Δραματικές σκηνές που είχαν τα αντίθετα αποτελέσματα

[RIO]

Ξαναβλέποντας αυτό το παλιότερο θέμα...

http://www.retromaniax.gr/vb/showthread.php/24918-%CE%9A%CF%89%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%83%CE%BA%CE%B7%CE%BD%CE%AD%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5

Ας πάμε στην αντίθετη πλευρά. Ποιες δραματικές σκηνές για διάφορους λόγους , είχαν τα αντίθετα αποτελέσματα σε εσάς; Δηλαδή από το να σας αφήσουν αδιάφορους , μέχρι και να σας φέρουν χαμόγελο στα χείλη; Μερικά δικά μου παραδείγματα...


Η Αγάπη μας (1968) : Ο μεθυσμένος Παπαμιχαήλ να βγάζει με μονόλογο τα απωθημένα του, για την δόξα που του κλέβει η Βουγιουκλάκη. Σκηνοθεσία, ερμηνείες όλα μου φαίνονταν χάλια


Ο Κατήφορος (1961) : Η σκηνή είναι καλογυρισμένη και ο Διανέλος πολύ καλός στον ρόλο του , αλλά δεν ξέρω εκεί με το σκαμπίλισμα της άτακτης κόρης του , πάντα μου φαινόταν λίγο κωμικό...


Ορατότης μηδέν (1969) : Οι λαρυγγισμοί του μεθυσμένου Κούρκουλου στο " Ναυπηγεία Κρεούζηηηη.... χαχαχαχα... " κλπ


Αιχμάλωτοι του μίσους (1972) : O ταραγμένος μονόλογος της Λάσκαρη στην Τηλεοπτική εκπομπή. Φωσκολική υπερβολή στο φουλ...

Το Δόλωμα (1964) : O μονόλογος με τα " άτυχα χορταράκια που τα πατούν τα βρωμοπάπουτσα " κλπ κλπ . Όχι ότι παίζει άσχημα η Αλίκη σε αυτή την σκηνή, αλλά τα λόγια μου φαίνονταν πάντα κάπως.

 

[cloud]

Νομίζω ότι η ίσως κορυφαία "δραματική" σκηνή του του ελληνικού κινηματογράφου που μόνο "δραματική" δεν ήταν, είναι η θρυλική μάχη του Νίκου Ξανθόπουλου με την αρκούδα στην ταινία "Η Οδύσσεια ενός Ξεριζωμένου".

Από εδώ και πέρα, οι περισσότερες "μελό" ταινίες σήμερα μάλλον μόνο γέλιο θα έβγαζαν.

 

[RIO]

Ναι η σκηνή με τον Νικόλα και την αρκούδα, είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα....

 

[perlastar]

Δεν ξέρω πολλά από ελληνικό κινηματογράφο για να σκεφτώ παραδείγματα, αλλά θα συμφωνήσω για τη σκηνή με την αρκούδα, ποτέ δεν έχω διασκεδάσει τόσο Κι εδώ που τα λέμε γενικά οι ερμηνείες του Ξανθόπουλου μου προκαλούν πάντα γέλιο, δεν μπορώ να τον πάρω στα σοβαρά.

 

[Crimson Moonlight]

Πολλές σκηνές από την Υπολοχαγό Νατάσα. Ενώ η Αλίκη παίζει πολύ καλά αυτό το πορτοκαλί φωσφοριζέ κραγιόν και η βλεφαρίδα του μικρού πόνυ μεχρι τον ουρανό με κάνουν να πεθαίνω στα γέλια! Μα κι αυτοί, πορτοκαλί φωσφοριζέ; Να προσθέσω και την σκηνή που την έχουν αλυσοδεμένη υποτείθεται για δύο μήνες και το μαλλί είναι κομωτηρίου! Άντε μετά να το πάρεις στα σοβαρά!

Αστεία μου φαινόταν και πολλά υποτείθεται δραματικά χαστούκια που λειτουργούσαν ώς η κορύφωση της σκηνής. Είναι αρκετές οι ταινίες που μου έρχονται στο μυαλό. Φαινόταν πολύ ψεύτικα.

0

Τί ήταν αυτό με την αρκούδα;;; Ή να πώ King Kong καλύτερα!

 

[RIO]

Η Αγάπη μας (1968) ( Ξανά ) με τον μονόλογο της Βουγιουκλάκη για το κλάμα και το γέλιο των ηθοποιών...

 

[tzias57]

εδώ νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα η σκηνή με τους ντολμάδες από την ταινία "Καρδιά μου πάψε να πονάς" με Νίκο Ξανθόπουλο και Μάρθα Βούρτση

 

[RIO]

εδώ νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα η σκηνή με τους ντολμάδες από την ταινία "Καρδιά μου πάψε να πονάς" με Νίκο Ξανθόπουλο και Μάρθα Βούρτση

Φαίνεται και το μικρόφωνο από πάνω...

 

[Bambinella]

Δεν ειναι σκηνοθετικο λαθος. Το μικροφωνο μπηκε απο το διευθυντη των φυλακων γιατι ηθελε να μαθει τη συνταγη για τους ντολμαδες.

 

[elephadas]

Γιατί δεν του πέρναγε μια λίμα από τα κάγκελα να τα λιμάρει τα σίδερα (*) να δραπετεύσει να φάει όσους ντολμάδες ήθελε?

(*) Αφού ομολογεί ότι δεν μπορεί να τα τσακίσει. Εμ βέβαια, αυτά παθαίνουν όσοι όσο είναι έξω το μυαλό τους το έχουν στο να τσακίζουν ντολμάδες και πιτόγυρα αντί να κάνουν λίγη γυμναστική, άρση βαρών και τέτοια που θρέφουν τα μούσκουλα κι όχι τις μπάκες.

 

[RIO]

Δεν ξέρω για πια ταινία πρόκειται αλλά σίγουρα ταιριάζει με το θέμα. Απόσπασμα από μια παλιά συνέντευξη του ηθοποιού και σεναριογράφου Γιώργου Κυρίτση....

«Παίξε μας κάτι, πατέρα»
" Μιλώντας με τους πρωταγωνιστές, δεν μπορούσες παρά να διακρίνεις μία αγάπη για τον Λαυρέντη Διανέλλο, τον ηθοποιό που για κάποιο περίεργο λόγο, μας βγάζει και μας μία παππουδίστικη συμπάθεια, σχεδόν αυθόρμητη.
“Θυμάμαι μια ιστορία που μας είχε πει σε ένα διάλειμμα, λέει ο Γιώργος Κυρίτσης. “Έπαιζε σε μία ταινία, δεν θυμάμαι πια, ήταν στο κρεβάτι ξαπλωμένος και πέθαινε, και του λένε τα παιδιά του “παίξε μας κάτι πατέρα” και πήρε ένα μπουζούκι και άρχισε να παίζει, έτσι στο άσχετο, στο κρεβάτι. Και τον ρωτάω εγώ “καλά, δεν είχατε ορούς, καλώδια, απ’ αυτά που έχουν οι άρρωστοι, “όχι παιδάκι μου”, μου λέει,“τι ορούς; Πέθαινα, έριξα και μία με το μπουζούκι εκεί και γεια σας”… Γελούσαν και οι ίδιοι με αυτά, εν γνώση τους δηλαδή τα κάνανε, καταλάβαιναν από μόνοι τους το αστείο του πράγματος. ..."