Επίσκεψη συμμαθητών μας/φίλων μας στο σπίτι

[BETTY BOOP]

Θυμάμαι στην Γ' Δημοτικού είχα γνωριστεί με ένα κοριτσάκι όταν είχαμε καθίσει μαζί στο θρανίο.


Μετά από πάρα πολύ καιρό γνωριμίας, αποφάσισα να την καλέσω στο σπίτι μου να παίξουμε. Ετσι κι εγινε.


Της το πρότεινα στο σχολείο, εκείνη το είπε στην οικογένειά της και η πολυπόθητη μέρα έφτασε.


Όταν ήρθε στο σπίτι, μετά τις...χαιρετούρες...καθίσαμε στο δωμάτιό μου.


Μου είχε κάνει εντύπωση ότι αμέσως πήρε θέση στη...στριφογυριστή καρέκλα του γραφείου μου (σαν στο σπίτι της δηλαδή!) κι εγώ βολεύτηκα σε μια άλλη καρέκλα...είχε ανοίξει τα συρτάρια με περισσή άνεση, κοίταζε τη βιβλιοθήκη μου, άνοιξε τη ντουλάπα, έβγαλε και κάποια ρουχα από εκεί...θαυμάσια!


Παίζαμε επιτραπέζια παιχνίδια, ακούγαμε μουσική, έμενε και για φαγητό το μεσημέρι και αργά το απόγευμα έφευγε.Περνούσαμε πολύ όμορφα...


Το δωμάτιό μου μετά έμοιαζε με βομβαρδισμένο τοπίο...


Μια φορά που είχε έρθει μου είχε πει ''Εισαι τυχερή που έχεις τόσα πράγματα''.


Τις επόμενες φορές που ερχόταν στο σπίτι (συνήθως Κυριακή, για να μην...ξεμυαλιστούμε από το Σάββατο με την ιδέα που θα βρισκόμασταν πάλι μαζί), φρόντιζα να κρυβω κάποια πράγματα που δεν ήθελα να μου πειράζει...και για να μην βαρεθούμε της είχα προτείνει να φέρει τα βιβλία της να διαβάσουμε μαζί (σιγά μη διαβάζαμε!) επειδή θα έμενε όλη μέρα όπως και κάποιο επιτραπέζιο παιχνίδι από το σπίτι της για να παίξουμε.


Μου ειχε φέρει δώρο ένα λογοτεχνικό βιβλίο, μια σειρά παραμυθιών, μια μολυβοθήκη, ένα λούτρινο κουκλάκι...όλα πολύ ωραία.


Στη Β' Γυμνασίου γνώρισα κι ένα άλλο κοριτσάκι, ερχόταν πολύ συχνά στο σπίτι μου...και περνούσαμε όμορφα.

 


Είχα επισκεφτεί το σπίτι του πρώτου κοριτσιού που ανέφερα, αλλά συνήθως δεν ήμασταν στο δωμάτιό της αλλά στο σαλόνι/καθιστικό. Πάντως όταν είχα δει το δωμάτιό της, είχα δει δύο χώρους, στον έναν υπήρχαν 2 κρεβάτια με ένα μικρό γραφείο στη μέση (2 παιδιά στο σπίτι) και στον άλλο χώρο υπήρχε ένα ξύλινο γραφείο με γυαλί στην επιφάνειά του, κάτω από το οποίο υπήρχαν φωτογραφίες και αφίσες. Το γραφείο ήταν με βιβλιοθήκη και επιανε τον τοιχο. Θυμάμαι την ημέρα που μετά τον αγιασμό στην Α' Γυμνασίου, πήγα στο σπίτι της και πριν ανεβούμε είχαμε περάσει από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς της και είχαμε ψωνίσει, εκείνη την ημέρα είχαμε φάει ρολό κιμά (με αυγό στη μέση!) το μεσημέρι...

 


Είχα επισκεφτεί και το σπίτι της άλλης συμμαθήτριάς μου, που είχα γνωρίσει στο Γυμνάσιο.


Είχε 2 γραφεία στο δωμάτιό της, το ένα γραφείο ήταν με βιβλιοθήκη και ντουλαπάκια, στο οποίο είχε βιβλία, φωτογραφίες, κουκλες/κουκλάκια... το άλλο ήταν ένα απλό γραφείο στο οποίο υπήρχε υπολογιστής/λάπτοπ και εκεί διάβαζε τα μαθήματα.


Αργότερα μετακόμισαν στον πιο πάνω όροφο στη μονοκατοικία τους και εκεί τα υπνοδωμάτια βρίσκονταν ακόμα πιο πάνω (υπήρχε εσωτερική σκάλα), κάτι που μου άρεσε πολύ, όταν είχα επισκεφτεί το νέο χώρο...

 


Στην Α' Δημοτικού είχα πάει στο παρτυ ενός κοριτσιού από την τάξη μου, θυμάμαι μου είχε κάνει εντύπωση ένα παιδικό σετ με εργαλεία γιατρού που είχε στο δωμάτιό της και παίζαμε...απαίτησα να το αγοράσουν κι εμένα οι δικοί μου, όταν έφυγα συνοδευόμενη από εκεί το βράδυ (εκεί να δείτε νεύρα!!!...το παιχνίδι όμως δεν το απέκτησα, προφανώς λόγω της απότομης συμπεριφοράς μου και της τάσης μου να ζηλεύω ξένα πράγματα!!!)...

 


Επισκέψεις δεχόμουν πολλές φορές και από δύο κορίτσια που γνώρισα όταν ήμουν στο Δημοτικό (και πολύ τις άντεξα, μέχρι το Γυμνάσιο), 3 χρόνια μεγαλύτερη η μια και 5 χρόνια μεγαλύτερη η άλλη,ερχόταν σπίτι μου και...ξεχνούσαν να φύγουν...ήταν αργόσχολες...


Πήγαινα κι εγώ σπίτι τους (σαν μπουντρούμι ήταν!!!) όταν με καλούσαν αλλά η οικογένεια ήταν το χειρότερο είδος! Εβλεπα ότι γινόταν μεγάλη καταναλωση μπύρας, τα αθλητικά γεγονότα ήταν το θέμα της ημέρας όπως και τα κουτσομπολιά/κοινωνική κριτική...ήταν ένα περιβάλλον στο οποίο δεν μου άρεσε να μένω. Σε πάρτυ που έκαναν, γινόταν μεγάλη φασαρία...δεν είχα παρέα και γι' αυτό δεν ήθελα να πηγαίνω...ώσπου δεν ξαναέκανα παρέα με τα κοριτσια αυτά...(δεν ταιριάζαμε καθόλου!!!).


Θυμάμαι που τα δωμάτιά τους ήταν γεμάτα από αφίσες καλλιτεχνών και δεν υπήρχαν βιβλία εκτός από τα σχολικά βιβλία και καμιά εγκυκλοπαίδεια, λογοτεχνικά βιβλία (τα είχε η μία, η άλλη ούτε ζωγραφιστά δεν ήθελε να βλέπει βιβλία!), εξάλλου τα κορίτσια δεν είχαν ποτέ καλή σχέση με το σχολείο (η μικρότερη ειδικά...άστα!!!ντουβάρι σκέτο!!!).


Τα δώρα που θυμάμαι από αυτές ήταν ένα ρολόι τοίχου, ένα καδράκι, ένα παιχνίδι (σαν το magic copier, ένα παιχνίδι με επιφάνεια και γραφίδα, στο κάτω μέρος είχε χώρο για κόλλες Α4, ζωγράφιζες και εκτυπωνες τη ζωγραφιά, πατώντας ένα κουμπάκι, δεν μου αρεσε γιατί το θεώρησα πολύ παιδικό δώρο, το απέκτησα όταν ήμουν ΣΤ' Τάξη ή Α' Γυμνασίου), ένα λουτρινο αρκούδο (αυτό που άρεσε!)...

 


Σε δωμάτια αγοριών έβλεπα αφίσες με φάσεις καράτε/μπάσκετ/ποδόσφαιρο, ή μποξ, ή με αυτοκίνητα/μηχανές...gameboy, playstation...

 

 


Είχα παρατηρήσει ότι αν δεν ήθελε κάποιο παιδί να έχει παρέα στο δωμάτιό του, είχε τη δικαιολογία ότι είναι ανω-κάτω το δωμάτιο.

 

 


Εσείς τι αναμνήσεις έχετε από επισκέψεις συμμαθητών/φίλων σας στο σπίτι σας;


Τι δώρα είχατε αποκτήσει τότε;

 

[Crimson Moonlight]

Δυστυχώς δεν είχα πάει ποτέ επίσκεψη στο σπίτι κάποιου συμμαθητή ούτε είχαν έρθει ποτέ στο δικό μου. Όταν όμως πηγαίναμε στα σπίτια των φίλων των γονιών μου περνούσα το δωμάτιο των παιδιών τους από κανονική ανάκριση. Των αγοριών μου άρεσαν περισσότερο, είχαν καλύτερα παιχνίδια. Στα κορίτσα υπήρχαν μόνο καμιά εικοσαριά όμοιες ξανθές χαζοχαρούμενες Barbie που δεν μου άρεσαν καθόλου, δεν ήθελα να τις παίξω, μετά μαλώναμε με τα κοριτσάκια-στο τέλος μπορεί να μαλλιοτραβιόμασταν κιόλας (ναί, όλα ξεκινούσαν απ' τις κούκλες!). Μου άρεσε όμως γιατί πάντα υπήρχαν γαριδάκια/πατατάκια/μπισκότα σε απεριόριστη ποσότητα, αν κι επειδή ντρεπόμουν τσιμπούσα μόνο δυό-τρία. Φεύγοντας συνήθως μου έδιναν δωράκι, καμιά μεγάλη σοκολάτα ή χρωμματιστά στυλό και τετράδια.

 

[perlastar]

Αυτό γινόταν συνήθως σε μένα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, μετά σχεδόν καθόλου. Κι εγώ έχω ωραίες αναμνήσεις, θυμάμαι που έρχονταν κάποια κοριτσάκια και παίζαμε, ή πήγαινα εγώ σ'αυτές. Το ωραίο ήταν ότι επειδή μέναμε και πολύ κοντά, περισσότερο τα καλοκαίρια πηγαίναμε η μία στο σπίτι της άλλης. Δώρα σπάνια ανταλλάζαμε, μία φορά μόνο θυμάμαι ότι η μία μου είχε κάνει δώρο ένα πολύ ωραίο εκπαιδευτικό παιχνίδι που ήταν τρία σ'ένα, αριθμητήριο, ρολόι που κουνούσες τους δείκτες για να μάθεις την ώρα, και μαύρος πίνακας. Είχαμε παίξει πολλές φορές τις δασκάλες με αυτό. Επίσης μία φορά στα γενέθλιά μου, μία άλλη που είχε πατέρα σουβλατζή, μας είχε φέρει σουβλάκια Δεν έλειπαν όμως και οι τσακωμοί και παρεξηγήσεις από τέτοιες επισκέψεις. Μία φορά χαλάστηκα επειδή μου χάλασαν μία αγαπημένη μου κούκλα, μία άλλη φορά είχα τσακωθεί με μία όταν ήρθε για τα γενέθλιά μου και χωριστήκαμε μαλωμένες και μία φορά έγινε χοντρή παρεξήγηση με τη μητέρα ενός κοριτσιού, επειδή η μητέρα μου είχε παρατηρήσει ότι το κοριτσάκι είχε πιάσει ψείρες και μου είπε να την αποφεύγω, εγώ πήγα και της το είπα χύμα, και η μητέρα της ήρθε θυμωμένη κι έπιασε τη δική μου

Μιας και υπάρχει άλλο θέμα για τις επισκέψεις γενικά σε σπίτια, εδώ ας περιοριστούμε σ'αυτό που λέει ο τίτλος και να πούμε κυρίως για συμμαθητές/φίλους που έρχονταν για παιχνίδι, τα άλλα εκεί.

 

[johnny19818]

Μια φορά είχε έρθει μια συμμαθήτριά μου από το γυμνάσιο στο σπίτι, που τύγχανε να πηγαίναμε και Αγγλικά μαζί. Την ήξερε και η αδερφή μου και πιο πολύ μαζί μιλούσαν παρά εμείς οι δύο. Ούτε που θυμάμαι για ποιο λόγο ήρθε. Θυμάμαι πάντως ότι φάγαμε όλοι μαζί (εκτός τον πατέρα μου που ήταν στη δουλειά) πατάτες τηγανητές με κέτσαπ και σαλάτα. Το σπίτι μας δεν ήταν και πολύ εύκολα προσβάσιμο και δύσκολα ερχόταν κόσμος. Ο γείτονάς μου από την άλλη, που είμαστε και πάνω κάτω ίδια ηλικία, με επισκεπτόταν συχνά, κυρίως για να παίξουμε βιντεοπαιχνίδια ή να δούμε καμιά βιντεοκασέτα.

Από πλευράς μου είχα επισκεφθεί αρκετά σπίτια συμμαθητών μου και πραγματικά τα είχα δει όλα. Θετικά: Φοβερές βιβλιοθήκες με πλήθος βιβλίων, μεγάλα σαλόνια με ωραία έπιπλα και χαλιά, υπολογιστές με πλήθος δισκετών και παιχνιδιών, συνδρομητικά κανάλια κ.α. Αρνητικά: Κουζίνες τίγκα στα άπλυτα πιάτα, κουζίνες δύσοσμες που ούτε στο ένα μέτρο δεν μπορούσες να πλησιάσεις, σπίτι με χαλιά στρωμένα το μήνα Αύγουστο (!!), ακατάστατα δωμάτια παιδιών που όπου κι γυρνούσες το μάτι σου έπεφτε πάνω σε ένα αντικείμενο και πολλά άλλα. Σε γενικές γραμμές πάντως μπήκα σε αρκετά και ποικίλα σπίτια.

 

[Rakeesh]

Ωραίο θέμα

Η πρωτη φορα που πηγα σε σπιτι συμαθητη ηταν οταν ενα κοριτσι, απο τις μικρες ταξεις του δημοτικου, μας εδωσε προσκλησεις για παρτυ γενεθλιων της. Σε ολο το δημοτικο αυτο ειχε γινει με 3-4 αλλους συμμαθητες (ο ενας εμελλε να γινει ο μοναδικος εως σημερα κολλητος μου).

Στο γυνασιο δεν υπηρχε προσκληση για παρτυ, μιας και πλεον οι πιο κοινωνικοι διατηρουσαν φιλιες με τους συμμαθητες και εκτος σχολειου, αλλα εγω ανταλλαζα επισκεψεις με τους πιο κοντινους μου πχ. για να δει ο ενας τον υπολογιστη του αλλου (βλ. Amiga vs. PC) επισης οι γονεις μας γνωριζονταν αφου καμια φορα χρειαζοταν μια επαγγελματικη εξυπηρετηση απο τον πατερα μου.

Παντως καθε φορα ειχα τα ιδια συναισθηατα και ρουφουσα πληροφοριες οταν εγω πηγαινα στο σπιτι καποιου.

Καταρχας ο συμμαθητης μου φαινοταν αδιαφοροι, απομακροι ή και εχθρικοι. Στις επισκεψεις, και παρουσια γονιων μας, ηταν πιο μαζεμένοι και "ανθρώπινοι". Στάμπαρα το χώρο, τη διακόσμηση και τη μυρωδιά του σπιτιού και ετσι απομυθοποιουσα ενα ατομο που ηξερα κατα τα αλλα επιφανειακα, μονο απο την ταξη. Σταμπαρα και τους γονεις τους και παρατηρουσα ποιος απο τους δυο του εμοιαζε, και ποσο, και αν ηταν ομορφοτεροι απο τους δικους μου :Ρ

 

[LadyNaty]

@ Rakeesh: μ' άρεσε και αυτό με την επαγγελματική εξυπηρέτηση που ανέφερες, γιατί μου συνέβαινε και εμένα (ο μακαρίτης ο πατέρας μου ως νομικός έδινε νομικές συμβουλές στους γονείς, αλλά και συμβουλές επαγγελματικού προσανατολισμού στα παιδιά). Κι εγώ πήγαινα στο δημοτικό σε σπίτια συμμαθητών κυρίως σε κάποια πάρτυ. Εγώ δεν έκανα γιατί είχα ΚΑΙ γιορτή ΚΑΙ γενέθλια το καλοκαίρι (φτου γκαντεμιά!). Στο γυμνάσιο πήγαινα λιγότερες φορές σε σπίτια, κυρίως στις δύο (τότε) κολλητές μου, αλλά και σε άλλα παιδιά, όταν είχαμε να γράψουμε κάποια εργασία μαζί. Στο δικό μου σπίτι έρχονταν (συχνά) οι κολλητές που ανέφερα, αλλά και κάποια άλλα παιδιά, πάλι όταν έπρεπε να γράψουμε εργασία (και το άλλο ή τα άλλα παιδιά είχαν μικρά σπίτια, χωρίς κατάλληλο χώρο). Στα σπίτια που πήγαινα κοιτούσα κυρίως τα βιβλία, αλλά και τις κασέτες και τους δίσκους των άλλων παιδιών. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που, έβαζα το πικάπ ή το κασετόφωνο και άκουγα τις μουσικές του ξένου κόσμου (σαν να ήμουν στο σπίτι μου!!!), ή διάβαζα τα βιβλία τους... Δεν ξέρω πώς ένιωθαν μετά...

 

[Πολη1983]

Εγω θυμάμαι,που οταν ελειπέ η μάνα μου ή ο πατέρας μου απο το σπίτι,μαζευόμασταν ολοί η παρέα(8 ατομά περιπου) και παιζαμε χαρτιά,πιναμέ και κανα βερμουτακί ή κανα λικεράκι και μαλιστά σε μια τέτοια συνάθρηση είχα καπνίσει και το πρώτο μου τσιγάρο...ΑΞΕΧΑΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

 

[pardalotzatziki]

Πολλες φορες στο Γυμνασιο για να παρουμε τα μαθηματα που χαναμε οταν ημασταν αρρωστοι.

Αλλα πολλοι συμμαθητες ηταν γειτονες οποτε παντα μπαινοβγαιναμε στα σπιτια.

 

[elsint17]

εμενα ερχοντουσταν συμμαθητες (μονο ποτε συμαθητριες ) σπιτι μονο στο γυμνασιο,στο δημοτικο ημουν πολυ ντροπαλος και οχι και τοσο κοινωνικος

στο γυμνασιο ομως δεχομουνα επισκεψεις ,προτιμουσα να ερχοντουσταν σπιτι παρα να πηγαινω εγω στο δικο τους κυριως για να μην με ρωτανε πραγματα οι γονεις τους.πολλες φορες παιζαμε γκρινιαρη, κυριως που οταν εχανα γκρινιαζα αλλα ποτε δεν τσακωνομουν