Από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο

[perlastar]

Η μετάβαση από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο, ήταν δυσάρεστη και τραυματική για τους περισσότερους. Εγώ θυμάμαι ότι είχαμε ήδη μελαγχολήσει την τελευταία μέρα της έκτης τάξης, όταν κάναμε την τελική γιορτή. Οι δάσκαλοι φρόντισαν να μας κάνουν ακόμα πιο χάλια, αφού ανάμεσα στα τραγούδια της γιορτής είχαν συμπεριλάβει εκείνο το καταθλιπτικό τραγούδι "Αχ σχολείο μου καλό, δεν θα είμαι πια κοντά σου", που το λέγαμε με τη μουσική των Αχ Αννούλα του Χιονιά και Κόκκινο Γαρύφαλλο. (Ποιός να έγραψε τους στίχους αλήθεια, ακόμα αναρωτιέμαι.) Σε αυτό το βαρύ κλίμα λοιπόν αποχαιρετιζόμασταν. Το καλοκαίρι που ακολουθούσε μας έκανε να ξεχαστούμε και περνούσαμε καλά. Όταν όμως πλησίαζε ο Σεπτέμβρης άρχιζαν τα δύσκολα. Εγώ θυμάμαι ότι ήταν η χειρότερη αναμονή για έναρξη σχολικής χρονιάς που είχα βιώσει ποτέ. Ήδη επιστρέφοντας με το καράβι από καλοκαιρινές διακοπές και βλέποντας από μακριά τα κτίρια καθώς πλησιάζαμε στο λιμάνι του Πειραιά, με έπιασε βαριά θλίψη και φόβος για το τι θα συναντούσα στο Γυμνάσιο.

Όταν λοιπόν άρχισε η σχολική χρονιά, πραγματικά ήμασταν όλοι έξω από τα νερά μας. Η μόνη παρηγοριά ήταν ότι, λόγω κατοικίας, οι περισσότεροι από τους συμμαθητές μου στο Δημοτικό ήταν στο ίδιο Γυμνάσιο. Επίσης, έβλεπες γνώριμα πρόσωπα από λίγο πιο παλιά, παιδιά που είχαν αποφοιτήσει πιο πριν από το δικό μας σχολείο, να είναι Β ή Γ Γυμνασίου. Εκτός από τα γνώριμα πρόσωπα όμως, ήταν ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον. Ξαφνικά, βρισκόμασταν με πολλούς καθηγητές, ενώ είχαμε συνηθίσει να έχουμε μόνο έναν. Τα μαθήματα δυσκόλευαν πολύ απότομα, π.χ η Γλώσσα που είχαμε συνηθίσει, γινόταν ένα πλήθος φιλολογικών μαθημάτων, τα οποία μας φαίνονταν σαν εξωγήινα αρχικά. Όσο για τα Μαθηματικά, ακόμα χειρότερα. Τώρα μας εμφανίζονταν και σαν "Άλγεβρα" (ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια!), λέξη που πρώτη φορά τη βλέπαμε και το βιβλίο είχε μία κουκουβάγια που μας έκανε την έξυπνη κι έλυνε ασκήσεις-αμαξοστοιχίες με απίστευτη ευκολία. Και η πρώτη γνωριμία με τον Μαθηματικό μας ήταν τραγική, καθώς μας εξέτασε σε διαιρέσεις στον πίνακα, και άρχισε να φωνάζει ότι δεν μάθαμε τίποτα στο Δημοτικό, κι ότι είμαστε όλοι τούβλα. Εξίσου επεισοδιακή ήταν η πρώτη γνωριμία μας με τη Φιλόλογο, η οποία μας ρώτησε ποιός ήταν ο Οδυσσέας κι άλλοι δεν ήξεραν καθόλου, ενώ άλλοι της είπαν αργοναύτης. Επίσης, εκεί που ξέραμε να γράφουμε το πρόγραμμα με τη μορφή Γλώσσα, Μαθηματικά κτλ, τώρα το γράφαμε με βάση τα επώνυμα των καθηγητών, κι άντε να θυμηθείς στην αρχή ποιός είναι ποιός και τι ρόλο βαράει. Και οι καθηγητές γενικά μας έβγαζαν μία πολύ αυστηρή συμπεριφορά και μεγάλη κακία. Αυτό νομίζω ότι οι περισσότεροι το έκαναν επίτηδες για να στρώσουν τους νεοφερμένους, γιατί μετά από λίγο καιρό άλλαξαν και έγιναν πολύ πιο ανθρώπινοι. Όχι ότι συμφωνώ βέβαια με αυτή τους την προσέγγιση. Τέλος, τα διαλείμματα γίνονταν πολύ μικρά, πλέον είχαμε απουσίες που καταγράφονταν, κίνδυνο αποβολών, εξετάσεις για κάθε μάθημα, και κίνδυνο να μείνουμε στην ίδια τάξη αν δεν γράφαμε καλά. Όλα αυτά μαζεμένα φαίνονταν σαν κόλαση, σε σύγκριση με το χαλαρό Δημοτικό. Και μέσα σ'αυτό το χάος, ήταν γνωστό φαινόμενο να πέφτουν απότομα στα μαθήματα μαθητές που στο Δημοτικό ήταν άριστοι. Εγώ μαζί με όλα τα υπόλοιπα, είχα να αντιμετωπίσω και τους θρήσκους γονείς μου, οι οποίοι επέμεναν να πηγαίνω με φούστα στο σχολείο, κι εγώ τους έλεγα αποκλείεται και τσακωνόμασταν. Το ότι κοροϊδευαν οι άλλοι, κυρίως τα μεγαλύτερα παιδιά, και το πως θα ένιωθα εγώ γι'αυτό, ούτε που τους ένοιαζε. Ευτυχώς κατάφερα να περάσει το δικό μου τελικά σ'αυτό το θέμα. Μετά από το πρώτο σοκ, σιγά σιγά κι εγώ και όλοι συνηθίσαμε το Γυμνάσιο. Τώρα που τα θυμάμαι τα νοσταλγώ, γιατί οι άνθρωποι έχουμε την τάση να φιλτράρουμε και να κρατάμε συνήθως τα καλά από το παρελθόν και να ξεχνάμε τα δυσάρεστα. Τότε όμως δεν ήταν όλα ρόδινα.

Ποιές είναι οι δικές σας εμπειρίες;

 

[RIO]

Χάλια μαύρα η μετάβαση. Το πράγμα στράβωνε από τον αγιασμό κιόλας, αφού υπήρχε ένα ανόητο ( για να μην πω κάτι βαρύτερο), έθιμο στο οποίο οι της δευτέρας έδερναν τα πρωτάκια. Δεν έφτανε το άγχος της πρώτης μέρας, κινδύνευες και από διάφορους ψευτόμαγκες, που χωρίς να τους έχεις κάνει τίποτα, χτυπούσαν με μίσος όπου βρουν. Η επόμενη δυσκολία ήταν ότι λόγω αρχικού γράμματος στο επίθετο, δεν βρέθηκα με κανέναν από το δημοτικό και όλοι στην τάξη, ήταν παντελώς άγνωστοι. Πάρα πολλά βιβλία, που στην αρχή ήταν κάπως δύσκολα να ξεχωρίσεις, άγνωστοι καθηγητές, που όπως είπε και η perlastar με το καλημέρα, προσπαθούσαν να σε ψαρώσουν και να σε τρομάξουν για τις δυσκολίες των μαθημάτων. Νέα μαθήματα εντελώς αχώνευτα ( βιολογία πχ) και ακόμα πιο δύσκολα τα ήδη γνωστά . Βάλτε και τον κίνδυνο των αποβολών και τον μπαμπούλα του " θα πας στο γραφείο του διευθυντή " και ολοκληρώνεται η ευχάριστη εμπειρία, της πρώτης γυμνασίου. Στο δημοτικό ήμουν πολύ καλός μαθητής, αλλά στο γυμνάσιο η επίδοση μου έπεσε κατακόρυφα και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος , για να μην θυμάμαι ευχάριστα εκείνες τις χρονιές.

 

[nwntas]

Καθόλου ευχάριστη η μετάβαση... Όπως περιέγραψες perlastar, ήταν από τις χειρότερες χρονιές, όσον αφορά την αναμονή να αρχίσει η χρονιά.

Όσο είμασταν στο δημοτικό, η αναμονή για την έναρξη της χρονιάς μπορεί να είχε ανησυχίες, αλλά σίγουρα είχε μια ανυπομονησία, να συναντήσουμε τους φίλους μας που είχαμε να τους δούμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Οπότε το κλίμα δεν ήταν τόσο βαρύ, όσο στη μετάβαση από το δημοτικό στο γυμνάσιο.

Ήδη από το ξεκίνημα της έκτης υπήρχε στον αέρα η συνειδητοποίηση ότι θα είμαστε για τελευταία χρονιά στο δημοτικό. Ένα κορίτσι θα έφευγε από την Αθήνα, και θα πήγαινε σε άλλη πόλη να μείνει, οπότε ξέραμε ότι έστω και ένας θα σπάσει την "ομάδα" μας. Στην πορεία, κι ενώ ήρθαν σιγά σιγά τα χαρτιά που μας μοίρασαν, για να ετοιμάσουμε τα χαρτιά μας για το γυμνάσιο που θα πηγαίναμε, έγινε φανερό ότι ενώ οι περισσότεροι θα πήγαιναν στο ίδιο γυμνάσιο, μερικοί από εμάς (μεταξύ των οποίων κι εγώ) θα πηγαίναμε σε άλλο γυμνάσιο. Η μητέρα μου ήθελε να με στείλει πειραματικό, ή στη χειρότερη περίπτωση, αν δεν κληρωνόμουν, σε ένα σχολείο άλλης περιοχής, μακριά από το σχολείο που σύμφωνα με τη διεύθυνσή μου ανήκα.

Όταν συνειδητοποίησα ότι με το τέλος της τάξης όχι απλά τελειώνει η ανεμελιά, αλλά και χωρίζομαι από τους φίλους μου, έριξα τέτοιο κλάμα... Είχα απογοητευτεί πάρα πολύ, αλλά η μάνα μου ήταν ανένδοτη. Οπότε παρά την αντίδραση και την απογοήτευση, κάτι έλαμψε μέσα μου, αλλά και μέσα σε όλη την υπόλοιπη τάξη, ότι έπρεπε να χαρούμε όσες στιγμες μας απέμεναν στο δημοτικό. Κι έτσι έγινε! Παρά τις μελαγχολικές στιγμές στα πάρτυ, όπου υπήρχε η στιγμή που πέφταμε σαν τα κοτοπουλα και κλαίγαμε, του δίναμε και καταλάβαινε, κάνοντας την έκτη δημοτικού την καλύτερη, ίσως, χρονιά που περάσαμε στο δημοτικό.

Όπως είχα αναφέρει και στο thread με τα παιδικά πάρτυ, κατά το τέλος της χρονιάς είχαν στερέψει τα δάκρυα. Στα πάρτυ απλά το καίγαμε! Στο τέλος της χρονιάς, ως τάξη και ως τμήμα είχαμε αναλάβει το θεατρικό της σχολικής γιορτής, οπότε η όλη διαδικασία μας έφερε πάρα πολύ κοντά. Στο τέλος της γιορτής απήγγειλε μια συμμαθήτριά μας και ένα λόγο για τα χρόνια που πέρασαν... Εκεί να δεις συγκίνηση!

Αφού τέλειωσε η έκτη, το καλοκαίρι εκείνο θυμάμαι ότι ήταν το πρώτο που με έφαγε το σπίτι... Τα παιδιά στη γειτονιά είχαν σταματήσει να κατεβαίνουν όπως κατεβαίναμε (είχαν μπει για τα καλά στο γυμνάσιο, άλλο αν εγώ ως μικρότερος θα το ξεκινούσα εκείνο το Σεπτέμβρη), οπότε και κοίταζα όποτε μπορούσε ένας φίλος στη γειτονιά να πηγαίνω σπίτι του, ειδάλλως βαρεμάρα... Οπότε και ήταν μια αρχή, όπου συνειδητοποιούσα πως δεν ήμουν πια το παιδί που το καλοκαίρι αλώνιζε τη γειτονιά τα πρωινά και τα απογεύματα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν ήμουν πια παιδί.

Όταν ήρθε ο Σεπτέμβρης, τα πράγματα έγιναν άβολα. Είχε προηγηθεί μια αποτυχημένη κλήρωση να μπω στο πειραματικό (ευτυχώς, γιατί ήταν πολύ πιο μακριά από τη δεύτερη επιλογή), οπότε και κατέληξα στη δεύτερη επιλογή. Με τη μητέρα μου πήγα για πρώτη φορά στο σχολείο με το λεωφορείο, για να μου δείξει πώς να πηγαίνω (αν και ήξερα πού είναι), αλλά ευτυχώς η απόσταση δεν ήταν τεράστια, οπότε και το λεωφορείο να έχανα, μπορούσα να πάω με τα πόδια (κανά εικοσιπεντάλεπτο περπάτημα).

Στο γυμνάσιο δεν ήρθε κανένας από τους συμμαθητές μου. Αντ' αυτού, μαζί μου ήταν δύο συμμαθήτριες, κι άλλη μία στο άλλο τμήμα. Ναι μεν είχαμε ο ένας τον άλλον, αλλά συνειδητοποιήσαμε λίαν συντόμως, από τη μέρα του αγιασμού, ότι είμασταν σαν τη μύγα μες στο γάλα. Βλέπετε, στην περιοχή του σχολείου υπήρχαν δύο δημοτικά, οπότε τα παιδιά ήταν μιας αναλογίας 49-49-2%, κι εμείς ανήκαμε στο 2%. Το κάθε σχεδόν μισό γνωριζόταν μεταξύ του, οπότε έπρεπε να σπάσουμε τον πάγο σε δύο ομάδες παιδιών.

Ευτυχώς ευτράπελα με παλιότερους, "τελετές μύησης" και στριμμένους καθηγητές δεν είχαμε. Αλλά είχαμε να αντιμετωπίσουμε μια από τις πιο περίεργες φάσεις της ζωής μας: την αρχή της εφηβείας. Η ψυχολογία να πέφτει, οι φίλοι να λείπουν και να προσπαθείς να ταυτιστείς και να καταφέρεις να κάνεις παρέα με άτομα που λόγω άμυνας προτιμούσαν την παρέα με τους φίλους που ήξεραν. Τελικά κάτι καταφέραμε, με διάφορες κοινές επισκέψεις σε σινεμά, καναδυό μαζώξεις σε σπίτι συμμαθήτριας, αλλά και πάλι, ήταν από τις πιο άχαρες περιόδους της ζωής μας. Σκαμπανεβάσματα στη διάθεσή μας, μια νέα πραγματικότητα του σχολείου, πιο απαιτητική, και μια προσπάθεια αποχωρισμού του παιδιού μέσα μας, χωρίς να θέλουμε να το σκοτώσουμε, απλά προσπαθώντας να το βάλουμε για ύπνο. Κι αυτό το γκρινιάρικο δεν έλεγε να κοιμηθεί...

Ευτυχώς μετά ήρθε η πρώτη λυκείου. Δυστυχώς μετά ήρθαν οι πανελλήνιες.

 

[BETTY BOOP]

Ωραίο θέμα!

Λίγο πριν τελειώσω την ΣΤ' τάξη έδωσα γραπτές εξετάσεις στα γαλλικά για εισαγωγή σε ελληνογαλλικό σχολείο. Η ΣΤ' τάξη τελείωσε με τις καθιερωμένες γυμναστικές-καλλιτεχνικές επιδείξεις, την τελευταία μέρα μπουγέλωμα και ανάμεικτα συναισθήματα, από τη μια χαρά που άρχιζαν οι καλοκαιρινές διακοπές και από την άλλη λύπη που αφήναμε το σχολείο και τους συμμαθητές μας. Έγινα δεκτή στο ελληνογαλλικό σχολείο, έμαθα τα αποτελέσματα τελευταίες μέρες πριν την αποφοίτησή μου από το Δημοτικό. Το καλοκαίρι πέρασε κι εγώ το Σεπτέμβρη ένιωθα πιο μεγάλη (!) και σοβαρή, ξεκίνησα το Γυμνάσιο. Είχα αγοράσει τα βιβλία και τα υπόλοιπα σχολικά είδη, μου είχε κάνει εντύπωση το πλήθος των βιβλίων, τα είχα ξεφυλλίσει, μου φαίνονταν κινέζικα οι νέες γνώσεις...Η μετάβαση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ήταν ομαλή, είχα βέβαια αγωνία για την πρώτη μέρα. Την ημέρα του αγιασμού πήγα στο σχολείο μαζί με μια φίλη μου, με την οποία είχαμε δώσει μαζί εισαγωγικές εξετάσεις. Βρεθήκαμε σε ένα μεγάλο προαύλιο, αυτό του Γυμνασίου, στο νέο μας σχολείο. Γνωρίσαμε άλλα παιδιά, κάναμε αγιασμό, ακούσαμε το λόγο της Διευθυνσης μαζί με ευχές για καλή σχολική χρονιά και γυρίσαμε στο σπίτι. Τη δεύτερη μέρα μπήκαμε στις τάξεις, πήραμε πρόγραμμα μαθημάτων(γράψαμε όνομα καθηγητή/καθηγήτριας και μάθημα), γνωριστήκαμε με τους καθηγητές και μπήκαμε σε κανονικούς ρυθμούς. Θυμάμαι λίγες μέρες μετά ακολούθησε η κατάταξη σε τμήματα για το μάθημα των Αγγλικών και Γαλλικών. Με τους καθηγητές δεν είχα πρόβλημα, εκτός από την πολύ αυστηρή καθηγήτρια των Γαλλικών (αμοιβαία τα αισθήματα, δεν είχαμε ιδιαίτερη συμπάθεια η μια για την άλλη αλλά τα Γαλλικά μου άρεσαν!). Α, και στα Μαθηματικά...είχα θέμα, είχα ξεκινήσει ιδιαιτερα μαθήματα στη μέση της σχολικής χρονιάς! Όλα είχαν πάρει ένα πιο σοβαρό ρυθμό, ο ελεύθερος χρόνος περιορίστηκε και το διάβασμα αυξήθηκε για να ανταποκριθώ στις νέες απαιτήσεις της σχολικής μου καριέρας.

 

[pardalotzatziki]

Και οι καθηγητές γενικά μας έβγαζαν μία πολύ αυστηρή συμπεριφορά και μεγάλη κακία. Αυτό νομίζω ότι οι περισσότεροι το έκαναν επίτηδες για να στρώσουν τους νεοφερμένους, γιατί μετά από λίγο καιρό άλλαξαν και έγιναν πολύ πιο ανθρώπινοι. Όχι ότι συμφωνώ βέβαια με αυτή τους την προσέγγιση.

Μπραβο που θυμαστε τοσα πολλα. Αυτο που θυμαμαι εντονα και που ανεφερες, ειναι το ποσο κακοι ηταν οι καθηγητες.

Πραγματικα τους μισουσα ολους, μονο ενας δυο γυμναστες την γλυτωσανε.

Σιγουρα δεν ειχαν την υπομονη να ασχολουνται καθε μερα με παδακια που γινονται εφηβοι και που μπαινουν σε πιο σφιχτο προγραμμα.

Μιλαμε για πολυ κακια και φωνες σε μονιμη βαση, ακομα και στην Γ' ταξη.

Τωρα θελω να γραψω καναδυο βρισιες αλλα κρατιεμαι. Ειδικα για τις γυναικες και πιο ειδικα για την διευθυντρια. Πολη σκληρη και κακια!

Δεν μου αρεσε το σχολειο γενικως, το γυμνασιο ουτε θελω να το θυμαμαι.

Ευτυχως οι καθηγητες στο λυκειο ηταν εντελως αλλοι ανθρωποι και πιο πολιτισμενοι.

 

[johnny19818]

Σίγουρα δεν ήταν και το καλύτερο μου καθώς στην πρώτη γυμνασίου για κάποιο περίεργο λόγο ακόμη και το κτήριο μου φαινόταν πιο σοβαροφανές από αυτό του δημοτικού. Τα νέα πρόσωπα στην τάξη ήταν παιδιά από τα γύρω χωριά αλλά και μαθητές που είχαν μείνει μία ή και δύο φορές οι οποίοι ήταν μεγαλύτεροι και κάναν τους νταήδες. Ευτυχώς λόγω του επιθέτου μου πήγα με τους παλιούς μου συμμαθητές κάτι το οποίο όμως δεν έγινε και στην Α Λυκείου. Επίσης οι δάσκαλοι πλέον έγιναν καθηγητές, λες και πήραν κανένα βαθμό, και ήταν πιο αυστηροί στα μάτια μας. Λογικά βέβαια καθώς περάσαμε πια στην εφηβεία. Ένα κωμικό σκηνικό που θυμάμαι ακόμη και γελάω είναι ότι τις πρώτες μέρες στο γυμνάσιο καθόμασταν στον περίβολο του σχολείου με το διπλανό μου και σε κάποια φάση ξεστόμισε τη γνωστή βρισιά με τα πολλά α και εγώ τότε γύρισα και του είπα "μην βρίζεις, είμαστε στο γυμνάσιο". Λες και είμασταν σε κανένα ναό .

 

[elephadas]

Χμμμ... παραέχουν περάσει πολλά χρόνια για να θυμάμαι, αλλά σίγουρα ήταν μεγάλη αλλαγή. Όχι όμως τόσο μεγάλη όσο φαίνεται να ήταν αργότερα. Στην Πέμπτη και την Έκτη Δημοτικού είχαμε τελικά διαγωνίσματα (δεν φαίνεται να είχατε εσείς) και στην Έκτη είχαμε δύο δασκάλες, η δεύτερη μας έκανε Ιστορία και Θρησκευτικά, οπότε δεν ήταν περίεργο να έχουμε διαφορετικούς δασκάλους για κάθε μάθημα. Αλλά η επαρχιακή πόλη που έμενα τότε είχε 3 δημοτικά και ένα Γυμνάσιο που είχε 3 τμήματα στην Πρώτη (και περιλάμβανε και παιδιά από κοντνά χωριά που είχαν δημοτικό αλλά όχι γυμνάσιο), οπότε απο εκεί που ο χωρισμός των μαθητών ήταν με γεωγραφικά κριτήρια έγινε με αλφαβητικά. Φίλοι από χρόνια βρεθήκαμε σε διαφορετικές τάξεις και άγνωστα παιδιά στην ίδια. Ωστόσο στις παρέες παρέμεινε ο βασικός διαχωρισμός πάνω πόλη - κάτω πόλη (όπου έμενα εγώ). Όλοι οι φίλοι μου που θυμάμαι από το Γυμνάσιο ήταν Κατωπολίτες.

Η βασική διαφορά ήταν ότι σταμάτησε να πέφτει ξύλο από το δάσκαλο (οι καθηγητές πολύ σπάνια να χτυπούσαν μαθητή αν και μάλλον είχαν το δικαίωμα) αλλά από την άλλη οι συνθήκες ήταν πολύ αυστηρότερες. Ας πούμε απαγοερευόταν να κάνουμε παρέα με κορίτσια, ακόμη και να μιλάμε με την αδελφή μας ("διότι ένας ξένος που θα σας δει δεν θα ξέρει ότι είναι αδελφή σας και θα δυσφημιστεί το γυμνάσιο") ενώ στο δημοτικό δεν ξεχωρίζανε αγόρια-κορίτσια στις παρέες, εμείς ήταν που δεν θέλαμε να κάνουμε πολλή παρέα με τα κορίτσια (κι εκείνες με μας).

Δεν θυμάμαι πάντως αν ήταν γενικά δυσάρεστη ή αδιάφορη εμπειρία. Εκείνο που ξέρω είναι ότι αν και ήμουνα πάντα πρώτος μαθητής χωρίς να με αναγκάζουν από το σπίτι μου, ταυτόχρονα μισούσα το σχολείο, και στο δημοτικό και στο γυμνάσιο, οπότε πιο πολύ σαν αλλαγή φυλακής ήταν.

 

[konc]

Τέλειο θέμα!

Με αυτά που διαβάζω μάλλον θα πρέπει να νιώθω τυχερός, βλέπετε ανυπομονούσα να πάω επιτέλους Γυμνάσιο. Λίγο που έκανα ήδη παρέα με ελαφρώς μεγαλύτερα παιδιά της γειτονιάς οπότε ήξερα ακριβώς τι θα συναντήσω και δεν επρόκειτο για βουτιά στο άγνωστο, λίγο που δεν ζορίστηκα ιδιαίτερα με τα μαθήματα, λίγο που με τους καλύτερους φίλους μου τότε ήδη πηγαίναμε σε διαφορετικά σχολεία άρα δεν θα άλλαζε κάτι…

Αυτό που μου είχε κάνει τελικά τη μεγαλύτερη εντύπωση όμως και δεν έχει αναφερθεί ακόμα από κανέναν δεν ήταν ούτε οι καθηγητές, ούτε τα μαθήματα, ούτε τίποτα τέτοιο. Ήταν οι ίδιοι οι μαθητές!

Στο δημοτικό όπως και να ʽχει είναι όλα μικρά παιδιά. Στο Γυμνάσιο λόγω της εφηβείας οι διαφορές από τάξη σε τάξη μεγαλώνουν. Από εκεί που ήσουν ο μεγάλος του σχολείου στην 6η δημοτικού, ξαφνικά ξαναγινόσουν πρωτάκι και σε περιέβαλλαν «μεγάλοι».

Ειδικά δε κάποιοι στη Γʼ Γυμνασίου που είχαν χάσει και μια τάξη ήταν κανονικοί άντρες/γυναίκες στα μάτια μας, δεν τολμούσαμε ούτε να τους μιλήσουμε μιας και έκαναν παρέα με τους παλιούς τους συμμαθητές που ήταν ήδη στο Λύκειο, έναν κόσμο εξωγήινο για εμάς. Άλλοι/άλλες έβρισκαν ανταπόκριση στο αντίθετο φύλο κερδίζοντας τον θαυμασμό μας, άλλοι «επαναστατούσαν» κιόλας με περίεργο ντύσιμο ή κούρεμα, άλλοι/άλλες έκαναν μέχρι και κοπάνα! (μόλις πήγαμε Γυμνάσιο είπαμε, μετά τα μάθαμε και οι υπόλοιποι )

Ένας ολόκληρος καινούργιος και συναρπαστικός κόσμος λοιπόν μόλις είχε ανοιχτεί μπροστά μου! (που να ʽξερα βέβαια τότε που βιαζόμουνα…)

 

[nwntas]

Να προσθέσω konc ότι αυτό το "πρωτάκι εκ του μηδενός, και ξανά μανά" ήταν μεγάλο σοκ, ειδικά για όσους πήγαιναν σε σχολείο με κοινό προαύλιο γυμνασίου-λυκείου. Οπότε και από την πρώτη μέρα έβλεπες κάτι νταγλαράδες και κάτι νταρντάνες, που σου φευγε η μαγκιά και φοβόσουν να πλησιάσεις και πολύ στη μεριά του λυκείου, πόσο μάλλον να πας κυλικείο, μιας και το κυλικείο ήταν στο κτίριο του λυκείου.

Οπότε τα πράγματα σοβάρευαν απότομα, και έπρεπε να γίνουμε σοβαροί, να μην παιδιαρίζουμε, γιατί ή θα μας κορόιδευαν, ή θα τρώγαμε ξύλο. Ευτυχώς τίποτα απ' τα δύο δε συνέβη, μιας και είμασταν αρκούντως σοβαροί και δεν παίζαμε κυνηγητό όπως στο δημοτικό στα διαλείμματα. Όμως, θυμάμαι όταν είχαμε φτάσει τρίτη γυμνασίου, μια ομάδα νεοφερμένων πρωτακίων έπαιζε μια μέρα κυνηγητό (λογικά θα ήταν παιδιά απ' το ίδιο δημοτικό) οπότε και ήρθα στη θέση του "μεγάλου" με μια διχασμένη σκέψη: απ' τη μιά έλεγα μέσα μου "α τα καημένα, έχουν μείνει ακόμα στο δημοτικό τα μωρά", και από την άλλη "μπράβο που βλέπουν τόσο χαλαρά τα πράγματα".

 

[johnny19818]

Στο ποστ του konc πρέπει να προσθέσουμε και το γεγονός όπου υπήρχαν και μαθητές οι οποίοι άρχιζαν το τσιγάρο στο γυμνάσιο. Εκεί να δείτε σούσουρο. Πολλές φορές το κάπνισμα σε κάποιον μαθητή τον χαρακτήριζε ολοκληρωτικά. Θεωρούνταν αμέσως αλήτης, κακός μαθητής κτλ. Από τους συμμαθητές μου που θυμάμαι να καπνίζουν στο γυμνάσιο βέβαια θα συμφωνήσω με τα παραπάνω αλλά δεν πιστεύω ότι είναι και κανόνας.

 

[thebest20]

Πήγα το έτος 1999-2000 πρώτη Γυμνασίου.Γενικά δεν είδα διαφορά,γιατί ήμουν επιμελής μαθητής.Το μόνο που ίσως άλλαξε είναι ότι σταμάτησα τα παιχνίδια,και έπρεπε να ωριμάσω.

 

[nwntas]

...καθώς επίσης και στα κορίτσια που κοίταζαν να κάνουν παρέα με μεγαλύτερα αγόρια (κατά προτίμηση παιδιά του λυκείου, που μπορεί να τα γνώριζαν από τη γειτονιά τους, αλλά κατά βάση με εξωσχολικούς). Προσπαθούσαν με αυτό τον τρόπο να "γίνουν μεγάλες", με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Φυσικά μυαλό για μαθήματα μηδέν!

Ευτυχώς το φαινόμενο δεν ήταν γενικευμένο (στο σχολείο μου, γιατί σε άλλο γυμνασιολύκειο, απ' όσα μάθαινα, ήταν σχεδόν κανόνας...). Υπήρχαν ομορφούλες κοπέλες που μπορεί να τράβαγαν τα βλέμματα όλων των τάξεων, αλλά δεν ασχολούνταν απαραίτητα με το άθλημα.

 

[hannele]

Απο τα 30 παιδιά που ήμασταν στην τάξη της ΣΤ, τα 20 πηγαν στο 1ο Γυμνάσιο της περιοχής μας και τα υπόλοιπα 10 στο 2ο, τα οποια φυσικά στεγάζονταν σε διαφορετικά κτίρια.

Δυστυχώς ήμουν μεσα στα 10, κατι που το γνώριζα ήδη απο τα μισά της χρονιάς στην ΣΤ αφου ο δάσκαλος, μας είχε αναγγείλει από τότε σε ποιο Γυμνάσιο υπάγοταν ο καθένας λόγω της κατοικίας τους. Ετσι γνώριζοντας εξ αρχής οτι θα έχανα τις φίλες μου, η μετάβαση στο Γυμνάσιο ήταν τραγική απο συναισθηματικής αποψης. Με είχε πάρει τόσο πολυ απο κάτω, είχα ρίξει το κλαμα της ζωής μου και παρακαλούσα τους γονείς μου να προσπαθήσουν να κάνουν "μεταφορά" στα χαρτιά μου ώστε να πάω και εγω στο 1ο Γυμνασιο. Φυσικά λόγω κατοικίας αυτό δεν γινόταν και ετσι αναγκαστικά ακολούθησα την...μοίρα μου! .

Από τους 10 λοιπον συμμαθητές μου που πήγαμε στο 2ο Γυμνάσιο, στο τμήμα, λόγω επιθετου ήμουν μαζί μονο με έναν συμμαθητή μου και μάλιστα με το πιο "ζωηρό". Ολα τα παιδιά στο τμήμα άγνωστα!!! Στα διαλλείματα βεβαια βλεπομασταν με τα υπολοιπα παιδιά, αλλα μεσα στην ταξη, η απελπισία στο τετράγωνο!!! Τις πρώτες μερες, καθόμουν μονη μου στο θρανιο! Μετα απο 2-3 βδομάδες, που αρχισαμε να γνωρίζομαστε, γνωρίστηκα με άλλη μια κοπελα που καθόταν και εκεινη μονη της και ετσι κατσαμε μαζί και γιναμε και φιλες. Αλλα και με τα υπολοιπα παιδιά στο τμήμα, ο "πάγος" εσπασε και θυμαμαι οτι προς τις γιορτες των Χριστουγεννών, που είχαν ήδη περάσει 3 μήνες είχαμε δεσει τοσο πολυ σαν τμήμα που αν μου ελεγαν πια να αλλαξω γυμνάσιο και να παω στο 1ο θα ελεγα οχι!

Φυσικα με τις παλιες συμμαθήτριες απο το Δημοτικο που πηγαν στο 1ο διατηρήσαμε επαφές και μαζί με τις νεες συμμαθήτριες, εκανα ενα μεγαλο κυκλο φιλενάδων!

Τώρα οσο αφορά τους καθηγητές, στο Γυμνάσιο οι καθηγήτες κατα καλή μου τύχη ήταν άψογοι!!!! Και ειδικα η μαθηματικός (τα απεχθάνομαι τα μαθηματικά) ήταν τοσο γλυκός άνθρωπος, που οχι μονο δεν σε ψάρωνε αλλα σε βοηθουσε κιολας. Οι βαθμοί της κυμάινονταν απο 13 (στον χειρότερο) μέχρι 20!! Οταν είδα στο πρωτο τριμήνο στα μαθηματικά 17 απορρήσα και εγω με τον εαυτό μου! χαχαχαχαχαχα. Το ευτυχημα οτι την ειχα και στις 3 ταξεις του Γυμνασιου και την εβγαλα κοτσανι!!!

Αντιθέτως στο Λύκειο, ακομα μεχρι τώρα βλεπω τους καθηγητες εφιαλτες στον υπνο μου! Πιο κομπλεξικους ανθρώπους δεν εχω συναντήσει στη ζωή μου, σε βαθμό που ακόμα αναρρωτιέμαι αν ειχαν περασει ποτέ απο ψυχολογικά τεστ για να το αν ειναι σε θέση να βρίσκονται μεσα σε περιβάλλον με παιδιά. Αυτοι, σαν σύλλογος καθηγητών, ειχαν αναμεταξύ τους κόντρες και ο ενας προσπαθούσε να βγαλει το ματι του αλλου. Ειχαν χωριστει σε κλύκες. Η κλυκα των θεωρητικών (φιλολογοι, θεολογοι, γαλλικούδες) και η κλύκα των θετικών (μαθηματικοι, φυσικοι, χημικοι). Και η κοντρα τους εβγαινε στους μαθητες. Δεν θα ξεχασω στην Α Λυκείου, την πρωτη μερα που μπηκε ο φυσικός στο τμήμα, αντι να κανει την πρώτη γνωριμία, μόλις μπαινει στην ταξη, η πρωτη του κουβεντα ήταν:

- Ποιοι σκοπευετε να ακολουθήσετε Γ Δεσμη στη Γ Λυκείου?

Οσοι ήμασταν σηκωσαμε το χερι μας ανηξεροι...και γυριζει και λεει:

- Εσεις οι 6 στον πινακα!! Τσακιστείτε!!! Τώρα!!! Εχουν περασει τοσα χρονια, ακομα αντηχει στα αυτια μου το "τσακιστείτε! τωρα"! Περιττό να σας πω πως μας πηγε όλη την χρονια, εμας τους 6.... :sealed:

Μεχρι να περασουν αυτά τα 2 χρονια, να παω Γ Λυκείου στην Γ Δεσμη, ειπα το Δεσπότη...Παναγιωτη!!! Ευτυχως δεν εμεινα ποτε μεταξεταστεα, περνουσα τη φυσικοχημεια και τα μαθηματικα στο τσακ, αλλα τα βιωματα μένουν....

Σιγουρα αυτοι θα εχουν παρει πια συνταξη, ίσως και καποιοι να εχουν φυγει απο τη ζωή (γιατί εχω και μια ηλικία)..αλλα δεν θα ήθελα με τιποτα να τους ξανασυναντήσω, παρολο που εχουν πια περασει τοσα χρονια και ολα αυτά ανήκουν στο κυκλο των αναμνήσεων.

 

[TIGER]

Δεν 'εχουν περάσει πολλά χρόνια απο τότε που πήγα γυμνάσιο οπότε οι αναμνήσεις μου είναι πολύ δυνατές. Όταν επιστρέψαμε στο σχολείο απο τις καλοκαιρινές διακοπές δεν είχαμε αντιληφθεί οτι θα ήμασταν για τελευταία χρονιά στο δημοτικό. Ήμασταν τόσο χαρούμενοι που θα ήμασταν οι μεγάλοι του σχολείου οπότε που καιρός για σκέψεις ? Έτσι πέρασαν οι μήνες και φτάσαμε στις διακοπές των Χριστουγέννων . Το πρώτο σημάδι ήρθε γύρω στις 10 Γενάρη. Εκείνη τη μέρα μπήκε ο διευθυντής στην τάξη μας κρατώντας κάτι χαρτιά. Αυτά τα χαρτιά ήταν για να δηλώσουμε τα στοιχεία μας ώστε να μάθουμε σε ποιό γυμνάσιο θα ανήκαμε. Μόλις το διάβασα με διαπέρασε ένα ρίγος και ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα πως το δημοτικό είχε ημερομηνία λήξης .Το 'ηξερα αλλά δεν ήθελα να το αποδεχτώ.
Υπήρχαν 2 γυμνάσια στα οποία θα πηγαίναμε .. Φανταστείτε μια ευθεία γραμμή 1 χιλιομέτρου. Στις 2 άκρες ΄΄ηταν τα γυμνάσια και στη μέση το δημοτικό. Όσοι μένανε πάνω απο το δημοτικό θα πήγαιναν στο πάνω γυμνάσιο και όσοι μένανε κάτω απο το δημοτικό θα πήγαιναν στο κάτω γυμνάσιο. Εγώ άνηκα στο κάτω γυμνάσιο. Απο την μεριά του δημοτικού (διέυθυνση και δάσκαλοι )αλλά και απο τον περίγυρο υπήρχε ένα καταφανέστατο σιγοντάρισμα του πάνω γύμνασιου σε σχέση με το κάτω . Για το πάνω λέγανε οτι είναι πρότυπο σχολείο ,οτι βγάζει αριστούχους ,οτι δεν υπάρχει αλητεία κτλ .Για το γυμνάσιο που άνηκα έλεγαν τα χειρότερα ! Οτι υπάρχουν ναρκωτικά ,γκέτο αλλοδαπών κτλ . Μάλιστα μας πήγανε και επίσκεψη στο πάνω γυμνάσιο όπου μας ύποδεχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες , παρακολουθήσαμε τα μαθήματα και μετά μας παρουσίασαν ένα θεατρικό . Εν τέλει δεν έκανα κάποια κίνηση για μεταγραφή και αποφάσισα να πάω στο γυμνάσιο που άνηκα κάτι που επιβεβαιώθηκε γύρω στον Μάρτιο .
Πάλι πίσω στον Γέναρη . Γύρω στις 15 του μήνα άρχισαν οι πρώτες ετοιμασίες για την αποχαιρετιστήρια γιορτή που θα κάναμε στο δημοτικό κινηματοθέατρο της περιοχής . Όσο περνούσαν οι μήνες τόσο λιγόστευαν τα μαθήματα και τόσο αυξάνονταν οι πρόβες .Πλέον όλοι είχαμε καταλάβει οτι πλησίαζε το τέλος .Η έκτη δημοτικού ήταν μια μαγική χρονιά .Ήμασταν μια ξεχωριστή ομάδα παιδιών . Περνούσαμε τα διαλλειματά μας συζητώντας για μουσική ,για ποδόσφαιρο ,αρχίσαμε να κοιτάμε το άλλο φυλλο . Αυτό η αρχηγία στο προαύλιο θα χανόταν ξανά . Οι μήνες πέρασαν κ το καλοκαίρι έφτασε ενώ οι μέρες στο δημοτικό λιγόστευαν. 14 ιουνίου. Τέλευταία μέρα μαθημάτων. Τίποτα δεν θύμιζε τις τελευταίες μέρες των προηγούμενων ετών . Επικρατούσε παγωμάρα . Ήταν η μέρα που δεν ήθελα να χτυπήσει το κουδούνι .Δύστυχως χτύπησε. Η δασκάλα μας μας αποχαιρέτησε και πήραμε αργά τον δρόμο για την αυλή . Φτάνω στην καγκέλοπορτα και κοιτάω το σχολείο. Δεν άντεξα και έβαλα τα κλάμματα . 14 ιουνίου απόγευμα. Η παράσταση στέφθήκε με επιτυχία . και εκεί έπεσε πολύ κλάμα στο τέλος . Τις επόμενες μέρες τις έβγαλα στο σπίτι βλέποντας το Πάγκοσμιο κύπελλο της Νότιας Αφρικής . Ένα απόγευμα χτυπάει το τηλέφωνο .Ήταν μια συμμαθητρία μου που έκανε αποχαιρετιστήριο πάρτυ . Εννοείται πως πήγα και ήταν το πρώτο μου ξενύχτι αλλά και η τελευταία φορά που μαζευτήκαμε όλοι μαζί . Το καλοκαίρι αυτό 'ηταν απο τα καλύτερα της μέχρι τώρα ζωής μου με πολλές μέρες διακοπών στα χωριά .Εκεί έκανα πολλά 'ονειρα για την εφηβεία που ξεκινούσε . Πάντα η επιστροφή στην Αθήνα μετά απο διακοπές είναι δύσκολη . Εκείνη την φορά ήταν ακόμα πιο δύσκολη . Μόλις φτάσαμε σε εκείνη την στροφή πριν τα διόδια της Ελευσίνας με πίασε ταχυπαλμία . Ο σεπτέμβρης πέρασε άχαρα μπορώ να πω . Ξέχασα να σας πω πως αρχές ιούλη είχα πάει να δώ το γυμνάσιο και έμεινα εκπλήκτος γιατι ήταν ένα καινούριο (αρχές δεκαετίας του 90 ήταν αλλά μπροστά στο δημοτικό του 1932 ήταν καινούριο) με πολυ ωραία αυλη . Δευτέρα 13 σεπτεμβρϊου . Η μεγάλη μέρα . Στο γυμνάσιο πήγα με τον πατέρα μου γιατί η μαμά μου έπρεπε να πάει την αδερφή μου στο δημοτικό . Όταν φτάσαμε και κοίταξα το προάυλιο δεν ήθελα να μπω μέσα . Εν τέλει μπήκα και έκατσα με κάποια παιδιά απο το ¨αλλο τμήμα της έκτης (με τα οποία σκοτωνόμασταν στο δημοτικό ) και συμμαχήσαμε γιατί είμασταν η μειοψηφία στο γυμνάσιο(υπήρχε και αλλο δημοτικό δίπλα ) Χτυπάει το κουδούνι και εμφανϊζεται ο διευθυντής του ενος γυμνασίου (2 σε 1 κτηριο) και η πρώτη του κουβέντα ήταν '' ΜΗΝ ΜΙΛΑΤΕΕΕ'' . Ωρε τρόμος . Τελειώνει ο αγιασμός ,παίρνουμε τα βιβλία (ενώ στο δημοτικό τα παίρναμε την επόμενη μέρα πάντα ) και φεύγουμε . Την επόμενη μέρα ΄θα γίνοταν ο χωρισμός των τμημάτων . Και εκεί έφαγα την πρώτη ψυχρολουσία. Δεν ήμουν με κανένα συμμαθητή απο το δημοτικό . Μέχρι να εγκλιματιστώ κτλ οι άλλοι κάνανε κλίκες και ούσιαστικα έβγαλα το γυμνάσιο κάνοντας παρέα στα διαλλείματα με τα παιδία που ΄ηξερα απο το δημοτικό . Οι καθηγητές ήταν τελείως αδιάφοροι . ΟΙ περισσοτερόι σε μεγάλη ηλικία ,χώρις κανένα ενθουσιασμό με την μονοτονία να τους έχει αλλοίωσει . Ευτυχώς όμως δεν είχαμε στριμμένους με εξαίρεση 2-3 . Άλλα ήταν τελείως βαρετοί . Ευτύχως τα επόμενα χρόνια έιχα καλύτερους .
Κλείνοντας ,θα ήθελα να πώ πωςς αλλιώς φανταζόμουν το γυμνάσιο και αλλιώς το βρήκα. Δυστύχως τα όνειρα που έκανα δεν εκπλήρωθηκαν όυτε στο μίσο. Ελπίζω να μην σας κούρασα με το μακροσκελές κείμενο.

 

[Aardvark]

Δεν θυμαμαι πολλα πραματα, μια αγωνια υπηρχε για το καινουργιο ,αυτο που θυμαμαι καλα σε αντιθεση με την TS εμας οι καθηγητες σαν μικρουλια πρωτακια μας ειχανε στα ΟΠΑ ΟΠΑ τις πρωτες μερες.
Πολλα χαμογελα και γελια θυμαμαι.

 

[Bambinella]

Εκανα τις τρεις πρωτες ταξεις του Δημοτικου στη γειτονια οπου γεννηθηκα και τις τρεις τελευταιες αλλου.
Δυο μηνες προτου παω στην Α' Γυμνασιου επιστρεψαμε στην πρωτη μας γειτονια και ξαναβρηκα σχεδον ολες τις παλιες μου συμμαθητριες που οι πιο αγαπημενες, για καλη μου τυχη, πηγαιναν στο ιδιο τμημα με εμενα.
Δεν ηταν απλως μια υπεροχη χρονια. Η Α' Γυμνασιου ηταν η καλυτερη σχολικη χρονια της ζωης μου και ενα απο τα πιο ομορφα πραγματα που εζησα ποτε. Οι αναμνησεις εκεινης της εποχης θα υπαρχουν για παντα στην καρδια μου ως κατι πολυτιμο και μοναδικο.

 

[Dimitris Rendoumis]

Στην πολη μου ειχαμε/εχουμε πανω απο 10 δημοτικά (11 νομίζω) αλλά 3 γυμνάσια και 2 λύκεια. Λόγω συστεγασης γυμνασιων λυκειων το προγραμμα ηταν εναλαξ δλδ πρωι απογευμα ¨αλλαξε όταν πήγα τρίτη γυμνασίθου νομίζω οριστικά σε πρωι λόγω νέου σχολικού κτιρίου λυκείου). Ε παντα ζηλευα τα μεγαλύτερα γειτονόπουλα που χαν μεγαλώσει και φύγει από το δημοτικό και πήγαιναν απόγευμα σχολείο αντι να ξυπνούν άγριο χάραμα έστω και ανα βδομάδα εναλάξ. Σκεφτόμουν το απότομο μεγάλωμα που θα με έφερνε πιο κοντά στο κέντρο της πόλης (έμενα στα όρια της πολης) έτοιμος για απογευματονυχτοπερπατήματα για ηλεκτρονικά και για κάπως ποιο ξέγνοιαστη μαθητική ζωή.
Η έκτη δημοτικού τελέιωσε με το απαραίτητο μπουγελοπάρτυ συνοδεία τραγουδιων ζορντυ και όλα αυτά τα παιδικά της εποχής που όταν συνηδειτοποιήσα ότι τέλος το δημοτικό τοότε μου ήρθε να βάλω τα κλάματα (είμαι της τελευταίας στιγμής σε αυτά).
Τελος πάντων το καλοκαίρι πέρασε όπως κάθε άλλο για εμένα (είπαμε τελευταία στιγμή το αγχος κτλπ) έτσι μια βδομάδα πριν ανοίξουν τα σχολεία είχα το άγχος με ποιον θα πάω τι ώρα κτλπ. Τελικά πήγα με τα πόδια με έναν γείτονα και συμμαθητή μου (25λεπτο περπάτημα) ήταν μεσημέρι (καλό αυτό) και το μεγάλο άγχος ήρθε όταν αντίκρισα αυτό το μεγάλο σχολείο γεμάτο για μένα (2 γυμννάσια μαζί) τους μαθητές που ντύνονταν περισσότερο αντρικά τα αγόρια (παρά παιδικά) και περισσότερο θηλύκά τα κορίτσια.
Όταν με μια περιπλάνηση είδα τους χώρους για συνάντηση των ζευγαριών μαθητών (κάτι πευκάκια στην πίσω αυλή του σχολείου σαν δασακι), το λεγόμενο καπνιστήριο και όλα αυτά τα καθόλου παιδικά μου ήρθαν απότομα οι αλλάγές (πολύ αθώος θα μουν τώρα που το σκέφτομαι).
Μια παρεξήγηση-περιστατικό που δεν ξεχνώ ποτέ με έκανε άθελα μου λίγο δημοφιλή και προσφιλή και μου έδωσε αυτό το μικρό θάρρος που είχα τελικά ανάγκη για να προσαρμοστώ στο νέο μου σχολείο. Την ώρα της ουράς για να παραλάβουμε τα σχολικά βιβλία (από την πρώτη μέρα παρακαλώ) γινόταν χαμός σούσουρο σπρωξίδι ακόμα και κλέψιμο σειράς από τους πιο ζωηρούς. Χωρίς να καταλάβω τι και πως τα άκουσα στερεωφονικά από κάποιον καθηγητή ότι και καλά έφαγα την σειρά κάποιου παιδιού που πήγε και παραπονέθηκε για αυτό (αλλά όπως αποδείχτηκε ήταν παρεξήγηση καθότι άλλος που φόραγε ίδια μπλούζα με εμένα ήταν ο υπάιτιος και την είχε κάνει με ελαφρά). Που λέτε άνοιξε η γη να με καταπιεί . πρώτη μέρα τέτοιο περιστατικό? Με έβαλε που λέτε τελευταίο στην σειρά. Στο εντωμεταξύ επειδή ο καθηγητής το είχε πάρει πατριωτικά το ζήτημα δεν ξέρω γιατί αλλά την επόμενη με έψαχνε μέσω μαθητών κτλπ (εξου και το δημοφιλής) με φώναξε στο γραφείο της διεύθυνσης μαζί με αυτόν που κατήγγειλε το περιστατικό κλεψίματος σειράς και τότε έγινε φανερό το λα΄θος. Ε από τότε ο συγκεκριμένος καθηγήτη΄ς έγινε ο φύλακας αγγελός μου στο σχολείο μέχρι και κατσάδα της διευθύντριας για κάποιο άλλο περιστατικό (αργότερα στην χρονιά) γλύτωσα ως ξεπλύρωμα της ντροπής που υπέστη πρώτη μέρα στο σχολείο ως πρωτάκι άδικα γιατί ξέχασα να αναφέρω ότι ο συγκεκριμένος καθηγητής ήταν αδελφός της διευθύντριας (φυσικά οι υπόλοιποι της τάξης άφωνοι πως γλύτωσα τις κατσάδες και πιθανές συνέπειες τόσο άνετα κ΄'ατι που με έκανε πιο δημοφιλή στην τάξη).
Τελευταίο θέλω να αναφέρω ότι παρότι φουλ νοσταλγικό άτομο δεν ξαναπάτησα ποτέ στο δημοτικό όπως άλλοι που πήγαιναν και συναντούσαν τους δασκάλους εγώ πέρναγα απέξω και ούτε που κοίταζα.
Πρόσφατα όμως (και λόγω των κύκλων/παιχνιδιών και των ειρωνιών της ζωής) έγραψα πρωτάκι την κόρη μου στο εν λόγω δημοτικό ενώ για κάποιο γραφειοκρατικό ζήτημα χρειάστηκε να επισκεφτώ το δημοτικό ξανά και να μιλήσω και με τον διευθυντή ! Τι έκπληξη ο διευθυντής ήταν ο τότε νεούδι δάσκαλος μου στην Πέμπτη και έκτη δημοτικού και με θυμήθηκε από το επίθετο κίολας από τότε! Η χαρά μου η νοσταλγία με έκαναν να είμαι έτοιμος να τα μπήξω 9ειδικά όταν είδα από το παράθυρο την κόρη μου να παίζει στο ίδιο προάύλιο που μ0ουν μαθητής εγώ αλλά όπως κάνω πάντα το έριξα στην πλάκα για να το αποφύγω λέγοντας χαρακτηριστικά στον διευθυντή ότι ποτέ δεν πήγα ως μαθητής δημοτικού στον διευθύντή (άρα δεν είχα παραπτώματα) αλλά τελικά πήγα ως γονιός.
Πάντως ρε παιδιά ενώ το κτίριο είναι το ίδιο το προάυλιο με στεναχώρησε πολύ καθώς εξαφανίστηκαν παιδικές χαρές σκάμμματα , χώματα, μονόζυγα, μουριές ακόμα και γκαζόν και όλα μοιαζουν τόσο προστατευμένα λες και τα παιδιά δεν πρέπει να παιζουν σε τέτοια παιχνίδια μέσα στο σχολείο μην τυχόν χτυπήσουν.
Σταματώ εδώ την φλυαρία γιατί νομίζω ότι κούρασα σας ευχαριστώ που εδ'ω τα θυμόμαστε όλα αυτά.

 

[Ant_1]

Πολύ συνοπτικά να πώ πως έφυγα απο μια τάξη 20 παιδιών και βρέθηκα σε μια 1η γυμνασίου με τεσσερα τμήματα.
Ενας μαλιστα γενικος κανόνας που μάλλον ακολούθησε σε ολα τα επόμενα 5 χρόνια - γυμνάσιο και λύκειο - ήταν οτι η ποιότητα των παιδιών απο το 1ό τμήμα στο 4ο έπεφτε κατακόρυφα. Ευτυχώς ήμουν στο 2ό τμήμα οριακά. Τωρα τι να πω για αυτη την αλλαγή, χαλαρά μου χαρίσε εναν χρόνο κατάθλιψης:

- Οι καθηγητές ήταν Σκοτζεζικο Ντους καθώς επρεπε να μάθεις τον καθένα ξεχωριστά και ο καθένας είχε την πετριά του. Θυμάμαι πολύ άνισο κλίμα και bullying ακόμα και απο καθηγητές σε παιδια αλλοδαπά πχ ή παιδια που απλα δεν τα γούσταραν. Υπήρχε μια συγχιση γιατι ειχα την ατυχία να έχω δύο φιλόλογους οπου ο ενας φερόταν άπαισια απειλούσε πως θα μείνω στην ίδια τάξη και γενικά ήταν ο λόγος που δεν ήθελα καν να ξυπνάω τα πρωινά και η άλλη με είχε ως τον πιο καλό μαθητή του τμήματος... (Ειναι εντυπωσιακό πχ να γράφεις 18 λογοτεχνεία και έκθεση και να γράφεις 7 στον Όμηρο λόγω ορθογραφικών και εκφραστικών αλλα κάτι θα ξέρανε #NOT).
Επιπλέον έχοντας εναν μεγαλύτερο αδερφό (+5 χρόνια) ο οποιος ήταν η επιτομή ταραξία είχα το βάρος να αποδείξω οτι δεν ήμουν στα ίδια "κυβικά". Θυμάμαι καθηγητές να ξινίζουν οταν εβλεπαν το επίθετο μου και με ρωτουσαν αν έχουμε συγγενεια και κάποιοι να μου λένε ευθέως οτι δεν θα χάσουν τον χρόνο τους μαζί μου κτλ.

- Οι μαθητές επίσης τραγική φάση και βλέποντας τώρα πίσω το θεωρώ λίγο τραγικό / εγκληματικό το οτι βάζεις να συνυπάρξουν παιδιά με σχεδόν ενήλικες σε καθημερινή βάση (κοινό κτίριο με λύκειο - πρωινή απογευματινή βάρδια εναλλαξ = 4 σχολεία ουσιαστικά, αυτό σημαίνει πως επρεπε να την παλέψεις με πολλά άτομα και πραγματικά δεν ήξερες τι σου ξημερώνει. Εδω να πω πως το σχολείο λειτουργούσε και ως νυχτερινό και ήταν αρκετά συχνό φαινόμενο να έρχονται κάποιοι αργόσχολοι αρκετά νωρίτερα με αποτέλεσμα να τους βρίσκεις μπροστά σου οταν σχολούσες απο το απογευματινό. Στο 4ο τμήμα υπήρχαν και κάμποσα "παιδία" χαλαρά 15-16 χρονών που ξέρω οτι κυριολεκτικά βασανίζαν πρωτάκια για να τους περνουν λεφτά, ασκήσεις και να αντιγράφουν σε διαγωνίσματα.

- Τα μαθήματα? Τα μαθήματα ήταν ότι καλύτερο για εμένα προσωπικά. Μου άρεσε που ήρθα σε επαφή με άλλα αντικείμενα οπως βιολογία (αργότερα χημεία / πληροφορική) σε πιο "σοβαρό" βαθμό.

Ευτυχώς η 1η γυμνασίου πέρασε και η 2α ήταν πολύ καλύτερη σε ολά. Απο εκει και πέρα γινόταν ολο και καλύτερο το θέμα.

 

[Giorgos77]

Εγώ θυμάμαι ότι στην 6η Δημοτικού ανυπομονούσα να πάω στο Γυμνάσιο. Είχα βαρεθεί το Δημοτικό και βιαζόμουν να μεγαλώσω, μάλλον είχα επηρεαστεί και από μια τηλεοπτική σειρά που έδειχνε γυμνασιόπαιδα να κάνουν διάφορα και νόμιζα πως έτσι θα είναι, καμμία σχέση με μαθησιακούς στόχους, παρόλο που ήμουν καλός μαθητής στο Δημοτικό. Στην Α΄ Γυμνασίου είμασταν λίγο - πολύ τα ίδια παιδιά με το Δημοτικό και μπορώ να πω πως ακόμα είχαμε την παιδικότητα μέσα μας, με μία υποψία εφηβείας. Στα μαθήματα τα βρήκαμε λίγο μπαστούνια με την Άλγεβρα, τη Φυσική και τα φιλολογικά. Ειδικά στα μαθηματικά, θυμάμαι τον καθηγητή να παραδίδει "ξερά" το μάθημα και να απευθύνεται στους ίδιους μαθητές συνέχεια, ενώ όσους δεν συμμετείχαν, απλώς δεν τους απηύθυνε το λόγο, σιγά μην καθόταν να ασχοληθεί, με αποτέλεσμα, ότι δεν καταλάβαινες εκείνη τη στιγμή να σου έμενε κενό στη συνέχεια εάν δεν πήγαινες φροντιστήριο. Το ωραίο ήταν που ενώ το σχολείο ήταν στην επαρχία, είχαμε Η/Υ και κάναμε πληροφορική (ήμουν πρώτος σε αυτό το μάθημα) μιλάμε για αρχές δεκαετίας '90. Στη Β΄ Γυμνασίου τα πράγματα άλλαξαν προς το χειρότερο, καθώς μας ήρθαν κάποια φυντάνια που τους είχαν διώξει από άλλα σχολεία και ο ένας ήταν μεγαλύτερος κιόλας-λογικά θα είχε μείνει στην ίδια τάξη. Αυτοί μας έκαναν τη ζωή μαρτύριο, με αποτέλεσμα η καθημερινότητα μας να αφορά αποκλειστικά στην επιβίωση μας και όχι στο μάθημα. Αργότερα βελτιώθηκαν τα πράγματα, αλλά όσο σκέφτομαι την αδιαφορία των καθηγητών, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Στην Γ΄ Γυμνασίου άρχισαν τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, καθώς τα αγόρια γίναμε πιο τολμηρά και τα κορίτσια περισσότερο θελκτικά...Γενικά, είναι μια ωραία ανάμνηση το Γυμνάσιο, αν ήταν και η ποιότητα κάποιων παιδιών και κυρίως καθηγητών, λίγο καλύτερη θα ήταν τέλεια.

 

[Sid.Stavros]

Την τελευταια μερα μας ειχαν τρελανει στις ομιλιες οι δασκαλοι λες και θα φευγαμε για το μετωπο στον πολεμο,πολυ βαρετη ημερα ασε δε εκεινες τις γυμναστικες επιδειξεις. Επειδη κατεβαινα για Αγγλικα και ψωνια στην πολη ειχα γνωρισει εμρικα παιδια εστω φατσικα που λεμε αρα στην 1η γυμνσιου δεν ενοιωθα τοσο βολα οσο αλλα παιδια.
Να σας πω και ενα ανεκδοτο: ηταν ενας που η δουλεια οικογενειακως ηταν τα μαντρια,σχεδον απολιτιστοι η ζωη τους ηταν σπιτι-χωραφι-γιδια και οταν ο γυιος του πηγε πρωτη μερα στο γυμασιο αναγκαστηκε να μπει φυσικα στο λεωφορειο, αμ ελα που αλλο απο γαιδαρο δεν ηξερε σαν μεσο το παιδι και μεχρι να φτασει ειχε κανει εμετο ποσες φορες,τα ιδια και στον γυρισμο αρα ΤΕΛΟΣ το σχολειο για αυτον. Ναι καλα διαβαζετε,δεν πηγε γυμνασιο (ουτε φυσικα λυκειο) επειδη δεν αντεχε το λεωφορειο και εμεινε σκραπας οπως λεμε.