ARETARA
RetroNuts!
- Joined
- 1 Σεπ 2010
- Μηνύματα
- 2.136
- Αντιδράσεις
- 2.283
Μια ενδιαφέρουσα αισθηματική-δραματική ταινία εξετάζεται στο παρόν. Είναι η Δίψα για ζωή, μια παραγωγή του 1964, της εταιρείας Αφοι Ρουσσόπουλοι - Γ. Λαζαρίδης - Δ. Σαρρής - Κ. Ψαρράς Ε.Π.Ε. σε σενάριο Γιώργου Παπακυριάκη και σκηνοθεσία Σωκράτη Καψάσκη.
Το θέμα - το καστ. Ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο, η Κατερίνα Νεγρεπόντη (Άννα Φόνσου) περνάει τις μέρες της σε διασκεδάσεις και εφήμερες εξορμήσεις σε νυχτομάγαζα. Το κακό είναι ότι όποιος άντρας την πλησιάζει μετά από λίγο τον ξεκόβει. Έτσι, βλέπουμε η Κατερίνα να διαλύει τη σχέση της με τον Σταύρο, έναν μπουζουκτσή (Νίκος Ξανθόπουλος), τον Νάσο, έναν φίλο της από την πλουσιοπαρέα της (Κώστας Καρράς). Πηγαίνει σε μια φίλη της ζωγράφο, τη Δώρα (Μαίρη Λαλοπούλου) που φαίνεται να την καταλαβαίνει περισσότερο. Γνωρίζει το αγόρι της, τον Κώστα (Βαγγέλης Σειληνός), διαλύει όμως άμεσα οτιδήποτε πάει να φτιαχτεί μαζί του. Και η αιτία; Το φοβερό μυστικό της υγείας της. Η Κατερίνα έχει πολύ αδύναμη καρδιά, η κατάσταση της οποίας έγινε ακόμη χειρότερη μετά από ένα περιστατικό που είχε μικρή όταν είδε τον πατέρα της (Θάνος Κωτσόπουλος) με την γκουβερνάντα της. Γνωρίζει ότι πρέπει να αποφεύγει οποιαδήποτε συγκίνηση αλλά και ότι, ούτως ή άλλως οι μέρες της είναι μετρημένες. Γι’ αυτό και ζει αυτό το βουβό δράμα, ανήμπορη να βιώσει τον έρωτα της ζωής της.
Στη ζωή της θα μπει ο Στέφανος (Νίκος Κούρκουλος), ένας μηχανικός σε οικοδομές. Η Κατερίνα θα τον αγαπήσει και θα νιώσει πραγματικά τη ζωή της να αποκτά νόημα. Θα θελήσει να παλέψει για τη ζωή της και να δοκιμάσει την τύχη της με μια εγχείρηση στο εξωτερικό. Η μοίρα όμως τα φέρνει αλλιώς. Ο Στέφανος έχει οικογένεια και αυτά που η Κατερίνα έχει ονειρευτεί απλά δεν μπορούν να συμβούν. Έτσι, η Κατερίνα θα αποφασίσει να κλείσει την αυλαία με τον μόνο τρόπο που θα μπορούσε να της φέρει λίγη ευτυχία.
Σχόλια. Πρόκειται για ένα μελόδραμα, χαρακτηριστικό όσο και συνηθισμένο της περιόδου αυτής. Μέσα από την βαριά, είναι αλήθεια, ιστορία της Κατερίνας, μας δίνεται μια πολυεπίπεδη, κατά το δυνατό, εικόνα της Αθήνας των μέσων της δεκαετίας του ’60 που λιγότερο ή περισσότερο αναγνωρίζουμε και σε άλλες ταινίες . Της Αθήνας των κοινωνικών και οικονομικών αντιθέσεων. Μιας πόλης που οι άνθρωποί της κινούνται με διαφορετικές ταχύτητες και συνήθως αδιαφορούν για το αν θα πετάξουν λάσπες στους γύρω τους κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Άλλοι ζουν στον κόσμο τους, τον κόσμο της χλιδής με ALFA ROMEO με ιταλικές πινακίδες (!!!). Άλλοι σηκώνονται από τα χαράματα για μεροκάματο στο γιαπί. Άλλοι, που περάσανε από το γιαπί δεν το αντέχουν και προτιμούν να πουλάνε το κορμί τους επ’ αμοιβή, γυναίκες ή άντρες. Άλλοι βλέπουν την ξενιτιά σαν τη μόνη λύση. Με λίγα λόγια, σε μια Ελλάδα που μόλις αρχίζει να στέκεται στα πόδια της, ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί.
Η ιστορία της Κατερίνας είναι όντως συγκινητική. Δεν είναι όμως μόνο η υπόθεση της υγείας της που ευαισθητοποιεί τον θεατή. Περισσότερο κι από αυτό είναι η απομυθοποίηση της ηρωίδας, που ενώ αρχικά τασσόμαστε αρνητικά απέναντί της (πλουσιοκόριτσο, ανεύθυνη ζωή, προκλητικότητες κλπ) στη συνέχεια ανακαλύπτουμε την αιτία της συμπεριφοράς της και συμπάσχουμε στο δράμα της. Σε αυτό το σημείο θα δώσω θετικούς πόντους στην σκηνοθεσία του Σωκράτη Καψάσκη που γενικά χειρίστηκε το θέμα ικανοποιητικά.
Κάποιες υπερβολές στο σενάριο δεν αποφεύγονται (βλ. πχ το ατύχημα του εργάτη και τη συνέχεια επ’ αυτού στο νοσοκομείο ή η πομπώδης αφήγηση του Σειληνού όταν αναφέρεται στα δύο χρόνια που δούλευε στο νταμάρι ή οι αποχαιρετισμοί της Μάρθας Βούρτση) αλλά γενικά δεν καθιστούν ανυπόφορη την εξέλιξη της πλοκής.
Προσωπικά μου άρεσε η παρουσία της Άννας Φόνσου ως πρωταγωνίστριας και καταλυτικής μορφής που γύρω της εκτυλίσσεται το έργο. Αποδεικνύει ότι είναι ικανή να αποδώσει τόσο σε κωμωδία όσο και σε δράμα αν και περισσότερο της ταιριάζει το πρώτο θα έλεγα. Βρίσκεται επίσης στην καλύτερη περίοδό της με ομορφιά αντάξια των υπολοίπων συναδέλφων της που όμως δεν αναδείχθηκε ισότιμα.
Δεν θα έλεγα ότι ξεχώρισε κάποιος από τους άντρες ερμηνευτές πλην ίσως του Βαγγέλη Σειληνού που ξεχώρισε. Ακόμα και ο Κούρκουλος κάνει μια γενικά άνευρη εμφάνιση που περνάει απαρατήρητη. Στα πλην συγκαταλέγεται ότι «μπαίνει» στην ταινία πολύ αργά. Ο Θάνος Κωτσόπουλος, κορυφαίος ηθοποιός του θεάτρου απλά αποδεικνύει ότι άλλο το θέατρο, άλλο ο κινηματογράφος. Δεν πάνε όλα σε όλους. Λίγα πράγματα και για τους μικρούς ρόλους του Νίκου Ξανθόπουλου και του Κώστα Καρρά.
Αντίθετα, θα ξεχώριζα την παρουσία της Μαίρης Λαλοπούλου η οποία με την εντυπωσιακή παρουσία της «γεμίζει» τη μεγάλη οθόνη. Νομίζω ότι πρόκειται για μια αδικημένη ηθοποιό που ίσως έπεσε θύμα των συγκυριών και των καταστάσεων της μεταπολεμικής Ελλάδας. Μια ενδιαφέρουσα αναφορά για την εν λόγω ηθοποιό μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Η σκηνοθεσία όπως προανέφερα, του Σωκράτη Καψάσκη ήταν καλή χωρίς βέβαια να είναι κάτι εξαιρετικό. Ήπια η μουσική προσαρμογή του πολύπειρου Κώστα Καπνίση, ενταγμένη στο πνεύμα και στα ακούσματα της εποχής χωρίς να είναι υπερβολικά δραματική. Μέτρια, τέλος, η φωτογραφία του Giovanni Varriano.
Απόσπασμα 1
Ο Κώστας με την Κατερίνα:
Κώστας: - Τι έχεις;
Κατερίνα: - Δεν ξέρω… Σκέφτομαι…
Κώστας: - Τι; Άκουσε. Ο κόσμος είναι χωρισμένος σε δυο κατηγορίες. Σ’ αυτούς που κερδίζουν και σ’ αυτούς που χάνουν. Κατάλαβες;
Κατερίνα: - Τόσο απλό είναι;
Κώστας: - Ναι, άμα είσαι από αυτούς που κερδίζουν…
Κατερίνα: - Κι αν είσαι απ’ αυτούς που χάνουν;
Κώστας: - Ποτέ κανένας δεν μπορεί να παραδεχτεί την αλήθεια. Γι’ αυτό ποτέ κανένας δεν σταματάει να ελπίζει…
Απόσπασμα 2
Ο Κώστας με την Κατερίνα στον σταθμό του τραίνου για να αποχαιρετήσει την αδερφή του (Μάρθα Βούρτση).
Κατερίνα: - Πού πάει η αδερφή σου;
Κώστας: - Στη Γερμανία.
Κατερίνα: - Τι θα κάνει στη Γερμανία;
Κώστας: - Κρουαζιέρα στα εργοστάσια!!!
Video. Στιγμές της ταινίας στο video που ακολουθεί.
Το θέμα - το καστ. Ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο, η Κατερίνα Νεγρεπόντη (Άννα Φόνσου) περνάει τις μέρες της σε διασκεδάσεις και εφήμερες εξορμήσεις σε νυχτομάγαζα. Το κακό είναι ότι όποιος άντρας την πλησιάζει μετά από λίγο τον ξεκόβει. Έτσι, βλέπουμε η Κατερίνα να διαλύει τη σχέση της με τον Σταύρο, έναν μπουζουκτσή (Νίκος Ξανθόπουλος), τον Νάσο, έναν φίλο της από την πλουσιοπαρέα της (Κώστας Καρράς). Πηγαίνει σε μια φίλη της ζωγράφο, τη Δώρα (Μαίρη Λαλοπούλου) που φαίνεται να την καταλαβαίνει περισσότερο. Γνωρίζει το αγόρι της, τον Κώστα (Βαγγέλης Σειληνός), διαλύει όμως άμεσα οτιδήποτε πάει να φτιαχτεί μαζί του. Και η αιτία; Το φοβερό μυστικό της υγείας της. Η Κατερίνα έχει πολύ αδύναμη καρδιά, η κατάσταση της οποίας έγινε ακόμη χειρότερη μετά από ένα περιστατικό που είχε μικρή όταν είδε τον πατέρα της (Θάνος Κωτσόπουλος) με την γκουβερνάντα της. Γνωρίζει ότι πρέπει να αποφεύγει οποιαδήποτε συγκίνηση αλλά και ότι, ούτως ή άλλως οι μέρες της είναι μετρημένες. Γι’ αυτό και ζει αυτό το βουβό δράμα, ανήμπορη να βιώσει τον έρωτα της ζωής της.
Στη ζωή της θα μπει ο Στέφανος (Νίκος Κούρκουλος), ένας μηχανικός σε οικοδομές. Η Κατερίνα θα τον αγαπήσει και θα νιώσει πραγματικά τη ζωή της να αποκτά νόημα. Θα θελήσει να παλέψει για τη ζωή της και να δοκιμάσει την τύχη της με μια εγχείρηση στο εξωτερικό. Η μοίρα όμως τα φέρνει αλλιώς. Ο Στέφανος έχει οικογένεια και αυτά που η Κατερίνα έχει ονειρευτεί απλά δεν μπορούν να συμβούν. Έτσι, η Κατερίνα θα αποφασίσει να κλείσει την αυλαία με τον μόνο τρόπο που θα μπορούσε να της φέρει λίγη ευτυχία.
Σχόλια. Πρόκειται για ένα μελόδραμα, χαρακτηριστικό όσο και συνηθισμένο της περιόδου αυτής. Μέσα από την βαριά, είναι αλήθεια, ιστορία της Κατερίνας, μας δίνεται μια πολυεπίπεδη, κατά το δυνατό, εικόνα της Αθήνας των μέσων της δεκαετίας του ’60 που λιγότερο ή περισσότερο αναγνωρίζουμε και σε άλλες ταινίες . Της Αθήνας των κοινωνικών και οικονομικών αντιθέσεων. Μιας πόλης που οι άνθρωποί της κινούνται με διαφορετικές ταχύτητες και συνήθως αδιαφορούν για το αν θα πετάξουν λάσπες στους γύρω τους κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Άλλοι ζουν στον κόσμο τους, τον κόσμο της χλιδής με ALFA ROMEO με ιταλικές πινακίδες (!!!). Άλλοι σηκώνονται από τα χαράματα για μεροκάματο στο γιαπί. Άλλοι, που περάσανε από το γιαπί δεν το αντέχουν και προτιμούν να πουλάνε το κορμί τους επ’ αμοιβή, γυναίκες ή άντρες. Άλλοι βλέπουν την ξενιτιά σαν τη μόνη λύση. Με λίγα λόγια, σε μια Ελλάδα που μόλις αρχίζει να στέκεται στα πόδια της, ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί.
Η ιστορία της Κατερίνας είναι όντως συγκινητική. Δεν είναι όμως μόνο η υπόθεση της υγείας της που ευαισθητοποιεί τον θεατή. Περισσότερο κι από αυτό είναι η απομυθοποίηση της ηρωίδας, που ενώ αρχικά τασσόμαστε αρνητικά απέναντί της (πλουσιοκόριτσο, ανεύθυνη ζωή, προκλητικότητες κλπ) στη συνέχεια ανακαλύπτουμε την αιτία της συμπεριφοράς της και συμπάσχουμε στο δράμα της. Σε αυτό το σημείο θα δώσω θετικούς πόντους στην σκηνοθεσία του Σωκράτη Καψάσκη που γενικά χειρίστηκε το θέμα ικανοποιητικά.
Κάποιες υπερβολές στο σενάριο δεν αποφεύγονται (βλ. πχ το ατύχημα του εργάτη και τη συνέχεια επ’ αυτού στο νοσοκομείο ή η πομπώδης αφήγηση του Σειληνού όταν αναφέρεται στα δύο χρόνια που δούλευε στο νταμάρι ή οι αποχαιρετισμοί της Μάρθας Βούρτση) αλλά γενικά δεν καθιστούν ανυπόφορη την εξέλιξη της πλοκής.
Προσωπικά μου άρεσε η παρουσία της Άννας Φόνσου ως πρωταγωνίστριας και καταλυτικής μορφής που γύρω της εκτυλίσσεται το έργο. Αποδεικνύει ότι είναι ικανή να αποδώσει τόσο σε κωμωδία όσο και σε δράμα αν και περισσότερο της ταιριάζει το πρώτο θα έλεγα. Βρίσκεται επίσης στην καλύτερη περίοδό της με ομορφιά αντάξια των υπολοίπων συναδέλφων της που όμως δεν αναδείχθηκε ισότιμα.
Δεν θα έλεγα ότι ξεχώρισε κάποιος από τους άντρες ερμηνευτές πλην ίσως του Βαγγέλη Σειληνού που ξεχώρισε. Ακόμα και ο Κούρκουλος κάνει μια γενικά άνευρη εμφάνιση που περνάει απαρατήρητη. Στα πλην συγκαταλέγεται ότι «μπαίνει» στην ταινία πολύ αργά. Ο Θάνος Κωτσόπουλος, κορυφαίος ηθοποιός του θεάτρου απλά αποδεικνύει ότι άλλο το θέατρο, άλλο ο κινηματογράφος. Δεν πάνε όλα σε όλους. Λίγα πράγματα και για τους μικρούς ρόλους του Νίκου Ξανθόπουλου και του Κώστα Καρρά.
Αντίθετα, θα ξεχώριζα την παρουσία της Μαίρης Λαλοπούλου η οποία με την εντυπωσιακή παρουσία της «γεμίζει» τη μεγάλη οθόνη. Νομίζω ότι πρόκειται για μια αδικημένη ηθοποιό που ίσως έπεσε θύμα των συγκυριών και των καταστάσεων της μεταπολεμικής Ελλάδας. Μια ενδιαφέρουσα αναφορά για την εν λόγω ηθοποιό μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Η σκηνοθεσία όπως προανέφερα, του Σωκράτη Καψάσκη ήταν καλή χωρίς βέβαια να είναι κάτι εξαιρετικό. Ήπια η μουσική προσαρμογή του πολύπειρου Κώστα Καπνίση, ενταγμένη στο πνεύμα και στα ακούσματα της εποχής χωρίς να είναι υπερβολικά δραματική. Μέτρια, τέλος, η φωτογραφία του Giovanni Varriano.
Απόσπασμα 1
Ο Κώστας με την Κατερίνα:
Κώστας: - Τι έχεις;
Κατερίνα: - Δεν ξέρω… Σκέφτομαι…
Κώστας: - Τι; Άκουσε. Ο κόσμος είναι χωρισμένος σε δυο κατηγορίες. Σ’ αυτούς που κερδίζουν και σ’ αυτούς που χάνουν. Κατάλαβες;
Κατερίνα: - Τόσο απλό είναι;
Κώστας: - Ναι, άμα είσαι από αυτούς που κερδίζουν…
Κατερίνα: - Κι αν είσαι απ’ αυτούς που χάνουν;
Κώστας: - Ποτέ κανένας δεν μπορεί να παραδεχτεί την αλήθεια. Γι’ αυτό ποτέ κανένας δεν σταματάει να ελπίζει…
Απόσπασμα 2
Ο Κώστας με την Κατερίνα στον σταθμό του τραίνου για να αποχαιρετήσει την αδερφή του (Μάρθα Βούρτση).
Κατερίνα: - Πού πάει η αδερφή σου;
Κώστας: - Στη Γερμανία.
Κατερίνα: - Τι θα κάνει στη Γερμανία;
Κώστας: - Κρουαζιέρα στα εργοστάσια!!!
Video. Στιγμές της ταινίας στο video που ακολουθεί.
Συνημμένα
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
