Βιβλία από Άλκη Ζέη

[αριαδνη]

Αν μια Ελληνιδα συγγραφέας παιδικών βιβλίων μου πήρε μυαλό και νου αυτή δεν είναι άλλη από την Αλκη Ζεη δεν νομίζω να υπάρχει και κανένας που να μην θυμάται το εξαιρετικό 'καπλάνι της βιτρίνας΄που την ίδια περίοδο μάλιστα γυρίστηκε και σε σειρά!

Το αγαπημένο μου όμως πάντα ήταν ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου, που εξιστορεί γλαφυρά τα γεγονότα της γερμανικής κατοχής μέσα από τα μάτια ενός εννιάχρονου παιδιού του μικρού Πετρου! αλλά και το 'κοντα στις ράγιες' ειναι αξιοπροσεκτο βιβλίο, βεβαια η' αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα ' εξαιρετικό βιβλίο και αυτό απευθύνεται σε ενήλικες, το μόνο της βιβλίο νομίζω που δεν το έγραψε για παιδιά! έχω ακόμα και το 'αρβυλάκια και γόβες', οταν καταφερω να σκανάρω φωτο θα τ' ανεβάσω αμέσως, τα εξώφυλλα, είναι ενδιαφέροντα!

Η Αλκη είχε ωραια δείγμα γραφής και μας έδινε γεγονότα γυρω από τον εμφύλιο, την ταραγμένη κατάσταση που επικρατούσε μετά, γεγονότα που ήταν λίγο δύσπευτα για μικρά παιδιά και όμως τα έκανε τόσο, μα τόσο κατανοητά! και τους ήρωες-παιδιά τόσο προσιτούς και ζωντανούς στα μάτια μας!

 

[Λορένα]

Το καπλανι της βιτρινας το εχω διαβασει (και εχω δει και την σειρα).

Τον μεγαλο περιπατο του Πετρου το εχω δει μονο σε αποσπασματα στο σχολειο, στα κειμενα λογοτεχνιας.

Πολυ καλη συγγραφέας πραγματι Ισως καποια στιγμη διαβασω και καποιο αλλο εργο της.

 

[retrofan]

Τα παιδικά της βιβλία με κούραζαν λίγο. Και μου φαίνονταν και λίγο βαριά για παιδιά, σε αντίθεση με την "αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα" που είναι εξαιρετικό βιβλίο.

Νομίζω ότι η Άλκη Ζέη παρακουβαλάει την κατοχή, τον εμφύλιο και όσα ακολούθησαν στα βιβλία της. Θυμάμαι όταν διάβαζα το "ο θείος Πλάτων" που μιλούσε για μια οικογένεια που βρίσκεται στη Ρωσία λόγω αριστερής ιδεολογίας μετά τον εμφύλιο. Ένα "παιδικό" βιβλίο γεμάτο θλίψη, νοσταλγία και ρωσικό κρύο .

Ωστόσο από τη Ζέη κρατάω πως μια φράση της στο "κοντά στις ράγες" την ενέταξα στη ζωή μου. Και πολλές φορές λέω ή μου λένε στην πλάκα

"αυτό θα το καταλάβεις, όταν σου φτάσει η κοτσίδα μέχρι το γόνατο"

 

[joe]

Ο μεγαλος περιπατος του Πετρου ηταν απο τα βιβλια που ''υποχρεωτικα'' επρεπε να διαβασουμε στο σχολειο κατα ττις διακοπες των Χριστουγεννων. Εγω απο αντιδραση δεν το διαβασα -παροτι διαβαζα πολυ- παρα αργοτερα σε καποια φαση που βαριομουν. Μπορω να πω οτι ηταν απο τα αγαπημενα μου παιδικα βιβλια και το διαβασα πολλες φορες. Το γεγονος οτι ο ηρωας ηταν πανω κατω στην ηλικια μου με εκανε να ταυτιστω αρκετα με αυτον και τις περιπετειες του. Με ιντριγκαρε πολυ και η περιοδος μιας και ηδη λατρευα τις ιστοριες του παππου μου απο την μαχη των οχυρων.

Επισης διαβασα τοτε και το ''κοκκινη κλωστη δεμενη'' και ''οι νικητες'' της Ζωρζ Σαρη. Αν και με εκανε να αισθανομαι αβολα ο εμφυλιος σαν θεμα. Προτιμουσα το ασπρο-μαυρο του γερμανοιταλικου πολεμου και της κατοχης οπου υπηρχαν ''κακοι'' και ''καλοι''. Το πιο ''βαρυ'' βιβλιο που διαβασα για την περιοδο ηταν ''ο δρομακος με την πιπερια'' του Δημητρη Ραβανη. Το ειχα παρει απο την εκθεση βιβλιου του σχολειου. Κομματακι βαρυ βιβλιο για 12χρονο αλλα εγινε επισης αγαπημενο γιατι εδινε πολυ πειστικα την οπτικη καθημερινων ανθρωπων που θα μπορουσαν να ειναι γειτονες μας.

 

[retrofan]

Κι εμένα με γέμιζε αμηχανία η εποχή του εμφυλίου. Δεν ήθελα να διαλέξω ανάμεσα σε πλευρές. Προτιμούσα την απλούστευση της περιόδου της κατοχής με όλους τους καλούς Έλληνες να παλεύουν με όλους τους κακούς Γερμανούς

Γενικά πάντως προτιμώ τη Ζωρζ Σαρή από την Άλκη Ζέη. Είχα χαρεί απίστευτα διαβάζοντας το "τα στενά παπούτσια" και το "ο θησαυρός της βαγίας", βιβλία γεμάτα καλοκαίρι, ήλιο και θάλασσα. Μου άρεσε και το "όταν ο ήλιος" και το "οι νικητές", παρά τις δύσκολες περιόδους που περιγράφει. Και πολύ περισσότερο το "ψέμμα" που είναι και το αγαπημένο μου. Κάτι η σύγχρονη εποχή, κάτι η ηλικία της ηρωϊδας, το είχα διαβάσει πάμπολλες φορές!

Εκδόσεις Κέδρος αν δεν κάνω λάθος όλα τα παραπάνω. Η δεκαετία 70΄με 80΄ πρέπει να ήταν η χρυσή εποχή του Κέδρου.

 

[serano915]

Σαν παιδί κι εγώ διάβασα και αγάπησα το "Καπλάνι" όπως επίσης και τον "Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου" το οποίο αν και παιδικό βιβλίο μου έχει αφήσει την εντύπωση ότι παρουσιάζει τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν σ'εκείνη την εποχή αρκετά ρεαλιστικά.

 

[Clemence]

Αν μια Ελληνιδα συγγραφέας παιδικών βιβλίων μου πήρε μυαλό και νου αυτή δεν είναι άλλη από την Αλκη Ζεη δεν νομίζω να υπάρχει και κανένας που να μην θυμάται το εξαιρετικό 'καπλάνι της βιτρίνας΄που την ίδια περίοδο μάλιστα γυρίστηκε και σε σειρά!

καταπληκτική η συγγραφέας αλλά βρε αριάδνη, τί εννοείς όταν λες πως γυρίστηκε σε σειρά το καπλάνι την ίδια περίοδο? δεν ξέρω αν γράφτηκε το '63 που λέει η ελληνική βικιπαιδεία, αλλά εγώ τουλάχιστο το διάβασα στις αρχές της δεκαετίας του '80 8)

 

[αριαδνη]

Εχεις απόλυτο δίκιο clemence το καπλάνι της βιτρινας το έγραψε το 1963, δεξου την συγνώμη μου επίσης με θαυμασμό διαβάζω πως το βιβλίο βραβεύτηκε στις Η.Π.Α ως το καλύτερο ξένο βιβλίο εκείνη την εποχή, τετοιες τιμές η Ζεη! #)

Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα με έχει και μένα σημαδέψει, ίσως να έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία της ίδιας της συγγραφέας, γραμμένα μέσα!

Η Τζωρτ Σαρη έχω την γνώμη οτι ήταν ηθοποιος πριν γίνει συγγραφέας νομίζω, δικός της πρέπει να είναι και το ' αγάπη για δυο'!

 

[retrofan]

Η "αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα" έχει πράγματι πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία αριάδνη.

Και η Ζέη (η οποία παρεμπιπτόντως είναι ανιψιά της Διδώς Σωτηρίου από τον άντρα της, τον Πλάτωνα Σωτηρίου, τον "θείο Πλάτωνα" του ομώνυμου βιβλίου) όπως η Δάφνη - Ελένη του βιβλίου πήρε μέρος στην αντίσταση με τη μεριά των αριστερών. Και η Ζέη έφυγε μετά τον εμφύλιο με τον άντρα της (τον σκηνοθέτη Γιώργο Σεβαστίκογλου) στην Τασκένδη. Και η Ζέη με την οικογένειά της άφησαν την Τασκένδη για τη Μόσχα. Επέστρεψαν οικογενειακώς στην Ελλάδα, όταν επετράπη στους πρώτους πολιτικούς εξόριστους να γυρίσουν και έφυγαν και πάλι οικογενειακώς για το Παρίσι με τη δικτατορία.

Σε μια συνέντευξή της είχε πει ότι πολλοί φίλοι της, διαβάζοντας το βιβλίο, την ρωτούσαν αν όντως είχε τέτοια προβλήματα στον γάμο της . Είχε πει επίσης ότι η ιστορία δεν είναι η δικιά της, αλλά πολλά κομμάτια από τη ζωή της, πρόσωπα και ιστορίες, πέρασαν μέσα στην αφήγηση.

 

[Clemence]

Η "αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα" έχει πράγματι πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία αριάδνη.Και η Ζέη (η οποία παρεμπιπτόντως είναι ανιψιά της Διδώς Σωτηρίου από τον άντρα της, τον Πλάτωνα Σωτηρίου, τον "θείο Πλάτωνα" του ομώνυμου βιβλίου) όπως η Δάφνη - Ελένη του βιβλίου πήρε μέρος στην αντίσταση με τη μεριά των αριστερών. Και η Ζέη έφυγε μετά τον εμφύλιο με τον άντρα της (τον σκηνοθέτη Γιώργο Σεβαστίκογλου) στην Τασκένδη. Και η Ζέη με την οικογένειά της άφησαν την Τασκένδη για τη Μόσχα. Επέστρεψαν οικογενειακώς στην Ελλάδα, όταν επετράπη στους πρώτους πολιτικούς εξόριστους να γυρίσουν και έφυγαν και πάλι οικογενειακώς για το Παρίσι με τη δικτατορία.

Σε μια συνέντευξή της είχε πει ότι πολλοί φίλοι της, διαβάζοντας το βιβλίο, την ρωτούσαν αν όντως είχε τέτοια προβλήματα στον γάμο της . Είχε πει επίσης ότι η ιστορία δεν είναι η δικιά της, αλλά πολλά κομμάτια από τη ζωή της, πρόσωπα και ιστορίες, πέρασαν μέσα στην αφήγηση.

είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά τη Διδώ Σωτηρίου και να συζητήσω αρκετά μαζί της σε μια επίσκεψή της στη ρόδο, αλλά αυτό δεν το θυμόμουν ... βρε παιδί μου όμως, πολύ γκαντεμιά όλη αυτή η οικογένεια :sealed:

 

[Domenica]

Την λάτρευα!Εχω διαβάσει τα πάντα και το ''Αρβυλλάκια και γόβες᾽᾽ είναι από τα αγαπημένα μου αν και πολύ πικρό (μα πολύ!). Από τους λίγους που μιλάει για τον Εμφύλιο ανοιχτά - ᾽Ἠ αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα᾽᾽νομίζω θα έπρεπε να διδάσκεται στο σχολείο. Το ᾽᾽καπλάνι᾽᾽είναι επίσης κλασσικό και τολμηρό. Ο ᾽᾽Πέτρος᾽᾽και το ''Κοντά στις ράγες᾽᾽ ήταν πιο συμβατικά και αθώα ως προς τις απόψεις. Ολα όμως καλογραμμένα και πειστικά. Νομίζω πως είναι κατα πολύ ανώτερη της Ζωρζ Σαρή και τολμώ να πω (συγνώμη για την βλασφήμια!) και της Διδώ Σωτηρίου.

 

[retrofan]

@Domenica για την "αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα" συμφωνώ μέχρι κεραίας! Για τη διδασκαλία στα σχολεία εννοώ. Υπέροχο βιβλίο αλλά όχι παιδικό κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Τη Διδώ Σωτηρίου δεν μπορώ να πω ότι την θεώρησα ποτέ το "ιερό τέρας" που θέλησαν να δημιουργήσουν. Και πρέπει να ομολογήσω ότι τα "Ματωμένα Χώματα" μου φάνηκαν βαρετά μέχρι τις τελευταίες σελίδες που αυτές ... απλά μου φάνηκαν καταθλιπτικές #) #)

Όσο για τη Ζωρζ Σαρή που την αγαπώ ιδιαίτερα, πάω να την υπερασπιστώ στο δικό της θέμα

 

[Clemence]

όταν διάβασα την ''αρραβωνιαστικιά του αχιλλέα'' τελείωνα το λύκειο ... δεν είχα ακόμα αποφασίσει για το τι θα έκανα μετά και δεν είχα ακόμα καμιά ιδιαίτερη σχέση με την ιταλία ή με τη ρώμη, κι όμως κάτι βραχυκύκλωσε μέσα μου με τις περιγραφές της πόλης στο βιβλίο! όσα χρόνια έζησα εκεί σαν φοιτήτρια, σε κάθε βόλτα, κάθε δρόμο και κάθε στενό έρχονταν στο νου μου η περιγραφή της στο βιβλίο! ακόμα και η αίσθηση της τσιγγάνας που έχω και δε μπορώ να νοιώσω ότι ανήκω σ΄ένα μέρος, πάντα μου φέρνει στο νου το βιβλίο. απίστευτο το πόσο μερικές φορές τα βιώματα άλλων γίνονται και δικά μας βιώματα.

 

[retrofan]

όσα χρόνια έζησα εκεί σαν φοιτήτρια, σε κάθε βόλτα, κάθε δρόμο και κάθε στενό έρχονταν στο νου μου η περιγραφή της στο βιβλίο!

My very same thoughts Επαναφέρω το θεματάκι γιατί είδα το ποστ της Clemence και ταυτίστηκα. Όχι για τη Ρώμη αλλά για το Παρίσι.

Όταν πήγα να ζήσω εκεί, οι περιγραφές της Ζέη ζωντάνευαν μπροστά μου όσο γνώριζα καλύτερα την πόλη. Ήταν περιγραφές απίστευτα βιωματικές. Το πόσο δύσκολο είναι να κουβαλήσεις βαλίτσα στις ανηφορικές σκάλες του μετρό ας πούμε ή ο διαχωρισμός των δύο ελληνορθόδοξων ενοριών, του "αριστοκρατικού" Αγίου Στεφάνου στη σικ γειτονιά του 16ου διαμερίσματος από τον "λαϊκό" Άγιο Κωνσταντίνο και Αγία Ελένη όπου η κοινότητα των εξορίστων κάνει την κηδεία του ηλικιωμένου ηθοποιού.

Δύο βιβλία "κουβαλούσα" μέσα μου όταν έκανα βόλτες στο Παρίσι. Τους "Αθλίους" και την "Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα". Ξεπετάγονταν εκεί που δεν το περίμενα. Με πιο χαρακτηριστική στιγμή την παρακάτω:

Εγώ μ' έναν φίλο (Έλληνα) σκοτώνουμε την ώρα μας ένα Σάββατο σουλατσάροντας στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα. Τελειώς αφηρημένα το βλέμμα μου πέφτει στην πινακίδα ενός μικροσκοπικού, πλακόστρωτου στενού, κάθετα στο ποτάμι. "Rue du chat qui peche" (η οδός της γάτας που ψαρεύει). Ενθουσιασμένη αρχίζω να φωνάζω και να τραβάω τον φίλο μου από το μανίκι.

-Βαγγέλη, Βαγγέλη, κοίτα! Η οδός της γάτας που ψαρεύει!

(βλέμμα που στρέφεται απορημένο στην πινακίδα)

-Ε ναι. Και;

(με μεγαλύτερο ενθουσιασμό και πιο απότομο τράβηγμα μανικιού)

-Η οδός της γάτας που ψαρεύει! Το καταλαβαίνεις; Η οδός της γάτας που ψαρεύει!

-Ε και;

(λίγο εκνευρισμένη από την απάθειά του και με δασκαλίστικο, επίσημο ύφος)

-Στην οδό της γάτας που ψαρεύει έμενε ο Αντρέας.

-Ο Παπανδρέου;

Για όσους δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο ή δεν θυμούνται, ο Ανδρέας ήταν ο ζωγράφος, φίλος της Δάφνης, που είχε βρεθεί στο Παρίσι αμέσως μετά τον πόλεμο, ερωτεύτηκε τη νεαρή Ντίνα, την ακολούθησε πίσω στην Ελλάδα και στο βουνό, χωρίς να πολυκαταλαβαίνει γιατί (στο βιβλίο λέει το καταπληκτικό "ήρθε η διαταγή να βγούμε στο βουνό κι εγώ πήρα το μοντγκόμερι και τα αρβυλάκια που έβαζα όταν πηγαίναμε εκδρομή στην Πάρνηθα") και κατέληξε στην Τασκένδη χωρίς καν την παρηγοριά της Ντίνας η οποία τον εγκατέλειψε για τον πιο νεαρό "καπετάνιο" της.

 

[foutix]

Αν δεν έγραφες retrofan δεν υπάρχει περίπτωση να έβλεπα το θέμα.

Διάβασα περί τα 12-13 το καπλάνι και ο λόγος ήταν οτι είχα δει αποσπασματικά την σειρά της ερτ και ήθελα να μάθω την ιστορία. Μου είχε κινήσει την περιέργεια ο Νίκος γιατί κρύβονταν. Δεν το κρύβω οτι ούτε στα 12 είχα καταλάβει ακριβώς τι παίζονταν, απλά είχα αντιληφθεί οτι γενικά ήταν "επαναστάτης". Το βιβλίο μπήκε στο ράφι και μετά από ένα σημείο δεν το έβλεπα πια εκεί, ώσπου σε μια πρόσφατη εκκαθάριση αποθήκης, το ανακάλυψα σε μια κούτα. Το ξαναδιάβασα μονορούφι σε μερικές ώρες και τις επόμενες μέρες το δώρισα μαζί με 2-3 άλλα βιβλία σε κάποιον φίλο με παιδιά γύρω στα 11-12.

Ας μην το κρύβουμε γιατί ούτε και εκείνη το κάνει. Η συγγραφέας ήταν στρατευμένη. Θέλω να πω οτι η ζωή της, τα βιώματά της άρα και τα γραφόμενά της έχουν την ματιά του αριστερού, εκείνου που πείστηκε από την ιδέα για έναν καλύτερο κόσμο, προσπάθησε να το καταφέρει και μάτωσε και κυνηγήθηκε γι αυτό.

Και επειδή είδα και τα προηγούμενα ποστ, χωρίς να θέλω να μπω σε ιστορικές αναζητήσεις και συζητήσεις. Η περίοδος της κατοχής δεν ήταν καλοί κακοί. Να θυμίσω τις κατοχικές κυβερνήσεις που επάνδρωναν Έλληνες, τα τάγματα ασφαλείας, τους χίτες και τους μαυραγορίτες καθώς και οι κυβερνητικοί με το χρυσάφι που είχαν διαφύγει στην Αίγυπτο. Δεν ήταν μόνο το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ο ΕΔΕΣ. Απλά η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων συμμετείχε στην αντίσταση, κυρίως με τον ΕΛΑΣ. Αυτό δεν πάει να πει ότι είμασταν και μονοιασμένοι. Ο Εμφύλιος δεν προέκυψε από παρθενογένεση.

 

[BETTY BOOP]

Εξαιρετική συγγραφέας η Αλκη Ζέη, μου αρέσει το βιβλίο ''Το καπλάνι της βιτρίνας'', έχω δει και την ομώνυμη σειρά στην τηλεόραση...

 

[αριαδνη]

Οσο σκέφτομαι πως την ''αρραβωνιαστικα '' την ειχα δανισει σε μια καθηγητρια να την διαβασει πριν από 20 χρονια και δεν την ξαναδα, τωρα τα φερε η μοιρα και την ξαναδα αλλα τι να της πω