Είμαι μόνο εγω βρε παιδια ή υπάρχουν και άλλοι ;

[Amigovios]

Καλημέρα σε όλες και όλους, η ώρα είναι 4:47 και δεν εχω ύπνο με τίποτα. Κανονικά θα έπρεπε να είχα πέσει ξερός μετά απο μια μέρα φουλ στον κώδικα, το IT management και λοιπές @@ες ! Όπως και να εχει, με πετυχένουν περιπτώσεις που βλέπω τον εαυτό μου να ειναι εξαιρετικά ανήσυχος και να κανει σκέψεις, κυριώς δημιουργικές και να θέλω να δημιουργήσω πράματα, από τα πιο ασήμαντα μέχρι τα πιο κουλά.
Το θέμα με αυτό είναι ότι, εδώ και 10 χρόνια παλεύω να αλλάξω μια κατάσταση που έχω μπει μετά το θάνατο του πατέρα μου και του αδελφού μου (1998, 2003 αντίστοιχα) που έχει να κάνει με το οτι, όταν είχα ξεκινησει τότε να σκέφτομαι τρόπους να βελτιώσω την ζωή μου, κυρίως επαγγελματικά και οικονομικά, αυτοι οι ανθρωποι "εφυγαν" όταν τους είχα αναγκη περισσότερο. Έκτοτε, απλά "επιβιώνω" και προσπαθώ.
Έχω πει μάλίστα στην γυναίκα μου, ότι : "μέση λύση δεν υπάρχει για μένα. Ή θα τα καταφέρω ή θα πεθάνω προσπαθώντας".
Είχα αναφέρει σε μια παλαιότερη ανάρτηση μου εδώ, ότι πλέον λίγα πράματα με κάνουν χαρούμενο. Πέραν της οικογένειας μου που αγαπώ πολύ, σχεδόν όλα τα άλλα πραματα, τα βλέπω ως αδιάφορα.
Καθομαι και πιάνω τον εαυτό μου και θυμάμαι τα καλοκαίρια, όλες τις υπέροχες στιγμές που έζησα και είχα την ευτυχία να ζήσω σαν παιδι....αλλά δεν είναι αρκετό. Δεν ξέρω. Ίσως να σκέφτομαι εξαντλητικά πολύ. Ίσως πάλι όχι.
Αυτό που έχει σημασία, είναι αυτό το συναίσθημα που νιώθω. Έχετε νιώσει ποτέ, να μάχεστε τόσο σκληρά που σε κάποια στιγμή να αισθάνεστε ότι κάτι έχει σπάσει μέσα σας; Αυτό το πράμα αισθάνομαι. Δε μπορώ να το περιγράψω αλλιώς.
Το μόνο σίγουρο, για μένα προσωπικά, αυτό που έχει παίκει καταλυτικό ρόλο σε αυτό το συναίσθημα είναι ότι αυτή η χώρα στην οποία ζούμε, αξίζει μόνο για διακοπές. Τίποτα παραπάνω. Δεν νιώθω απολύτως καμία αγάπη πλέον για αυτήν. (Πείτε ότι θέλετε, πείτε με ανθέλληνα, φασίστα, ό,τι ναναι. Ειλικρινά δε με ενδιαφέρει καθόλου). Αυτό που ξέρω είναι ότι παρά τις προσπάθειες μου και όλη την καλή πρόθεηση που έχω να εξελειχθώ και παράλληλα να βοηθησω κόσμο ο οποιός το έχει ανάγκη, το θέλει κτλ κτλ κτλ, μόνο εμπόδια βρίσκω τα οποία, δυστυχώς δεν έχω τους πόρους να τα υπερβώ.
Είμαι ο μόνος που νιώθει έτσι ρε παιδια; δεν ξέρω. ΝΑΙ, γνωρίζω ότι υπάρχουν χειρότερα, αλλά αυτό δε βοηθάει, εχω δεί τα χειρότερα και τα βλέπω και κάθε μέρα και δεν αφορούν μονο το οικονομικό, αφορούν και θέματα πολύ σόβαρα που δε μπορώ να αναλύσω εδω (για να πάρετε μια γεύση, απλά θα πώ ότι από το 2003 μέχρι και σήμερα, έχω κοντέψει να πεθάνω 4 φορές, με διάφορα που έχουν συμβει...)
Ελπίζω να μην σας κούρασα. Να είστε όλοι καλά και να περνάτε πάντα όμορφα με ότι ευχαριστεί και γεμίζει τον καθένα σας ξεχωριστά.
Σας ευχαριστώ

 

[DINO]

Υπάρχουν πάρα πολλοί σαν κι εσένα... Περισσότεροι απ'οσοι φαντάζεσαι...
Όλοι έχουμε περάσει το δικό μας "Γολγοθά" κάποια στιγμή...

Αυτό που βλέπω πως χρειάζεσαι, είναι ένας χώρος δικός σου, να "φορτίζεις"...
Εγώ είχα τη δυνατότητα και έφτιαξα ένα "δικό μου" δωμάτιο στο σπίτι, γεμάτο βιβλιοθήκες με κόμικς και περιοδικά πληροφορικής, ένα γραφείο με ένα σύγχρονο PC κι ένα με τον Atari ST μου...
Επίσης στο χώρο υπάρχουν Playstation 1, 2, και 3... Το 4 το έχει ο πιτσιρικάς στο δωμάτιό του...
Τέλος πάντων, υπάρχουν κι άλλα πραγματάκια - συλλογές...
Εκεί λοιπόν μπαίνω και "φορτίζω" καθημερινά,για να φύγει η "τοξικότητα" της εποχής που ζούμε... Βέβαια πρώτη και κύρια "φόρτιση" είναι η οικογένεια...
Αν θες το πιστεύεις, ακόμα και αγγίζοντας τον Atari μου ή μια ντάνα PIXELS, νιώθω αρκετά διαφορετικά!

Όσον αφορά τώρα τα της Ελλάδας, σου αφιερώνω έναν συγκεκριμένο στίχο από το τραγούδι "Ελένη", αν και αξίζει να ακούσεις όλο το τραγούδι, αν δε το έχεις ακούσει:

"Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο, κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει"...

 

[optimus_prime]

Σκέψου όμως ότι έχεις τουλάχιστον δικιά σου οικογένεια.Κάποιοι άλλοι μπορεί να περνάνε τα ίδια ή και χειρότερα,χωρίς να έχουν κανέναν δίπλα τους.

Τώρα για την Ελλάδα,η κατάσταση είναι αυτή που είναι.Έχεις σκεφτεί καθόλου για εξωτερικό;Αν έχεις καλή μόρφωση,εκεί πέρα θα βγάζεις πολύ παραπάνω λεφτά απ'ότι εδώ.Έχει φύγει τόσος κόσμος τα τελευταία χρόνια και οι πιο πολλοί έχουν βρει τον δρόμο τους.Η μόνη σωτηρία για κάποιον που θέλει να κάνει κάτι στη ζωή του,είναι πλέον το εξωτερικό.Αλλιώς κάθεται εδώ και μιζεριάζει.

 

[RIO]

Όλοι παλεύουμε καθημερνά με τους προσωπικούς μας δαίμονες, τις απογοητεύσεις, την μίζερη καθημερινότητα, τα προβλήματα υγείας ( μάλιστα αυτές τις μέρες αναρρώνω από ένα γερό covid, που πέρασα και κυριολεκτικά με εξάντλησε ). Όσο και αν ακούγεται κλισέ όμως, πραγματικά αλίμονο αν πούμε, τα παρατάω. Τότε είναι που πραγματικά έχει χαθεί το παιχνίδι. Φυσικά όπως είπαν και παραπάνω σημαντικά πράγματα όπως η οικογένεια ή μέχρι ακόμα και το πιο απλό χόμπι, βοηθάνε πολύ στο να συνεχίζει κάποιος να διατηρεί τη διάθεση του και να ελπίζει. Εγώ πάλι είμαι από τους αιρετικούς, που δεν δέχομαι να εγκαταλείψω την χώρα μου. Πραγματικά δεν θα ήθελα να πεθάνω κάποτε σε μια κρύα- μίζερη χώρα του εξωτερικού, με το μόνο που να κάνω να είναι να πηγαίνω στη δουλειά ( ξένος μέσα σε ξένους ) και μετά απλά να επιστρέφω σπίτι. Θα συνεχίσω να παλεύω εδώ και ότι πει ο θεός.

Υ.Γ Έχοντας περάσει σοβαρά προβλήματα υγείας τα τελευταία 5 χρόνια και με τη κακιά αρρώστια παραλίγο να με "στείλει " , νομίζω ότι τίποτα πια δεν μπορεί να με λυγίσει...

 

[optimus_prime]

Όλοι παλεύουμε καθημερνά με τους προσωπικούς μας δαίμονες, τις απογοητεύσεις, την μίζερη καθημερινότητα, τα προβλήματα υγείας ( μάλιστα αυτές τις μέρες αναρρώνω από ένα γερό covid, που πέρασα και κυριολεκτικά με εξάντλησε ). Όσο και αν ακούγεται κλισέ όμως, πραγματικά αλίμονο αν πούμε, τα παρατάω. Τότε είναι που πραγματικά έχει χαθεί το παιχνίδι. Φυσικά όπως είπαν και παραπάνω σημαντικά πράγματα όπως η οικογένεια ή μέχρι ακόμα και το πιο απλό χόμπι, βοηθάνε πολύ στο να συνεχίζει κάποιος να διατηρεί τη διάθεση του και να ελπίζει. Εγώ πάλι είμαι από τους αιρετικούς, που δεν δέχομαι να εγκαταλείψω την χώρα μου. Πραγματικά δεν θα ήθελα να πεθάνω κάποτε σε μια κρύα- μίζερη χώρα του εξωτερικού, με το μόνο που να κάνω να είναι να πηγαίνω στη δουλειά ( ξένος μέσα σε ξένους ) και μετά απλά να επιστρέφω σπίτι. Θα συνεχίσω να παλεύω εδώ και ότι πει ο θεός.

Υ.Γ Έχοντας περάσει σοβαρά προβλήματα υγείας τα τελευταία 5 χρόνια και με τη κακιά αρρώστια παραλίγο να με "στείλει " , νομίζω ότι τίποτα πια δεν μπορεί να με λυγίσει...

Καταρχήν,μπράβο για το ότι κατάφερες να ξεπεράσεις τα προβλήματα υγείας.Γιατί ΑΥΤΑ είναι τα πραγματικά προβλήματα της ζωής.Όσο κι αν κάποιοι μιζεριάζουμε για άλλα πιο ασήμαντα.

Για το θέμα Ελλάδα ή εξωτερικό,ξέρεις ποια είναι η διαφορά;Ότι στο εξωτερικό δουλεύεις,αλλά πληρώνεσαι και ανάλογα.Ενώ στην Ελλάδα δουλεύεις και πάλι δεν έχεις λεφτά.Επίσης,και στην Ελλάδα μήπως ο κόσμος είναι πιο ανοιχτός;Μεγάλος μύθος.Αν ζεις στην Αθήνα που κανεις δεν μιλάει με κανέναν,πάλι ξένος μέσα σε ξένους νιώθεις.

 

[Takero72]

Δεν είσαι ο μόνος που τα σκεφτεται αυτά. Εγώ από τα φοιτητικά μου χρόνια κοιμομουν 4-5 ώρες. Νόμιζα ότι ήταν φυσιολογικό. Αυτό συνεχίστηκε για σχεδον 30 χρόνια...ώσπου το έφερε η κουβέντα με έναν φίλο μου και μου είπε ότι αυτό λύνεται. Απευθύνθηκα σε ειδικό και το έλυσα άμεσα. Επιτέλους νιώθω ότι ξεκουράζομαι. Αν και πάντα είχα ενέργεια, ένιωθα κουρασμένος.
Κατά τα άλλα που αναφέρεις, σίγουρα η Ελλάδα είναι μια χώρα-παρωδια και δεν είναι να την παίρνεις στα σοβαρά.
Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι περνάς την περίφημη κρίση της μέσης ηλικίας. Κι εγώ ταλαιπωρήθηκα με δαύτη για 7-8 χρόνια. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να απευθυνθείς σε έναν Ψυχίατρο ώστε να το αντιμετωπίσεις πολύ πολύ εύκολα και γρήγορα. Επίσης να ασχοληθείς με αγαπημένα χόμπυ. Από διάβασμα, ποδήλατο, κόμικς μέχρι ότι σου έρθει στο κεφάλι! Ο αθλητισμός εμένα με έχει πραγματικά σώσει. Το ποδήλατο είναι το αγχολυτικο μου. Κάνω πολλά χιλιόμετρα και νιώθω ότι με γεμίζει καιε κάνει πιο ήρεμο. Ξεκινά να δίνεις χρόνο στον εαυτό σου και κάνε τον καλύτερο. Πρώτα για σένα και μετά για τους αγαπημένους σου.

 

[telonio]

Κοίτα μπροστά για να πας και μπροστά. Κράτησε μόνο ότι σε ευχαριστεί από το παρελθόν και άσε τα υπόλοιπα στην δίνη του χρόνου. Αντιμετώπισε τα προβλήματα και μην μοιρολατρείς, δεν βοηθάει. Προσπάθησε να βελτιώσεις την ζωή σου. Είτε αυτό λέγετε σχέση ή χόμπυ. Ότι σου αρέσει.

Ο ψυχίατρος είναι γιατρός και δίνει τα ανάλογα φάρμακα. Φυσικά και δεν είναι το σύνηθες να προτείνεις να επισκεφθεί κάποιος έναν ψυχίατρο (αν είνια δυνατόν!). Ψυχολόγος είναι προτιμότερο και η κατάλληλη ειδικότητα για ανάλογες περίπτωσεις. Που απλά ακούει το πρόβλημα και σου απαντάει με πιθανές λύσεις.

Η κρίση της μέσης ηλικίας, φαντάζομαι μάλλον είναι στον άνθρωπο. Θα γίνω 45 σε λίγο και ακόμη δεν νιώθω τίποτα διαφορετικό. Τώρα στα 50 βλέπουμε (και αν τα φτάσω).

Το ότι θα κάναμε και ψυχανάλυση στο GRM, ε αυτό ειλικρινά δεν το φανταζόμουν ποτέ από το 2006.

 

[Takero72]

Κοίτα μπροστά για να πας και μπροστά. Κράτησε μόνο ότι σε ευχαριστεί από το παρελθόν και άσε τα υπόλοιπα στην δίνη του χρόνου. Αντιμετώπισε τα προβλήματα και μην μοιρολατρείς, δεν βοηθάει. Προσπάθησε να βελτιώσεις την ζωή σου. Είτε αυτό λέγετε σχέση ή χόμπυ. Ότι σου αρέσει.

Ο ψυχίατρος είναι γιατρός και δίνει τα ανάλογα φάρμακα. Φυσικά και δεν είναι το σύνηθες να προτείνεις να επισκεφθεί κάποιος έναν ψυχίατρο (αν είνια δυνατόν!). Ψυχολόγος είναι προτιμότερο και η κατάλληλη ειδικότητα για ανάλογες περίπτωσεις. Που απλά ακούει το πρόβλημα και σου απαντάει με πιθανές λύσεις.

Η κρίση της μέσης ηλικίας, φαντάζομαι μάλλον είναι στον άνθρωπο. Θα γίνω 45 σε λίγο και ακόμη δεν νιώθω τίποτα διαφορετικό. Τώρα στα 50 βλέπουμε (και αν τα φτάσω).

Το ότι θα κάναμε και ψυχανάλυση στο GRM, ε αυτό ειλικρινά δεν το φανταζόμουν ποτέ από το 2006.

Μάλλον εισαι άσχετος περί ιατρικής.
Καλύτερα να κρατάς τη γνώμη σου για τον εαυτό σου. Η Ψυχιατρική δεν είναι οι σαχλαμάρες που έδειχναν οι ελληνικές ταινίες.

 

[telonio]

Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος.

Ψυχίατρος - ιατρός.

Ψυχολόγος - δεν είναι ιατρός.

 

[Takero72]

Και ποιος σου είπε εσενα ότι το πρόβλημα του μέλους δεν είναι ιατρικό;
Η Ψυχιατρική δεν είναι μόνο φάρμακα.
Θα γινω ακόμα πιο σαφής. Ο αγαπητός φίλος πρέπει άμεσα να απευθυνθεί σε ψυχίατρο ώστε να αντιμετωπίσει έγκαιρα και με ασφάλεια αυτό που περνάει. Επίσης δεν είναι ταμπού η επίσκεψη σε ψυχίατρο.

 

[AEON]

Η παρούσα ενότητα είναι αφιερωμένη στα ρετρό βιώματα και τις αναμνήσεις μας πριν 20 ή περισσότερα έτη. Τα ψυχολογικά προβλήματα του καθενός ή τυχόν υπαρξιακές ανησυχίες είναι τελείως εκτός θέματος και θα πρέπει να απευθύνονται στους ειδικούς επιστήμονες. Το forum είναι εντελώς ακατάλληλο για αυτόν τον σκοπό.

Ως εκ τούτου το thread κλειδώνεται.