Βραδινές επισκέψεις σε σπίτια-οι βεγγέρες

[BETTY BOOP]

Μια συνήθεια, τη δεκαετία του 80 και 90 που θυμάμαι, το καλοκαίρι, ήταν οι βραδινές επισκέψεις σε σπίτια, οι βεγγέρες όπως ονομάζονται στην Κρήτη. Οι γειτόνισσες μαζεύονταν στα σπίτια και συζητούσαν, κάποιες έφερναν το εργόχειρό τους ή ετοίμαζαν το φαγητό της επόμενης ημέρας καθαρίζοντας φασολάκια ή μπάμιες. Άλλες φορές, το βράδυ μετά το φαγητό και το δελτίο ειδήσεων της ημέρας, οι μεγάλοι κάθονταν στο κατώφλι της εξώπορτας ή στο μπαλκόνι και συζητούσαν και εμείς τα παιδιά παίζαμε στο δρόμο.

Στις μέρες μας, οι βεγγέρες είναι κάτι συνηθισμένο στα χωριά, αλλά τότε είχαν κάτι το ξεχωριστό...

 

[D@redevil]

Κοίτα να δεις!

Ξέρω τη φράση "πάλι βεγγέρα θα έχουμε απόψε" που τόσα χρόνια το χρησιμοποιούμε οικογενειακώς με την έννοια, ότι πάλι θα έχουμε ξενύχτι απόψε!....

Δεν ήξερα ότι προέρχεται από εκεί!...

 

[Λορένα]

Μονο βραδινες ηταν οι βεγγερες; (και εμεις δεν τις λεγαμε ετσι)

Συνηθως προεκυπταν οταν ερχοταν οι μαναδες μας να μας μαζεψουν, απο τα παιχνιδια και καθοταν και αυτες αρκετη ωρα να τα πουνε με την γειτονισσα. Κατι πιο οργανωμενο δεν θυμαμαι, μονο τα εκτακτα.

Εκτος απο της γειτονιας, τακτικες ηταν οι επισκεψεις στα σπιτια των συγγενων, στο πολυ χαλαρο.. (δεν ξερω αν πιανεται στις βεγγερες αυτο). Φασολακια δεν εφερνε η μανα μου παντως. Αλλα.. αν εβρισκε την θεια να τα καθαριζει, της εριχνε ενα χερι βοηθειας παντα

 

[Rakeesh]

Ξερω τη λέξη "βεγγέρα" (τη χρησιμοποιούμε στο σπίτι αν και δεν είμαστε από την Κρήτη). Αναρωτιέμαι απο πού προέρχεται. Πάντως στα Ιταλικά δε βρήκα κάτι ανάλογο.

Το σκηνικό που περιγράφεις είναι πολύ επαρχιακό και ρομαντικό, οπότε εδώ στην πόλη, χρησιμοποιούσαμε τη λέξη σε χαλαρές επισκέψεις σε συγγενείς ή γνωστούς, που κρατούσαν μέχρι αργά το βράδυ.

Κλασικά οι μεγάλοι στο σαλόνι, στο τραπέζι ή στη βεράντα, και εμείς τα παιδιά σε κάποιο δωμάτιο Οταν δεν υπηρχαν αλλα παιδια μεναμε με τους μεγαλους και απασχολουμασταν με καποιο κομικ. Οταν αρχιζαμε να νυσταζουμε, καθομασταν διπλα στους γονεις και πεφταμε κουρασμενοι στον ωμο τους μέχρι να πάμε στο αυτοκίνητο

Πραγματικά ρετρό ανάμνηση όχι μόνο λόγω ηλικίας, αλλά και επειδή πλέον οι κοινωνικές σχέσεις δεν είναι οι ίδιες.

Πάντως η τελευταία μου ανάμνηση κάποιας τέτοιας βεγγέρας ηταν οταν ειχα ηδη τελειωσει το Λυκειο

 

[panp]

H λέξη "βεγγέρα" χρησιμοποιείται για τη βραδινή "επίσημη" οικογενειακή επίσκεψη, ήδη από το 18ο αιώνα (βλ. θεατρική κομμωδία του Ηλία Καπετανάκη "Η βεγγέρα", που γράφτηκε το 1894).

Παρόμοια λέξη που έχω ακούσει εγώ σε τουλάχιστον 2-3 νησιά (Κύθηρα, Κρήτη και αλλού) είναι η "αποσπερίδα". Έχει μια μικρή διαφορά, εννοεί τη σύναξη των (γερόντων συνήθως) σε πεζούλες έξω από τα σπίτια, και τη συζήτηση για διάφορα θέματα, από το απόγευμα που υπάρχει ακόμα το φως του ήλιου μέχρι να σουρουπώσει και να βγει ο Αποσπερίτης.

 

[Hamtaro]

Η ελληνική μετάφραση του Χόμπιτ (Γαβριηλίδη-Δεληγιάννη) έχει τον τίτλο του πρώτου κεφαλαίου "An unexpected party" σαν "Μία απρόσμενη βεγγέρα"

 

[johnny19818]

Θυμάμαι κι εγώ τη μητέρα μου να παίρνει μια λεκάνη με φασολάκια ή άλλα χορταρικά που χρειάζονται καθάρισμα και να πηγαίνει στη γειτόνισσα η οποία έπιανε άλλο χόμπι και να επιδίδονται στο σπορ της βεγγέρας αλλά όχι απαραίτητα όταν είχε πέσει το βράδυ αλλά και κατά την ημέρα.

 

[maryflor73]

Στο χωριό μου στην Πάρο, όλα τα καλοκαιρινά βράδια της δεκαετίας του 70 και 80 (λιγότερο μετά) όλη η γειτονιά καθόταν στα πεζούλια μέχρι αργά το βράδυ, πολλές φορές και μετά τα μεσάνυχτα.

Μου άρεσε πολύ όταν τύχαινε να περάσει κάποιος περαστικός, σταματούσε κάθε συζήτηση, έλεγαν όλοι καλησπέρα και μόλις ο άνθρωπος χανόταν άρχιζαν οι γριές : "Μα ποιος να'ταν αυτός τώρα δα?" !!!!

 

[Bambinella]

Πολυ παλια ιστορια οι βεγγερες. Ο Γρηγοριος Ξενοπουλος τις περιγραφει λεπτομερως απο τα πρωτα του βιβλια με ζακυνθινους ηρωες του 19ου αιωνα.

Βεβαια το προγραμμα τοτε δεν περιελαμβανε μαζεμα των παιδιων και λεκανες με φασολακια γιατι οι βεγγερες ειχαν χαρακτηρα πιο κοσμικο.

Μια - δυο οικογενειες επισκεπτονταν το σπιτι μιας αλλης, οι κοπελες επαιζαν πιανο, υπηρχε μουσικη, χορος, τραγουδι, απαγγελιες ποιηματων και πολλες φορες εκεινα τα ομορφα, αγνα και τοσο μακρινα χρονια κανονιζονταν γαμοι ειτε μεσω των γονιων, ειτε, ακομα καλυτερα, μεσω ενος φτερωτου θεου ονοματι Ερως.

 

[Crimson Moonlight]

Η γιαγιά μου λέει βεγγέρες μόνο τις καλοκαιρινές νυχτερινές επισκέψεις, τις μαζώξεις καλύτερα σε αυλές, πάρκα...Έτσι λέει τις έλεγαν στην Κρήτη οπου μεγάλωσε. Όταν ήμουν μικρή και η πόλη δεν είχε απλωθεί τόσο πολύ θυμάμαι τις γιαγιάδες της γειτονιάς που μαζεύονταν στην-τεράστια ομολογουμένως-αυλή μίας γειτόνισσας και μιλούσαν, πρόσεχαν και τα εγγόνια που έπαιζαν στο πάρκο. Στα μεγάλα κέφια έβγαζαν και ρακές. Μου άρεσε γιατί μπορούσα να μείνω ώς τα μεσάνυχτα έξω και να παίζω, συχνά ερχόταν και οι γονείς και παίζανε μαζί μας κρυφτό, μήλα, κουτσο...Αλλά όλα σταμμάτησαν όταν πέθανε η γιαγια στης οποίας το σπίτι μαζεύονταν. Και γενινά σκόρπισαν...Αλλες έφυγαν για τα χωριά, άλλες δυστυχώς πέθαναν, τα παιδιά μεγάλωσαν, και εκεί που ήταν χωράφια έγιναν οικοδομές και δεν γνωρίζονται πια μεταξύ τους. Οσο καλή διάθεση και να έχουν τώρα πια φοβούνται να κάτσουν έτσι έξω το βράδυ.

 

[johnny19818]

Καθώς έγραψα και στο θέμα με τις εξόδους σε ταβέρνες/εστιατόρια θυμήθηκα κι εδώ μια ανάμνηση να καταθέσω. Θυμάμαι λοιπόν βράδια που όλη η οικογένεια επισκεπτόμασταν μια θεία του πατέρα μου η οποία ήταν και γειτόνισσά μας. Η θεία λοιπόν έβγαζε πάντα ρακή (ο θείος ήταν μερακλής πότης) και πάντα luncheon meat ZWAN αλλά και μπουκιές παξιμαδάκια όπως επίσης ντομάτα, αγγουράκια και χλωρά κουκιά. Εμείς τα "μικρά" δεν είχαμε τίποτα να πιούμε παρά μόνο ζαχαρούχα πορτοκαλάδα που δεν πινόταν. Έτσι η "αγωνία" μου ήταν να σερβιριστεί το πιάτο με το ZWAN ώστε να πέσω με τα μούτρα, διακριτικά πάντα γιατί καθώς εγώ δεν έπινα ρακή ο μεζές ήταν για τους πότες. Πολλές φορές έβγαινε και 2ο πιάτο και η ανακούφιση ήταν μεγάλη .