Γονείς & παιδιά στα 80's: Το χάσμα των γενεών

[perlastar]

Καιρό σκεφτόμουν αυτό το θέμα, και δεν είδα να υπάρχει παρόμοιο. Αναφέρομαι στους γονείς της γενιάς μας, αυτοί που στα 80's είχαν είτε μικρά παιδιά ή και λίγο μεγαλύτερα, από έφηβους μέχρι νεαρούς ενήλικες. Παρατηρώ ότι οι περισσότεροι γονείς εκείνης της περιόδου έδιναν μεγάλη σημασία στις υλικές ανάγκες πολύ περισσότερο από τις συναισθηματικές. Αυτό φυσικά δεν είναι τυχαίο: Σκεφτόμουν ότι οι δικοί τους γονείς, οι παππούδες μας, ήταν άνθρωποι που πέρασαν πολύ δύσκολα χρόνια, κακουχίες, Κατοχή και πείνα. Επίσης, έζησαν σε εποχή που αν σπούδαζες μπορούσες να γίνεις κάποιος και να αποκτήσεις μία καριέρα, σε αντίθεση με τη σημερινή εποχή που μπορεί να είσαι ολόκληρος επιστήμονας και άνεργος. Επομένως οι παππούδες μας, μεγάλωσαν τους γονείς μας με την αρχή του να παλεύεις για τα υλικά αγαθά, και γι'αυτό το λόγο τους πίεζαν και να μορφωθούν, επειδή έβλεπαν τη μόρφωση ως μέσο για να έχεις μία καλή δουλειά, άρα οικονομική άνεση. Και οι ίδιοι οι γονείς μας, πρόλαβαν αυτή την στέρηση των υλικών αγαθών, όχι όπως οι παππούδες μας βέβαια, αλλά πολλοί έζησαν και δύσκολες καταστάσεις. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να νομίζουν ότι τα παιδιά των 80's ήταν πολύ τυχερά που δεν τους έλειπε τίποτα από τα υλικά, και είχαν ό,τι ήθελαν. Αυτό όμως έφερε τη στέρηση των συναισθηματικών αναγκών, που είναι εξίσου σημαντικές, κι έτσι έχουμε τη συνηθισμένη περίπτωση του να παραπονιέται ένα παιδί π.χ για έλλειψη κατανόησης ή ενδιαφέροντος από τους γονείς του, και να παίρνει απαντήσεις του τύπου: "Τολμάς και μιλάς;" "Εγώ στην ηλικία σου δεν είχα τίποτα." "Τι σου λείπει; Έχεις φαγητό, διασκέδαση, παίρνεις ό,τι θέλεις." Και ποιός δεν έχει ακούσει αυτές τις ατάκες; Αυτή η αντιμετώπιση όμως ήταν γελοία, καθώς άλλο τα υλικά, άλλο τα συναισθηματικά.

Το πρόβλημα αυτό φαίνεται έντονα και στις ταινίες των 80's, όπως οι ταινίες με τον Γαρδέλη ή τον Μιχαλόπουλο, όπου οι γονείς τους αποπαίρνουν λέγοντάς τους κακομαθημένους και όλοι οι νεαροί νιώθουν πολύ αποξενωμένοι από τους μεγαλύτερους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά φράσεις όπως "Δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα με τους γονείς μας." Αυτό το χάσμα όμως, σε πολλές περιπτώσεις, έκανε τους νέους αντιδραστικούς, και φέρονταν σαν να μην τους ένοιαζε η δουλειά, η μόρφωση και η καριέρα, ακριβώς επειδή είχαν αηδιάσει από την εμμονή των γονιών σε αυτά τα θέματα, ως μέσο για την απόκτηση χρημάτων. Γι'αυτό μπορεί να είχαν πολλά ψυχολογικά προβλήματα ή να έμπλεκαν με κακές παρέες και ναρκωτικά.

Υπάρχει μία θεωρία που μου αρέσει και ταιριάζει στο θέμα: Η θεωρία του Dr. Gary Chapman για τις πέντε γλώσσες της αγάπης. Σύμφωνα με αυτήν, υπάρχουν πέντε τρόποι να εκφράσεις την αγάπη σου:

1 Εκφράζοντάς την λεκτικά, π.χ το να λες σ'αγαπώ, σε εκτιμώ σαν άνθρωπο κτλ.

2 Με τη σωματική επαφή (χάδια, αγκαλιά κτλ)

3 Αφιερώνοντας χρόνο στον άλλον (π.χ να ασχοληθείτε μαζί με ένα χόμπυ)

4 Προσφέροντας τις υπηρεσίες σου (π.χ να κάνεις μία δουλειά αντί για τον άλλον, για να τον ελαφρύνεις)

5 Προσφέροντας δώρα.

Αν πάρουμε υπόψη μας αυτή τη θεωρία, τότε οι γονείς της γενιάς μας έμαθαν ότι την αγάπη την εκδηλώνεις με το 4 και το 5, και τα άλλα ήταν πιο ασυνήθιστα. Γι'αυτό αν τα παιδιά έλεγαν ότι χρειάζονται περισσότερο τα στοιχεία 1 εως 3, δεν έβρισκαν κατανόηση. Μάλιστα πολλές ήταν οι περιπτώσεις που τους απειλούσαν ότι θα τους κόψουν και τα υλικά, σαν τιμωρία. Κι εγώ ασφαλώς το έζησα αυτό με τους δικούς μου γονείς, όπου αν παραπονιόμουν για κάτι άϋλο, έπαιρνα τις συνηθισμένες "υλικές" απαντήσεις. Αυτό το χάσμα βέβαια, λογικά ήταν φαινόμενο κάθε εποχής, αλλά αναφέρομαι στη συγκεκριμένη δεκαετία, μιας και από κει έχουμε τα προσωπικά μας βιώματα οι περισσότεροι.

Εσείς πώς βιώσατε αυτό το χάσμα; Ποιές είναι οι δικές σας εμπειρίες;

 

[Rakeesh]

Θα ελεγα οτι το θεα που περιγραφεις θα ταιριαζε στον πατερα μου. Δυστυχως εχουμε μεγαλη διαφορα ηλικιας, εκεινος της γενιας της Κατοχης, και ναι, το ενδιαφερον το για την οικογενεια ηταν κυριως υλικο. Απο κει και περα ομως δεν εχω να πω περισσοτερα, καθοτι ο ιδιος ειναι ιδιορρυθμος, και ουτε μπορω να συγκρινω με αλλες οικογενειες, του '80 ή σημερινές. Το μονο που ξερω ειναι οτι εχω σκοπο να μεγαλωσω τα παιδια μου εντελως διαφορετικα!

Θελω ομως να ανοιξω μια παρενθεση (συγνωμη αν ξεφευγω απο το θεμα) με αφορμη τις κλασσικες ατακες των γονιων που αναφερεις: "Τολμάς και μιλάς;" "Εγώ στην ηλικία σου δεν είχα τίποτα." "Τι σου λείπει; Έχεις φαγητό, διασκέδαση, παίρνεις ό,τι θέλεις." Αυτη η νοοτροπια του "Σου εδωσα τοτε χωρις να τα ζωητησεις, οποτε εισαι υποχρεωενος/η τωρα να τα αναγνωρισεις", σημερα θεωρειται εκβιαστικη. Η απαντηση στη σγκεκριμενη "επιχειρηματολογια" ειναι "τα ηθελες και τα εδωσες", καθως και οτι εμεις δεν φταιμε για το τί είχαν ή οχι, οποτε δεν μπορουν να τα ζητανε πισω απο μας. Ειναι λοιπον μια "επιχειρηματολογια" που μαλλον θα εκλειψει στις σημερινες γενιες.

 

[perlastar]

Περίμενα πως και πως απάντηση ειδικά από σένα Rakeesh, γιατί ξέρω ότι όπως κι εγώ ενδιαφέρεσαι πολύ για κοινωνιολογικά ζητήματα Όπως λες κι εσύ, έτσι κι εγώ θα μεγάλωνα εντελώς διαφορετικά τα παιδιά. Συμφωνώ με αυτό που λες, ότι η συγκεκριμένη επιχειρηματολογία χάνεται σιγά σιγά στις μέρες μας. Είναι προφανώς επειδή τα παιδιά των 80's είναι πλέον οι γονείς, οπότε η γενιά τους έχει άλλα χαρακτηριστικά.

 

[chris73]

Δεν ένοιωσα αυτά που περιγράφει το θέμα. Φυσικά και μεγάλωσα με περισσότερα από τους γονείς μου άλλα δεν θυμάμαι υπερβολές. Περισσότερο απορώ με το κουράγιο τους να ασχολούνται με εμάς και τα χόμπυ, χαρταετούς εκδρομές κτλ κτλ.

Επίσης αυτό με τις ατάκες στις (τραγικές) ταινίες των 80s , νομίζω πως ήταν αρκετά τραβηγμένο. Έχει αναφερθεί και σε άλλο θέμα για την φρασεολογία "δικέ μου" "μου τη σπας" κα. Δεν νομίζω πως τόσες κλισέ φράσεις μαζεμένες είτε για το χάσμα είτε αργκό, ακούγονταν στην καθημερινότητα της μέσης οικογένειας.

 

[perlastar]

Επίσης αυτό με τις ατάκες στις (τραγικές) ταινίες των 80s , νομίζω πως ήταν αρκετά τραβηγμένο. Έχει αναφερθεί και σε άλλο θέμα για την φρασεολογία "δικέ μου" "μου τη σπας" κα. Δεν νομίζω πως τόσες κλισέ φράσεις μαζεμένες είτε για το χάσμα είτε αργκό, ακούγονταν στην καθημερινότητα της μέσης οικογένειας.

Δεν συμφωνώ με αυτό που λες. Καταρχάς να διαχωρίσουμε όπως αναφέρεις κι εσύ το γενικό λεξιλόγιο των 80's από την επιχειρηματολογία των γονιών στην οποία αναφέρθηκα. Όσο για το πρώτο, μπορεί οι ταινίες της εποχής να ήταν όντως λίγο παρατραβηγμένες, αλλά θυμάσαι τι είχε πει στο αντίστοιχο θέμα ο Metalcandyman; Ότι το γεγονός ότι κάποιοι δεν ήξεραν προσωπικά νέους να μιλάνε έτσι, δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν. Πολλά ήταν και τα "αλάνια". Όσο για το δεύτερο, δηλαδή η επιχειρηματολογία των γονιών που είναι και το θέμα μου, οι περισσότεροι που ξέρω είχαν περάσει πάρα πολλές τέτοιες καταστάσεις, άρα διαφωνώ με αυτό που λες, ότι δεν ακούγονταν στην καθημερινότητα της μέσης οικογένειας. Σίγουρα υπήρχαν και παιδιά πολύ πιο συμβιβασμένα με τους γονείς, και εκείνοι μάλλον τα άκουγαν λιγότερο ή καθόλου, αλλά αυτό δεν αποτελεί τον κανόνα.

 

[johnny19818]

Προσωπικά μπορώ να πω ότι ούτε τα χάδια και οι αγκαλιές μου έλειψαν σαν παιδί ούτε και η έκφραση αγάπης είτε με λόγια είτε με πράξεις. Μου έλειψε όμως το να ασχοληθεί κάποιος από τους γονείς μου (ο πατέρας μου κυρίως καθότι είμαστε του ιδίου φύλου) με τα χόμπυ και τα πράγματα που μου αρέσουν. Δηλαδή ας πούμε θα ήθελα να παίζαμε μαζί βιντεοπαιχνίδια, κάτι που θέλω μελλοντικά να κάνω με τα παιδιά μου ή να κάναμε μαζί περισσότερες εκδρομές. Γενικά οι αναμνήσεις να κάνω κάτι με τους γονείς μου, αφορούν τον τομέα της εργασίας ως επί το πλείστο και όχι τόσο της διασκέδασης. Ακόμη και τώρα τίποτα δεν έχει αλλάξει και αν και πλέον ζω πολύ μακριά τους, όταν βρισκόμαστε είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Όσον αφορά τις φράσεις που αναφέρατε, πάντα άκουγα από τον πατέρα μου τα δυσκολα χρόνια που πέρασε σαν παιδί με κακουχίες ελλείψεις και μπλα μπλα μπλα. Εδώ όμως θέλω να σταθώ σε 2 πράγματα.

α) Καταλαβαίνω ότι πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια στο χωριό με λίγες ανέσεις κτλ κτλ αλλά ποτέ δεν ανέφερε την μετέπειτα ευκολία του να βρει κάποιος δουλειά ακόμη και στο δημόσιο η οποία ουδεμία σχέση δεν έχει με το σήμερα. Δηλαδή δεν αναφέρονται κάποια θετικά στοιχεία της εποχής παρά μόνο τα αρνητικά. Το νόμισμα όμως έχει 2 όψεις...

β) Πάντα είχα μια "μαύρη" εικόνα για την εποχή τότε (αφού έτσι μου την περιέγραφε ο πατέρας μου) μέχρι που γνώρισα την πεθερά μου. Αν και μεγαλύτερη σε ηλικία από τον πατέρα μου, αναπολεί τα "ωραία χρόνια" των δεκαετιών 70 και 80 με τις διασκεδάσεις και τα καλέσματα με τις παρέες στο σπίτι τους. Ποτέ δεν έχω ακούσει κάνενα παράπονο. Το θέμα βέβαια είναι ότι ήταν από πλούσια οικογένεια και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη που καμία σχέση δεν έχει με το χωριό του πατέρα μου.

Συμπεραίνω λοιπόν ότι καθένας έχει τα βιώματα του και αυτά θα περάσει και στα παιδιά του.

 

[perlastar]

Άρα Johnny, με βάση τη θεωρία που αναφέρω, εσένα σου έλειψε περισσότερο το σημείο 3, που είναι η αφιέρωση χρόνου στα παιδιά. Είναι κι αυτό ένα πολύ σημαντικό θέμα, και αυτός είναι ένας σημαντικός λόγος που εύπορα παιδιά συνεχίζουν να είναι δυστυχισμένα. Το χρήμα από μόνο του δεν μπορεί να τους καλύψει το κενό της επαφής με τους γονείς. Πάνω σ'αυτό μου είχε κάνει εντύπωση μία εικόνα που είχα δει στο ίντερνετ, με έναν φτωχό πατέρα που είχε κάνει μία αυτοσχέδια κούνια με κάτι ξύλα και κουβαλούσε σ'αυτά τα δύο του παιδιά, που το έβλεπαν σαν παιχνίδι και γελούσαν χαρούμενα. Η λεζάντα έγραφε: "Spend time, not money on your children".

Κατά τα άλλα, εγώ προσωπικά αν μπορούσα να προσφέρω στα παιδιά μου περισσότερα απ'όσα είχα στην ηλικία τους, είτε υλικά, είτε συναισθηματικά, θα το έκανα ευχαριστώντας το Θεό που έχω αυτή τη δυνατότητα, χωρίς να σκεφτώ αυτό το μίζερο "εγώ δεν είχα, εσύ γιατί να έχεις";

 

[johnny19818]

Κατά τα άλλα, εγώ προσωπικά αν μπορούσα να προσφέρω στα παιδιά μου περισσότερα απ'όσα είχα στην ηλικία τους, είτε υλικά, είτε συναισθηματικά, θα το έκανα ευχαριστώντας το Θεό που έχω αυτή τη δυνατότητα, χωρίς να σκεφτώ αυτό το μίζερο "εγώ δεν είχα, εσύ γιατί να έχεις";

Ε ναι, το θέμα είναι να του παρέχεις το κάτι παραπάνω που δεν είχες και γιατί όχι, να το χαίρεσαι κι εσύ ο ίδιος και όχι να ανταγωνίζεσαι το παιδί σου. Βέβαια όλα αυτά μέχρι ένα μέτρο διότι και το παιδί μετά γίνεται άπληστο και ζητάει τον ουρανό με τ'άστρα.

 

[chris73]

Μερικές σκέψεις μετά από όσα γράψατε. Ίσως στο όλο θέμα να παίζει ρόλο και το αν μιλάμε για πόλη ή επάρχία.

Μου φένεται πιθανότερο σε ποσοστό όσο περιγράφονται να συνέβαιναν περισότερο σε οικογένειες της πόλης. Δεν λέω πως δεν έχω ακούσει τις φράσεις του χάσματος ούτε και της αργκό.

Στο μικρό μέρος που μεγάλωσα ίσως και να ήταν ευκολότερο να έχεις γενικότερη άποψη μια που τριγύριζες παντού και συναντούσες τους πάντες. Και τους γονείς και τα αλάνια έκανες δεν έκανες παρέα μαζί τους. Άκουγες τα πάντα. Φυσικά δεν γνωρίζω τι γινόταν μέσα στα σπίτια τους, άλλα ναι, τύχαινε κάποιος μεγάλος να μας πει πως τώρα εμείς έχουμε, αλλά δεν θυμάμαι να το λέει δεικτικά και η αίσθηση μου είναι πως περισότερο χαιρόταν και ο ίδιος.

Συμπεριφορές αποξενωμένες και επιβράβευσης με υλικά συναντώ και τώρα. Αν σκεφτώ όμως είναι από γονείς της πόλης που δουλεύουν όλη μέρα και όταν έχουν και χρήματα όχι μόνο αγοράζουν στα καμάρια τους ότι θέλουν, αλλά και αργότερα τους λέν "αν πάρεις τόσο στις εξετάσεις θα σου δώσω τόσα" (!). Όταν το άκουσα αυτό πρώτη φορά έμεινα κάγκελο και ποτέ δεν θα το ξεχάσω.

Επίσης δεν γνωρίζω και κατά πόσο η κότα έκανε το αυγό μερικές φορές. Αργκό σίγουρα αντιγράφαν τα αλάνια όταν έβλεπαν τον Γαρδέλη δεν ξέρω και κατά πόσο η γονείς άκου από εδώ και από εκεί κατεύφευγαν συχνότερα στις ατάκες του θέματος.

brainstorming ένα πράμα...

 

[RIO]

Δεν νομίζω πω ήταν θέμα εποχής. Πάντα οι νέοι νιώθουν αδικημένοι και οι γονείς συγκρίνουν τις καταστάσεις, με την ζωή που έκαναν αυτοί. Ίσως να φάνηκε λίγο παραπάνω στις δεκαετίες του 70-80, γιατί ο πληθυσμός είχε αστικοποιηθεί περισσότερο, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.

Mου θυμίζει τους στοίχους από το τραγούδι των FFC, " το παραμύθι "...


Μου `παν τα πράγματα έχουν αλλάξει για τη δική μου τη γενιά


κι αφού έχουμε ένα πιάτο να φάμε όλα είναι μια χαρά

 

[Bambinella]

Παντα υπηρχε χασμα απο γενια σε γενια και ισως μαλιστα αυτο που βιωσαμε εμεις ως παιδια τη δεκαετια του '80 να μην ηταν τοσο μεγαλο οσο των παιδιων των μεσων της δεκαετιας του '60 και των αρχων του '70.

Προσωπικα δεν ενιωσα ιδιαιτερα κατι τετοιο. Ο πατερας μου ηταν παλαιων αρχων, αλλα οχι απο τους αυστηρους πατεραδες. Μαλλον χαζομπαμπα θα τον ελεγα αφου δε μου χαλαγε χατιρι. Η μητερα μου παλι ειχε αρχες πολυ πιο προοδευτικες απο τις δικες μου. Ειναι σπανιο, αλλα συνεβη.

Εγω ημουν ανεκαθεν πολυ συντηρητικη και εβρισκα τις ιδεες της πολυ προχωρημενες. Υπηρχε δηλαδη το λεγομενο χασμα των γενεων, αλλα αντιστροφα.

 

[johnny19818]

Για να μην ανοίγω νέο θέμα θέτω εδώ το εξής ερώτημα. Πιστεύετε/γνωρίζετε ότι οι γονείς μας αναπολούν τα παιδικά τους χρόνια όπως κάνουμε εδώ μέσα εμείς με τα αντικείμενα και τις αναμνήσεις που αναφέρουμε στα διάφορα θέματα ή συμβαίνει μόνο σε μας που κατά γενική ομολογία είχαμε περάσει καλύτερα/πιο άνετα χρόνια από αυτούς;

 

[Bambinella]

Για να μην ανοίγω νέο θέμα θέτω εδώ το εξής ερώτημα. Πιστεύετε/γνωρίζετε ότι οι γονείς μας αναπολούν τα παιδικά τους χρόνια όπως κάνουμε εδώ μέσα εμείς με τα αντικείμενα και τις αναμνήσεις που αναφέρουμε στα διάφορα θέματα ή συμβαίνει μόνο σε μας που κατά γενική ομολογία είχαμε περάσει καλύτερα/πιο άνετα χρόνια από αυτούς;

Ναι, πιστευω ακραδαντα πως και οι γονεις μας αναπολουν τα παιδικα τους χρονια.

Ο συγχωρεμενος ο πατερας μου, μου ελεγε διαφορες ιστοριες απο τα νιατα του παντα με νοσταλγια. Η μητερα μου ακομα και σημερα αναπολει διαφορα παλια περιστατικα και μου εχει ομολογησει η ιδια οτι νυχτα ολοκληρη μπορει να την περασει με τις αναμνησεις της απο τον καιρο που ηταν κοριτσι.

Για να ειμαι δικαιη, δε θα ελεγα πως οι γονεις μου περασαν ιδιαιτερα δυσκολα. Συμβαινει ομως να ακουω τακτικα αλλους ηλικιωμενους να μιλανε για ασχημα παιδικα χρονια με φτωχεια, πεινα, πολεμο, κακουχιες και παντα βλεπω στα ματια τους τη λαμψη της νοσταλγιας.

Ειναι τα νιατα που παντα μενουν στην ανθρωπινη καρδια σαν κατι αγαπημενο και μαγικο.

 

[alkis21]

Οι γονείς μου ήταν και παραμένουν εκπληκτικοί. Χάσμα γενεών δεν θα έλεγα ότι υπήρχε μεταξύ μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι καταλαβαίναμε πάντα ο ένας τον άλλον, αλλά υπήρχε καλή προαίρεση και ειλικρινής διάθεση από την πλευρά τους ώστε να συζητάμε τα πάντα.

 

[domniki]

Είναι αναμενόμενο να υπάρχουν διαφορές απόψεων από γενιά σε γενιά. Διαφορές, διαφωνίες, αντιπαραθέσεις. Δεν με παραξενεύουν όλα αυτά, γιατί αυτή είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Νομίζω οτι οι γονείς μου μας μεγάλωσαν (την αδερφη μου και εμένα) με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνουμε σημασία στα πράγματα που δεν αγοράζονται με χρήματα. Δεν ξέρω πώς το κατάφεραν, αλλά το πέτυχαν και μακάρι να μπορέσω να μεγαλώσω κ'εγώ έτσι το παιδί μου. Για μένα αυτό είναι το μυστικό της ευτυχίας. Γενικά είχα πολύ ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, δεν είμασταν ποτέ πλούσιοι, αλλά ποτέ δεν με ένοιαξε, ούτε μου δημιούργησε απωθημένα. Εκτός από τα 5 στοιχεια που αναφέρονται στο 1ο ποστ του Perlastar, εξίσου σημαντικό για τα παιδιά είναι να βλεπουν τους γονείς τους αγαπημένους και χαρούμενους μέσα στην οικογένεια.

 

[BETTY BOOP]

Για να μην ανοίγω νέο θέμα θέτω εδώ το εξής ερώτημα. Πιστεύετε/γνωρίζετε ότι οι γονείς μας αναπολούν τα παιδικά τους χρόνια όπως κάνουμε εδώ μέσα εμείς με τα αντικείμενα και τις αναμνήσεις που αναφέρουμε στα διάφορα θέματα ή συμβαίνει μόνο σε μας που κατά γενική ομολογία είχαμε περάσει καλύτερα/πιο άνετα χρόνια από αυτούς;

Σίγουρα οι γονείς αναπολούν και αυτοί τα παλιά χρόνια όταν ήταν παιδιά, είναι σύνηθες το φαινόμενο να συζητούν για το παρελθόν τους σε παρέες...

 

[αριαδνη]

Περλα πρεπει να δεις τον επαναστατη χωρις αιτια, μιλαει πολύ για αυτό το χασμα γεννεων

 

[Rakeesh]

Οπως διαβασα προσφατα: το χασμα των γενεων ειναι ο επιθανατιος ρογχος της παλιας γενιας, πριν χασει τη μαχη

 

[butch_cassidy]

Σίγουρα συναντάται σε όλες τις γενιές το φαινόμενο να αναπολούν τα νεανικά τους χρόνια και είναι εν μέρει λογικό. Πιστεύω όμως ότι αυτό γίνεται στις μέρες μας σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό (και αφορά τις γενιές όσων γράφουμε εδω μέσα) επειδή από τον πόλεμο και μετά η ζωή άλλαξε πολύ γρήγορα, ο χρόνος επιταχύνθηκε με την εξέλιξη των επιστημών και της τεχνολογίας με αποτέλεσμα αρκετά πράγματα να μη προλάβαμε να τα χαρούμε και να τ' αφομοιώσουμε όπως θα έπρεπε. Γι αυτό ίσως τ αποζητάμε πιο πολύ. Επιπλέον από τη δεκαετία του 50 και μετά για 30-40 χρόνια περίπου υπήρξε μία έξαρση στις τέχνες και στον πολιτισμό (και στην πολιτική ίσως) με πράγματα που ήταν πρωτοπόρα, νεωτεριστικά και μοναδικά. Δε νομίζω ότι αυτό θα ξαναγίνει σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα.

 

[arpacolla]

Ίσως στις παλαιότερες γενιές να είναι πιο έντονο γιατί τότε ενηλικιώνονταν πολύ πιο νωρίς (έφευγαν από το σπίτι, παντρεύονταν, έκαναν οικογένεια, etc.) ενώ τώρα οι σημερινές γενιές έχουν την τάση να τραβάνε την εφηβεία πολύ μέσα στα 20s τους και τη "φοιτητική" και εργένικη ζωή εύκολα τουλάχιστον μέχρι τα μέσα 30s τους ή και αργότερα, και άρα φεύγουν από το σπίτι και κάνουν οικογένεια συνήθως αργότερα και γενικά έχουν μια πολύ πιο ξένοιαστη ζωή για περισσότερα χρόνια.

Αυτό πιστεύω λόγω αρκετών οικονομικών-κοινωνικών παραγόντων, π.χ. τη μεγαλύτερη αναμενόμενη διάρκεια ζωής (και μεγαλύτερη διάρκεια με καλή υγεία και δραστηριότητα), τη δυνατότητα γονιμοποίησης στις γυναίκες ακόμα και μετά τα 40, τη πολύ καλύτερη ποιότητα ζωής, της εύκολης, "χαλαρής" (μη χειρωνακτικής) συνήθως εργασίας για τους περισσότερους λόγω της αυτοματοποίησης της παραγωγής, etc. etc.