Διάβαζα τα άρθρα του στην Ελευθεροτυπία.
Ήταν χρήσιμα, γιατί αυτός πρώτος ασχολήθηκε με το θέμα σε έντυπο γενικής και ευρείας κυκλοφορίας.
Ωστόσο δεν ήξερε καθόλου χημεία, με αποτέλεσμα να γράφει φριχτές κοτσάνες, συχνά μεταφράζοντας κοινότατους όρους. Χάθηκε να ρωτούσε έναν χημικό ή έστω να ανοίξει ένα βιβλίο χημείας να του πει ότι δεν υπάρχει "σοδιούχο χλώριο" όπως είχε αποδώσει προφανώς το sodium chloride, δηλαδή το κοινότατό μας αλατάκι, χλωριούχο νάτριο?
Και αυτό ίσως ήταν ασήμαντο. Αλλά στη μανία του να κατηγορήσει διάφορες "κακές" τροφές χρησιμοποιούσε και επιχειρήματα που δεν έστεκαν, με αποτέλεσμα να αδυνατίζει και τα σωστά επιχειρήματα, διότι όταν διαπιστώνεις ότι κάτι που μπορείς να κρίνεις ήταν λάθος άρχιζες να αμφιβάλλεις και για όσα δεν ήξερες. Αυτό δεν ήταν δικό του χαρακτηριστικό, βέβαια. Το έχω παρατηρήσει σε πολλά "πολεμικά" κείμενα που θέλουν να αποδείξουν κάτι (χαρακτηριστικό είναι ένα που κυκλοφορεί ευρέως στο ίντερνετ για τις βλαβερές συνέπειες της Κόκα Κόλα). Σωρεύουν όσα επιχειρήματα μπορούν να σκεφτούν, άσχετο αν είναι σωστά, βάσιμα, και σχετικά με το θέμα ή όχι. Για παράδειγμα, για να αποδείξει ότι οι υδατάνθρακες είναι κακοί, είχε γράψει ότι αποτελούνται από άνθρακα και νερό και άρα αν τρως ζάχαρη (ή άμυλο? Ένα πάντως από τα "κακά") είναι σαν να μασάς κάρβουνο! Δεν ξέρω αν αυτά οφείλονταν σε άγνοια ή στο "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα", δηλαδή γράψε ό,τι μπορείς για να τρομάξεις τον κόσμο και να πάψει να τρώει ζάχαρες. Ίσως και τα δύο. Πάντως αυτά αλλά και άλλα που δεν τα θυμάμαι τώρα με είχαν ενοχλήσει αφάνταστα και αντί να με πείθουν, όπως ήταν ο σκοπός τους, με έκαναν να αμφισβητώ ο,τιδήποτε έγραφε. Άρα έφερναν το αντίθετο αποτέλεσμα.
