Διωγμός (1964)

mela

RetroWannaBe
Joined
13 Σεπ 2010
Μηνύματα
57
Αντιδράσεις
35
Πριν από λιγες ημέρες (το Σάββατο), η ΕΤ3 πρόβαλε αυτή την εξαιρετική ταινία του σκηνοθέτη Γρηγόρη Γρηγορίου, σε σενάριο Πάνου Κοντέλλη. Η ιδέα ήταν του Τζέιμς Πάρις και η καταπληκτική μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου.

Υπόθεση: Βρισκόμαστε στα 1942. Μία μεσήλικη γυναίκα, η Κατερίνα Ροδέλη, δεν έχει πάψει ποτέ να σκέφτεται τον μικρό της γιο Κωνσταντή, τον οποίο έχασε κατά τη μικρασιατική καταστροφή, στην προσπάθειά της να διαφύγουν. Όταν η Κατερίνα βρίσκει έξω από την πόρτα της έναν τραυματία αντιστασιακό, τον κρύβει και τον περιθάλπει. Ωστόσο, ο μπακάλης του χωριού (και μαυραγορίτης) την καταδίδει στους Γερμανούς, έτσι εκείνη αναγκάζεται να περάσει λαθραία στις απέναντι τουρκικές ακτές. Εκεί η γυναίκα και ο νεαρός κρατούνται σε κάποιο στρατόπεδο μαζί με άλλους φυγάδες, περιμένοντας να βρεθεί τρόπος να καταφύγουν στη Μέση Ανατολή. Διοικητής του στρατοπέδου είναι ο σκληρός ανθυπολοχαγός Οσέν, ο οποίος παίζει διπλό παιχνίδι, προσπάθώντας να κερδίσει χρήματα και από τους Άγγλους, οι οποίοι ενδιαφέρονται για τη διάσωση των φυγάδων, και από τους Γερμανούς, οι οποίοι επιδιώκουν την παράδοσή τους από τις τουρκικές αρχές. Τελικά αποκαλύπτεται ότι ο Οσέν είναι στην πραγματικότητα ο χαμένος γιος της Κατερίνας, η οποία πεθαίνει στα χέρια του. Μεγάλο ατού της ταινίας η μουσική και οι ερμηνείες της Βούλας Ζουμπουλάκη (Κατερίνα) και των νεότατων τότε Πέτρου Φυσσούν( ανθυπολοχαγός Οσέν/Κωνσταντής) και Φαίδωνα Γεωργίτση. Η ταινία χειρίζεται λεπτά συναισθήματα χωρίς να γίνεται μελοδραματική.
 
Την είδα πρόσφατα και ποστάρω, όχι για να παινέσω τα πολλά προτερήματα της ταινίας αλλά για να γκρινιάξω για μία ανακρίβεια που πήρα χαμπάρι :p

Ο τόπος της Κατερίνας, όπου επιστρέφει κατά τη διάρκεια του πολέμου, είναι το Σαλιχλί, οι αρχαίες Σάρδεις. Μας δείχνει καθαρά το όνομα στον σιδηροδρομικό σταθμό όπου μεταφέρουν τους κρατούμενους στην τελευταία σκηνή. Μια χαρά επιλογή μια και στο Σαλιχλί υπήρχε ανθηρή ελληνική κοινότητα (ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα και του συγγραφέα Τάσου Αθανασιάδη). Έλα όμως που το Σαλιχλί απέχει καμία εκατοστή χιλιόμετρα από την θάλασσα ...

Και στην ταινία δείχνει την Κατερίνα με τους συγχωριανούς της να ετοιμάζουν τις βάρκες μέσα σε μια νύχτα για να περάσουν απέναντι, λες και βρίσκονταν στον Τσεσμέ ...

Grande σφάλμα σε κάτι που δεν χρειαζόταν φοβερό κόπο για να διασταυρωθεί.
 
καταπληκτική ταινία η συγκεκριμένη.Η πλάκα είναι πως ο Τζέιμς Πάρις την δεκαετία του 60 έκανε παραγωγή σε εξαιρετικές ταινίες (Αδελφός Άννα,Εταιρεία Θαυμάτων,Τα 201 Καναρίνια,Όχι...Κύριε Τζόνσον,Διχασμός,Ξεχασμένοι Ήρωες,Έρωτες Στην Λέσβο,ο 13ος).Απ' το 1968 (όπως έριξα μια ματιά χρονολογικά στην retro db) και συγκεκριμένα την ταινία "Στα σύνορα της προδοσίας" είχε μπεί στο μάτι των κριτικών αλλά γενικά οι έγχρωμες ταινίες του κινήθηκαν στην μετριότητα σε αντίθεση με αυτές τις ασπρόμαυρες απ' την δεκαετία του 60.
 
Το σενάριο της ταινίας είναι εμπνευσμένο απο αληθινά γεγονότα.
Πράγματι την περίοδο του διωγμού, αρκετά ελληνόπουλα που είχαν μείνει ορφανά ή είχαν χάσει τα ίχνη των δικών τους μέσα στο χαλασμό εγκλωβίστηκαν στην Τουρκία κι μεγάλωσαν σε τουρκικες οικογένειες σαν τουρκόπουλα (ιδίως στην περιοχή του Πόντου).

Ο καθηγητής του Μετσόβειου Πολυτεχνείου Χάρης Εφραιμίδης έχει βιώσει ένα παρόμοιο γεγονός, σαν το στόρυ της ταινίας, στην οικογένεια του.
Μια θεία του, ξαδέρφη του πατέρα του, είχε χάσει το γιο της στον διωγμό. Ο γιος -μωρό τότε- ειχε επιβιώσει καθώς τον είχε περιθάλψει μια οικογενεια τουρκικη που ήταν γειτονες τους. Ειχε μεγαλωσει σαν τουρκόπουλο, κι όταν βρεθηκαν τα ίχνη του μετα απο χρόνια, αυτός ήταν πια υψηλόβαθμος τουρκος αξιωματικός αλλά είχε κρατησει το βαφτιστικό του σταυρό ως "ενθύμιο" της ελληνικής καταγωγής του! Συμπτωματικά τον έλεγαν Κωνσταντίνο όπως κι τον ήρωα της ταινίας.

Εδω ο καθηγητης διηγείται την ιστορια.
 
Συγκλονιστική ταινία με πολύ δραματικό φινάλε που απεικονίστηκε με τρομερή επιτυχία σκηνοθετικά από τον Γρηγορίου, που αν και ο ίδιος μας έχει συνηθίσει σε σκηνοθετικά πετυχημένες ταινίες, ο ΄΄Διωγμός'' πιστεύω πως είναι η κορυφαία του σκηνοθετική στιγμή και η επιτυχία της ταινίας καταγράφεται στο ενεργητικό του. Εκπληκτικοί οι Ζουμπουλάκη και Φυσσούν που ενσάρκωσαν με μεγάλη επιτυχία τους ρόλους τους με αποκορύφωμα την τελευταία συγκλονιστική σκηνή που ραγίζει ακόμα και πέτρες.
Αλήθεια πόσα κιλά ''καρύδια'', ψυχική δύναμη και απεριόριστα αποθέματα δύναμης έκρυβε η Κατερίνα της ταινίας για να δεχτεί, να υποστεί και να αντέξει τόσα πολλά και σκληρά χτυπήματα της μοίρας. Άντρας και γυναίκα μαζί. Και όσο σκέφτομαι την ψυχολογική καταρράκωση και τις χούφτες ψυχοφαρμάκων που καταναλώνουν οι άνθρωποι ειδικά τα τελευταία χρόνια για συγκριτικά ασήμαντα σε σχέση με της Κατερίνας προβλήματα που είναι το 1 τοις χιλίοις με τα προβλήματα της ηρωίδας της ταινίας δεν μπορώ να μην κάνω την ανίερη σύγκριση των ανθρώπων που με διαφορά τόσο δεκαετιιών έχουν γίνει τόσο ευάλωτοι, τόσο μαλθακοί και τόσο εύθραστοι στην παραμικρή κακοτοπιά και αντιξοότητα. Κρίμα.
 
Πίσω
Μπλουζα