Γι' αυτό τον λέω μπουνταλά. Αν εμένα η αντίστοιχη Δαλιδά μου έλεγε πάνω στα σορόπια "elephadούλη, αν μ' αγαπάς πες μου τον συνδυασμό του χρηματοκιβωτίου όπου κρύβεις τα πολύτιμα κοσμήματα που κληρονόμησες από τους προγόνους σου" (*) θα ψυλλιαζόμουνα. Το ότι ήταν Φιλιστίνισσα δηλαδή οχτρός και παρ' όλα αυτά του έκανε γλύκες δεν έπρεπε να τον βάλει σε υποψίες? Το ότι είχε φαγωθεί να μάθει το μυστικό της δύναμής του δεν έπρεπε να τον βάλει σε υποψίες? Τι άλλο περίμενε για να σκεφτεί ότι κάποιο λάκο έχει το χούμους?
Και γιατί παρακαλώ ήταν σκάρτη? Όταν η Ιουδήθ έκανε ακριβώς το ίδιο στον Ολοφέρνη, και χειρότερα ακόμη, διότι αντί να του κόψει τα μαλλιά που στο κάτω-κάτω ξαναφυτρώνουν αυτή του έκοψε το κεφάλι που δεν ξαναφυτρώνει εκτός αν είσαι σκουληκαντέρα, όχι μόνο δεν την είπαν σκάρτη αλλά την κάνανε εθνική ηρωίδα και γράψανε ολόκληρο βιβλίο στην Παλιά Διαθήκη που το βαφτίσανε με το όνομά της. Για να μην αναφερθώ στη σύγχρονη ηρωίδα Ευλαμπία Μπισμπίκη που έκανε τα γλυκά μάτια στον Χάινριχ φον Σνίτσελ για να μπορέσει να του φωτογραφήσει τα διάφορα μυστικά, όπως περιγράφει το ιστορικό ντοκιμαντέρ "Το κλάμα βγήκε απ' τον Παράδεισο". Η Δαλιδά μας φταίει μετά?
Αλλά έτσι είναι. Για όποια βλακεία (**) κάνουν οι άντρες φταίνε οι γυναίκες. Τις σπάνιες φορές που κάνουμε κάτι έξυπνο κοκκορευόμαστε για το κατόρθωμά μας.
(*) Λέμε τώρα. Δεν έχω χρηματοκιβώτιο, δεν έχω κοσμήματα, και δεν είμαι καν σίγουρος ότι έχω προγόνους.
(**) ας όψεται ο οικογενειακός χαρακτήρ του φόρουμ, τη λέξη από την οποία προέρχεται ετυμολογικά η λέξη "βλακεία" ήθελα να βάλω.