Για πες μας το Πάτερ Ημών και το Πιστεύω!

johnny19818

Retromaniax Thread Excavator!
Joined
18 Απρ 2010
Μηνύματα
7.711
Αντιδράσεις
1.960
Εκεί κατά την Ε' και Στ' δημοτικού στα θρησκευτικά ένα ακόμη θέμα ήταν να μάθουμε να λέμε το Πάτερ Ημών και το Πιστεύω. Εντάξει το Πάτερ Ημών πάει κι έρχεται, ήταν σχετικά μικρό. Το Πιστεύω όμως ήταν κάπως πιο δύσκολο να το μάθουμε. Για το Πάτερ Ημών χαρακτηριστικά θυμάμαι το δάσκαλο να μας σηκώνει στον πίνακα, όποτε είχαμε μάθημα, έναν έναν να το πει. Σε κάποια φάση το είχαμε μάθει όλοι εκτός από 2 άτομα, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι (οι χειρότεροι μαθητές της τάξης). Επί εβδομάδες τους σήκωνε στον πίνακα να πουν το Πάτερ Ημών. Κάποια στιγμή είχα λέιψει λόγω αρρώστιας από το σχολείο για μερικές μέρες. Όταν γύρισα, με έκπληξη μου διαπίστωσα ότι η παραπάνω συμμαθήτρια μου το είχε μάθει τελικά. Ο άλλος ακόμη θα το μπερδεύει...
 
Ξύπνησες βαθιά θαμμένες μνήμες! Μου θύμησες κάποιες διακοπές Πάσχα στην Ε' δημοτικού (για να είναι και επίκαιρο) έπρεπε όλοι να μάθουμε το Πιστεύω απ' έξω με ρητή προειδοποίηση πως θα κληθούμε να το απαγγείλουμε όλοι, ένας-ένας την πρώτη μέρα μετά τις διακοπές του Πάσχα. Ήταν και αυστηρός, "παλαιάς κοπής" ο δάσκαλος, μπρρρ... Θυμάμαι ακόμα πως είχα πιεστεί στις διακοπές να μάθω απ' έξω παπαγαλία κάτι που δεν έβγαζε 100% νόημα και μην έχοντας τρόπο να το αποστηθίσω με τη λογική, απλά αποστήθισα μια ακολουθία λέξεων. Μπλιαχ :D
 
konc είπε:
... να μάθω απ' έξω παπαγαλία κάτι που δεν έβγαζε 100% νόημα και μην έχοντας τρόπο να το αποστηθίσω με τη λογική, απλά αποστήθισα μια ακολουθία λέξεων.
Εκεί ήμασταν κάπως τυχεροί εμείς που είχαμε διδαχτεί αρχαία διότι (όσοι ήμαστε καλοί στ' αρχαία βέβαια) βγάζαμε νόημα και έτσι τα μαθαίναμε αυτά πιο εύκολα. Ας πούμε στο "Πάτερ Ημών" ένα συνηθισμένο λάθος όπως έγραψα πριν λίγο σε άλλο σχετικό θέμα ήταν να λένε κάποιοι "ως εν ουρανόν και επί της γης". Αλλά όσοι ξέραμε ότι το "εν" συντάσσεται με δοτική λέγαμε σωστά "εν ουρανώ", δεν χρειαζόταν να μάθουμε παπαγαλία ότι η λέξη δεν έχει ν στο τέλος. Από την άλλη, ξέραμε να βάζουμε σωστά τα "ν" της αιτιατικής. Δεν υπήρχε περίπτωση να πούμε "Πιστεύω εις έναΝ θεόν, ΠατέραΝ, παντοκράτοραΝ, ποιητήν..." διότι ξέραμε ότι ούτε το αριθμητικό "εις" ούτε τα τριτόκλιτα πατήρ και παντοκράτωρ παίρνανε "ν" στην αιτιατική σε αντίθεση με τα "θεός" και "ποιητής". Αυτό ερχόταν φυσικά, δεν χρειαζόταν καν να σκεφτούμε. Ακόμη και τώρα, μετά από δεκαετίες και παρόλο που τον "ν" της αιτιατικής έχει πάψει να χρησιμοποιείται θυμάμαι τους κανόνες χωρίς καμιά δυσκολία (και με ενοχλεί να λέω "έναν" παρόλο που στη δημοτική επιτρέπεται το ευφωνικό "ν" στο "ένας")
 
Ελέφαντα θα μου λύσεις μια απορία που έχω χρόνια; Στο εξωτερικό το "Πάτερ Ημών" το λένε με τα κανονικά αγγλικά που όλοι ξέρουμε σωστά; Εννοώ δεν χρησιμοποιούν αρχαίες (ας μου επιτραπεί η έκφραση) λέξεις,έτσι; Γιατί εμείς χρησιμοποιούμε την αρχαία διάλεκτο και αυτοί όχι;
 
Και ναι και όχι. Δεν έχω πάει ποτέ σε λειτουργία στην Αμερική, εδώ δεν πάω στην ελληνική εκκλησία θα πάω σε άλλες? Κι έτσι δεν ξέρω αν το χρησιμοποιούν στη λειτουργία τους. Οι καθολικοί ξέρω ότι το λένε, αλλά μέχρι πρόσφατα και σε πολλά μέρη ακόμη και τώρα χρησιμοποιούν λατινικά, ούτε καν αρχαιοπρεπή αγγλικά, οπότε είναι ακόμη πιο παράλογο από τα αρχαία ελληνικά τα δικά μας. Από προτεστάντες υπάρχουν τόσες παραλλαγές και ποικιλίες που μάλλον είναι αδύνατο να υπάρξει γενική απάντηση ναι ή όχι.

Αλλά οι αγγλόφωνοι προτεστάντες (και όσοι άλλοι τα λένε αγγλικά εδώ) χρησιμοποιούσαν μέχρι πριν μερικές δεκαετίες τη λεγόμενη King James' Version της Βίβλου (άρα και της Κυριακής προσευχής, που σας θυμίζω ότι είναι το επίσημο όνομα του "Πάτερ Ημών"). Όπου King James είναι ο Ιάκωβος Στ' της Σκωτίας / Α' της Αγγλίας, επί της βασιλείας του οποίου μεταφράστηκε (η μετάφραση κυκλοφόρησε το 1611). Εϊναι η "επίσημη" αγγλόφωνη έκδοση της βίβλου, με γλώσσα που νομίζω και τότε ήταν παλιομοδίτικη, πόσο μάλλον τώρα. Σ' αυτή η εκδοχή του Ματθαίου (που είναι το γνωστό Πάτερ Ημών) έχει ως εξής

9 ... Our Father which art in heaven, Hallowed be thy name.

10 Thy kingdom come, Thy will be done in earth, as it is in heaven.

11 Give us this day our daily bread.

12 And forgive us our debts, as we forgive our debtors.

13 And lead us not into temptation, but deliver us from evil: For thine is the kingdom, and the power, and the glory, for ever. Amen.

(Η τελευταία φράση, "Ότι σου εστιν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας", αν και σαφέστατα είναι μέρος της προσευχής που διάταξε ο Ιησούς να χρησιμοποιούν οι μαθητές του ("Ουτως ουν προσεύχεσθε υμείς") παραλείπεται από το συνηθισμένο "Πάτερ Ημών" ποιος ξέρει γιατί).

Οπότε αν εξαιρέσει κανείς τα thou, thine κλπ, το σχηματισμό του αρνητικού χωρίς βοηθητικό (Lead us not) και το which αντί για who, δεν ηχεί πολύ παράξενα στα Αγγλικά. Άλλα χωρία της KJV είναι πιο εξωτικά. Τα τελευταία χρόνια έχουν βγει, και χρησιμοποιούνται, πιο σύγχρονες μεταφράσεις. Εξαρτάται πόσο παλιομοδίτης είναι κανείς.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Thanks για την απάντηση αν και τελικά είναι πιο μπέρδεμα απ'ότι περίμενα :) .
 
Άσε, δεν φαντάζεσαι τι μπέρδεμα. Δεν θα ξεχάσω τη μοναδική φορά που παραβρέθηκα σε κάτι σαν δοξολογία στην τοπική ελληνική εκκλησία. Ήταν η πρώτη χρονιά που ήμουν στην πόλη που μένω ακόμη, η οποία έχει δύο ελληνορθόδοξες εκκλησίες. Τον Ιούνιο η μία από αυτές διοργανώνει ελληνικό φεστιβάλ με εισιτήριο και με φαγητό, πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα, και πώληση ενθυμίων για τους ιθαγενείς. Υπήρχε ενας άλλος έλληνας συνάδελφος παλιότερος στη δουλειά και με έπεισε να πάμε την τελευταία μέρα. Ήταν κάτι το εφιαλτικό από κάθε άποψη, από τα τσολιαδάκια που πουλούσαν μέχρι τη μουσική που έπαιζαν και το "χορευτικό" πρόγραμμα με παιδάκια του σχολείου ντυμένα με άσπρα πουκάμισα, μαύρα παντελόνια και κόκκινα ζωνάρια να χορεύουν "συρτάκι" φωνάζοντας "Όπα" και ψευτοκαλαματιανό και χασαποσέρβικο αλλά με το χειρότερο τρόπο που μπορείτε να φανταστείτε, μπλέκοντας τα βήματά τους, χάνοντας το ρυθμό, κάτι το απερίγραπτο. Αν αυτό ήταν η παράδοσή μας καλύτερα να χαθεί και να μην ξαναγυρίσει (εξαίρεση οι λουκουμάδες που ήταν ωραότατοι). Τέλος πάντων, το βράδυ της Κυριακής που έκλεινε το φεστιβάλ φέρανε έναν πάγκο, σκαρφάλωσε με χίλιους κινδύνους ο παπάς επάνω του (ήταν και μιας κάποιας ηλικίας) και άρχισε να ψέλενει μια δοξολογία ή κάτι τέτοιο, για να ευχαριστήσει το θεό που η γιορτή είχε αποφέρει καπου 30 χιλιάδες δολλάρια που θα πηγαίνανε για καλλωπισμό της εκκλησίας και τέτοια. Τα έλεγε μισά αγγλικά μισά ελληνικά, αλλά και τα αγγλικά τα έψελνε με βυζαντινό στυλ. Αηδιαστικό. Ας τα έλεγε όλα αγγλικά καλύτερα. Δεν ξαναπάτησα. Άμα θέλω λουκουμάδες ας φτιάξω μόνος μου.
 
Χαχα εγώ θυμάμαι γύρω στην Δ Δημοτικού που μου λέει η δασκάλα πήγαινε να πεις προσευχή. Κάθε πρωί ένας μαθητης έλεγε την προσευχή μπροστα σε όλο το σχολείο. Εγώ ήμουν και λιγάκι ντροπαλός της απάντησα πως δεν το ξέρω το Πάτερ Ημών για να μην πω προσευχή. Αποτέλεσμα: με έβαλε να το γράψω 100 φορές για να το μάθω!!!
 
Είχαμε να μάθουμε στο μάθημα των Θρησκευτικών στη ΣΤ τάξη το ''Συμβολο της Πίστεως''/το Πιστεύω. Το κάναμε στην ταξη και μας το έβαλαν να το μάθουμε στο σπίτι για το επόμενο μάθημα.

Με είχε δυσκολέψει, στη μέση κάπου το μπέρδευα...Όταν εξεταζόμασταν στην τάξη, άρχιζε ένας μαθητής, συνέχιζε άλλος...

Ένα απολυτίκιο που μάθαμε είναι το ''Τους τρεις μεγίστους φωστήρας, της Τρισηλίου Θεότητος...'' για τους Τρεις Ιεράρχες, είχαμε να το μάθουμε στα Θρησκευτικά της Ε' Τάξης, με είχε δυσκολέψει και αυτό...

Στην Α' Γυμνασίου είχαμε το ''Χριστός Ανέστη εκ νεκρών...'', μετά το Πάσχα έπρεπε να το ξέρουμε όλο για το μάθημα των Θρησκευτικών.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Και μας μας υποχρέωσαν να τα μάθουμε εννοείται. Το Πάτερ Ημών στην Γ και το Πιστεύω στην Ε Δημοτικού. Θυμάμαι ότι το Πιστεύω με είχε ζορίσει πολύ. Όσο για το Πάτερ Ημών, ζορίστηκα από δική μου βλακεία, γιατί ενώ μας είχαν πει να το μάθουμε απέξω και να το γράψουμε ορθογραφία, εγώ νόμιζα ότι έπρεπε να το γράψω χρησιμοποιώντας σωστά και το πολυτονικό σύστημα και προσπάθησα να μάθω τους τόνους απέξω, σε μία εποχή που δεν διδασκόταν πια το πολυτονικό. Κουράστηκα και τα παράτησα βέβαια κι έμαθα απλά τη σωστή ορθογραφία του, χωρίς τους τόνους κι έπειτα με ανακούφιση διαπίστωσα ότι δεν είχαν τέτοια απαίτηση από μας.
 
Όσο κι αν εγώ αδιαφορώ εδώ και δεκαετίες γι' αυτά τα θεοτικά, δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να υπάρχει χριστιανός που να μην ξέρει το Πιστεύω δεδομένου ότι κωδικοποιεί τη χριστιανική πίστη, τουλάχιστον το δογματικό της μέρος. Και η παραμικρή λέξη του είναι γεμάτη σημασία. Ας πούμε, εκεί που λέει για τον Ιησού "ομοούσιον τω πατρί" είχαν γίνει τεράστιες διαμάχες τω καιρώ εκείνω για ένα μόνο γραμματάκι. Οι Αρειανοί (οπαδοί του Άρειου, όχι τα πράσινα ανθρωπάκια ή οι πιστοί της Θεσσαλονικιάς ομάδας) ήταν έτοιμοι να αποδεχτούν ένα συμβιβασμό που έλεγε "ομοιούσιον" αντί "ομοούσιον", δηλαδή από παρόμοια ουσία, όχι την ίδια. Αλλά δεν τη δέχτηκαν οι ακραίοι οθόδοξοι (Αθανάσιος κλπ), δηλητηρίασαν και τον Άρειο για να τον βγάλουν από τη μέση (τον τιμώρησε ο Θεός, είπαν) κι έτσι τώρα λέμε "ομοούσιον". Και ας μην ξεχνάμε και το "εκ του Υιού" (filioque) που υποτίθεται ήταν ο λόγος για το σχίσμα ανατολικής - δυτικής εκκλησίας.
 
Καθόλου απίθανο ελέφαντα, αφού οι περισσότεροι είναι της τυπολατρείας. Άλλο το πώς ονομάζεσαι κι άλλο τι νιώθεις πραγματικά. Εγώ βέβαια δεν είμαι υπέρ της εκμάθησης αυτών των παπαγαλιών, αλλά νομίζω ότι αν κάποιος πιστεύει σε κάτι, μπορεί να το υποστηρίξει με τα δικά του λόγια. Σταματάω εδώ για να μη βγω κι άλλο εκτός θέματος.
 
Ελέφαντα είσαι μεγάλο σχολείο... :thumbup:
 
Θέμα που ξυπνάει... εφιάλτες! :)

Το Πάτερ ημών το μαθαίναμε από τα νήπια. Στην Πέμπτη & Έκτη δημοτικού υποχρεούμασταν να λέμε στην προσευχή το "Βασιλεύ, ουράνιε παράκλητε" και φυσικά το "Ανάστασιν Χριστού Θεασάμενοι" για 40 μέρες μετά το Πάσχα. Εφιάλτης αυτή η προσευχή, καθώς ακόμα και τώρα τη μπερδεύω!... Για 40 μέρες κρυβόμουν να μην πω προσευχή! (μπρρρρ!....)

Το "Πιστεύω" είναι ο ...εφιάλτης! Μας στο βάζει η Κα Φρόσω στην στ' δημοτικού (καλή της ώρα αν ζει) να το μάθουμε για την επόμενη μέρα. Το μαθαίνουμε μόνο 3 άτομα από όλοι την τάξη. Για κακή μας τύχη, δεν εξετάζει κάποιον από τους τρεις που το ξέραμε.

Τι έγινε: 50 φορές όλο το Πιστεύω, υπογεγραμμένο από τους γονείς και παράδοση την επόμενη μέρα.

Αποτέλεσμα: Έμαθαν όλοι το πιστεύω. Ακόμα και μια περίπτωση να υπήρχε να το μπερδέψω, μετά από αυτό, δεν υπάρχει πλέον καμμία.

Ωστόσο, το αποτέλεσμα της παπαγαλίας και όχι της κεκτημένης γνώσης, φαίνεται:

α) Δε μπορώ να αριθμήσω τα άρθρα (ποιο είναι ποιο από το 1 έως το 12) &

β) Δε μπορώ να τα πω μπερδεμένα. Πρέπει να το πάρω από την αρχή!.....

Μετά από αυτό, αν θες μην πιστεύεις! :p
 
Πίσω
Μπλουζα