Γιατί οι γονείς πετούσαν τα παιχνίδια μας;

[Retropolis Greece]

Πολλές φορές έχω διαβάσει στο retromaniax για το περιβόητο τσουνάμι της μαμάς. Αυτό που πήρε και σήκωσε όλα τα παιχνίδια μας αλλά ευτυχώς όχι τις αναμνήσεις μας.

Τι λέτε να συγκεντρώσουμε εδώ ο καθένας από την πλευρά του τους λόγους που πιστεύουμε ότι οδήγησαν τους γονείς μας και κυρίως τη μάνα μας στο να πετάξει τα παιχνίδια μας;

Προσωπικά και κυρίως επειδή είμαι πλέον γονιός αυτό που με σπρώχνει στο να πετάξω κάποια παιχνίδια του μικρού μου είναι η έλλειψη αποθηκευτικού χώρου. Η ντουλάπα είναι γεμάτη. Οι κουβάδες παιχνιδιών επίσης, Τι να πρωτο κρατήσεις και τι να πετάξεις;

Η αρχή έγινε με φθηνά κινέζικα παιχνίδια που έρχονται στο σπίτι από επισκέπτες συνήθως και είναι από jumbo κτλ.

 

[Rakeesh]

Οι δικοι μου δεν ηταν αυτης της νοοτροπιας, αντιθετα ο πατερας μου πολύ δύσκολα αποχωρίζεται κάτι, και απο μικρός μου είχε εκφράσει την οπτική του, οτι δηλαδή όλα αυτά θα είναι οι θησαυροί της παιδικής μου ηλικίας. Όσες φορές εγώ ο ίδιος είχα προτείνει να πετάξω ή να χαρίσω κάτι, μου έλεγαν οτι θα έπρεπε να τα κρατήσω για τα ανήψια ή τα παιδιά μου.

Ηταν κάποια περίοδος οπου μικρός ακόμα αποφάσισα να δώσω πολλά παιχνίδια, βιβλία και κόμικς, και το έχω μετανιώσει πικρά. Ήταν μια εποχή οπου δεν ήξερα για συλλέκτες και retromaniax Αποτέλεσμα να μοιράσω πολλά αντικείμενα σε άσχετα παιδάκια, που μετά απο λίγο τα πέταξαν.

 

[Imgema]

Κι εγώ δεν μπορώ να πω πως η μάνα μου ευθύνεται για την απώλεια σχεδόν όλων μου των παιχνιδιών. Μα δεν είχε και λόγο να κάνει κάτι τέτοιο, λόγω ανταγωνισμού με τον αδερφό μου κρύβαμε ο ένας τα παιχνίδια του από τον άλλον και δεν υπήρχε τίποτε πεταμένο εδώ κι εκεί. Από τότε μου έχει μείνει και το κόλλημα να κλειδώνω τα πράγματά μου...

Εγώ ο ίδιος έκανα ότι έκανα. Υπήρχε και μια πίεση που με "ανάγκαζε" να αποχωριστώ τα παιχνίδια μου, ακόμα και αν δεν το ήθελα στην πραγματικότητα. Για παράδειγμα ο αδερφός μου (ο οποίος είναι 3 χρόνια μικρότερος) άρχισε να εγκαταλείπει τα παιχνίδια του πριν από μένα οπότε εγώ ντρεπόμουν κάπως να τα κρατάω. Ευτυχώς τα κομιξ και τα περιοδικά δεν μετράνε σαν παιχνίδια οπότε μπορούσα να τα κρατάω χωρίς "ενοχές". Μετά μπήκαν και πολλές κονσόλες και videogames στο σπίτι οπότε δεν με ενδιέφεραν πια τα παιχνίδια που είχα μαζέψει. Δεν πέταξα τίποτα γιατί τα λυπόμουν και ήμουν κάπως συναισθηματικά δεμένος. Είχα όμως 3 ξαδερφάκια που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να τα κρατήσουν για μένα. Ετσι, κάθε φορά που τα έβλεπα τους έδινα λίγα παιχνίδια κάθε φορά, μέχρι που τα έδωσα σχεδόν όλα (ευτυχώς κράτησα κάποια favorites). Τουλάχιστον μου μείνανε τα (περισσότερα) videogames αν και στα μέσα του 90 πούλησα αρκετά και έκανα πολλές ανταλλαγές.

Δυστυχώς, η επιθυμία να μαζεύω retro πράγματα για να θυμάμαι τα παλιά μου ήρθε πολύ αργότερα, οπότε ήταν πλέον αργά.

 

[BETTY BOOP]

Οι γονείς πετούσαν τα παιχνίδια επειδή είχαν χαλάσει/σπάσει και δεν χρησιμοποιούνταν πια. Άλλη δικαιολογία είναι ότι ...''πιάνουν χώρο, τι θα τα κάνεις;...,θα χαλάσουν από μόνα τους από την πολυκαιρία...''.Γενικότερα δεν είμαι της άποψης να πετάμε όλα τα παλιά αντικείμενα αλλά να κρατάμε κάποια πράγματα για συναισθηματικούς λόγους, ιδιαίτερα βιβλία, παιχνίδια και αντικείμενα που έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας.

 

[GregoryGR]

Ιδου η απορια...

Νομιζω ο χωρος ηταν το προβλημα.

 

[Saulot]

Η δική μου μανα 'εχανε' πραγματα σε κάθε μετακόμιση, αλλα πλέον ειμαι πεπεισμένος οτι το έκανε εσκεμένα μονο και μόνο για να με πληγώσει.

 

[RIO]

Θέμα χώρου, χάρισμα σε μικρά παιδιά συγγενών, μετακομίσεις... αλλά έχω ευθύνες και εγώ, Σε μικρότερες ηλικίες, δεν σκέφτεσαι ότι κάποτε αυτά τα πράγματα θα είναι γεμάτα αναμνήσεις, με αποτέλεσμα να μην τα προσέχεις....

 

[Aardvark]

Δεν μπορω να το εξηγησω ,τετοια απαξιωση στην περιουσια του μικρου Ααρντυ....Οποτε μαζευα ικανοποιητικη ποσοτητα κομιξ τσουπ εξαφανιζοταν,το ιδιο και παιχνιδια.


Ο amstrad την γλυτωσε γιατι ειχε και τηλεοραση μαζι και φαινοταν ακριβoς,αν ηταν spectrum....

 

[Σώτος Σώτος]

Θέμα χώρου, χάρισμα σε μικρά παιδιά συγγενών, μετακομίσεις... αλλά έχω ευθύνες και εγώ, Σε μικρότερες ηλικίες, δεν σκέφτεσαι ότι κάποτε αυτά τα πράγματα θα είναι γεμάτα αναμνήσεις, με αποτέλεσμα να μην τα προσέχεις....

Θέμα χώρου, χάρισμα σε μικρά παιδιά συγγενών, μετακομίσεις... αλλά έχω ευθύνες και εγώ, Σε μικρότερες ηλικίες, δεν σκέφτεσαι ότι κάποτε αυτά τα πράγματα θα είναι γεμάτα αναμνήσεις, με αποτέλεσμα να μην τα προσέχεις....

Ουπς!!! Έγραψα ακριβώς τα ίδια με τον RIO...

 

[johnny19818]

Γενικά οι γονείς μου δεν πετάνε πράγματα. Εδώ έχουν ακόμη στις ντουλάπες τους μπουφάν δικά μου από το 1995! Είμαι σίγουρος για τη χρονολογία γιατί σε μια φωτογραφία παραμονή πρωτοχρονιας του 1996 το φοράω. Ότι έχει πεταχτεί θα ήταν τότε που λόγω χώρου ή ότι καταστράφηκαν απλά δεν είχαν λόγο να τα κρατήσουν.

 

[spirtoulis]

Η έλλειψη χώρου σίγουρα οδήγησε τη μάνα μου στο πέταμα πραγμάτων. Τώρα την καταλαβαίνω, γιατί το έκανε , που και εγώ έχω δημιουργήσει τη δική μου οικογένεια. Πολλές φόρες δεν κρατώ συσκευασίες από κούκλες που συλλέγω. Βέβαια ας ξανάβλεπα τη μάνα μου , και ας ήταν για να μου πετάξει όλη τη συλλογή μου.

 

[Crimson Moonlight]

Οι γονείς μου δεν μου πέταξαν ποτέ παιχνίδι. Ισα-ίσα που τα πρόσεχαν πολύ μην τυχόν και σπάσουν ή λερωθούν.


Η γιαγιά μου όμως μου έλεγε συνέχεια-κι εννοώ ΣΥΝΕΧΕΙΑ-ότι θα πάθω καρκίνω από τα παιχνίδια και θα πεθάνω και πετούσε σακούλες ολόκληρες χωρίς να με ρωτήσει παρ' όλο που η μητέρα μου της το είχε απαγορεύσει. Ακόμα και τώρα επιμένει να πετάξω τα παιχνίδια που κράτησα γιατί λεει ότι θα πάθω καρκίνο. Φυσικά αν πειράξει έστω κι ένα πράγμα τώρα θα γίνει η μάχη της Αποκάλυψης. Και ποτέ δεν θα της συγχωρέσω ότι μου πέταξε πολλά από τα πιό σημαντικά μου πράγματα (για συναισθηματικούς λόγους-αν μετρήσω και την αξία τους τώρα θα κλαίω για κατι χιλιάδες ευρώ που πάνεεεε...). Το μόνο που κατάφερε ήταν να με κάνει να φοβάμαι μόνιμα κάθε φορά που έφευγα απ' το σπίτι μηπως δεν ξαναβρώ τα πραγματά μου, και ν' αποκτήσω μια φοβερή φοβία για τα πράγματα γύρω μου που νόμιζα ότι με το παραμικρό θα πεθάνω. Και φυσικά να είμαι σίγουρη για χρόνια ότι πάσχω από καρκίνο και να έχω διαγράψει το μέλλον μου σίγουρη ότι δεν θα προλάβω να ζήσω.


Ευτυχώς όταν ήμουν 12, και μετά από πολλές ιατρικές εξετάσεις, κατάλαβα πια ότι έλεγε ψέματα και πετούσε αβέρτα τα πραγματα τα δικά μου και της μάνας μου γιατί απλως δεν την ένοιαζε μιας και δεν ήταν δικά της. Τα έβλεπε/βλέπει σαν μια περιττή βρωμιά.

 

[domniki]

Πετούσαμε πράγματα μόνο όταν είχαν σπάσει. Το ίδιο κάνω και τώρα. Μόνο τα κουζινικά μου τα έδωσα σε ένα κοριτσάκι, γιατί δεν τα έπαιζα, εκείνο δεν είχε και στεναχωρέθηκα να υπάρχουν τόσα πολλά και καλά κουζινικά και να μην τα παίζει κανείς, ενώ υπάρχει ένα παιδί που θέλει να τα παίξει. Δεν το μετάνιωσα, γιατί σίγουρα έδωσα χαρά σε ένα παιδί. Η αδερφή μου, που παρεπιπτόντως κατέστρεφε τα παιχνίδια της και δεν της έχει μείνει τίποτα, ακόμα μου το χτυπάει που έδωσα τα κουζινικά μου, παρόλο που έχουν περάσει καμια +15αρια χρόνια

 

[makisimos]

Η γιαγιά μου όμως μου έλεγε συνέχεια-κι εννοώ ΣΥΝΕΧΕΙΑ-ότι θα πάθω καρκίνω από τα παιχνίδια και θα πεθάνω και πετούσε σακούλες ολόκληρες χωρίς να με ρωτήσει παρ' όλο που η μητέρα μου της το είχε απαγορεύσει. Ακόμα και τώρα επιμένει να πετάξω τα παιχνίδια που κράτησα γιατί λεει ότι θα πάθω καρκίνο. Και ποτέ δεν θα της συγχωρέσω ότι μου πέταξε πολλά από τα πιό σημαντικά μου πράγματα. Το μόνο που κατάφερε ήταν να με κάνει να φοβάμαι μόνιμα κάθε φορά που έφευγα απ' το σπίτι μηπως δεν ξαναβρώ τα πραγματά μου, και ν' αποκτήσω μια φοβερή φοβία για τα πράγματα γύρω μου που νόμιζα ότι με το παραμικρό θα πεθάνω..

Crimson, με έχεις κάνει και παρακολουθώ φανατικά τα ποσταρίσματά σου για να μαθαίνω τις περιπέτειες της γιαγιάς σου.... Την έχω αγαπήσει ήδη, παρόλα τα αμαρτήματα που έκανε με τα παιχνίδια σου....!!

Domniki, αν κρίνω απο τα τόσο μικρά πραγματάκια της μπιμπι μπο που είχα δει πως ειχες κρατησει, νομίζω ότι πραγματικά ήσουν υπόδειγμα παιδιού...

Δεν μπορουσα να φανταστω οτι υπήρχε μικρο παιδι που θα μπορούσε να προσέξει τόσο πολύ τα παιχνίδια του... :flower:

Τώρα, όσο για το ερώτημα του θέματος, πιστεύω οτι ο λόγος που πετάνε οι γονείς (ΕΙΔΙΚΑ οι μαμάδες) τα παιχνίδια είναι ο συνδυασμός της καθαριότητας και εξοικονόμησης χώρου... Όταν έβλεπε παιχνίδια από εδώ κι εκεί παραπεταμένα, σε κάθε συμμάζεμα πεταγόταν και κάτι που "κρινόταν" περιττό. Στην συνέχεια τα διασωθέντα έπεφταν θύμα του χώρου που δεν υπήρχε...! Και λίγα χρόνια αργότερα σε κάποια από τις επόμενες εκκαθαρίσεις, ερχόταν το τελειωτικό χτύπημα για τα εναπομείναντα και ξεκινούσαν οι δικαιολογίες ότι το παιδί μεγάλωσε, άχρηστα πράγματα, που να βάλω τα χαλιά και τα χειμωνιάτικα κ.λ.π

Και κάπως έτσι δεν μου έμεινε ούτε ένα παιχνίδια από τα παιδικά μου... Γι αυτό ξέσπασα τα τελευταία χρόνια (κι εδώ κολλάει το ρητό "αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα")

 

[Crimson Moonlight]

Crimson, με έχεις κάνει και παρακολουθώ φανατικά τα ποσταρίσματά σου για να μαθαίνω τις περιπέτειες της γιαγιάς σου.... Την έχω αγαπήσει ήδη, παρόλα τα αμαρτήματα που έκανε με τα παιχνίδια σου....!!

 


Αααααα, εσύ θα με κάνεις να γράψω και δεύτερο μέρος στο επίμαχο θέμα!

 

 

[Λορένα]

Η δικη μου μανα, συνηθιζει να κραταει ρουχα που εχουν αναμνησεις για εκεινη. Ετσι πχ για πολλα χρονια, κρατουσε να νεανικα της ρουχα, και ρουχα εμενα και της αδερφης μου. Φανταστειτε οτι ντουλαπα καινουργια και μεγαλυτερη βαλαμε στο σπιτι, γεμιζε αμεσως απο τετοια ρουχα, και δεν ειχε χωρο για καινουργια.

Στο θεμα μας.. Γι'αυτο και μου κανει ως τωρα εντυπωση, η εκτιμηση που δεν ειχε στις δικες μου αναμνησεις. Ισως με θεωρουσε "παιδι" και αρα δεν λογαριαζε, το ποσο πολυ θελω τις δικες μου αναμνησεις, γιατι μαλλον πιστευε οτι θα τα ξεχνουσα μεγαλωνοντας, ενω σιγουρα φοβοταν, μην και δεν ξεκολλησω ποτε απο κουκλες και παιχνιδια και παιδικα περιοδικα. Δηλ.. δεν μεγαλωσω ποτε

Μεγαλο παραπονο εχω για τα κομικς (της καντυ πχ) συν ολα τα παραπανω φωναζε οτι πιανουν χωρο. Γι'αυτο και τα ξεφορτωθηκε με πονηρο τροπο, και μια και εξω στην αποθηκη που εμπαζε υγρασια, ενω οποτε χρειαζοταν προχειρο χαρτι, εσκιζε και απο ενα. Το σοκ που επαθα οταν την ανακαλυψα επι το εργον, ακομη το θυμαμαι

Μιλαμε.. απολυτως κανενας σεβασμος για περιοδικα που λατρευα..

Τεσπα..

Για τα παιχνιδια, ελεγε οτι ως μεγαλη "ειμαι πολυ μεγαλη πια για να παιζω με κουκλες ". Επισης και αυτα επιαναν χωρο, και με αποσπουσαν απο τα βιβλια του σχολειου, που οσο μεγαλωνα, τοσο επρεπε και να αφοσιωνομαι. Ετσι οταν ειχα καιρο να παιξω με καποιο παιχνιδι, αυτο εξαφανιζοταν μυστηριωδως. Σ'αυτα που λατρευα και δεν αποχωριζομουν, ηρθε ο τυφωνας "μικρη αδερφη" για να τα αποτελειωσει.

 

[makisimos]

Ετσι οταν ειχα καιρο να παιξω με καποιο παιχνιδι, αυτο εξαφανιζοταν μυστηριωδως.

AYTO !!!!!!:burn::burn:

Και πάντα μα πάντα νόμιζα ότι εγώ έφταιγα , ότι κάπου το είχα βάλει και δεν το έβρισκα...

Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια, να εξαφανιστούν τα πάντα για να σιγουρέψω ότι δεν ήμουν τελικά εγώ ο φταίχτης

Δυστυχως δεν την έπιασα ποτέ επί το έργον. Πραγματικά δνε ξέρω αν τα πέταξε ή τα χάριζε κρυφά...!

Αλλά αν κρίνω απο την μικρή ανηψιά μου , βλέπω ότι ...κρυφά τα δίνει και κρυφά τα πετάει.. Και μάλιστα με ήθελε και για συνεργό της κάποιες φορές ("Γεράσιμε πέταξε αυτη τη σακούλα.." Ανοίγω την σακουλα, μέσα τα παιχνίδια της ανηψιάς μου... Εγκεφαλικό ο Γεράσιμος :burn::burn: Βρήκε άνθρωπο να κάνει τέτοια βρωμοδουλειά )

 

[Nemo]

Εχω την εντυπωση οτι

- μεχρι και το τελος των 80ς τα μεσα διαμερισματα/χωροι που ειχε ο αντιστοιχος κοινωνικα/οικονομικα στις μεγαλες πολεις, ηταν σημαντικα μικροτερα και με σαφως μικροτερους βοηθητικους χωρους (οταν υπηρχαν)

(κατι που δεν ισχυε τοσο για την επαρχια /για οσους ειχανε καποιο εξοχικο)

-υπηρχε και η συνηθεια/παραδοση αρκετα απο τα καλα παιχνιδια/ποδηλατα να τα δινουνε στα μικροτερα ξαδελφια μας/και αλλα κοντινα οικογενειακα προσωπα (κατι που ενδεχομενως να ειχε γινει πριν και προς ωφελος μας )

- υπηρχε η νοοτροπια π.χ απο τους γονεις μου αλλα πιστευω και σιγουρα απο αρκετους αλλους

"Οταν θα κανεις παιδια θα παρεις καινουρια ,γιατι να σκονιζονται για μια δεκαετια τουλαχιστον σε καποιο παταρι/αποθηκη ,ενω μπορει να τα χαρει καποιος αλλος "

- ο ελληνας περασε μετα το 85 μια φαση νεοπλουτισμου σε μικροτερο ή μεγαλυτερο βαθμο με οτι αυτο συνεπαγεται ....

 

[spirtoulis]

Off topic :Καλό είναι ότι μπορούμε, να μην το πετάμε. Ακόμη και παλιά παιχνίδια , αν ακολουθήσουμε οδηγίες που υπάρχουν στο ρετομανιαξ ή σε άλλα σαιτ , μπορούν να γίνουν εμφανίσιμα.

Η μετακόμιση ήταν ένας ακόμη λόγος-αφορμή που οι γονείς πετούσαν τα παιχνίδια μας.

 

[domniki]

Domniki, αν κρίνω απο τα τόσο μικρά πραγματάκια της μπιμπι μπο που είχα δει πως ειχες κρατησει, νομίζω ότι πραγματικά ήσουν υπόδειγμα παιδιού...

Δεν μπορουσα να φανταστω οτι υπήρχε μικρο παιδι που θα μπορούσε να προσέξει τόσο πολύ τα παιχνίδια του... :flower:

Η μαμά μου δεν πετούσε ποτέ παιχνίδια, αλλά η αδερφή μου είχε μια τάση να χάνει παιχνίδια. Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς μπορείς να χάσεις ένα παιχνίδι μέσα σε ένα διαμέρισμα. Τώρα το βλέπω με την κόρη μου, που όλως παραδόξως χάνει κάποια παιχνίδια. Ευτυχώς ανακάλυψα πώς γίνεται αυτό: τα πετάει στα σκουπίδια!!!! Έτσι "χάσαμε" μια υπέροχη μαριονέτα-Κοκκινοσκουφίτσα! Προσπαθώ να την παρακολουθώ, αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα, και φυσικά φρικάρω. Επίσης εκτός από την μανία που είχα να μην πάθουν τίποτα τα δικά μου παιχνίδια, φρικάρω όταν βλέπω παιδιά να καταστρέφουν τα παιχνίδια τους. Με την αδερφή μου-καταστροφέα είχα θέμα! Και ένα τέτοιο παιδί-καταστροφέας είναι η κόρη μου. Οπότε, δεν πρόκειται να της δώσω δικό μου παιχνίδι με τίποτα (Makisime μπορείς να φανταστείς να μου καταστρέφει τα φορέματα της Bibi-bo και να μου χάνει όλα τα παπουτσάκια μου!!!). Ευτυχώς μέχρι τώρα που έχει σκίσει μερικά παραμύθια της, τα έχω όλα κολλήσει και είναι σαν καινούρια

ΥΓ. Η αδερφή μου έλεγε πάντα ότι χαιρόταν ένα παιχνίδι μόνο όταν το κατέστρεφε!!!!