Αποκλειστική συνέντευξη του ΑΚΗ ΦΛΩΡΕΝΤΗ στο RetroManiaX

exetlaios

Retro PaTRi@RcH
Joined
17 Mαϊ 2006
Μηνύματα
4.460
Αντιδράσεις
1.031
Ανάμεσα στους ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου της χρυσής δεκαετίας του 80',

υπήρξαν πολλά «δεύτερα» ονόματα που όμως απέκτησαν το δικό τους φανατικό κοινό,

ξεχωρίζοντας από το πλήθος.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο Άκης Φλωρεντής, ένας από τους αγαπημένους ηθοποιούς

πολλών ανθρώπων που διασκέδασαν με τις ταινίες του.

Οι Exetlaios, Manos426f και Wally, πάντα-έτοιμοι να ανακαλύψουν ρετρό καλτ ηθοποιούς, τον αναζήτησαν.

Μετά από αρκετό ψάξιμο, μπόλικη επιμονή και λίγη τύχη, τον εντόπισαν.

Εξ'αρχής ο Άκης Φλωρεντής ήταν πρόθυμος να μιλήσει στους φίλους του RetroManiax

και να ξεκλειδώσει το κουτί των 80's αναμνήσεών του.

Το ραντεβού μας κλείστηκε στην κοσμική ταβέρνα «Νέος Ρήγας» στην Πλάκα (http://www.newrigas.gr/) ,

όπου ο κος.Φλωρεντής παίζει μουσική.

Αυτό που ανακαλύψαμε όταν συναντηθήκαμε, ήταν ότι είχαμε να κάνουμε με έναν ιδιαίτερα ζεστό άνθρωπο,

με ευγένεια ψυχής.

Μετά τη συνέντευξη, μας χάρισε μια σειρά από τραγούδια στα keyboards και τραγούδησε ο ίδιος,

κλείνοντας με μελωδικό τόνο την όμορφη αυτή βραδιά.

Απολαύστε τη συνέντευξή του …

ΠΡΟΣΟΧΗ:H ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ,ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ -ΚΑΙ ΜΟΝΟ- ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΥ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ FORUM,SITE Ή ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ IΣTOTΟΠO,ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΕΓΓΡΑΦΗ ΑΔΕΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ TOY RETROMANIAX.GR.


LINK ΠΟΥ ΝΑ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ THREAD,ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ ΒΕΒΑΙΩΣ !


flwrentis1.jpg


Άκης Φλωρεντής, Exetlaios, Manos426f.

picture.php


Exetlaios, Άκης Φλωρεντής, Wally.

Ενα διλεπτο βιντεάκι με τον κ Φλωρεντή να τραγουδά μπορειτε να κατεβασετε απο Ε Δ Ω
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Καλησπέρα και ευχαριστούμε που μας κάνατε την τιμή να μας παραχωρήσετε αυτή τη συνέντευξη. Θα θέλαμε να συζητήσουμε για την εμπλοκή σας στον κινηματογράφο, στο θέατρο και στη μουσική, αλλά και να μιλήσουμε γενικότερα για τη δεκαετία του 80'.

 


Ας ξεκινήσουμε με μια ερώτηση που διχάζει πολλούς από τους θαυμαστές σας. Πώς τονίζεται το επίθετό σας ; Φλωρέντης ή Φλωρεντής ;


Φλωρεντής. Αλλά το κάνουν πολλοί λάθος. Ακόμα και Φλωρεντίου με έχουν πει.

Πως ξεκινήσατε την καριέρα σας στον κινηματογράφο ;

Να σας πω πώς ξεκίνησα γενικά. Εγώ είχα πολύ αγάπη για τη μουσική. Η αγάπη αυτή παραμένει και τελικά φαίνεται πως εδραιώθηκε περισσότερο. Στα πάρτυ που κάναμε, μαζί με τα ακορντεόν και τις κιθάρες, κάναμε και κάποιες μιμήσεις για να γελάσουμε. Εκεί έβλεπα ότι μου άρεσε να δίνω τη χαρά, το γέλιο και τη σάτυρα. Αργότερα ανεβάσαμε και ένα θεατρικό. Είχα δύο καλλιτεχνικές «ερωμένες». Η μία ήταν το θέατρο και η άλλη ήταν η μουσική. Κάποια στιγμή ασχολήθηκα με το θέατρο που είναι και πιο ολοκληρωμένη μορφή τέχνης. Όταν τελείωσα το Εθνικό Θέατρο, έπρεπε από κάπου να ξεκινήσω μια καριέρα. Τότε γνώρισα τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Υπήρξε και δάσκαλός μου στο θέατρο. Αυτός με γνώρισε σε κάποιους ανθρώπους. Δυστυχώς όμως πέτυχα την περίοδο της παρακμής του ελληνικού κινηματογράφου. Έτσι, βρέθηκα σε έναν κινηματογράφο τότε, που ήταν εμπορικός αλλά παρηκμασμένος. Έτσι, δε μπορούσα να κάνω σημαντικά πράγματα, αν και κάποιοι είπαν ότι ξεχώρισα. Κάπως έτσι ξεκίνησα.

Την εποχή εκείνη, μπορούσε κάποιος ηθοποιός που ασχολείτο με τις βιντεοταινίες, να έχει ένα ικανοποιητικό εισόδημα, ακόμα και αν δεν ήταν αυτό που λέμε «πρώτο όνομα» ;

Σε αυτή τη δουλειά ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος ότι το εισόδημα είναι ικανοποιητικό, γιατί είναι ασταθές. Παίζουν ρόλο και οι χαρακτήρες των ηθοποιών, γιατί οι εμείς ηθοποιοί είμαστε σαν τα παιδιά. Δεν έχουμε «λογιστική» νοοτροπία. Του στυλ «τόσα παίρνουμε, τόσα βγάζουμε, τόσα να χαλάσουμε». Ίσως και σωστά να είναι έτσι. Μακάρι να ήμασταν όλοι οι άνθρωποι έτσι ανοικτοί. Λόγω αυτών πάντως, είναι δύσκολο να πεις ότι μπορείς να ζήσεις, ακόμα και αν είσαι κάποιος σπουδαίος. Ο Βουτσάς μου έλεγε κάποτε ότι από την πέμπτη ταινία και μετά, του τα έπαιρνε τα λεφτά το κράτος στη φορολογία. Οπότε και αυτός έλεγε ότι δε θα γυρίζει πολλές ταινίες και θα σταματάει στις πέντε το χρόνο. Σαφώς πάντως, τα λεφτά ήταν αρκετά καλά. Με σημερινά δεδομένα, ένα μέσος ηθοποιός μπορούσε να πάρει ένα μεροκάματο της τάξης των 150 ευρώ. Οι ταινίες ήτανε βιαστικές, αλλά αυτή ήταν η εποχή μας. Τότε δεν είχαμε Mega, ANT1 και ιδιωτική τηλεόραση. Είχαμε μόνο αυτά. Αρχικά είχαμε την παρακμή του κινηματογράφου και έπειτα την ακμή της βιντεοταινίας.

Εσείς, αν και δεν είσασταν ποτέ «σταρ» με τη γενική έννοια του όρου, καταφέρατε έστω και μέσω «δεύτερων ρόλων» να γίνετε ιδιαίτερα αγαπητός και να αποκτήσετε ένα φανατικό κοινό που σας θυμάται ακόμα και σήμερα. Που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό ;

Χωρίς να ξέρω, θα σας πω τι πιστεύω. Αυτό που έκανα το αγαπούσα πάρα πολύ. Το έκανα με πάρα πολύ εντιμότητα, παρότι ορισμένες φορές τα σενάρια δεν ήταν τόσο καλά. Στις ταινίες της εποχής, μπορεί να έβλεπες ένα καταπληκτικό σενάριο να καταστρεφόταν. Ή ένα μέτριο σενάριο, να γίνεται ενδιαφέρον χάρη στον παραγωγό ή το σκηνοθέτη. Εγώ ευτυχώς είχα την ευκολία να αυτοσχεδιάζω. Πολλές φορές μας αφήνανε να κόβουμε και να ράβουμε πράγματα στο ρόλο. Αυτό ορισμένοι συνάδελφοι δεν το κάνανε. Ακολουθούσαν τυφλά το σενάριο, λες και παίζαμε Σαίξπηρ. Που ακόμα και Σαίξπηρ να παίξεις, ίσως χρειαστεί να αυτοσχεδιάσεις λίγο. Υπήρχε όμως η νοοτροπία της σχολής : «ευλογημένο το κείμενο». Αυτό ήταν λάθος. Το ίδιο ισχύει και στη μουσική, στο πώς ερμηνεύουμε ένα τραγούδι. Ζωντανοί άνθρωποι είμαστε. Έτσι, αναγκαστικά σέβεσαι το κείμενο, αλλά μέχρι ενός βαθμού. Εγώ λοιπόν, έβαζα δικά μου πράγματα. Αυτό πιστεύω ότι ήταν που κρατούσε τους ρόλους ζωντανούς.

Όταν γυρίζατε τις ταινίες στη δεκαετία του 80' φανταζόσασταν τότε, ότι θα παρέμεναν δημοφιλείς σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα ;

Παραμένουν (ρωτάει με απορία) ; Οι ταινίες γίνονταν γρήγορα και βιαστικά, αλλά αυτό δεν οφειλόταν σε μας. Πολλοί συνάδελφοι κάναμε ότι μπορούσαμε για να τις κάνουμε όσο καλύτερες γινόταν. Εγώ προσωπικά, πολλές φορές άλλαζα διάφορες λέξεις. Π.χ. αν έλεγε το κείμενο «άντε ρε μ….. », το έκανα «άντε ρε μπαμπάκα». Και οι σκηνοθέτες και οι συνάδελφοι, προσπαθούσαμε όσο μπορούσαμε. Μακάρι να παραμένουν δημοφιλείς οι ταινίες αυτές. Χαίρομαι όταν ακούω κάτι τέτοιο. Για να μένουν ακόμα στο χρόνο, σημαίνει ότι τελικά κάτι είχαν. Και ο Ντίνος Ηλιόπουλος μου είχε πει ότι όταν γύριζαν ταινίες, πολλοί τους λέγανε ότι αυτά είναι σαχλαμάρες και δε θα αντέξουν στο χρόνο. Και τελικά έπρεπε να περάσουν τα χρόνια για να παραδεχτούν ότι οι ηθοποιοί αυτής της γενιάς ήταν μεγάλοι. Τότε που τα παίζανε, τους κατηγορούσανε. Μακάρι κάτι τέτοιο να έχει γίνει και με τις βιντεοταινίες.

Πόσο διαρκούσε το γύρισμα μιας βιντεοταινίας ;

Μια μέτρια παραγωγή γυριζόταν κατά μέσο όρο σε πέντε μέρες.

Και πόσο κόστιζε ;

Περίπου πέντε εκατομμύρια δραχμές η ταινία. Όμως το κέρδος ήταν σχεδόν πάντα σίγουρο. Συνήθως ένα έργο που είχε κοστίσει 5 εκατομμύρια δραχμές, γύριζε πίσω στον παραγωγό 7-8 εκατομμύρια. Τότε γύριζες την ταινία και την έδινες σε ένα σωρό βίντεο-κλαμπ. Δεν ήταν και ιδιαίτερα επιλεκτικοί οι ιδιοκτήτες. Τις αγόραζαν σχεδόν όλες τις κασέτες, γιατί πουλάγανε. Το κέρδος πάντως ήταν οριακό. Έτσι και γύρναγες π.χ. σκηνές σε κάποιο ακριβότερο ξενοδοχείο ή κράταγες 2-3 μέρες παραπάνω τα γυρίσματα, μπορεί να έμπαινες και μέσα. Η ελληνική βιντεοταινία απευθυνόταν σε ένα πολύ περιορισμένο κοινό. Δέκα εκατομμύρια στην Ελλάδα και λίγοι ακόμα σε Αμερική και Αυστραλία. Ενώ π.χ. μια αμερικάνικη παραγωγή στόχευε σε πολλές αγορές : Αμερική, Ευρώπη, Ασία. Εκατοντάδες εκατομμύρια θεατές.

Τα γυρίσματα που τα κάνατε ;

Σε διάφορα σπίτια, σε συγκεκριμένα ξενοδοχεία και συγκεκριμένες βίλλες που νοικιάζονταν με τη μέρα από τους ιδιοκτήτες τους. Θυμάμαι ότι μια τέτοια βίλλα ανήκε σε ένα μεγιστάνα Άραβα. Εκείνος απουσίαζε τον περισσότερο καιρό και αυτός που είχε ορίσει να την προσέχει, τη νοίκιαζε σε παραγωγούς, γυρνάγανε ταινίες και έβγαζε ένα γερό χαρτζιλίκι, εν αγνοία του Άραβα. Κάθε φορά που γυρίζαμε έργο εκεί, είχαμε την αγωνία μήπως γυρίσει ξαφνικά ο ιδιοκτήτης και μας βρει μέσα στο σπίτι του.

Οι δημόσιες σχέσεις, παίζανε ρόλο εκείνη την εποχή ;

Ασφαλώς. Εγώ είχα μεγάλο πείσμα για αυτή τη δουλειά, αλλά έφτανα μέχρι ενός σημείου. Για να έχεις καλές πιθανότητες να πάρεις ένα ρόλο, έπρεπε να πηγαίνεις π.χ. σε συγκεκριμένα μπαράκια και μαγαζιά, που σύχναζαν διάφοροι σκηνοθέτες και άτομα του χώρου για να διατηρήσεις τις γνωριμίες σου και να κάνεις και νέες. Εγώ πήγαινα εκεί, αλλά προσπαθούσα να μην υπερβώ κάποια όρια. Δεν ξημερωνόμουνα και δε συνέχιζα τη διασκέδαση κάπου αλλού. Καθόμουν μια-δύο ώρες και μετά σταμάταγα. Γενικά τα καλλιτεχνικά είναι «αλυσίδα». Άμα κοπεί, δύσκολα ξαναφτιάχνεται. Αργότερα, ένα γεγονός στη ζωή μου, στάθηκε αφορμή να προβληματιστώ. Αξίζει να παρακαλάω τον κάθε παραγωγό ή σκηνοθέτη, για να προσφέρω χαρά στους άλλους ; Αφού είχα και την εναλλακτική λύση, να προσφέρω τη χαρά μέσω της μουσικής. Ο χώρος είναι δύσκολος. Ή πρέπει να κάνεις κάτι δικό σου –που είναι πολύ επικίνδυνο οικονομικά, μπορείς να βρεθείς στη φυλακή στα καλά καθούμενα- ή θα πρέπει να είσαι πολύ υποταγμένος σε ένα βαθμό.

Θυμάστε κάποιο αστείο περιστατικό, που να συνέβη πίσω από την κάμερα ;

Πολλά. Θα σας πω δύο από το θέατρο. Μια ηθοποιός ήταν ιδιαίτερα ανοιχτοχέρα. Για τη μετακίνησή της από και προς το θέατρο, χρησιμοποιούσε πάντα ταξί. Μεγάλη πολυτέλεια για την εποχή εκείνη. Όμως δεν ήταν εξίσου ανοιχτοχέρα και στις οικονομικές υποχρεώσεις της. Έτσι, μια μέρα, επειδή είχε καθυστερήσει κάμποσα ενοίκια, ήρθε στο θέατρο ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος στο οποίο έμενε και την έψαχνε όντας έξαλλος. Εν ώρα παράστασης, ανέβηκε στη σκηνή και άρχισε να της φωνάζει «δώσε μου τα νοίκια μου». Αυτή τα έχασε και ήρθε σε δύσκολη θέση, αλλά το κοινό νόμιζε ότι ήταν μέρος της παράστασης και ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Και ένα δεύτερο : Μαθητές ακόμα, στο Εθνικό Θέατρο, κάναμε τους κομπάρσους για να αποκτήσουμε λίγη εμπειρία. Κάποια στιγμή σε μια παράσταση στο Ηρώδειο, έπρεπε να πούμε όλοι μαζί «αλληλούια-αλληλούια». Για να δοθεί το σήμα να ξεκινήσουμε, κάποιος πίσω από τη σκηνή βάραγε ένα γκόνγκ και μόλις το ακούγαμε, ξεκινάγαμε. Στην πρεμιέρα όλα πήγαν καλά. Όμως τα λάθη γίνονται συνήθως αργότερα. Έτσι, στη δεύτερη παράσταση, αυτός που ήταν να χτυπήσει το γκόνγκ είχε ξεχαστεί. Καθόταν σε μια γωνία και έτρωγε ένα μήλο. Όταν πήρε χαμπάρι ότι όλος ο θίασος περίμενε αυτόν για να συνεχίσει, αιφνιδιάστηκε. Βγάζει το μισοδαγκωμένο μήλο, σημαδεύει από μακριά που ήταν και πετυχαίνει το γκόνγκ. Βγαίνει ένας ασθενέστατος ήχος και εμείς ξεκινάμε να λέμε «αλληλούια-αλληλούια» και ταυτόχρονα ξεραθήκαμε στα γέλια. Έγινε ο χαμός !

Με ποιόν σκηνοθέτη έχετε τις καλύτερες αναμνήσεις ;

Από τον Ερρίκο Θαλασσινό, ο οποίος δυστυχώς έχει πεθάνει. Είχε πιστέψει πολύ σε μένα και μου είχε δώσει πάρα πολλές ευκαιρίες. Δυστυχώς για μένα ήταν ατύχημα που πέθανε νωρίς και δεν πρόλαβα να κάνω μαζί του πολλά πράγματα. Ήταν αξιολογότατος. Ήταν επίσης συγγραφέας, ποιητής και έγραφε στίχους.

Υπήρχαν σκηνοθέτες που να είναι πιο «παραγωγικοί» από τους άλλους ; Δηλαδή αυτό που λέμε να «ξεπετάνε» τις ταινίες πολύ γρήγορα ;

Ναι. Αλλά το θέμα είναι ότι κάποιοι ξέρανε πώς να «ξεπετάξουν» σωστά τις ταινίες, ενώ κάποιοι δεν ξέρανε. Οπότε ήσουν έρμαιο. Έβλεπες ένα τέλειο σενάριο και γινόταν χάλια. Λάθος κάμερα, λάθος γωνία κλπ.

Από σκηνοθέτες βιντεοταινιών, ποιοι ήταν καλοί κατά τη γνώμη σας ;

Πολύ καλός ήταν ο Κώστας Μπακοδήμος. Ήταν και γλυκός άνθρωπος. Και ο Τζελάς ήξερε. Γνώστης ήταν και ο Τεγόπουλος. Ήταν μεγάλος «πυροβολητής» αλλά πολύ οργανωμένος. Ήταν παραγωγικός και μελετημένος, σωστή «μηχανή». Όχι του στυλ «άντε πάμε και όποιον πάρει ο χάρος».

Με ποιους ηθοποιούς είχατε την καλύτερη συνεργασία και σας άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις ;

Τον Ντίνο Ηλιόπουλο βέβαια, που ήταν και δάσκαλός μου. Το Νίκο Τζόγια που ήτανε σπουδαίος και πίστευα σε αυτόν. Οφείλω πολλά και στην τραγουδίστρια τη Δανάη και ας μην ήταν ηθοποιός.

Ποια θεωρείτε την ομορφότερη ηθοποιό, από όσες συνεργαστήκατε ;

Την Ελένη Φιλίνη. Ήταν κουκλάρα και παραμένει ακόμα. Και καλό παιδί. «Αντράκι» στο χαρακτήρα και έντιμος άνθρωπος.

Είχατε παίξει σε πολλές ταινίες μαζί με τον Παναγιώτη Σουπιάδη, όπως «Κορίτσια για τσίμπημα», «Λόρδαν ο βάρβαρος», «Ράδιο Αρβύλα». Τι θυμάστε από αυτόν ; Γνωρίζετε τι απέγινε ;

Πριν κάμποσα χρόνια κάναμε ένα παιδικό θέατρο μαζί, αλλά τώρα δεν έχω ιδέα που βρίσκεται. Παρότι είχε πρωταγωνιστήσει και είχε κάνει πολλά πράγματα, νομίζω ότι έχει αποσυρθεί εντελώς. Έχει χαθεί. Ο Παναγιώτης ήταν ένα πολύ καλό παιδί, αλλά κατά τη γνώμη μου έκανε το λάθος να είναι λίγο υπερβολικός στο παίξιμό του. Οι ταινίες ήταν ούτως-ή-άλλως κακοφωτισμένες, γρήγορες και με πρόχειρα σενάρια. Νομίζω ότι αυτό ήθελε μια άμυνα από τον ηθοποιό. Ο Παναγιώτης είχε ένα στυλ αρκετά έντονο. Έφερνε λίγο στον Ψάλτη. Αυτό ήταν γενικά το στυλάκι της εποχής. Εγώ του έλεγα να μην είναι τόσο «έντονος» με το στυλ αυτό. Φοβάμαι ότι αυτό του στοίχισε τελικά την καριέρα του. Βέβαια και εγώ που μιλάω, δεν κάνω τώρα κάτι κινηματογραφικό ή θεατρικό. Αυτός όμως έπρεπε. Ήτανε πρώτο όνομα.

Υπάρχουν ηθοποιοί της εποχής εκείνης, με τους οποίους να διατηρείτε ακόμα επαφή ;

Πώς δεν υπάρχουν ; Με το Σταμάτη, το Τζελέπη τηλεφωνιόμαστε ακόμα. Με την Ελένη Φιλίνη, με τον Αλμπέρτο Εσκενάζυ. Όχι πολύ συχνά βέβαια. Αραιά και που.

Έχετε συμμετοχή σε περίπου 60 ταινίες. Ποια εξ αυτών ήταν η αγαπημένη σας και γιατί ;

Νομίζω τη ΓΡΑΝΙΤΑ ΑΠΟ ΜΕΛΑΝΙ. Ήταν η πρώτη μου επιτυχιούλα.

Θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε για την ταινία ΤΟ ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ. Μια πραγματικά πρωτοποριακή ταινία, που κάποιοι χαρακτήρισαν ως «το ελληνικό Matrix των 80's». Τι θυμάστε από την ταινία αυτή ;

Τη θυμάμαι πολύ αμυδρά. Το πιστεύετε ότι δεν την έχω δει ποτέ ολόκληρη ; Ακούγεται περίεργο αλλά είναι αλήθεια. Υποτίθεται ότι όταν γυρίζαμε μια ταινία, ο παραγωγός μας έδινε 1-2 αντίγραφα σε βίντεο, για το αρχείο μας. Αλλά πολλές φορές το παραμελούσε εντελώς. Σου έλεγε «έλα άλλη φορά», «το ξέχασα» κ.λ.π. Και τύγχανε να γυρίζουμε ταινίες που δεν τις έχουμε δει ούτε εμείς οι ίδιοι. Όταν ξεκίνησα, νόμιζα ότι ο ηθοποιός είναι το Α και το Ω. Όμως διαπίστωσα, ότι ο παραγωγός, τον ηθοποιό τον χρησιμοποιεί και τον έχει σαν αντικείμενο, σαν εργαλείο. Σε δεύτερη μοίρα. Ακόμα και στον Ντίνο Ηλιόπουλο είχε συμβεί.

Πλέον, η παραγωγή ερασιτεχνικών ταινιών, ως κόστος, έχει πέσει πολύ. Θα σας ενδιέφερε π.χ. ένα "Κομπιούτερ του Θανάτου 2" με πρωταγωνιστές εσάς και άλλους ηθοποιούς εκείνης της εποχής, το οποίο να κυκλοφορήσει σε DVD ή μέσω ηλεκτρονικής διανομής ;

Σαν ηθοποιός είμαι ανοικτός. Βεβαίως και θα το σκεφτόμουν. Πολύ ευχαρίστως. Όμως σαν παραγωγός χρειάζεται έξοδα και γνώση, την οποία δε διαθέτω.

Είχατε πρωταγωνιστήσει και σε μια ταινία μαζί με την Τούλα Σπινέλη, με τον περίεργο τίτλο ΤΑΡΝΑΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΣΙΤΣΙΟΛΙΝΑΣ. Τι θυμάστε από την ταινία αυτή ; Έχει σχέση με την αυθεντική Τσιτσιολίνα ; Ρωτάμε γιατί το έτος παραγωγής είναι το 1987, η χρονιά που είχε έρθει στην Ελλάδα η Τσιτσιολίνα και τη συνόδευε ο Μιχάλης Λεφάκης (είχε γυρίσει και κάποια πλάνα μαζί της, σαν κοσμικό ρεπορτάζ, στο αεροδρόμιο, στα μπουζούκια κλπ.)

Ναι, τη θυμάμαι την ταινία. Αλλά μόνο σαν όνομα. Και αυτή, δεν έτυχε να τη δω ποτέ. Θυμάμαι μόνο ότι είχαμε μεγάλη πίεση χρόνου. Πάντως δεν έχει σχέση με την αυθεντική Τσιτσιολίνα. Είναι ακριβώς όπως το λέτε, γυρίστηκε απλώς για να εκμεταλλευτεί το ντόρο που είχε γίνει με την άφιξη της Τσιτσιολίνας στην Ελλάδα. Πολλές φοράς γυρίζονταν σενάρια σχετικά με κάποιο επίκαιρο θέμα, για λόγους πωλήσεων.

Με την Τούλα Σπινέλη παίξατε σε πολλές ταινίες μαζί. Τι αναμνήσεις έχετε από αυτήν ;

Ήταν μια πάρα πολύ όμορφη κοπέλα. Πολύ σεξουαλική γυναίκα. Καλή ηθοποιός, αλλά χάθηκε και αυτή.

Γυρίσατε και πολλές ταινίες από το υπό-είδος των «ταινιών με σχολεία», όπως «Γρανίτα από μελάνι», «Και κλάμα στα σχολεία», «Η τρέλα πάει στα σχολεία», «Καυτά θρανία», «Γρανίτα από μπανάνα και μπόλικη τρέλα». Γιατί νομίζετε ότι οι ταινίες με σχολεία, είχαν τόσο μεγάλη πέραση την εποχή εκείνη ;

Είχαν γυριστεί πολλές ταινίες αυτού του είδους. Εμένα με παίρνανε γιατί είχα baby-face και θύμιζα μαθητή. Είχαν ενδιαφέρον τότε, γιατί και το κοινό που πήγαινε να τις δει ήταν νεανικό. Μετά εξαντλήθηκε όμως το θέμα. Άρχισε και η ιδιωτική τηλεόραση. Αυτό το είδος ταινιών ξεκίνησε από τον κινηματογράφο. Αλλά επειδή είχε οικονομικό ενδιαφέρον για τους παραγωγούς, συνεχίστηκε και στις βιντεοταινίες. Τις ταινίες αυτές τις βλέπανε και τις κρατάγανε τα παιδιά, τα σχολεία.

Αφότου επήλθε ο «θάνατος της βιντεοκασέτας» με τι ασχοληθήκατε επαγγελματικά έκτοτε ;

Πάντα με στήριζε η μουσική και με στηρίζει ακόμα. Ακόμα και όταν γύριζα ταινίες, το έκανα το πρωί, γιατί το βράδυ είχα θέατρο ή μουσική σε κάποιο κέντρο. Παίζω πιάνο, κιθάρα και ακορντεόν. Μιλάω δύο ξένες γλώσσες (αγγλικά και γαλλικά), αλλά ξέρω να λέω τραγούδια σε δώδεκα διαφορετικές γλώσσες. Ιταλικά, Ισπανικά, Κορεάτικα, διάφορα. Επειδή δούλευα σε κρουαζιερόπλοια και σε τουριστικά μαγαζιά, ήμουν αναγκασμένος. Έπαιζα πιάνο στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ στον όγδοο όροφο και ήμουνα μερικά χρόνια και στο PRESIDENT. Τα τελευταία έξι χρόνια είμαι εδώ, στο ΝΕΟ ΡΗΓΑ. Καμιά φορά προτιμούσα και κάνα μικρό μπαράκι. Σε αντίθεση με το θέατρο που εμπλέκονται πολλοί άνθρωποι, όταν παίζεις μουσική –μόνος ή με μια μικρή ορχήστρα- «κυβερνάς» καλύτερα την κατάσταση. Αλλιώς θα γινόταν όπως στις ταινίες, που σου έφευγε από τα χέρια η κατάσταση γιατί εμπλέκονταν πολλοί άνθρωποι.

Είχατε εμφανιστεί και σε δύο επεισόδια του σήριαλ ΤΟ ΡΕΤΙΡΕ. Τι θυμάστε από τις συμμετοχές σας αυτές ;

Θυμάμαι την Κατερίνα Γιουλάκη. Ήταν μια εξαιρετική συνεργάτης.

Πώς ήταν η ατμόσφαιρα στα γυρίσματα του ΡΕΤΙΡΕ ; Εξίσου εύθυμη ;

Όχι, δε ήταν εξίσου εύθυμη με το σήριαλ. Γενικά ήταν άλλη η δουλειά στην τηλεόραση, άλλη στη βιντεοταινία και άλλη στον κινηματογράφο. Άλλοι χρόνοι.

Είναι αλήθεια αυτό που έχουμε ακούσει και από άλλους, ότι δηλαδή ο Γιάννης Δαλιανίδης ήταν «δύσκολος» άνθρωπος ;

Ήταν όντως, πάρα πολύ δύσκολος. Και εγώ δε μπορούσα να λειτουργήσω καλά υπό αυτές τις συνθήκες. Ήταν δύσκολος με την έννοια ότι ήταν πολύ πιεστικός. Δεν ήταν ο ίδιος Δαλιανίδης που ήταν επί εποχής Βλαχοπούλου ή Βουτσά. Η συμπεριφορά του «έκοβε» κάτι από το νέο ηθοποιό. Έκοβε τον ενθουσιασμό. Αυτή η δουλειά βασίζεται σε ένα κέφι. Αν δεν έχεις αυτό το κέφι και αυτό το «τσαφ», ακόμα και να σε βουρδουλιάζει ο άλλος, δε γίνεται. Εντάξει, να υπάρχει κάποια αυστηρότητα, αλλά όχι υπερβολική.

Είχατε κάνει και μια guest εμφάνιση σε ένα βίντεο-κλιπ μιας λαικής τραγουδίστριας. Πώς είχε προκύψει αυτή η συνεργασία ;

Η τραγουδίστρια ήταν γνωστή μου και με παρακάλεσε να παίξω στο βίντεο-κλιπ της. Να σας πω την αλήθεια, δε θυμάμαι το όνομά της αυτή τη στιγμή. Έκανα όμως έναν τύπο που «πολιορκούσε» μια όμορφη γυναίκα και την ακολουθούσε με μια ανθοδέσμη.

Τελευταία φορά που σας είδαμε στο θέατρο, ήταν στον Ζορμπά όπου -χωρίς να θέλουμε να σας φέρουμε σε δύσκολη θέση- ξεχωρίζατε. Και δεν ήταν μόνο δική μας άποψη, αλλά και οι κριτικές που διαβάσαμε τις επόμενες ημέρες συμφωνούσαν με αυτό. Που οφείλεται η αποχή σας από τα θεατρικά δρώμενα ;

Ευχαριστώ πάρα πολύ που το θυμόσαστε. Ο Ζορμπάς ήταν για μένα παράσταση-σταθμός. Αν θυμάστε έκανα τρεις ρόλους : έναν τρελό, μια γριά (Μαντάμ Ορτάνς) και έναν ταβερνιάρη. Είχε τύχει, δικοί μου άνθρωποι να μην καταλάβουν ότι ήμουνα εγώ και στους τρεις. Καμιά φορά τυγχάνει πάντως, όταν κάνεις μια επιτυχία, αντί να σε φωνάζουν παντού, να εξαφανίζεσαι. Ο Ζορμπάς είχε πολεμηθεί και πολύ. Είχε και ατυχίες. Το «Μινώα» ήταν πολύ ζεστό θέατρο για καλοκαίρι. Και ο Ζορμπάς είναι λίγο βαρύ σαν έργο, για καλοκαίρι. Ή σε κάποιες άλλα έργα, δίνονταν μόνο 8 παραστάσεις το μήνα. Μπορείς να ζήσεις με 8 μεροκάματα ;

Πώς και δεν κάνατε κάτι θεατρικό μαζί με τον Αλμπέρτο Εσκενάζυ ;

Κάτι κάναμε παλιά. Μέχρι και παιδικό θέατρο παίξαμε μαζί. Αλλά δεν ήθελε να συνεχίσει. Έφτιαξε μια σχολή και ήθελε να ακολουθήσει τη δική του πορεία. Είναι φίλος μου πάντως. Είναι αξιολογότατος και σπουδαίος. Ειδικά σα σκηνοθέτης, αφήνει τον ηθοποιό να κάνει πράγματα πάνω στη σκηνή. Δεν έχει κανένα κόμπλεξ. Αντιθέτως, μου έλεγε «κάνε ότι θες». Είχα και έχω πολύ καλές σχέσεις μαζί του. Αλλά ο ίδιος δεν κάνει εύκολα συνεργασίες. Είναι και το θέμα της επιβίωσης.

Εκτός από το ρόλο σας ως ηθοποιός, επενδύσατε μουσικά αρκετές ταινίες της εποχής. Σε πόσες ταινίες έχετε γράψει μουσική ;

Σε καμιά δεκαριά.

Στη μουσική που γράφατε, υπήρχε παρέμβαση άλλων ; Δίνατε σε κάποιον τη μουσική σας, για να την εγκρίνει ; Είχε τύχει ποτέ να την απορρίψουν ;

Όχι. Υπήρχε πλήρης ελευθερία. Το πολύ-πολύ να υπήρχε κάποιο σχόλιο του στυλ «βάλε κάτι λίγο πιο γρήγορο» κλπ. Αυτό ήταν το καλό της βιντεοταινίας. Και σαν ηθοποιοί αλλά και σα μουσικοί, υπήρχε μια ελευθερία. Όμως, αυτή πολλές φορές μετατρεπόταν σε ασυδοσία αν δεν υπήρχε το σωστό μέτρο από πλευράς ηθοποιού και από πλευράς σκηνοθέτη. Το «κάνε ότι θες» είναι καλό όταν υπάρχει κάποια σεμνότητα και ταπεινότητα. Αν δεν υπάρχει, αρχίζει και χαλάει το πράγμα.

Πώς γράφατε τη μουσική για τις ταινίες ; Χρησιμοποιούσατε υπολογιστή και ειδικά προγράμματα ;

Στο στούντιο που έγραφα μουσική, δε χρειαζόταν να έχω τεχνικές γνώσεις. Υπήρχε ειδικός τεχνικός. Εσύ απλώς του λες «θέλω ένα φλάουτο ή ένα ακορντεόν ή ντραμς». Ή θέλω το τάδε μέτρο, 7/8, 8/8. Αυτός στα ετοιμάζει και εσύ τα δουλεύεις.

Εκείνη την εποχή ασχοληθήκατε καθόλου με υπολογιστές ;

Όχι, δεν είχα υπολογιστή και δυστυχώς ακόμα δεν έχω. Ασχολήθηκα ελάχιστα και αυτό στα πλαίσια της δουλειάς μου με τη μουσική.

Από μοντέρνες τεχνολογίες πώς τα πάτε ;

Δυστυχώς δεν είμαι πολύ του Ίντερνετ. Είμαι ρετρό τύπος. Δεν είναι ότι δε θέλω να μάθω, απλώς δεν ξέρω, έχω μείνει λίγο μακρυά από αυτά.

Στις μέρες μας υπάρχει ένα ρετρό κίνημα ενασχόλησης με τις ταινίες της δεκαετίας του 80ʼ παρόλο που πολλές εξ αυτών ήταν πρόχειρα γυρισμένες. Φαντάζεστε γιατί υπάρχει κόσμος που τις αναπολεί ή αρέσκεται στο να τις ανακαλύπτει εκ νέου ;

Αν υπάρχει κάποια μικρή αξία, απλώς βγαίνει με το πέρασμα του χρόνου. Ενώ όταν τα ζούσαμε δεν τα καταλαβαίναμε. Έρχονται κάποιες στιγμές που αναπολείς το παρελθόν και λες «τι ωραία που ήταν τότε». Είναι η νοσταλγία. Για να μπαίνει η νοσταλγία, σημαίνει ότι υπάρχει κάποια αξία.

Πιστεύετε γενικά ότι η δεκαετία του 80ʼ είχε κάτι το ιδιαίτερα αυθεντικό ή ξεχωριστό, σε σχέση με τη σύγχρονη εποχή ;

Η δεκαετία 80-90 ήταν μια πλούσια δεκαετία. Από το 90 και μετά αρχίσανε διάφορα κοινωνικά προβλήματα. Δυστυχώς υπήρχαν δυσκολίες και τα πράγματα φτάσανε εδώ που είναι τώρα, σε αυτή την κρίση. Τότε υπήρχε και μια οικονομική άνεση και αυτό ήταν καλό. Γιατί λένε «άρτον, οίνον και θεάματα». Τα θεάματα τα βάλανε στο τέλος. Γιατί αν ο άλλος δεν έχει να φάει και να πιεί, πώς να πάει στο θέατρο ή στο σινεμά ; Τότε υπήρχε και μια υπερβολική αν θες, ελευθερία. Αυτό έγινε και βραχνάς στη σημερινή εποχή : «Να κάνουμε συνεχώς κι άλλα πράγματα». Πλεονεξία. Ίσως αυτό μας έφερε και στην πτώση.

Θα σας ενδιέφερε μια επιστροφή στο χώρο του κινηματογράφου ;

Να πω την αλήθεια, όταν βλέπω τηλεόραση, δε ζηλεύω πολλά πράγματα. Αν και σε μερικά σήριαλ, ομολογώ ότι θα ήθελα να είχα παίξει. Εμάς τους παλιούς ηθοποιούς, μας έχουν παροπλίσει. Αν μου δινόταν πάντως η ευκαιρία, δε θα έλεγα όχι.

Έχετε προσωπικό αρχείο ταινιών σας ;

Έχω ένα μικρό αρχείο με καμιά εικοσαριά ταινίες μου. Μερικές ταινίες δικές μου, τις έγραφα από την τηλεόραση, και με ένα δεύτερο βίντεο έκανα ένα πρόχειρο μοντάζ και έκοβα της διαφημίσεις. Έτσι, για να πλουτίσω το αρχείο μου.

Πιστεύετε ότι υπάρχει αξιοκρατία στον κινηματογράφο ;

Καταρχάς δεν είναι αξιοκρατική η χώρα μας, σε όλα τα επίπεδα. Αυτό είναι γεγονός και δυστυχώς, όχι μόνο στον καλλιτεχνικό χώρο, που είναι «ο θάνατός σου – η ζωή μου» και που τα πράγματα ανατρέπονται πολύ εύκολα. Η δική μας η δουλειά είναι έρωτας. Δε μπορείς να το αποφύγεις. Δε μπορείς να πεις «δε θα ερωτευτώ εγώ». Όσο και να το πεις, θαʼρθει η ώρα που θα σε βρει. Και άμα σε βρει, δε μπορείς να κάνεις τίποτα γι'αυτό. Αλλά είναι ένα δύσκολο επάγγελμα, με την έννοια ότι διαρκώς, μία αρχίζεις και μία σταματάς. Δίνεις διαρκώς «εξετάσεις». Δεν είναι σαν τον υπάλληλο που προσλαμβάνεται κάπου και αράζει. Πρέπει να είσαι σε ετοιμότητα και σε εγρήγορση. Γιατί δε θα είσαι διαρκώς μόνος. Αύριο κάνεις οικογένεια, παιδιά. Αυτό απαιτεί έξοδα. Τι θα πεις στην οικογένειά σου ; «Κάνω το ψώνιο μου» ; Γι΄αυτό και πολλοί ηθοποιοί μείνανε ανύπαντροι, όπως ο Παπαγιανόπουλος. Είναι δύσκολα λοιπόν και δεν είναι και αξιοκρατικά. Συν το γεγονός ότι για να κάνεις καριέρα, πρέπει να έχεις πολύ μεγάλο βύσμα. Καμιά φορά πρέπει να είσαι έτοιμος ακόμα και να ξεπουληθείς, για να πετύχεις. Σε κόμματα ή σε πάσης φύσεως εξουσία. Ο ένας τάζει λαγούς με πετραχείλια και ο άλλος δίνει ότι έχει και δεν έχει.

Έχετε παιδιά ;

Έχω ένα γιό 22 χρονών, ο οποίος έχει ασχοληθεί με τη φιλολογία.

Αν σας ζητάγαμε να περιγράφατε τον εαυτό σας με μια φράση, ποια θα ήταν αυτή ;

Έντιμος.

Πόσο καιρός πάει από την τελευταία φορά που σας προσέγγισαν, προκειμένου να ξαναθυμηθείτε «τα παλιά» ;

Είστε οι πρώτοι, εδώ και πολύ καιρό.

Ευχαριστούμε πολύ που μοιραστήκατε λίγο από το χρόνο σας μαζί μας και σας ευχόμαστε κάθε επιτυχία σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Το σχόλιο που μπορεί να κάνει κάποιος για τον Άκη Φλωρεντή και την όλη αυτή συνάντησή μας,θα μπορούσε άνετα να συμπεριληφθεί σε μία και μόνο φράση:"Ο άνθρωπος που σου κάνει κέφι να μιλάς μαζί του"...

Πραγματικά,αν κι αρχίζει να ακούγεται τετριμμένο ίσως,λόγω της άψογης αντιμετώπισης της οποίας έχουμε γίνει αποδέκτες απ'όλους όσους έχουμε μιλήσει έως τώρα για λογαριασμό του GRΜ,εντούτοις και στην περιπτωση αυτή είναι 100% πραγματικό και αληθινό:Ο Άκης Φλωρεντής μας υποδέχθηκε και μας μίλησε σαν να μιλούσε σε φίλους του,σε ανθρώπους που ήξερε και απλά ίσως είχε καιρό να δει.

Οφείλω όμως να πω ότι το περίμενα αυτή τη φορά ! Το περίμενα,διότι ο Άκης Φλωρεντής πάντα μου έβγαζε μια μεγάλη συμπάθεια και πάντα μου φαινόταν (τρόπος του λέγειν,μια και δεν τον ήξερα προσωπικά έως λίγες ημέρες πριν..)

καλοσυνάτος,ευγενικός,άνθρωπος με χιούμορ και σίγουρα όχι απόμακρος και απρόσιτος.Κι έπεσα 100% "μέσα" !

Τη διασκέδασα (και) τη συνέντευξη αυτή.Ο κ. Φλωρεντής έδειξε να απολαμβάνει την ενημέρωση που του παρείχαμε για το όλο αυτό retro "κίνημα",αναφορικά με τις ταινίες των '80s που έχουν γίνει αντικείμενο αναζήτησης αλλά και παρακολούθησης από τόσους -νέους- ανθρώπους (και) στην εποχή μας.

Δεν έχει γνώσεις από internet κι υπολογιστές,όπως μας είπε,και του φάνηκαν πολύ ενδιαφέροντα όσα τους είπαμε περί αυτών.Μας είπε και του είπαμε λοιπόν.Μας μίλησε για το τότε και του μιλήσαμε για το τώρα.Μια ενδιαφέρουσα κουβέντα,με πλούσια ανταλλαγή απόψεων και πληροφοριών,που θα μπορούσε να συνεχιστεί πολύ πέραν της μιας ώρας που ο κ. Φλωρεντής είχε στη διάθεσή του πριν ξεκινήσει την εργασία του.

Ναι,ο κ. Φλωρεντής μας υποδέχθηκε στο χώρο εργασίας του,στην Ταβέρνα "Νέος Ρήγας" στην Πλάκα -τη διεύθυνση και το προσωπικό του οποίου μαγαζιού ευχαριστούμε θερμά για τη φιλοξενία-,εκεί όπου παίζει μουσική,αλλά και τραγουδάει!Μάλιστα,ήταν το λιγότερο καταπληκτικό και συγκινητικό από μεριάς του το ότι μετά το πέρας της συνέντευξης αυτής,τραγούδησε και κάποια κομμάτια από το πλούσιο ρεπερτόριό του αφιερωμένο σε εμάς.Ε,αυτό δεν είναι κάτι που σου συμβαίνει κάθε μέρα...

Αν πρέπει να τονίσω δυο πράγματα,που "μιλάνε" από μόνα τους για το ποιος είναι ο Άκης Φλωρεντής αυτά θα ήταν αφ' ενός σίγουρα η αξιοσημείωτη ευγένειά του και ο όλος τρόπος που μας μιλούσε και μας απευθυνόταν (δε το συναντάς καθημερινά αυτό στην εποχή μας) κι αφ' ετέρου το ότι αφού η συνέντευξη είχε τελειώσει,κι ενώ εμείς παραμείναμε για λίγο ακόμη στο μαγαζί,ο κ. Φλωρεντής ήρθε και πάλι κι έκατσε μαζί μας,μια κι είχε μια επιπλέον μικρή ευχέρεια χρόνου κι είπαμε ακόμη λίγα πράγματα,σε καθαρά παρεϊστικο,θα έλεγα,κλίμα !

Τέλος,ο κ. Φλωρεντής μας ζήτησε να του πάμε την ταινία του "Το κομπιούτερ του θανάτου" για να τη δει,μια και δε την θυμόταν πολύ καλά,-κάτι που θα γίνει ασφαλώς σύντομα-,μας είπε ότι θα χαρεί να τα ξαναπούμε,γενικά μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις πραγματικά !

Δε ξέρω αν τελικά έχει απλά τύχει όλο αυτό το διάστημα από τότε που ξεκινήσαμε το θεσμό αυτό των συνεντεύξεων κι έχουμε "πέσει" έως τώρα στις περιπτώσεις εκείνες των ανθρώπων που είναι πραγματικά ευχάριστοι και πολύ απλοί ή εν τέλει είναι πολλοί περισσότεροι αυτοί απ΄όσοι εμείς νομίζαμε,αλλά ομολογώ ότι το όλο αυτό εγχείρημα συνεχίζεται με τις καλύτερες προϋποθέσεις και μας έχει γεμίσει με όρεξη να συνεχίσουμε να βρίσκουμε τους ανθρώπους της δεκαετίας που αγαπήσαμε,αυτής των (αθάνατων) '80s....
 
Άκης Φλωρεντής, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι :

Βιντεοταινίες :









Μαζί με Βανέσσα Τζελβέ, αφιερωμένο στο φίλο video80.



Σκηνές από ταινίες :


http://www.youtube.com/watch?v=d7Yd_vJ_0U4

flm2.jpg

tarnanas.jpg

flm3.jpg
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Εδω και καιρο ειχα εκφρασει την επιθυμια μου στα παιδια του Interview-Team, να γινει μια συνεντευξη με τον συγκεκριμενο ανθρωπο. Οι ιντερνετικες μου αναζητησεις εχαναν τα ιχνη του γυρω στο 2003. Εκει ειναι που τη σκυταλη παιρνει ο Κωνσταντινος ο οποιος σε λιγες μερες επεστρεψε με αποτελεσματα που μας εξεπληξαν ευχαριστα.

Τα παιδια με εχουν υπερκαλυψει με τα παραπανω λεγομενα τους αλλα οφειλω να πω 2 λογια που μου βγαινουν αυθορμητα. Ο κ Φλωρεντης ειναι ενας ανθρωπος που μοιαζει να βγηκε απο αλλη εποχη. Η ευγενεια, η σεμνοτητα και η αγαπη του για την υποκριτικη μοιαζει να ειναι μερος του DNA του.

Μετρημενος αλλα χωρις αυτο να σημαινει οτι δεν λεει και τα πραγματα με το ονομα τους, μας καλοδεχτηκε και μοιραστηκε μαζι μας τις αναμνησεις και τις σκεψεις του.

Με εκπλησσει/στεναχωρει το γεγονος οτι αυτος ο ανθρωπος δεν συμμετεχει εδω και καιρο ενεργα σε ταινιες/σηριαλς/θεατρικα αλλα απο την αλλη μερια σκεφτομαι οτι πλεον αυτος ο χωρος ισως δεν εχει χωρο για τετοιους ρομαντικους ανθρωπους...

Ασχετο: Ζητω συγνωμη για τη γωνια ληψεως του διλεπτου βιντεο και τη ποιοτητα ληψης (εγινε με φωτογραφικη μηχανη)...την επομενη φορα θα εχουμε κανονικη καμερα και σωστοτερα αποτελεσματα
 
Τι λε ρε άνθρωπε!!!! Φοβερός!!! Δεν το περίμενα ότι θα αφορούσε αυτόν η συνεντευξη!!! Μπράβο παιδιά! :thumbup:
 
H GRM Interview Team μας κάνει να νοιώθουμε για άλλη μία φορά ένα αμέριστο και αμέτρητο RESPECT, τόσο ως προς τους ίδιους, όσο και ως προς το άτομο από το οποίο είχαν τη τιμή και τη χαρά να πάρουν συνέντευξη και να περάσουν ένα ευχάριστο βράδυ.

Διαβάζοντας τη συνέντευξη του κυρίου Φλωρεντή, αλλά και βλέποντας τα εξώφυλλα των παραγωγών του ιδίου, γύρισα πολλά χρόνια πίσω, σε μια εποχή όπου αν και για μένα υπήρχαν πολλά προβλήματα, υπήρχε παράλληλα και μια παιδική - εφηβική αφέλεια, κάτι που ακόμα και σήμερα πολλοί προσπαθούμε μέσ από τις αναμνήσεις να διατηρήσουμε ζωντανό.

Ένα μεγάλο και ταπεινό "ευχαριστώ" στα παιδιά και τον κύριο Άκη από εμένα.
 
Άλλα 2 βιντεακια οπου ο Άκης Φλωρεντής τραγουδάει και παίζει μουσική, για τους φίλους του GRM.

 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Άλλο ένα πλημμύρισμα αναμνήσεων και νοσταλγίας !

Ωραίος ως άνθρωπος, αξέχαστος πραγματικά ως ηθοποιός και ας μην ήταν "πρώτο όνομα". Αν είναι να ξεχωρίσεις, θα ξεχωρίσεις και με ένα λεπτό ερμηνείας.

Ευχαριστούμε την ομάδα κρούσης-συνεντεύξεων του GRM!!!!!
 
Ένα μπράβο δε φτάνει για την καταπληκτική δουλειά που κάνετε!

Ένα ευχαριστώ δεν φτάνει στον κ. Φλωρεντή, για το γέλιο που μας έχει χαρίσει μέσα από τις ταινίες του!

Να είστε καλά για τις αναμνήσεις!!!
 
Μπράβο παιδιά. Πολύ καλή η συνένευξη. Ξαναγύρισα πίσω στα 80s.
 
Μπράβο βρε παιδιά...τα λόγια είναι περιττά !!
 
Πολύ συμπαθής, ακριβώς όπως τον θυμάμαι και στην αγαπημένη μου ταινία:"Kορίτσια για τσίμπημα".Μπράβο στην ομάδα!!
 
μπραβο παιδια για τον κοπο σας!
 
Για μια ακόμα φορά μας βγάλατε ασπροπρόσωπους!
 
Οκ, ρεσιτάλ δώσατε πάλι!!!

Οι συνεντεύξεις γίνονται όλο και καλύτερες!!!

Μπράβο και ξανά μπράβο σε όλη την ομάδα....

:D
 
Συγχαρητήρια και απο μένα. Πραγματικά, σας αξίζουν.
 
μπράβο παιδιά!Συγχαρητήρια για μια ακόμα φορά!
 
Παίδες, χωρίς πολλές "περιστροφές", κάνατε για άλλη μία φορά το θαύμα σας !!

Εύγε !! :thumbup:
 
Πίσω
Μπλουζα