Η έλευση του δημοτικού ραδιοφώνου είχε σημάνει τέλος εποχής για κάποια θρυλικά πειρατικά ραδιόφωνα της πόλης, όπως "Τα παιδιά της Καλαμαριάς"...οι καιροί είχαν αλλάξει..για μας τη νεολαία, η συχνότητα του FM 101 είχε γίνει πια ένα με το πετσί μας!
Η βελόνα ήταν σταθερά κολημένη στα σπίτια μας, στις καφετέριες, στα TAXI, ακόμη και στο πλανόδιο μανάβη.
Σάββατα πρωί, όσο κρατούσε η μετάδοση του TOP-10, η μαμά δεν επιτρεπόταν να βάλει ηλεκτρική σκούπα...έπρεπε τη Δευτέρα να είμαστε ενημερωμένοι -να μην ξέρουμε για πόσες ακριβώς εβδομάδες ήταν Νο 1 το "Bad" του Μιχαλάκη ρε παιδί μου;-
Στη τζαμαρία του σταθμού επί της Αγγελάκη, γινόταν οργανωμένες περατζάδες των κοριτσιών έστω και μόνο για καμάκι. Ακόμη κι εμείς οι εξ επαρχίας ορμώμενες κορασίδες, σε κάθε μας κοπάνα περνούσαμε πρώτα από κει, λικνιζόμασταν και χαζογελούσαμε, και μετά στρίβαμε για φραπέ στο "Castello" επί της παραλιακής.
Η εκπομπή του Κανάκη λεγόταν "Τι ακούει η Θεσσαλονίκη", ο ίδιος δε από τότε ήταν φίρμα του σταθμού..ειδικά μετά την αποκάλυψη της λεόντιας χαίτης του σε εκπομπή της TV 100, είχε σουξέ μεγάλο -αυτός και το Γιώργος ο Γάκης από τους Troublemakers-.
Αγαπημένη Μου όμως ήταν "Το πορτοκαλί πορτοκάλι" με το Χ.Πορτοκάλογλου. Ακόμη σφυρίζουν στ' αυτιά μου τα χαρακτηριστικά jingles της εκπομπής.
Ο Νίκος Κομνηνός ήταν ειδικός στις classic μπαλάντες, ενώ δια χειρός Καπετανίδη παρέλαβα το Γενάρη του 1989 ένα σούπερ-ντούπερ ραδιοκασσετόφωνο Panasonic το οποίο κέρδισα μαντεύοντας το Νο 1 της Πρωτοχρονιάς..ήταν το γλυκανάλατο "Mistletoe and Wine" του Cliff Richard. Φυσικά η συμμετοχή στο διαγωνισμό κατοχυρώθηκε με χρονοβόρο γράμμα μέσω ΕΛ.ΤΑ, ούτε καν με τηλεφώνημα!
Όσο για το πάρτυ του 1989 στη Disco Amnesia, ήταν κάτι πολύ απίθανο, ή έτσι τουλάχιστον μου φάνηκε, καθώς ως συνοδευόμενη ανήλικη, ήμουν υπό την επήρεια του πρώτου μου Malibu με πορτοκαλάδα!
Κάθε πέρσυ και καλύτερα μου φαίνεται..
