Για το ερώτημα "Πώς καταλαβαίνεις την παλιά κόπια" να πώ ότι η ταινία για να παιχτεί στην τηλεόραση περνάει από το λεγόμενο telecine, τη μετατροπή δηλαδή από το αρνητικό της (όπως είναι το σωστό), ή έστω από κάποιο "καλό" θετικό, σε format που υποστηρίζεται από την τηλεοπτική ροή προγράμματος (π.χ. MPEG4, λέω εγώ, χωρίς να ξέρω). Σε πολλές λοιπόν μετατρεπόμενες ταινίες ίσως να έχετε παρατηρήσει ότι στους τίτλους του τέλους αναγράφεται η χρονιά της μετατροπής αυτής ή η σεζόν (π.χ. "Διασκευή για την τηλεόραση 2010-2011"), μαζί με μια επιπλέον βαναυσότητα που συνήθως γίνεται, να εμφανίζονται οι τίτλοι της ταινίας, πρωταγωνιστές κλπ. με άλλες νεώτερες γραμματοσειρές!. Αυτό φυσικά παραποιεί τόσο την πρωτότυπη έκδοση όσο και το τελευταίο πλάνο, το οποίο σκεπάζει, αλλά έχει αποφασιστεί σύμφωνα με τη σύγχρονη απαίτηση να δει ο θεατής όλους τους πρωταγωνιστές στο τέλος για να τους θυμάται.
Τώρα, όσον αφορά τις ταινίες που παίζονται συνέχεια οι ίδιες : Το σύνολο των ελληνικών ταινιών έχει αποκτηθεί τη δεκαετία του 90 αν θυμάμαι καλά, από 2-3 δεδομένες εταιρίες (π.χ. Παπανδρέου Α.Ε., καμία σχέση με οποιονδήποτε συλλογισμό). Μετά από αυτό, οι ταινίες χαρακτηρίστηκαν σε "πρωτοκλασάτες", "δευτεροκλασάτες", "τριτοκλασάτες", "σπάνιες ή αρχειακές" κλπ. και για κάθε κατηγορία έχει βγει μια τιμή ενοικίασης για την τηλεόραση. Γιατί η τηλεόραση πληρώνει κάπου τις ταινίοες που παίζει, σαν να τις νοικιάζατε εσείς από το video club, και καμιά ΕΡΤ δεν έχει "τζάμπα" το σύνολο των ελληνικών ταινιών όπως εσφαλμένα ίσως νομίζουμε (απόδειξη : μπείτε στο ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ, έχει όλες τις παραγωγές της ίδιας της ΕΡΤ και όχι ταινίες άλλων εταιριών).
Εκείνο λοιπόν που κάνει ένα κανάλι, με δεδομένο προϋπολογισμό, είναι ή να νοικιάσει κάποια "εμπορική" ταινία για μεγάλο διάστημα και να την παίξει π.χ. 2 φορές το μήνα, εξασφαλίζοντας όμως και κάποια σίγουρη τηλεθέαση, ή να επιλέξει, όπως κάνει η ΕΤ3, κάποιο πιο σπάνιο υλικό, ακριβότερο φυσικά, αλλά και αμφίβολο αν θα "φέρει" τα λεφτά του από διαφημίσεις και νούμερα τηλεθέασης.
Έτσι κι αλλιώς, από το σύνολο των 4500 περίπου ταινιών της "καλής" εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, ακόμα και στο βιβλίο του Μαρίνου Κουσουμίδη, μόνο το ένα τρίτο, περί τις 1500 δηλαδή θεωρούνται "γνωστές", στο στυλ δηλαδή κάποιος κάποτε να τις έχει ακούσει ή να τις έχει δει, και από αυτές τις 1500 οι καθαρά εμπορικές είναι όλες κι όλες καμιά τρακοσαριά. Όπως θα έχετε δει, πολλές ταινίες που "δεν ξέρει ούτε ο σκηνοθέτης τους" διανέμονται σε κυριακάτικα έντυπα ή πάιζονται σε ιστότοπους, αλλά αυτό γίνεται καθαρά για λόγους φτηνών δικαιωμάτων, χωρίς ίσως πρακτικά να ενδιαφέρουν κανέναν ή ίσως μόνο τους συλλέκτες του είδους.
Ελπίζω να βοήθησα...
