπή; Κάνατε φιλίες μέσα από τα γυρίσματα του παιχνιδιού;


Δεν υπήρχε χρόνος κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων... Για “αγαπημένους”, δεν θα το έλεγα. Τώρα, αν κάποιος το ήθελε πολύ να εμφανιστεί, δεν το αρνιόμουν. Ήμουν ανοιχτή σε όλα.


ΕΡ: Αυτά τα “τεράστια ονόματα”, μετά ξαναερχόντουσαν στα “Τετράγωνα”. Αυτό το ζητούσαν οι ίδιοι; Ήταν δηλαδή ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα;


Κάποιοι, “παραδοθήκαν” πια...! Και με εμπιστεύτηκαν. Ήταν και το γεγονός ότι συμμετείχαν στα “Τετράγωνα” και την επόμενη μέρα στον δρόμο “γινόταν χαμός” με τους ίδιους! Φυσικά ήταν σπουδαίοι καλλιτέχνες και άνθρωποι έτσι κι αλλιώς, αλλά με το “φρεσκάρισμα” της εικόνας τους, τους έβλεπε ο κόσμος στον δρόμο και τους έδειχνε την αγάπη του με μεγαλύτερη ένταση...

Να πούμε ότι πολλά θέατρα παραπονέθηκαν και έκαναν και μηνύσεις, επειδή για κάποιο διάστημα καλούσαμε σε κάθε εκπομπή και από ένα θίασο. Όποιος θίασος εμφανιζόταν στην εκπομπή, την άλλη μέρα έσκιζε το θέατρο! Το πήραν χαμπάρι τα θέατρα και άρχισαν να παραπονιόνται: “Με ποιο κριτήριο εμφανίστηκε αυτός ο θίασος και όχι ο δικός μας;” κοκ. Επομένως, φτιάξαμε άλλη λίστα προτεραιότητας, κτλ.. Είχαμε συνέχεια τέτοια προβλήματα, ιδιαίτερα όσο περνούσε ο καιρός και η επιτυχία του παιχνιδιού μεγάλωνε. Και έπρεπε ακόμα και τις “αντιμαχίες” μεταξύ τους να οργανώσεις, να ηρεμήσεις και να μην αδικήσεις. Διότι εγώ δεν έκανα επιλογή, είτε πολιτική, είτε προσωπική... τίποτα από αυτά. Ούτε έκανα διακρίσεις μεταξύ των καλεσμένων. Απλά ήθελα να περάσουν όλοι. Και να μην τους αδικήσω!


ΕΡ: Επομένως, ενώ στην αρχή είχατε την “αγωνία” ποιοι θα έρθουν, μετά είχατε το ανάποδο: Ποιοί θα έρθουν και ποιοι όχι αυτή την εβδομάδα!


Έτσι ήταν! Και όλα αυτά έπρεπε εγώ να τα “ισορροπώ”, διότι αυτά κανονικά σε ένα γραφείο αναλαμβάνουν οι γραμματείς να τα διεκπεραιώσουν. Όλα αυτά όμως, επειδή είχα αναλάβει την προσωπική επικοινωνία με τους καλεσμένους και επειδή εμπιστευόντουσαν το πρόσωπό μου, έπρεπε να τα κάνω εγώ...


ΕΡ: Είχατε την περίπτωση κάποιου “αστεριού” που καλέσατε και αρνήθηκε να εμφανιστεί;


Δεν αποκλείω να έχει συμβεί, αλλά δεν το θυμάμαι. Οι “δύσκολοι” πάντως ήταν οι δημοσιογράφοι!


ΕΡ: Και φανταζόμαστε ότι και οι τραγουδιστές θα ήθελαν να εμφανιστούν στα “Τετράγωνα” για την προβολή;


Σαν τρελοί! Ήταν η “διαφήμισή” τους πια. Όπως σας είπα, στην αρχή είχα το πρόβλημα πώς να τους μαζέψω και μετά είχα το πρόβλημα ποιον να φιλοξενήσω, διότι όλοι ήθελαν να εμφανιστούν...!


ΕΡ: Προκειμένου να γυριστεί μια εκπομπή (διάρκειας 50-55 λεπτών), πόση ώρα διαρκούσε το γύρισμά της;


Αν σας πω ότι την πηγαίναμε σχεδόν “μία και έξω”; Για αυτό και είχα τη δυνατότητα πριν το γύρισμα να αφιερώσω τον χρόνο που χρειαζόταν για να χαλαρώσουν οι καλεσμένοι, να εμπιστευτούν και να επικοινωνήσουμε. Και μετά, το “οδηγούσα” γρήγορα...


ΕΡ: Ήταν δηλαδή σπάνιο να διακοπεί το γύρισμα της εκπομπής - ήταν σαν “ζωντανό”;


Σχεδόν ζωντανό! “Κόβαμε”, σχεδόν αναγκαστικά, για τα μουσικά διαλείμματα και τις διαφημίσεις, αλλά μόνο για αυτά.


ΕΡ: Έχουμε διαβάσει την κριτική μετά την προβολή της πρώτης εκπομπής, η οποία είναι πολύ θετική και γράφει ότι ενώ κάνατε ένα λάθος με τα επίθετα των παικτών, αυτό το “περάσατε” πολύ όμορφα μέσα στην εκπομπή, πολύ άνετα και πολύ χαριτωμένα...


Ναι, δεν σταματούσαμε το γύρισμα για να κάνω την “τέλεια”, αλλά γινόντουσαν όλα μπροστά στις κάμερες. Και αυτό επειδή ήθελα να έχει το παιχνίδι την αίσθηση του “ζωντανού” και δεν με ενδιέφερε να είμαι τυπική, σωστή, διότι το παιχνίδι θα ήταν σαν “παγωμένο”. Ήθελα να έχει αυτή την ορμή. Και πραγματικά πηγαίναμε με ρυθμό σχεδόν “ζωντανού”, το ήθελα εγώ αυτό. Για αυτό και κατανάλωνα τόσο χρόνο πριν, ώστε μετά να έχει την ορμή και την φρεσκάδα του “ζωντανού”. Για αυτό και πολλά λάθη όντως τα άφηνα να περάσουν, δεν τα έκοβα για να είναι το τυπικά σωστό. Δεν με ένοιαζε. Εκείνη τη στιγμή, έκανα πλάκα και το διόρθωνα και πηγαίναμε παρακάτω. Για μένα, στην αίσθησή μου, μου έχει μείνει σαν “ζωντανό”. Έχω την αίσθηση του ολοζώντανου και καθόλου την αίσθηση του μαγνητοσκοπημένου. Καθόλου...


ΕΡ: Το γύρισμα γινόταν με την παρουσία κοινού;


Όχι, δεν είχε κοινό. Εμείς, βεβαίως, με τα καλεσμένα αστέρια γελούσαμε πολύ στα γυρίσματα με τα αστεία, αλλά τα γέλια και το χειροκρότημα “του κοινού” προστίθενταν ύστερα στο μοντάζ.


ΕΡ: Μιλήστε μας λίγο για τα σκηνικά των “Τετραγώνων”...


Ένα χάος ήταν! Άλλη πλάκα εκεί, διότι δεν είχαμε τα τεχνικά μέσα που υπάρχουν σήμερα, ούτε τον σύγχρονο φωτισμό. Κάτι σκάλες είχαμε, στην αρχή πρωτόγονες, μετά κάπως πιο ασφαλείς για να ανεβαίνουν οι καλεσμένοι, αλλά γινόταν το γέλιο της αρκούδας για να ανέβουν επάνω... Οι επάνω δε, για τι σεισμούς λέγανε, τι γέλια κάναμε...! Είχαμε και υψοφοβικούς που τους κατεβάζαμε στα κάτω Τετράγωνα, όταν ανέβαιναν και έβλεπαν το χάος κάτω! (γέλια)


ΕΡ: Τα κουβούκλια, το κάθε Τετράγωνο, ήταν κλειστά;


Ναι, κλειστά ήταν, με πορτούλες που έκλειναν. Οι σκάλες, μην φανταστείτε τίποτα πολυτελείας, ήταν σαν ανεμόσκαλες! Βεβαίως, η κατασκευή ήταν σταθερή, αλλά ήταν στον αέρα! Ήταν πολύ ψηλό, έπρεπε να σηκώσεις το κεφάλι σου πολύ για να το δεις! Στην αρχή μάλιστα είχαμε πρόβλημα για να στήσουμε τις κάμερες, μετά τα βρήκαμε, στον δρόμο... Εμένα με είχαν τοποθετήσει λίγο πιο ψηλά για να μπορώ να βλέπω τους καλεσμένους με μεγαλύτερη ευκολία, αλλά και πάλι κοίταγα ψηλά! Και είχαμε και τεχνικά προβλήματα πολλά, φωτιστικά, με τις κάμερες, διότι ήταν τεράστιο αυτό... Το δε τεράστιο αυτό σκηνικό ξεστηνόταν και στηνόταν κάθε εβδομάδα. Για αυτό και γυρίζαμε 4 εκπομπές μαζί, διότι δεν συνέφερε διαφορετικά...


ΕΡ: Η μουσική των τίτλων. Θυμάστε αν η τόσο χαρακτηριστική μουσική του παιχνιδιού είχε γραφτεί ειδικά για το παιχνίδι και από ποιον συνθέτη;


Ναι, βέβαια! Πρωτότυπη μουσική ειδικά για το παιχνίδι. Το ίδιο και στο “Κάνε ότι κάνω”. Μέσα στα αυτιά μου είναι η μουσική των “Τετραγώνων”! Από τον Τέρρυ Ιερεμία.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Παναγίτσα μου! Αυτό είναι ένα αληθινό δώρο! Μπράβο, συγχαρητήρια και εκατομμύρια ευχαριστώ στην λατρεμένη μου Μαρία Αλιφέρη και φυσικά στα παιδιά που έκαναν τον κόπο για να μας χαρίσουν τη συνέντευξη και τη συγκίνηση. Κυρίως σήμερα! Σας αγαπώωωωωω!
 
Η επιτυχία των “Τετραγώνων” και η ανταπόκριση του κόσμου







attachment.php



Οι πρώτες σε θεαματικότητα εκπομπές της εβδομάδας από την εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΑ” (16 Νοεμβρίου 1980). Τα “Τετράγωνα των Αστέρων” σταθερά πρώτα, με 63% θεαματικότητα.


ΕΡ: Τα Τετράγωνα των Αστέρων ήταν το πρώτο έγχρωμο τηλεοπτικό παιχνίδι. Η ΕΡΤ ανέμενε την μεγάλη επιτυχία του παιχνιδιού; Εσείς την περιμένατε την τόσο μεγάλη επιτυχία; Στόχευε η ομάδα των συντελεστών των “Τετραγώνων” στην πρωτιά, ή αυτή ήρθε αναπάντεχα;

Όχι, κανείς, ούτε εγώ. Κανείς δεν το περίμενε. Απλώς είχε πολλή δουλειά από πίσω, εγώ αυτό μπορώ να πω. Πολλή δουλειά, πολύ μεράκι και πολλή ευθύνη. Και από την πρώτη εκπομπή, την επόμενη μέρα, ο κόσμος έδειξε την αγάπη του. Ήταν κάτι καταπληκτικό! Και ο ηθοποιός το καταλαβαίνει αμέσως, διότι το εισπράττει: στο περίπτερο, στο ταξί, στο δρόμο, παντου. Από την πρώτη εκπομπή δεν υπήρξε άνθρωπος την άλλη μέρα που να μην ανταποκριθεί. Ήταν ενα πράγμα μαγικό!! Τα δε γράμματα: σε κάτι σακούλες σκουπιδιών μεγάλες, να τις φέρνει ο ταχυδρόμος στο γραφείο συνέχεια, αφού είχαμε γίνει ανέκδοτο!


ΕΡ: Και από όλες τις ηλικίες...


Από όλες τις ηλικίες! Αυτό ήταν πολύ όμορφο, αυτό με έννοιαζε. Ήθελα το παιδί να διασκεδάσει και να μάθει, η νοικοκυρά να ευχαριστηθεί, ο γιατρός να ακούσει την ιατρική ερώτηση, ο φυσικός την φυσική... Έβαζα όλων των ειδών τις ερωτήσεις μέσα. Με χιούμορ πάντα, με χαρά, αλλά ήθελα όλα τα κοινωνικά στρώματα να ευχαριστηθούν, να “πάρουν κάτι”...Για αυτό και είχα γράμματα από παιδιά, από γυναίκες, από φυλακισμένους, από επιστήμονες, από στρατιωτικούς, από φυσικούς, από γιατρούς, να αμφισβητούν, να βγαίνω στην εκπομπή και να λέω “με διορθώσατε σε αυτό, εκείνο και το άλλο”, από δασκάλους, εκπαιδευτικούς. Ήθελα όλοι να έχουν ένα ενδιαφέρον.


ΕΡ: Αυτές οι διευκρινήσεις και οι διορθώσεις που κάνατε στην εκπομπή, βασιζόμενη στα γράμματα που σας έστελναν οι τηλεθεατές, ήταν κάτι που δεν είχε ξαναγίνει...


Αυτό μου άρεσε, διότι άνοιγα επικοινωνία! Ήθελα κουβέντα, ανταλλαγή...


ΕΡ: Επίσης, κάνατε και κάτι άλλο που δεν είχε ξαναγίνει σε τηλεπαιχνίδι: Διαβάζατε τα γράμματα που σας έστελναν οι τηλεθεατές, τα οποία μπορεί να περιείχαν μηνύματα αγάπης, ποιήματα, κτλ...


Ήταν πολύ συγκινητικός ο κόσμος... Για αυτό την αγαπώ την τηλεόραση, θεωρώ ότι πρέπει να έχεις την έγνοια ότι επικοινωνείς με τον κόσμο. Αυτή τη δουλειά την κάνω για να επικοινωνώ. Ούτε για την δόξα, ούτε για τα χρήματα. Αυτό μου δίνει χαρά! Να “μπαίνω” στην ψυχή του άλλου, να δίνω και να παίρνω... Αυτό με νοιάζει! Αυτό ήταν και το κίνητρο που έγινα ηθοποιός και πάνω σε αυτό δουλεύω μέχρι σήμερα. Δεν το κάνω για μένα, με την έννοια της δόξας, μου φαίνεται γελοίο. Αλλά να “αγγίξω” την ψυχή του άλλου και να την ακούσω, με τρελαίνει.


ΕΡ: Μας είπατε ότι από την πρώτη εβδομάδα το κοινό αγκάλιασε τα “Τετράγωνα”. Από την πρώτη εβδομάδα τα “Τετράγωνα” κατέκτησαν και τις πρώτες θέσεις της θεαματικότητας;


Από την πρώτη εβδομάδα. Δεν είχε ξαναγίνει! Το κατάλαβα αμέσως έξω. Δεν υπήρξε άνθρωπος στο δρόμο την άλλη μέρα που να μην ανταποκριθεί. Δεν το έχω ξαναζήσει αυτό!


ΕΡ: Και τώρα... η φοβερή ερώτηση, την οποία έχετε απαντήσει εκατομμύρια φορές σε συνεντεύξεις...


Πώς προέκυψε το “Σας αγαπώ”...;


ΕΡ: Εμείς την ξέρουμε την απάντηση, αλλά θέλουμε να την ακούσουμε για άλλη μια φορά...


Βγήκε μία φορά αυθόρμητα πάνω στο γύρισμα. Ο κόσμος την άλλη μέρα τρελάθηκε, να μου φωνάζουν όλοι έξω στο δρόμο “Σʼ αγαπώ!”, “Σʼ αγαπώ!”....


ΕΡ: Τι όμορφο όμως που είναι, να το ακούτε πίσω κι εσείς...!


Για αυτό σας λέω... Η αγάπη του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη και ζεστή... Και αυτό τελικά προκάλεσε...


Η χαρά του παιχνιδιού




attachment.php


Η Μαρία Αλιφέρη με τις καλεσμένες τηλεπαρουσιάστριες της ΕΡΤ, Κέλλυ Σακάκου και Ρίτα Ασημακοπούλου, στην 21η εκπομπή (Οκτώβριος 1980)

ΕΡ: Σας είχαν τότε “κατηγορήσει” στα “Τετράγωνα” ότι γελούσατε πολύ στο παιχνίδι, ακόμα και όταν οι παίκτες δεν έβρισκαν τη σωστή απάντηση...

Μα φυσικά παιδιά, αφού παίζεις! Παιχνίδι ήταν! Και μάλιστα το είχα πει αυτό και μέσα στο ίδιο το παιχνίδι. Διότι και στο παιχνίδι σχολίαζα αυτά που έλεγαν και εξηγούσα το γιατί. Είχα πει τότε ότι “είναι η χαρά του παιχνιδιού εδώ, δεν παίζουμε δράμα”... Και για αυτό είχε και αυτή την ζωντάνια και τους παρέσυρα! Τι να έλεγα; (με σοβαρό – θλιμμένο ύφος): “Αχ, χάσατε, τι κρίμα....” Ήταν παιχνίδι, η ουσία ήταν ότι παίζαμε.


ΕΡ: Οι δε παίκτες έρχονταν για τη χαρά του παιχνιδιού, καθώς τα δώρα δεν ήταν σημαντικά..


Αυτό ήταν το καταπληκτικό! Ακόμα και τα λεφτά ήταν πολύ λίγα, από τα οποία περίπου τα μισά πήγαιναν σε φιλανθρωπικό ίδρυμα. Οι παίκτες δεν έρχονταν για να κερδίσουν χρήματα, αλλά για να χαρούν από το παιχνίδι. Χαιρόταν και ο κόσμος που το έβλεπε, αλλά και οι συμμετέχοντες.


ΕΡ: Οι παίκτες σας έφερναν δώρα όταν έρχονταν στο παιχνίδι;


Ναι, ειδικά τα λουλούδια ήταν σε πρώτο πλάνο...


Οι νέες ενότητες του παιχνιδιού

 


ΕΡ: Όταν συμπληρώθηκε ο πρώτος χρόνος προβολής του παιχνιδιού (Ιούνιος 1981), τα “Τετράγωνα” “ανανεώθηκαν” με νέες ενότητες...

Ναι, κάναμε ανανεώσεις ανά κάποια διαστήματα, για να διατηρείται πάντα “φρέσκο” το παιχνίδι. Ήθελα να κρατιέται σε ενδιαφέρον.


ΕΡ: Μία από τις νέες ενότητες, το δημοφιλέστατο “Κόψε-Ράψε”, ήταν επινόηση των Ελληνικών “Τετραγώνων” και δεν υπήρχε στο Αμερικάνικο “Hollywood Squares”...


Ήταν δική μου ιδέα το “Κόψε-Ράψε”, όντως, δεν υπήρχε στο Αμερικάνικο... Το παιχνίδι “ξανα-γεννήθηκε” εδώ. Αν το δείτε πως ήταν έξω, δεν είχε καμία σχέση. Ένα τέταρτο - είκοσι λεπτά, αρκετά πιο “στεγνό”. Το παιχνίδι γεννήθηκε από την αρχή...


ΕΡ: Το “Κόψε-Ράψε” ήταν πάρα πολύ καλό...


Το “Κόψε-Ράψε” ήταν τρελό, ξεκαρδιστικό! Τι γέλιο έπεφτε...!! Το πόσο γέλιο παιδιά, τι να σας πω; Είχαμε σταματήσει γύρισμα από το γέλιο! Να έχει πέσει υστερικό γέλιο σε όλο το στούντιο, οι τεχνικοί, οι καλεσμένοι, να μην μπορούμε να συνεχίσουμε....!


Η σάτυρα

 


ΕΡ: Και σας σατύρισαν και στις επιθεωρήσεις...


Νούμερο σε επιθεώρηση, στον κινηματογράφο ο Στάθης Ψάλτης, ο Γιώργος Μαρίνος στην μπουάτ “Μέδουσα”, ο Γιώργος Κωνσταντίνου σε επιθεώρηση, ο Σωτήρης Μουστάκας... Με τον Γιώργο Μαρίνο γινόταν χαμός στην “Μέδουσα”... Δεν είχα “γλυτώσει” από αυτόν!


ΕΡ: Εσάς, πώς σας φαίνονταν αυτά;


Η σάτυρα αυτά κάνει. Εγώ γέλαγα με αυτά, πολύ, το διασκέδαζα! Αυτά ποτέ δεν με πείραξαν.


ΕΡ: Είχατε πάει να τα δείτε;


Βεβαίως! Και στον Μαρίνο είχα πάει και στο θέατρο. Χαιρόμουν με αυτά. Αυτό δεν είναι η σάτυρα; Παίρνει κάτι, το αναποδογυρίζει και βγάζει γέλιο... Καθόλου δεν είχα θιγεί με αυτά, ίσα ισα. Το θεωρούσα και τιμή μου το ότι έγραφαν αυτά τα νούμερα.


ΕΡ: Και τι σατύριζαν περισσότερο;


Κυρίως τα “Τετράγωνα”. Πολύ! Ειδικά το “Σας αγαπώ”! (γέλια)


Η κρτική των “Τετραγώνων”





ΕΡ: Και, ενώ όλη η Ελλάδα το 1980-1981 παρακολουθεί κάθε Κυριακή τα “Τετράγωνα”, κάποιοι κριτικοί είναι αρκετά σκληροί...


Κάποιοι, πολύ λίγοι, συγκεκριμένοι κριτικοί προσπαθούσαν όλη αυτή την “πλημμύρα” αγάπης του κόσμου να την διαβάλλουν, να την διαστρέψουν. Φθόνος; Ίσως η επιτυχία να ενόχλησε. Δεν το καταλάβαινα τότε, εκ των υστέρων μόνο...


ΕΡ: Σας έτυχε, εκ των υστέρων, κάποιοι από αυτούς να σας ζητήσουν συγγνώμη, να παραδεχθούν ότι το μετάνιωσαν;


Ναι και μάλιστα μέχρι σήμερα... Ήρθαν στον δρόμο μου άνθρωποι που μου είπαν “σε αδίκησα”... Και αυτό είναι ακόμα μεγαλύτερη χαρά, διότι βλέπεις ότι στην πάροδο του χρόνου, “καθαρίζουν” τα πράγματα και αν έχεις δώσει ένα “σήμα”, αυτό κάποια στιγμή, άλλοτε γρήγορα, άλλοτε αργά, ξεκαθαρίζει. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Δηλαδή, η εκτίμηση εκ των υστέρων...

Έπειτα, πέρα από φθόνο, είναι και συμφέροντα, εταιρίες ανταγωνιστικές.... είναι πολλά πράγματα που μπαίνουν στη μέση. Και κάποιοι, πολύ λίγοι, επειδή είχαν δύναμη στα χέρια τους προσπαθούσαν να κάνουν ζημιά και να αναστρέψουν το θετικό κλίμα. Ο κόσμος, ούτε για μια στιγμή, τελείως το αντίθετο.


ΕΡ: Ήταν και το γεγονός ότι ο αντικυβερνητικός τύπος της εποχής “χτυπούσε” την τηλεόραση και φυσικά τα δημοφιλή προγράμματα που είχαν απήχηση στον κόσμο...


Ήταν και αυτά τα θέματα, δικά τους βεβαίως, τα οποία δεν αφορούσαν εμένα. Αλλά, την “πλήρωνα” εγώ, καθότι εγώ “φαινόμουν” στο γυαλί... Και το “προσωποποιήσανε” σε μένα.


Τα “Τετράγωνα” στην Κύπρο





ΕΡ: Τα “Τετραγωνα των αστέρων” προβλήθηκαν στην Κύπρο από το ΡΙΚ, όπως και όλες σχεδόν οι μεγάλες επιτυχίες της Ελληνικής τηλεόρασης. Ξεκίνησε με κάποιους μήνες καθυστέρησης σε σχέση με την Ελλάδα...


Βέβαια, προβλήθηκε στην Κύπρο, με κάποια καθυστέρηση. Αυτό ήταν και μέσα στις απαιτήσεις της ΕΡΤ, δηλαδή να προχωρήσει στην Ελλάδα και μετά να ξεκινήσει κάτω...


ΕΡ: Μπορείτε να μας πείτε ποια ήταν η αντίδραση των Κυπρίων τηλεθεατών; Το παιχνίδι γνώρισε την ίδια μεγάλη επιτυχία και εκεί;


Μεγάλη επιτυχία και εκεί. Οι αντιδράσεις του κόσμου στην Κύπρο ήταν πολύ θερμές! Και με θεατρικές παραστάσεις που έχω πάει στην Κύπρο, ο κόσμος μου έδειχνε την αγάπη του.


Το σταμάτημα της εκπομπής

 


ΕΡ: Τα “Τετράγωνα” σταμάτησαν απότομα από την ΕΡΤ τον Οκτώβριο του 1981. Το γνωρίζατε όταν γυρίζατε την τελευταία εκπομπή;

Ναι, στο τελευταίο το ήξερα.


Το σβήσιμο των “Τετραγώνων” από το Αρχείο της ΕΡΤ

 


ΕΡ: Από απόκομμα εφημερίδας της εποχής πληροφορηθήκαμε ότι η ΕΡΤ έσβησε όλες τις εκπομπές των “Τετραγώνων” από το Αρχείο της το καλοκαίρι του 1984 για να γράψει στις κασέτες αθλητικά γεγονότα...

Ξέρετε τι είναι; Άλλαζαν οι διοικήσεις, ερχόντουσαν άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν εκτιμούσαν τη δουλειά των προηγουμένων...


ΕΡ: Εσείς πότε πληροφορηθήκατε ότι σχεδόν όλες οι δουλειές σας στην τηλεόραση έχουν σβηστεί;


Άκουγα ότι γενικά έχουν σβηστεί κάποιες εκπομπές της τηλεόρασης, αλλά δεν ήξερα κάτι πιο συγκεκριμένο. Σβήστηκαν όμως καταπληκτικές δουλειές βρε παιδιά, από “ιερά τέρατα”, δεν ήταν μόνο τα δικά μου...


ΕΡ: Πολλά σβήστηκαν και κυρίως οι μεγαλύτερες επιτυχίες της περιόδου 1976-1981, αλλά εμάς, εν προκειμένω, μας ενδιαφέρουν οι δικές σας δουλειές...


Θεωρώ ότι από μένος σβήστηκαν και αυτά, κάποιοι δεν μπόρεσαν να το χωνέψουν...

Είναι σαν να θέλουν να σε “σβήσουν” από τον χάρτη. Με μένος, με σκοπιμότητα. Όχι αφελώς μόνο για να γράψουμε κάτι άλλο... Θεωρώ ότι κάποια πράγματα που ξεχώρισαν τα έσβησαν σα να μην υπήρξαν ποτέ. Επειδή ένιωσα, από λίγους, αλλά πολύ έντονη κακία και πόλεμο χωρίς λόγο, θεωρώ ότι αυτά ήταν συνέχεια αυτών των κινήσεων.


Tα επόμενα “Τετράγωνα”





ΕΡ: Στα τέλη της δεκαετίας του ʼ80, το 1988, ο τύπος της εποχής ανέφερε την φήμη ότι τα “Τετράγωνα” θα αναβίωναν στη μικρή μας οθόνη. Ευσταθούσαν αυτές οι φήμες;


Ναι, ήταν αλήθεια. Το παιχνίδι εγκρίθηκε αρχικά από την ΕΤ2. Γυρίσαμε και δύο εκπομπές δοκιμαστικά, εκ των οποίων η μία ήταν με καλεσμένους εννέα δημοσιογράφους. Παραγωγός αυτή την φορά ήταν ο Δημήτρης Ποντίκας. Και ενώ είχαμε πάρει το OK, για κάποιους λόγους, τους οποίους δεν θυμάμαι πλέον, το κόψανε..


ΕΡ: Σήμερα, σας μιλάει ακόμα ο κόσμος στο δρόμο για τα “Τετράγωνα”; Πάντως, θεωρείται το δημοφιλέστερο τηλεπαιχνίδι που γυρίστηκε ποτέ στην Ελληνική τηλεόραση.


Αρκετός κόσμος... Και στο περίπτερο και στο παζάρι που μου αρέσει να πηγαίνω να αγοράζω ένα δυο πράγματα καμιά φορά. Μου κάνει κι εμένα εντύπωση...
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Κάνε ό,τι κάνω (1980-1981)

attachment.php


Η Μαρία Αλιφέρη και οι καλεσμένοι – παίκτες της 4ης εκπομπής του παιχνιδιού (Ιανουάριος 1981)


ΕΡ: Πώς προέκυψε το “Κάνε ότι κάνω”; Είναι αλήθεια ότι δημιουργήθηκε από την ΥΕΝΕΔ για να ”χτυπήσει” την ΕΡΤ (και τα ”Τετράγωνα”) “επί ίσοις όροις”, με ένα δεύτερο τηλεπαιχνίδι της Μαρίας Αλιφέρη;


Μετά την πρόταση της ΥΕΝΕΔ για την “Κραυγή των λύκων”, το ίδιο κανάλι μου ζήτησε να κάνω και ένα τηλεπαιχνίδι. Εγώ δεν ήθελα να κάνω τρία προγράμματα ταυτόχρονα, για να μπορέσω να διεκπεραιώσω τα δύο, το παιχνίδι στην ΕΡΤ και το σήριαλ στην ΥΕΝΕΔ. Ήθελαν όμως οπωσδήποτε και δεύτερο πρόγραμμα στην ΥΕΝΕΔ. Μου ζητούν λοιπόν το “Κάνε ό,τι Κάνω” και εγώ αρνούμαι. Τους λέω “Δεν γίνεται, δεν υπάρχει η δυνατότητα σε αυτή τη φάση. Ας τελειώσει ο χρόνος αυτών των δύο και πάμε μετά”. Και το θυμάμαι σαν και τώρα, ο Σκόνδρας της ΥΕΝΕΔ, μου λέει μεταξύ αστείου και σοβαρού “Η πόρτα της ΥΕΝΕΔ θα κλείσει για σένα αν δεν το κάνεις”. Όχι με την μορφή “απειλής”, αλλά σαφώς για να με “πιέσει”. Και έτσι τελικά προέκυψε. Είχα αρνηθεί για το “Κάνε ό,τι Κάνω” διότι ήθελα να είμαι αποτελεσματικότερη στα δύο, δεν σήκωνε τρίτο από θέμα χρόνου. Έτσι λοιπόν έγινε το δεύτερο τηλεπαιχνίδι, για αυτό το λόγο.


ΕΡ: Δεδομένου ότι τα “Τετράγωνα” ήταν ήδη στην κορυφή της θεαματικότητας, δεν σας φόβισε η “υπερ-έκθεσή” σας στο Ελληνικό τηλεοπτικό κοινό;

Καθόλου. Ηταν “αγαπησιάρικη” η σχέση μου με τον κόσμο, έτσι δεν με φόβισε... Η επικοινωνία με τον κόσμο ήταν αυτό ακριβώς που ήθελα, αυτό που λαχταρούσα και αυτό έγινε.


ΕΡ: Πέρα από την εταιρεία παραγωγής (Indeco Productions Ltd) που ήταν η ίδια με αυτή των “Τετραγώνων”, οι άλλοι συντελεστές των δύο παιχνιδιών ήταν κοινοί;

Ναι, ήταν κοινοί. Κάποιοι άλλαζαν λόγω βάρδιας, αλλά σε γενικές γραμμές το συνεργείο ήταν το ίδιο.


ΕΡ: Ο Μεγακλής Βιντιάδης και εδώ στη σκηνοθεσία, όπως και στα “Τετράγωνα”...

Χιουμορίστας και ωραίος τύπος ο Μεγακλής! Κέφι πολύ!


ΕΡ: Τα γυρίσματα για το “Κάνε ό,τι κάνω” γίνονταν στο ίδιο στούντιο με αυτά των “Τετραγώνων”;

Στο ίδιο στούντιο, του Ελμαζόγλου στην Παιανία.


ΕΡ: Το ντεκόρ ήταν μόνιμο σε αυτό το παιχνίδι;

Όχι, όπως και στα “Τετράγωνα”, στήναμε και ξεστήναμε για κάθε γύρισμα.


ΕΡ: Στο “Κάνε ό,τι κάνω” είχατε συμβολή στα κείμενα όπως στα ”Τετράγωνα”, ή όχι;

Όχι, δεν θα μπορούσε να γίνει με τίποτα λόγω χρόνου. Έγραφαν τα κείμενα 2-3 άνθρωποι, μία εκ των οποίων ήταν η δημοσιογράφος – τηλεκριτικός Ντέπυ Γκολεμά.


ΕΡ: Τους καλεσμένους και στο “Κάνε ό,τι κάνω” τους βρίσκατε και τους προσκαλούσατε εσείς;

Ναι και σε αυτό το παιχνίδι. Αλλά ήταν πια πιο ανοιχτός ο δρόμος, διότι ήξεραν και με εμπιστευόντουσαν λόγω των “Τετραγώνων”. Στα “Τετράγωνα” ήταν που ζορίστηκα πολύ. Μπορεί να ήμουν στο τηλέφωνο και μία ώρα μέχρι να πεισθεί για παράδειγμα ο τάδε εκδότης. Μετά, βέβαια, ήταν πολύ πιο εύκολο.


ΕΡ: Εσείς “ξεχωρίζατε” εκείνη την εποχή μέσα σας τα δύο τηλεπαιχνίδια; Δίνατε κάποια προτεραιότητα στο ένα ή στο άλλο παιχνίδι;

Από πλευράς αγάπης, όχι. Σε κάθε δουλειά πέφτω μέσα στα βαθιά και κολυμπάω... Κάναμε με πολύ κέφι και τα δύο παιχνίδια, είχαν πολύ χαρά. Αυτό μου έχει μείνει σαν ανάμνηση και από τα δύο.


ΕΡ: Το “Κάνε ό,τι κάνω” “κόπηκε” απότομα από την ΥΕΝΕΔ τον Απρίλιο του 1981. Θυμάστε με ποια αιτιολογία; Το γνωρίζατε όταν γυρίζατε την τελευταία εκπομπή;

Ναι, το ήξερα. Το “Κάνε ό,τι κάνω“ στάματησε λόγω κάποιων πολιτικών παρεμβάσεων, χωρίς ουσιαστικά το παιχνίδι να ολοκληρώσει τον προγραμματισμένο κύκλο εκπομπών του. Κατηγορήθηκε ότι δήθεν προσβάλει τον θεατή, επειδή ερχόντουσαν ως παίχτες άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας οι οποίοι διασκέδαζαν, χαιρόντουσαν και ξεκαρδιζόντουσαν στα γέλια. Αυτό ενόχλησε και έτσι κόπηκε το παιχνίδι. Έπαιζαν διάφορα ανταγωνιστικο-πολιτικά θέματα, τα οποία εμένα δεν με αφορούσαν μεν, αλλά την “πλήρωνα” δε...


ΕΡ: Μπορεί να γυρίστηκαν εκπομπές που δεν προβλήθηκαν ποτέ;

Τότε γινόντουσαν συμφωνητικά για έναν αριθμό επεισοδίων και στη συνέχεια ανανεώναμε. Θυμάμαι ότι κάτι κόπηκε, ίσως και να είχαμε γυρίσει κάποια ακόμα εκπομπή η οποία δεν προβληθήκε ποτέ. Πάντως, δεν έκλεισε ο κύκλος. Και όχι λόγω έλλειψης επιτυχίας... Έμπαιναν στη μέση, δυστυχώς, πολλά συμφέροντα και αρκετός φθόνος....
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Η Κραυγή των Λύκων (1981)

39542.jpg

Η Μαρία Αλιφέρη με τον Τάκη Χρυσικάκο στην “Κραυγή των λύκων”



Πώς προέκυψε το σήριαλ


ΕΡ: Η Διοίκηση της τηλεόρασης σας έδειξε ότι ήταν ευχαριστημένη από την επιτυχία εκείνης της εποχής;


Ναι, το έδειξε έμπρακτα. Θα σας πω με ποιο τρόπο: Μετά την επιτυχία των “Τετραγώνων” στην ΕΡΤ, ήρθε η ΥΕΝΕΔ και μου ζήτησε να κάνω σήριαλ για να ανταγωνιστεί το αντίπαλο κανάλι. Αλλά να ανταγωνιστεί με την “καλή έννοια”, όχι “απαγορευτικά” το ένα στο άλλο, με την προοπτική να φέρει θεαματικότητες. Έτσι έκανα την “Κραυγή των λύκων”.


ΕΡ: Δεν υπήρχε δηλαδή “κακός” ανταγωνισμός μεταξύ των δύο καναλιών;

Εγώ τουλάχιστον δεν τον έζησα. Δεν μου είπε δηλαδή η ΕΡΤ “Μην πας στην ΥΕΝΕΔ!”. Δεν ήταν “Ο θάνατός σου - η ζωή μου”. Σκοπός ήταν και τα δύο κανάλια να πηγαίνουν καλά.


ΕΡ: Κοινωνική-δραματική σειρά, σε σενάριο και σκηνοθεσία του δημιουργού των μεγάλων επιτυχιών Νίκου Φώσκολου. Διαβάζουμε στα έντυπα της εποχής ότι επρόκειτο για υπερ-παραγωγή του Ρήσου Κυριακίδη, με ακριβά σκηνικά (του Μανώλη Μαριδάκι) και υψηλό κόστος παραγωγής. Υπήρχε η αίσθηση από τους συντελεστές ότι η σειρά “πάει για πρωτιά” κατά την διάρκεια των πρώτων γυρισμάτων;

Αν δεν δεις πρώτα το αποτέλεσμα, δεν μπορείς να μιλήσεις για μια δουλειά. Πιστεύεις, αγαπάς και στηρίζεις αυτό που κάνεις, αλλά είναι κουτό να πεις ότι “θα κάνει επιτυχία”. Εγώ τουλάχιστον δεν το έχω πει ποτέ στην ζωή μου. Αλλά ούτε και με απασχολούσε αυτό το θέμα.


ΕΡ: Πώς προέκυψε η υπόθεση της “Κραυγής”; Συμβάλατε στη διαμόρφωση του χαρακτήρα της ηρωίδας που υποδυόσασταν, της Τερέζας Ρίχτερ;

Όταν μου είπε η εταιρεία παραγωγής ότι η ΥΕΝΕΔ ζητάει οπωσδήποτε ένα σήριαλ, την “Κραυγή των Λύκων”, θυμάμαι ότι είχα προσωπικά ζητήσει αυτό το είδος ρόλου. Στη συζήτηση που είχαμε με το Νίκο Φώσκολο, μου διηγήθηκε διάφορες ιστορίες. Του είπα, λοιπόν, ότι θα ήθελα η ηρωίδα να είναι δυναμική και όχι μία κλασική γυναίκα. Ηθελα μία γυναίκα πιο ολοκληρωμένη και ακέραια και ταυτόχρονα πολύ δυναμική. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, μέσα από τα δικά μου αιτήματα γράφτηκε η ιστορία της σειράς.


ΕΡ: Επομένως, η “Κραυγή των Λύκων” γράφτηκε για εσάς;

Ναι. Το σημαντικό όμως είναι ότι εκείνα τα χρόνια συνεργαζόμασταν με τους δημιουργούς για να βγάλουμε κάποια δυναμικά στοιχεία μέσα απο τις ιστορίες και να περάσουμε μηνύματα στον κόσμο, περί δικαιοσύνης, κτλ... Προς Θεού, δεν είπα το κείμενο στο Νίκο, όμως ζήτησα να έχει ο χαρακτήρας της Τερέζας κάποια στοιχεία.


ΕΡ: Και ήταν ανοιχτός στο να ακούσει και να διαμορφώσει τον χαρακτήρα της Τερέζας ανάλογα;

Βέβαια! Μάλιστα, θυμάμαι που μου είχε πει τότε ότι “πάνω σε αυτό που μου ζητάς, έχω μία σκέψη για ένα έργο για τον Νίκο Κούρκουλο. Άφησέ με να το σκεφτώ καλύτερα τώρα που καταλαβαίνω τι στίγμα μου δίνεις”.


Ο ρόλος της Τερέζας Ρίχτερ


39541.jpg


Η Μαρία Αλιφέρη με τον τηλεοπτικό της σύζυγο, Τάκη Χρυσικάκο, στη σειρά

ΕΡ: Αυτό που είναι αξιοσημείωτο με την Τερέζα είναι ότι είχε μια διττή υπόσταση. Από τη μία μεριά, είναι πάρα πολύ ευάλωτη: έχει αμνησία, παθαίνει τις κρίσεις, έχει χάσει το φως της και από την άλλη είναι ταυτόχρονα πολύ δυνατή και δυναμική...


Αυτά τα τελευταία είναι τα χαρακτηριστικά που σας είπα ότι είχα ζητήσει από τον Φώσκολο, διότι κάθε δουλειά που κάνω θέλω να περνάει και κάποια μηνύματα. Δεν μου αρέσει να γίνεται μία δουλειά μόνο για «την πάρτη μας». Θέλω να περνάει, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα, στον κόσμο κάποιες αρχές και κάποια μηνύματα. Αυτό ήταν πάντα ο στόχος στην δουλειά μου. Γιατί σαν ηθοποιός νιώθω ευθύνη, είτε μέσα από την παρουσίαση ενός παιχνιδιού, είτε μέσα από ένα σήριαλ, επειδή απευθύνομαι σε κόσμο και μάλιστα μέσω της τηλεόρασης που αφορά ένα πολύ μέγαλο κομμάτι του πληθυσμού και είναι ένα είδος σχολείου. Από κάθε δουλειά ήθελα και θέλω πάντα να υπάρχει ένα μήνυμα, κάτι να δείχνει, κάτι να λέει. Πέρα από την πλοκή δηλαδή, να περνάει κάποιες αρχές, κάποια πιστεύω. Πάντα τα ζητούσα αυτά, ήταν η εμμονή μου σε όλες μου τις δουλειές. Αυτά είχα ζητήσει και από τον Φώσκολο σε αυτή τη δουλειά. Ήθελα να περάσει στον κόσμο μέσω του σήριαλ ότι υπάρχει δικαιοσύνη και ακεραιότητα. Ηθελα να τα εισπράξει αυτά ο κόσμος.


ΕΡ: Πώς προετοιμαστήκατε για τον ρόλο της τυφλής ηρωίδας και πόσο σας δυσκόλεψε αυτός ο ρόλος;

Με το που μου είπε ο Φώσκολος οτι η Τερέζα θα τυφλωθεί, επί μέρες στο σπίτι από το πρωί που σηκωνόμουν και καθώς γνώριζα του χώρους, έκανα τις δουλειές του σπιτιού με κλειστά τα μάτια για να δω και να νιώσω πώς φέρεται το σώμα ενός τυφλού ανθρώπου. Δηλαδή σηκωνόμουν το πρωί από το κρεβάτι, έκλεινα τα μάτια και πήγαινα στο μπάνιο να νυφτώ, να κάνω μπάνιο, να ντυθώ, για να καταλάβω πώς στήνεται το σώμα, τι αίσθηση έχει ο τυφλός. Διότι στην σειρά είχα ανοιχτά τα μάτια, αλλά έπρεπε να δίνω την αίσθηση ότι δεν βλέπω. Να σκουντουφλάω, να δυσκολεύομαι στις σκάλες, κτλ... Έκανα λοιπόν όλες τις μετακινήσεις μου μέσα στο σπίτι, που το ήξερα βέβαια, με κλειστά τα μάτια για να δω πως συμπεριφέρεται το σώμα, το πρόσωπο, το κεφάλι, πώς αντιδρά ο τυφλός στη φωνή κάποιου άλλου ή πώς γυρνάει στον άλλον που βρίσκεται στον ίδιο χώρο. Ήθελα να πάρω την αίσθηση, έχοντας μετά ανοιχτά τα μάτια.


ΕΡ: Ήταν δύσκολο...

Αρκετά δύσκολο και απαιτητικό...


ΕΡ: Κάνατε πολλές πρόβες;

Δεν υπήρχε χρόνος για πολλές πρόβες μέσα στο στούντιο, διότι οι πρόβες χρεώνονταν. Τα στούντιο ήταν και είναι πανάκριβα. Αν κάνεις πολλές πρόβες είναι εις βάρος της παραγωγής, χρεώνεις δηλαδή την παραγωγή η οποία πρέπει να πληρώσει το στούντιο. Επομένως, πάρα πολλές φορές χρειάστηκε, όχι να μάθω, αλλά να “φωτογραφίσω” τα κείμενα! Ηταν πολύ πιεσμένα τα πράγματα, γίνονταν όλα με τρομερή εγρήγορση και υπερένταση και οφείλαμε να είμαστε σαν στρατιώτες...


ΕΡ: Ξέρετε αν η εξέλιξη (και κατάληξη) της ιστορίας ήταν προκαθορισμένη εκ των προτέρων από τον Νίκο Φώσκολο, ή αν διαμορφωνόταν εβδομάδα ανά εβδομάδα;

Η γενική ιδέα υπήρχε, αλλά κάποια τα έβρισκε και στο δρόμο. Η ιστορία είχε αρχικά προγραμματιστεί να ολοκληρωθεί σε 13 επεισόδια, αλλά η θεαματικότητα ήταν τόσο μεγάλη και μάλιστα από την πρώτη εβδομάδα, που μας έκανε να συνεχίσουμε.


ΕΡ: Σας άφηνε το περιθώριο ο Νίκος Φώσκολος της συμβολής σας στο πώς θα εξελιχθεί ο ρόλος σας;

Ο Φώσκολος είναι αυστηρός στα θέλω του. Όμως ήταν πολύ συνεργάσιμος, τουλάχιστον με εμένα. Στην αρχή όταν του περιέγραψα πώς θα ήθελα να είναι αυτή η γυναίκα, ήταν πολύ ανοιχτός στο να ακούσει τι ήθελε ο ψυχισμός μου σε σχέση με την ηρωίδα. Μετά πια, όταν ξεκίνησε να γράφει, εγώ όφειλα να ακολουθώ. Του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Έχει γράψει τόσα πολλά. Είναι σπουδαίος μάστορας.


ΕΡ: Έχοντας πάρει το πτυχίο σας από τη Νομική Αθηνών, πώς σας φάνηκε το γεγονός ότι στη σειρά ερμηνεύσατε σκηνές στις οποίες δικηγορείτε; Αυτό ήταν τυχαίο ή το είχατε ζητήσει εσείς;

Όχι, δεν το ζήτησα εγώ, αλλά ίσως ο Φώσκολος να το σκέφτηκε επειδή ήμουν απόφοιτος της Νομικής... Μου άρεσε! Μου αρέσει η επιστήμη της Νομικής, μου αρέσει και η δικηγορία, απλώς δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να πρέπει να υπερασπιστεί πελάτη γνωρίζοντας πως έχει άδικο. Και αυτός είναι και ο λόγος που δεν νομίζω ότι θα εξασκούσα αυτό το επάγγελμα ποτέ, ενώ η Νομική μου αρέσει πολύ σαν επιστήμη και γνώση. Διότι αυτό είναι το χρέος σου σαν δικηγόρος, ακόμα και γνωρίζοντας λόγου χάρη ότι ο πελάτης σου έχει σκοτώσει, εσύ να τον υπερασπιστείς στη δίκη. Αυτό είναι το νόμιμο - αλλά εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό. Αδύνατον... Και σαν φοιτήτρια, όταν είχα αρχίσει να παρακολουθώ δικαστήρια, είχα “κλωτσήσει”...


Τα γυρίσματα της “Κραυγής”




ΕΡ: Θυμάστε πού γίνονταν τα γυρίσματα της σειράς στο στούντιο; Τα εξωτερικά γυρίσματα; Θυμάστε αν ο παραλιακός δρόμος στον οποίο είχαν γίνει τα γυρίσματα με τα αυτοκίνητα ήταν στη Λεωφόρο Σουνίου;


Και αυτό στο στούντιο TVE της Παιανίας, όπως και τα άλλα δύο. Οι τρεχάλες και τα κυνηγητά στους δρόμους με τα αυτοκίνητα γυρίζονταν όντως στην παραλιακή προς το Σούνιο. Οι δε εξωτερικές σκηνές με τα χιόνια γυρίζονταν λίγο έξω από την Αθήνα. Τα χιόνια μάλιστα που βλέπουμε στα πρώτα επεισόδια ήταν αληθινά. Γυρίζαμε στην καρδιά του χειμώνα, Δεκέμβριο του 1980. Αλλά εκεί τουλάχιστον φορούσα γούνες και χειμωνιάτικα ρούχα!


ΕΡ: Η υπέροχη μουσική της σειράς είναι γραμμένη από τον Βαγγέλη Πιτσιλαδή. Το να ερμηνεύσετε το τραγούδι των τίτλων προέκυψε σαν ιδέα στην πορεία των γυρισμάτων;

Ναι, στην πορεία... Υπέροχη η μουσική του Βαγγέλη... Άντε και στούντιο ηχογράφησης μέσα σε όλα – και δίσκος... Ξεφύτρωναν οι υποχρεώσεις συνέχεια...
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Η επιτυχία της “Κραυγής” και η ανταπόκριση του κόσμου


ΕΡ: Η ηρωίδα που υποδυόσασταν στη σειρά, η Τερέζα Ρίχτερ, είχε τραβήξει τα πάνδεινα (γέλια). Κατά την έκρηξη του βιομηχανικού συγκροτήματος της οικογένειας, είχε χάσει το φως της, είχε πάθει αμνησία και υπέφερε από μετατραυματικές κρίσεις. Παράλληλα, είχε και την “ατυχία” να έχει σχεδόν όλη την (επικίνδυνη) οικογένεια του συζύγου της στραμμένη εναντίον της. Θυμάστε τις αντιδράσεις του κοινού στο δρόμο που σας ταύτιζε με την ηρωίδα;

Ναι, είχα ζητήσει του Φώσκολου, εφʼ όσον η ηρωίδα θα βασανιζόταν και θα περνούσε διάφορες δοκιμασίες, τουλάχιστον να είναι δυνατή και να αντέχει...

Ο κόσμος δε, είχε πάθει “υστερία” με τη σειρά! Μισούσαν τον Ανέστη Βλάχο (Σώστη), την Πέπη Μεταλλίδου (Μάρθα) για αυτά που μου έκαναν. Ρωτήστε τους και θα δείτε τι θα σας πουν. Κόντευαν να τους λιντσάρουν! Εμένα με σταματούσαν στο δρόμο και μου έλεγαν να προσέχω, μου έδιναν συμβουλές... Με ταύτιζαν πολύ με την ηρωίδα της σειράς.


ΕΡ: Παρʼ όλο που κάθε εβδομάδα, την προηγούμενη μέρα (Κυριακή) σας έβλεπαν μια χαρά στα “Τετράγωνα”...

Αυτό ήταν το παράδοξο και για το οποίο όλοι τότε αναρωτιόντουσαν: Το πώς με δεχόταν ο κόσμος, την μία ημέρα ανάλαφρα, χαρούμενα και να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια και την επόμενη μέρα μέσα στο “μαύρο δάκρυ”... Και αυτό το λέω επειδή ο κόσμος συνήθως σε ταυτίζει με ένα πρόσωπο, επομένως το καταπληκτικό ήταν ότι εκείνη την περίοδο με αποδεχόταν ταυτόχρονα και στα δύο, παρόλο που ήταν διαμετρικά αντίθετα, η ανατολή με την δύση: Το ένα πολύ δραματικό και το άλλο χαρούμενο και ανάλαφρο.


ΕΡ: Αυτό δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει...

Αυτό σαν ηθοποιός και σαν εμπειρία μπορώ να πω ότι ήταν τρελό, η αποδοχή δηλαδή σε δύο τελείως ακραία πράγματα παράλληλα. Άλλο να είχε περάσει ένας μήνας, να είχε τελειώσει το ένα και μετά να ξεκινούσε το άλλο... Αλλά παράλληλα...


ΕΡ: Και εντωμεταξύ, όλη η Ελλάδα έβλεπε και τα δύο...

Δεν γίνεται την ίδια ώρα να είσαι και δραματική και κωμική... Αυτό ήταν που είχε ενοχλήσει πολύ...


ΕΡ: Δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος που έκανε τόση μεγάλη επιτυχία στην τηλεόραση εκείνη την περίοδο... Περιγράψτε μας τι γινόταν...

Έκλειναν τα μαγαζιά, ζητούσαν οι μαγαζάτορες να αλλάξει μέρα η προβολή της “Κραυγής των λύκων”... Οι ιδιοκτήτες κινηματογράφων παραπονέθηκαν διότι άδειαζαν οι αίθουσες κάθε Δευτέρα, επειδή ο κόσμος καθόταν στο σπίτι για να δει την “Κραυγή”. Έκαναν αίτημα στο Υπουργείο και στο κανάλι για να αλλάξει μέρα προβολής η σειρά, διότι νεκρώνανε τα πάντα! Κανείς, ούτε εγώ, δεν το είχα φανταστεί...

39664.jpg

Οι πρώτες σε θεαματικότητα εκπομπές της εβδομάδας από το περιοδικό “ΤΗΛΕΡΑΜΑ” (Τεύχος 210, 14 Μαρτίου 1981). Τα “Τετράγωνα των Αστέρων” στην 1η θέση με 48% θεαματικότητα, “Η Κραυγή των λύκων” στην 2η θέση με 47% θεαματικότητα και το “Κάνε ότι κάνω” στην 3η με 44% θεαματικότητα.

ΕΡ: Είναι αλήθεια ότι ο Νίκος Φώσκολος είχε ξεκινήσει να προετοιμάζει και νέα ιστορία για τρίτη σεζόν της σειράς;


Δεν θυμάμαι καλά, αλλά σίγουρα η σειρά εξακολουθούσε να είναι στην κορυφή. Πάντως, και η δεύτερη ιστορία μετά το τέλος της δίκης δεν ήταν προγραμματισμένη. Η σειρά είχε προγραμματιστεί αρχικά για 13 μόνο επεισόδια, αλλά “έσκιζε” και έπαιρνε συνεχώς ανανεώσεις.


ΕΡ: Όλη η Ελλάδα σας θυμάται να οδηγείτε ένα μαύρο Mini και να καταδιώκεστε από τον Γιάννη Βόγλη. Σε ποιον ανήκε αυτό το αυτοκίνητο; (γέλια)

Δικό μου ήταν! ¨Εγραψε ιστορία αυτό το αυτοκίνητο! Αυτό τελικά έγινε πιο φίρμα από μένα! (γέλια) Δεν κάνω πλάκα, όταν σταματούσα σε βενζινάδικα, σε φανάρια, στο δρόμο, ο κόσμος το αναγνώριζε... Είχα ζητήσει από τον Φώσκολο, ενώ υποτίθεται ότι ήμουν πλούσια στη σειρά λόγω του γάμου μου με τον γιο των Ρίχτερ, να έχω το αυτοκινητάκι μου μέσα στο σήριαλ! Ήθελα να παίζει κι αυτό!


ΕΡ: Δε μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν τότε στον δρόμο, στο κέντρο της Αθήνας όταν θα περπατούσατε...

Δεν το φαντάζεστε... Στις τράπεζες, στην αγορά. Και έκανα όλες τις δουλειές από τότε μέχρι και σήμερα μόνη. Είχα όμως και πολλά τυχερά, στις ουρές! Τότε έμενα στην Ιπποκράτους, στα Εξάρχεια. Από φοιτήτρια έμενα εκεί και για πολλά χρόνια.


ΕΡ: Γνωρίζουμε ότι η σειρά προβλήθηκε με τεράστια επιτυχία στην Κύπρο από το ΡΙΚ, στην Αυστραλία και στον Καναδά. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας κάποιες εμπειρίες και περιστατικά από τις επισκέψεις σας σε αυτές τις χώρες εκείνη την περίοδο;

Πέρα από την Κύπρο, και στον Καναδά, αλλά και στην Αυστραλία έγινε «προσκύνημα» όταν πήγα μετά την προβολή του σήριαλ με θίασο για παραστάσεις. Η “Κραυγή” “σάρωσε” στην κυριολεξία και στο εξωτερικό.


ΕΡ: Έχουμε διαβάσει ότι η σειρά πωλήθηκε και προβλήθηκε και σε Αραβικές χώρες. Αληθεύει αυτό;

Δεν είναι απίθανο, αλλά εγώ δεν το ξέρω.


ΕΡ: Λαμβάνατε γράμματα από Έλληνες του εξωτερικού;

Πολλά... Έπαιρνα γράμματα από την Αυστραλία, την Αμερική, την Γερμανία, την Αγγλία, τον Καναδά. Με αφορμή την “Κραυγή”... Πραγματικός χαμός. Εντωμεταξύ, αυτό που ήθελαν να γίνει εδώ στην Ελλάδα, είχε γίνει και εκεί! Οι μαγαζάτορες στην Αυστραλία είχαν απευθυνθεί στα σωματεία για να αλλάξει ώρα μετάδοσης, διότι νέκρωναν τα πάντα! “Είχε άστρο” η ιστορία...

Η αγάπη του κόσμου


ΕΡ: Την διετία 1980-1981, ήσασταν ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα της Ελλάδος. Ποια από τις τρεις αυτές παραγωγές πιστεύετε ότι ήταν αυτή που αγαπήθηκε περισσότερο από το ευρύ κοινό;


Σίγουρα τα “Τετράγωνα των Αστέρων” και η “Κραυγή των Λύκων”. Το “Κάνε ό,τι κάνω” λες ότι ήταν ένα ακόμα παιχνίδι. Αλλά αυτά τα δύο αγαπήθηκαν πιστεύω ισοδύναμα, με την έννοια ότι ήταν τα δύο άκρα και το κοινό τα αγάπησε πολύ. Αφού στους πίνακες θεαματικότητας τα φέρνανε εναλλάξ πρώτο - δεύτερο, δεν μπορούσες να καταλάβεις...


ΕΡ: Εκείνη την χρονική περίοδο, εμφανιζόσασταν σε δεκάδες εξώφυλλα εβδομαδιαίως...

Τα εξώφυλλα ήταν πάρα πολλά και πολλές φορές έλεγα “όχι” διότι δεν προλάβαινα, όχι από “σνομπαρία”. Απαιτούσαν χρόνο, τον οποίο τις περισσότερες φορές δεν είχα.

[
39662.jpg

Η Μαρία Αλιφέρη στο εξώφυλλο του περιοδικού “ΡΟΜΑΝΤΣΟ” (Τεύχος 1938), τον Μάιο του 1980


39661.jpg

Η Μαρία Αλιφέρη στο εξώφυλλο του περιοδικού “ΡΟΜΑΝΤΣΟ” (Τεύχος 1879), τον Μάρτιο του 1979

39543.jpg

Εξώφυλλο στο περιοδικό “ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ” (Τεύχος 1390), 1η Ιανουαρίου 1981

ΕΡ: Σύμφωνα με στατιστικά του τύπου της εποχής, τα δικά σας εξώφυλλα ήταν πιο πολλά και ταυτόχρονα πουλούσαν περισσότερο από τα εξώφυλλα της Αλίκης Βουγιουκλάκη.


Εκείνη την εποχή, ακόμα και οι εισπράξεις μου στο θέατρο στην Ελλάδα έρχονταν πρώτες, είχα σπάσει τα ρεκόρ. Στην Ελλάδα που πήγα περιοδεία, είναι αδύνατον να σας πω τι έχω ζήσει...


ΕΡ: Εκείνο όμως το διάστημα (1980-1981), απείχατε συνειδητά από το θέατρο;

Ακριβώς, δεν μπορούσα! Ούτε για αστείο δεν γινόταν. Νύχτα-μέρα δούλευα για να βγουν οι εκπομπές. Με μηδέν χρόνο για μένα. Δεν έβγαινε! Υπήρχε στιγμή που έπρεπε να μάθω 30 - 40 σελίδες απʼ έξω. Να τις “φωτογραφίσω” και να παίξω την ίδια στιγμή στην “Κραυγή”.


ΕΡ: Σήμερα θεωρείτε ότι αυτές οι παραγωγές θα μπορούσαν να είχαν συνεχίσει για κάποιο ακόμη διάστημα, ή πιστεύετε ότι είχε ολοκληρωθεί ο κύκλος τους; Ποια από τις τρεις θυμάστε με μεγαλύτερη νοσταλγία;

Θεωρώ ότι δεν είχε κλείσει ο κύκλος τους γιατί ο κόσμος τα ζητούσε. Από εκεί και πέρα, και η “Κραυγή” για τον λόγο ότι ήταν το δραματικό με τα μηνύματα και τα “Τετράγωνα” γιατί είχε αυτή τη χαρά που ήταν σαρωτική... Για άλλους λόγους δηλαδή το καθένα. Και επειδή έχω και τις δυο πλευρές μέσα μου, είμαι δηλαδή και πολύ χαρούμενο και αισιόδοξο άτομο, αλλά και αυστηρό όταν χρειάζεται, δηλαδή είναι κομμάτια της ψυχής μου, άρα και τα δύο θα μπορούσα να τα συνεχίσω. Οι δουλειές μου πάντα είχαν κομμάτια από τον ψυχισμό μου. Ήθελα μέσα από την ανάγκη έκφρασης μου να βγάζω κομμάτια από τον ψυχισμό μου...

Η περίοδος 1982-1989

ΕΡ: Τα περισσότερα από τα δημοφιλή τηλεοπτικά πρόσωπα της περιόδου 1975-1981 ήταν “κομμένα” από την ΕΡΤ την περίοδο από το 1982 και έπειτα. Το ίδιο συνέβη και στη δική σας περίπτωση. Θέλετε να πείτε κάτι πάνω σε αυτό;


Το πολύ απλό: Ότι για 6 ολόκληρα χρόνια δεν μπορούσα να πω ούτε «καλημέρα» στην κρατική τηλεόραση. Και δεν μιλώ καν για δικές μου εκπομπές ή σειρές που να παρουσιάζω ή να παίζω, αλλά ούτε ως καλεσμένη στην εκπομπή κάποιου δημοσιογράφου... Εκανα αδιάλειπτα θέατρο, χειμώνα - καλοκαίρι και δεν μπορούσα να βγω στην τηλεόραση να μιλήσω για την δουλειά μου, που και με ποιους παίζω... Με την έλευση των ιδιωτικών καναλιών μίλησα πάλι! Αυτή ήταν η “τιμωρία” μου για την επιτυχία εκείνη...
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Η περίοδος της ιδιωτικής τηλεόρασης


ΕΡ: Δεν είναι τυχαίο ότι με την εμφάνιση της ιδιωτικής τηλεόρασης το 1989, ήσασταν ένα από τα πρόσωπα που αμέσως προσεγγίστηκαν για την παρουσίαση τηλεοπτικής εκπομπής. Τη δεύτερη μέρα λειτουργίας του MEGA, έκανε πρεμιέρα ο “
Λαβύρινθος”...

Με φώναξε το MEGA στο ξεκίνημά του, συγκεκριμένα ο παραγωγός ο Νίνος Ελμαζόγλου που είχε το στούντιο στην Παιανία. Είναι το ίδιο στούντιο που είχαμε γυρίσει και τις παλαιότερες δουλειές. Αυτός το έφερε το παιχνίδι και μου το έδωσε. Ηταν ξένη ιδέα.


ΕΡ: Στον “Λαβύρινθο” είχατε κάποια συμμετοχή στις ερωτήσεις, στα κείμενα, κλπ...;

Όχι, είχα μόνο την παρουσίαση. Έτσι βέβαια γίνεται “χειρουργική” η δουλειά στην τηλεόραση. Κάλλιστα μπορούν να είναι δέκα άνθρωποι και να δουλεύουν για μία εκπομπή, αλλά αν αυτοί οι δέκα δεν συνεργαστούν μεταξύ τους για να βγει ένα αποτέλεσμα με κοινό στόχο τότε, κατά τη γνώμη μου αποτυγχάνουν. Αυτή είναι η αποτυχία των τηλεοράσεων σήμερα. Εκείνα τα χρόνια συνεργαζόμασταν όλοι. Με τον σκηνοθέτη, με τον σεναριογράφο, με τον σκηνογράφο.... Είχαμε ένα κοινό όραμα και βάζαμε έναν κοινό στόχο.

Όταν όμως είναι δέκα άνθρωποι και ξεχωριστά αποφασίζει ο καθένας μόνος του, τότε προκύπτει ένα “κομματιασμένο” πράγμα. Δεν είναι σαν μία γροθιά για να φτάσει κάπου. Αυτό δεν καταλαβαίνουν στην τηλεόραση σήμερα...


ΕΡ: Πάντως εσείς κάνατε το “ποδαρικό”, τόσο στο MEGA, όσο και στον ΑΝΤ1 με την πολυδιαφημισμένη τότε προβολή του remake της θρυλικής σειράς του Νίκου Φώσκολου, “Άγνωστος Πόλεμος”...

Αυτό, είναι σαφώς η παλιά ιστορία του “Αγνώστου Πολέμου”, αλλά το είχε ξαναγυρίσει ο Φώσκολος το 1986 σε βίντεο με τη μορφή τηλεταινίας / μίνι σειράς. Μετά ο ΑΝΤ1 πρόβαλε το “Εκείνη η γυναίκα”.


ΕΡ: Η μίνι-σειρά “Εκείνη η γυναίκα...” την οποία γυρίσατε το 1988 σε σενάριο και σκηνοθεσία Νίκου Φώσκολου. Τι θυμάστε από αυτή τη σειρά;

Αγαπάω πολύ αυτή τη σειρά, γιατί έχει “ακραίες” ερμηνείες, την γριά, την ναρκωμανή. Αυτόν τον ρόλο πάλι τον είχα ζητήσει από τον Φώσκολο. Είναι το έργο του Bisson με τον τίτλο “Η Άγνωστος”. Είχα διαβάσει το βιβλίο όταν ήμουν 13-14 χρονών στην Σπάρτη και μου είχε μείνει μέσα στο μυαλό μου. Έτσι, όταν με τον Φώσκολο συζητήσαμε πάλι για δουλειά, του είπα ότι μου αρέσει και θα ήθελα αυτό το μύθο, αν μπορεί να μου τον γράψει. Έτσι λοιπόν μου έγραψε το “Εκείνη η γυναίκα”. Και μάλιστα εκείνος με πληροφόρησε, γιατί δεν το ήξερα, ότι είχε γυριστεί παλιά σε ταινία με την Κυβέλη.

Καθώς από μικρή σπούδαζα και δούλευα ταυτόχρονα στην τηλεόραση και στο θέατρο, προσπαθούσα πάντα από μόνη μου, εμπειρικά, να πλουτίσω τις εμπειρίες μου. Για αυτούς τους ρόλους, παρακολουθούσα ανθρώπους σε τρελοκομεία, ναρκομανείς σε κέντρα αποτοξίνωσης... Τότε, για την σειρά “Εκείνη η γυναίκα”, είχα παρακολουθήσει σε θεραπευτικό κέντρο ολόκληρη ιστορία...


ΕΡ: Αρχές της δεκαετίας του ʼ90, “Καλημέρα Ζωή” στον ΑΝΤ1. Τι θυμάστε από αυτήν την τηλεοπτική σας δουλειά;

Στο “Καλημέρα Ζωή” είχα κάνει ένα στόρυ για ένα εξάμηνο περίπου. Δύσκολος ρόλος. Αρκετά βίαιο, αρκετό ξύλο. Η ηρωίδα ήταν θύμα και αυτή, υπέφερε. Ο Φώσκολος κάθε φορά μου βάζει στοιχήματα! Μου λέει: “Αυτή τη φορά θα είναι πολύ χειρότερα και πολύ δυσκολότερα, θα τα καταφέρεις;”

Απολογισμός της μέχρι σήμερα τηλεοπτικής σας πορείας - το σήμερα


ΕΡ: Είναι ικανοποίηση για εσάς το γεγονός ότι πρωταγωνιστήσατε στην Ελληνική τηλεόραση την περίοδο της μεγάλης ακμής της; Διότι, σύμφωνα και με τον μετέπειτα Διευθυντή Τηλεόρασης Βασίλη Βασιλικό (κρίνοντας εκ των υστέρων στην εκπομπή “Το Σήριαλ των σήριαλ” το 1991), η “καλύτερη εποχή της Ελληνικής τηλεόρασης ήταν η πενταετία 1976-1981“.


Αντικειμενικά ήταν η καλύτερη περίοδος της Ελληνικής τηλεόρασης... Και το λέω αυτό χωρίς να αναφέρομαι στις δικές μου δουλειές, αλλά σκεπτόμενη όλες τις παραγωγές εκείνης της περιόδου. Ήταν η περίοδος πριν να μπει σε πολύ μεγάλο βαθμό το κέρδος και η κατανάλωση. Υπήρχε τότε μία άλλη νοοτροπία που άλλαξε σιγά σιγά... Τότε υπήρχε μεράκι, στόχος, σεβασμός στον τηλεθεατή. Οι άνθρωποι που έκαναν τηλεόραση ήθελαν να ευχαριστήσουν ουσιαστικά τον θεατή. Μετά άλλαξαν τα πράγματα και άρχισαν να γίνονται οι δουλειές περισσότερο με γνώμονα το κερδος και έτσι απομακρύνθηκε το μέσο από την ψυχή του θεατή. Είμαστε και γενικά σε μια άλλη εποχή όπου έχουν σκληρύνει τα πράγματα και αυτό βγαίνει και στην τέχνη. Είναι όμως κρίμα, διότι η τέχνη είναι η γλώσσα της αγάπης, η γλώσσα της καρδιάς, η γλώσσα της ψυχής. Το θέατρο, η τηλεόραση, η τέχνη γενικότερα...


ΕΡ: Η δουλειά στο θέατρο έχει και εκεί μεταβληθεί;

Στο θέατρο ελέγχεται η κατάσταση περισσότερο, ειδικά όταν ανεβάζεις ο ίδιος ένα έργο, αλλά σίγουρα και εκεί έχει εισχωρήσει αυτό το “χάλασμα”. Όμως το θέατρο σήμερα κρατάει πολύ καλύτερα τις έντιμες προσπάθειες. Όχι όλα τα θέατρα, αλλά κάποια σίγουρα...


ΕΡ: Ας μιλήσουμε λίγο για το θέατρο, το οποίο και υπηρετήσατε αδιάλειπτα από το ξεκίνημα της καριέρας σας μέχρι και σήμερα και το οποίο σας έδωσε μεγάλες επιτυχίες. Θέλετε να μας θυμήσετε μερικές από τις παραστάσεις που ξεχωρίζετε;

Όπως σας είπα ξεκίνησα στο Εθνικό, μαθήτρια ακόμα, με το έργο του Βέντεκιντ «Το ξύπνημα της νιότης». Αμέσως μετά συνεργάστηκα με τον θίασο του Κώστα Βουτσά στο έργο του Πρετεντέρη «Ο νονός μου ο διάβολος». Το 1977 ανεβάσαμε μαζί με τον Βασίλη Τσιβιλίκα την παράσταση «Ξυπόλυτη στο πάρκο». Ένα χρόνο μετά συνεργάστηκα με τον Τόλη Βοσκόπουλο στο «Τραγούδα Θεατρίνε» και με τον Χρόνη Εξαρχάκο στο «Πρώτη νύχτα γάμου». Το 1979 μαζί με τον Παπαγιαννόπουλο και τον Βάσο Αδριανό ανεβάσαμε την κωμωδία του Βενιέρη «Η κρουαζιέρα των τρελλών». Τα επόμενα δύο χρόνια δεν μπορούσα φυσικά να παίξω στο θέατρο λόγω των τριών παράλληλων εκπομπών στην τηλεόραση. Το 1982 ανέβασα την περίφημη «Μαντάμ Ορτάνς» και μετά το «Ένας ιππότης για την Βασούλα». Τα επόμενα χρόνια ανεβάσαμε με τον Άγγελο Αντωνόπουλο το «Οσα παίρνει ο άνεμος», με τον Ανδρέα Ντούζο το «Μαίρη Μαίρη» και με τον Τσιβιλίκα το «Μια Κυριακή στη Νέα Υόρκη». Το 1993 με τον Γιώργο τον Σίσκο την «Τρισεύγενη» του Κωστή Παλαμά και λίγα χρόνια αργότερα τον «Ζορμπά» του Καζαντζάκη. Στο έργο «Στα πεταχτά» το 2004 ερμήνευσα έναν από τους πιο αγαπημένους μου ρόλους. Την σεζόν 2005-2006 επέστρεψα στο Εθνικό Θέατρο με το «Γαλάζιο πουλί». Έπειτα συνεργάστηκα με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ιωαννίνων στο πασίγνωστο έργο του Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου «Αλίμονο στους νέους». Φέτος αποφάσισα να επιστρέψω σε κάτι πολύ αγαπημένο...

39537.jpg
Με τον Κώστα Καρρά, από θεατρική τους συνεργασία

ΕΡ : Θα θέλατε να μας μιλήσετε για αυτό;


Είναι ένα σύγχρονο έργο που διαδραματίζεται στη μετά την Περεστρόικα Ρωσία, όπου όλα έχουν αλλάξει και όλα μπορούν να συμβούν... Δύο "abnormal" ήρωες, άγνωστοι μεταξύ τους μέχρι τη στιγμή που συναντιούνται, προσπαθούν να εισχωρήσουν ο ένας στη ζωή του άλλου. Το έργο λέγεται «ABNORMAL» και είναι της Πτούσκινα Ναντιέζντα Μιχάιλοβνα. Η παράσταση ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Προμηθέα Αλειφερόπουλου


ΕΡ: Γνωρίζουμε ότι εδώ και πολλά χρόνια διδάσκετε σε νέα παιδιά. Μιλήστε μας για αυτό...

Ειναι κάτι πάρα πολύ όμορφο... Διδάσκω τουλάχιστον 10 - 12 χρόνια. Έλεγα πάντα ότι αυτή η χαρά, η αίσθηση του να παίζεις δεν είχε δεύτερη. Αλλά από τότε που μπήκα στην διδασκαλία το βάζω ισοδύναμα. Δεν το ήξερα, δεν το φανταζόμουν και δεν το περίμενα. Το να έχεις όλη αυτή την εμπειρία και να την μεταλαμπαδεύεις σε “φρέσκιες” ψυχές που πάνε σε αυτό το δρόμο να περπατήσουν και να βλέπεις τα παιδιά να ανθίζουν, είναι συγκλονιστικό! Δεν το φανταζόμουν ότι μπορεί να μου δίνει την ίδια χαρά, όσο το παίξιμο. Ίσως όμως γιατί υπάρχει μια μεγάλη διαδρομή εμπειρίας, υπάρχει πρόθεση να καταλάβουν τα παιδιά κάποια σημαντικά πράγματα, όπως το τι είναι η δουλειά μας και το ό,τι δεν είναι μια φιλοδοξία. Και όταν μπορώ και το περνάω αυτό στις ψυχές τους, μου δίνει πάρα πολύ μεγάλη χαρά! Δεν το φανταζόμουν τόσο πολύ! Ενθουσιάζομαι όταν βλέπω τα παιδιά να προοδεύουν. Να τα βλέπω με χίλιους φόβους και ξαφνικά να ανθίζουν και να πετούν. Μου φαίνεται συγκλονιστικό! Και είναι και ένα χρέος, γιατί λες “όλα αυτά που κέρδισα, κάπου πρέπει να πάνε, δεν τα κέρδισα για να τα κλείσω μέσα μου”. Πρέπει να χρησιμεύσουν σε κάποιους άλλους και τώρα λόγω ηλίκιας, εμπειρίας και διαδρομής μπορώ να το κάνω. Και είναι καταπληκτικό!

Τελικά, ξέρετε ποιο είναι το συμπέρασμά μου; Ότι η αγάπη είναι ο καλύτερος δρόμος, ο πιο αποτελεσματικός, άσχετα αν δεν το πιστεύουμε και χρησιμοποιούμε ένα σωρό άλλα μέσα. Όλο αυτό, που μιλάμε τώρα και εσείς που αγαπάτε αυτές τις δουλειές μετά από 30 χρόνια, δεν είναι τίποτα άλλο παρά αγάπη. Τίποτα άλλο. Το βίωσα και αυτή ήταν η πρόθεσή μου. Ποιες επιτυχίες; Αυτή η επιθυμία, να δώσω αγάπη και να πάρω, αυτό είναι...

 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ηταν εκ των διακαων μου ποθων, να καταφερει το RetroManiaX να κανει μια συνεντευξη με τη κ. Αλιφερη για δυο λογους:

Πρωτον η μεγαλη εκτιμηση και αγαπη που τρεφω για αυτο το προσωπο (οπως και ολη η Ελλαδα). Ειναι αλλωστε γνωστο οτι στο φορουμ μας ειμαστε πολλοι "Αλιφερομανεις" :)

Δευτερον διοτι ηξερα πως δεν θα ηταν μια κοινοτυπη συνεντευξη αλλα θα φωτιζε μισοσκοτεινες τηλεοπτικες (και οχι μονο) "γωνιτσες", θα ικανοποιουσε αποριες ετων και θα πλουτιζε σε γνωσεις το "κυνηγημενο" κεφαλαιο που ειναι η υπεροχη Ελληνικη τηλεοραση του 70.

Την ευχαριστω θερμα θερμα θερμα και ζηλευω ιδιαιτερως τους Χρηστο και Bernard που ειχαν την ευκαιρια να εχουν μια πολυωρη συναντηση μαζι της και στους οποιους αξιζουν απεριοριστα συγχαρητηρια γι αυτο το Πρωτοχρονιατικο δωρο..

Ο πηχυς της ποιοτητος των συνεντευξεων ανεβαινει και κανει τον καθε επομενο στοχο ακομα πιο απαιτητικο...

Σπευδω να την ξαναδιαβασω...
 
Εξαιρετική συνεύντευξη. Ευχαριστούμε πολύ την Μαρία Αλιφέρη για τις αναμνήσεις και τις πληροφορίες που μας πρόσφερε όπως και για τις τόσες πολλές αναμνήσεις που ήρθαν στο μυαλό μου.

Ευχαριστούμε επίσης τον Χρήστο αλλά και τον Μπερνάρ που πραγματικά τα έδωσαν όλα για να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη. Να είστε καλά παιδιά.

Νομίζω ότι είναι ο καλύτερο δώρο για να ξεκινήσει καλά η χρονιά!
 
Απιστευτη συνεντευξη ,τι τρομερα ενδιαφερουσες αγνωστες λεπτομερειες για τις αγαπημενες μας τηλεοπτικες σειρες και τηλεπαιχνιδια,τι ωραιοτατο ντυσιμο με απιθανες φωτογραφιες και βιντεο!!


Ποσα πραγματα μαθαμε απο τα παρασκηνια των εκπομπων και απο τα παρασκηνια της χρυσης εποχης της Κρατικης Τηλεορασης απο εναν ανθρωπο που θαυμαζαμε μικροι..



Holy Grail αυτη η συνεντευξη για το τηλεοπτικο κομματι του Retromaniax!!



Ευχαριστουμε Μαρια Αλιφερη,
Σας αγαπαμε και εμεις!! για οσα μας χαρισατε..
 
Είμαι 20 χρονών και δεν πρόλαβα την εποχή που μεσουρανούσε,δεν έχω παρακολουθήσει καμία εκπομπή ή σειρά της αλλά παρ'όλα αυτά την κ.Αλιφέρη την εκτιμώ πάρα πολύ!!!Αυτή η έμφυτη ευγένεια,η αρχοντική ομορφιά και η απίστευτη γλυκύτητα νομίζω λείπει από την τηλεόραση του σήμερα...
 
Έξοχη συνέντευξη από μια αληθινή Κυρία της ελληνικής τηλεόρασης. Κυρία Αλιφέρη, κι εμείς σας αγαπούμε! Συγχαρητήρια στον Μπερνάρ και στον Χρήστο για την ωραία πρωτοβουλία και το πολύ καλό αποτέλεσμα! Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά σε όλους!
 
Τι να πω...

Πρώτα απο όλα θα σας πω τα φορτισμένα μου συναισθήματα μου...

Έχω συγκινηθεί, έχω ανατριχιάσει, έχω...

ερωτευτεί πάλι την ίδια γυναικά που είχα ερωτευτεί τότε που ήμουνα ακόμα πολύ μικρός

κάπου πρώτη δημοτικού που άπλα έβλεπα τηλεόραση χωρίς να έχω προτίμηση σε κάποια εκπομπή ή κάποιο κανάλι

ή τηλεοπτική ανησυχία στα δρώμενα τις εποχής όμως θυμάμαι ότι οταν έπεφτα πάνω είτε σε εκπομπή είτε σε ταινία ειτε σε τηλεπαιχνίδι που

πρωταγωνιστούσε/παρουσίαζε η κ Μαρία Αλιφερη άπλα.. υπνωτιζόμουν ή μάλλον θάμπωνε το αθώο μυαλουδακι μου απο την ομορφιά και την γλυκεία προσωπικότητα της γυναικάς αυτής.

Καθόμουν ώρες κοιτώντας την να μιλάει (χωρίς να καταλαβαίνω και πολλά τότε απο μεριάς υπόθεσης ή συζήτησης) και βλέποντας αυτα τα πανέμορφα γαλάζια μάτια ταξίδευα με την σκέψη μου

περιεργαζόντας το πρόσωπο της ξανά και ξανά μαγνητίζοντας με να κοιτάω συνεχεία μαγεμένος...

Τόσο αθώα ήταν τα συναισθήματα μου όσο αθώο και το βλέμμα της κ Αλιφερης, σε άγγιζε αμέσως, σε καθήλωνε η φωνή της και το αστραφτερό χαμόγελο της...

Ίσως για αυτό την Αγαπώ ακόμα!




Τώρα για την συνέντευξη ότι και να πούμε είναι λίγο!

Είναι το καλύτερο δώρο για την νέα χρονιά που μπορούσε να μας κάνει το Retromaniax.gr και πραγματικά άξιζε η προσμονή τόσων ήμερων...

Ευχαριστούμε την κ. Μαρία Αληφερη για την τιμή που μας έκανε και μας άνοιξε την καρδιά της με την πολύ όμορφη συνέντευξη που μας έδωσε

άλλα και όλα τα παιδιά του Tv team που επιμελήθηκαν και εργάστηκαν για την πραγματοποίηση της συνεντευξης-βομβα για το φόρουμ μας!!!

Συγχαρητήριά και πάλι!!! Πάντα τέτοιες επιτυχίες!!!
 
Η απόλυτη Ελληνίδα, πράγματι, όπως αναφέρει ο circleag παραπάνω, και δικός μου παιδικός έρωτας.

Θα ξεζουμίσω τη συνέντευξη, όπως αρμόζει.
 
Πίσω
Μπλουζα