Ελληνικές ταινίες των 80s με νεολαίους στη θεματική τους (Γενική συζήτηση)

[tsimisde]

Καλησπέρα σε όλους στο φόρουμ. Θέλω να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου, τις όποιες θέλω να δω αν ενστερνίζονται και άλλοι σε αυτό το φόρουμ και αν δεν τις ενστερνίζονται, θέλω πολύ να δω τον σχετικό αντίλογο με την ανάλογη επιχειρηματολογία.

Παρακολουθώντας σχετικά πρόσφατα το "Οι Ρόδες Χορεύουν" και παλαιότερα "Τα Τσακάλια" και τους "Χούλιγκανς" έχω εισέλθει στον εξής προβληματισμό, στο κατά πόσο αυτές οι ταινίες (η κλασική τριάδα του Δαλιανίδη και ταινίες αντίστοιχης θεματολογίας της εποχής), αποτυπώνουν σωστά και όσο γίνεται κοντά στην πραγματικότητα τη νεολαία της εποχής.

Έχω την αίσθηση ότι είναι αρκετά στερεοτυπική η προσέγγιση (ενδεχομένως και να βασίζεται στην εικόνα των δημιουργών που είχαν για αυτές τις ηλικίες), καθώς, παρατηρούμε μια νεολαία άκρως ατίθαση, χωρίς ηθικούς φραγμούς και γενικότερα, η νεολαία, παρουσιάζεται ως μία ομάδα ανθρώπων ανεπρόκοπη, η οποία έχει μονίμως στο νου της να δημιουργεί μπελάδες, φασαρίες, επεισόδια, χωρίς να είναι τελικά τόσο γόνιμη, όπως θα περιμέναμε από το νεαρόν της ηλικίας, απλώς παρουσιάζεται μια νεολαία άχρηστη για το οτιδήποτε με άκρως περιορισμένα ενδιαφέροντα, όπως χρήση ναρκωτικών, ασυστολη ερωτοτροπία, ενδεχομένως και με τα αντίστοιχα όργια, οδήγηση μηχανών με ακραίες συνθήκες, με κόντρες, σούζες και όλα τα συναφή και γενικά, μια νεολαία που νομίζει ότι κάνει πολλά αλλά, όπως παρουσιάζεται στις ταινίες αυτές, πετυχαίνει το απόλυτο τίποτα.

Κατά τη γνώμη μου, είναι άκρως στερεοτυπική αυτή η προσέγγιση και απεικόνιση αυτού του target group και ως νέος αυτής της ηλικίας, αισθάνομαι ότι αυτό που βλέπω, έχει να κάνει με το πώς βλέπει ένας ενήλικας μετά τα -ήντα του το τι εστί νεολαία, αυτή τη διαστρεβλωμένη άποψη. Δεν αναιρώ το γεγονός ότι υπάρχει αυτή η νεολαία η οποία απαρτίζεται από ρέμπελους αλλά, εκεί που διαφωνώ, είναι ότι ολόκληρη η νεολαία αποκτά αυτή την ταμπέλα, χωρίς φυσικά να ισχύει κάτι τέτοιο στην τελική, δεν είναι όλοι οι της νεολαίας ρέμπελοι και ακάματοι, υπάρχουν και άξιοι εκπρόσωποι αυτής της ηλικίας οπότε, η γενίκευση ότι ΟΛΗ τη νεολαία τη νοιάζει μόνο να περνάει καλά, είναι εσφαλμένη καθώς όπως είπα, θεωρώ ότι είναι γενίκευση, υπάρχει νεολαία όπως και τότε υπήρχε νεολαία η οποία είχε ιδανικά, δεν ήταν όλοι "χαμένα κορμιά", όπως νομίζω ότι απεικονίζονται στις ταινίες του Δαλιανίδη κυρίως (ξαναλέω, από όσες έχω δει και τα όσα γνωρίζω για όσες δεν έχω δει) οπότε, ο προβληματισμός μου έγκειται στο αν όντως έχετε παρατηρήσει κι εσείς κάτι τέτοιο και επίσης, αν και άλλες ταινίες της εποχής με αντίστοιχη θεματολογία, έχουν αντίστοιχη παρουσίαση/πεποίθηση για τη νεολαία της εποχής.

 

[foutix]

Στην κοινωνία υπάρχουν τάξεις και διαστρωματώσεις. Οι νέοι των παραπάνω ταινιών προέρχονται από τα κατώτερα μισοεξαθλιωμένα στρώματα και ο δημιουργός μέσα από το υποκειμενικό πρίσμα του παρουσιάζει στην υπόλοιπη κοινωνία μια κατάσταση που πρέπει να προβληματίσει. Ασχολείται με την εν λόγω ομάδα ακριβώς επειδή το έχει περισσότερο ανάγκη, όπως στην παραβολή ο πατέρας ασχολείται με τον παραστρατημένο γιο περισσότερο από οτι με τον νουνεχή. Και ειδικά για τα τσακάλια και τους χούλιγκαν, για πολλά παιδιά του 80 του Περάματος, του Κερατσινίου, κ.α. έτσι ήταν τα πράγματα σε βεβαιώ.

 

[paulochelao24]

Ένα άλλο λιγότερο γνωστό φιλμ με νέους ήταν και το "Ταξίδι στην πρωτεύουσα" ή "Στην ζούγκλα της Αθήνας" νομίζω του 1982,σε σκηνοθεσία του Τάκη Παπαγιαννίδη και αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία

 

[tsimisde]

Προφανώς και οι καταστάσεις που απεικονίζονται σε αυτές τις ταινίες έχουν μια βάση στην πραγματικότητα, όμως, διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για το κατά πόσο προσδιορίζεται ότι αυτά που αναφέρονται, σχετίζονται με συγκεκριμένη κοινωνική τάξη, έχω την εντύπωση ότι πολλές φορές, υπάρχουν γενικεύσεις, ειδικά στην Τριλογία αυτή των ταινιών του Δαλιανίδη.

Στο "Οι Ρόδες Χορεύουν" νομίζω πήγε να αλλάξει λίγο το σκηνικό καθώς, πέραν της ρέμπελης νεολαίας, αντιπαρατέθηκε και η πιο "προκομένη" νεολαία, η άκρως θρησκευόμενη και οι συνθήκες τα έφεραν έτσι ούτως ώστε να μπλέξουν αυτοί οι δύο κόσμοι. Όμως, έχω και πάλι τις αμφιβολίες μου καθώς, δεν νομίζω ότι η προκομένη νεολαία είναι και αυστηρώς θρησκευόμενη, θαρρώ ότι και πάλι είναι άποψη αυτή μιας παλαιότερης γενιάς, ότι εφόσον ανήκει σε θρησκευόμενη και θεοσεβούμενη οικογένεια ένα παιδί, θα είναι προκομένο και πρότυπο για τους συνομηλίκους, δείχνει όμως και πάλι κάποια στερεότυπα κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Βέβαια, είναι πολύ πιο θεαματικό και ενδιαφέρον να βλέπουμε μια ομάδα νέων που σπάει τους κανόνες, που αποτελεί το κακό παράδειγμα, που δεν θέλει μεροκάματο, μονάχα χιλιάρα μηχανή και θάνατο, που είναι πιο edgy στην καθημερινότητα τους, από μια ομάδα νέων άκρως θρησκευόμενη, με το ψαλτήρι ανά χείρας, με νηστεία, προσευχή και κατά κάποιο τρόπο, προβλέψιμη συμπεριφορά, δεν δημιουργεί το ίδιο ενδιαφέρον η για να μην συγκεκριμενοποιώ, δεν έχει ενδιαφέρον να παρακολουθούμε έναν νέο της διπλανής πόρτας που έχει στη φαρέτρα του πτυχία, μεταπτυχιακά, ανώτερο μορφωτικό επίπεδο, έχει ενδιαφέρον να βλέπουμε τον νέο της διπλανής πόρτας που βγαίνει, πίνει, γίνεται λιώμα, φτάνει σε ακρότητες, στο χώρο του θεάματος, περισσότερη προσοχή θα τραβήξει το απρόβλεπτο.

Ίσως γι'αυτό έγινε το φοκους προς αυτή την κατεύθυνση, για να μην είναι απλά διδαχές και ηθικοπλαστικός λόγος, ίσως επιστρατεύτηκε και το θέαμα, για να περάσει το μήνυμα με πλάγιο τρόπο, το να βλέπουμε τα χάλια προσωποποιημένα, όσο να'ναι μας αφυπνίζει οπότε, η εικόνα είναι το παν.

Νομίζω ότι έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη πολλών η σκηνή από τα τσακάλια όπου οι υπόλοιποι της παρέας, προσπαθούν μάταια να επαναφέρουν τον φίλο τους που έμεινε αναίσθητος από υπερβολική δόση, εκείνες οι αψυχολόγητες κινήσεις τους, να τον κάνουν τραμπάλα λόγω της άγνοιας τους, είναι μια εικόνα που μιλάει από μόνη της, δεν χρειάζεται κάτι άλλο, είναι κάτι φρικιαστικό αυτό, να θέλεις να βοηθήσεις έναν δικό σου άνθρωπο και τελικά να μην τα καταφέρνεις, οπότε, η ταινία, σου δίνει αυτή την εικόνα στο πιάτο, για να σε αποτρέψει και να αποφύγεις να βιώσεις κάτι αντίστοιχο η όπως και η σκηνή του βιασμού, νομίζω δείχνοντας αυτή την αποτρόπαιη πράξη στο γυαλί, επηρεάζει και αρνητικά οπότε, σαφώς και είναι το προς αποφυγήν πρότυπο.