Επαγγέλματα γονιών και πως τα βιώσαμε στην παιδική ηλικία

[johnny19818]

Πως βιώσατε τα επαγγέλματα των γονιών σας κατά την παιδική σας ηλικία; Σας επηρέασαν θετικά ή αρνητικά; Σκεφτόσασταν τότε να τα ακολουθήσετε κι εσείς στο μέλλον;

Ο πατέρας μου ώντας αξιωματούχος αστυνομικός δεν ήταν και το καλύτερο μου παράδειγμα και ποτέ δε σκέφτηκα να ακολουθήσω το επάγγελμα του. Θυμάμαι να είναι πάντα σε ετοιμότητα, ακόμη κι όταν είχε άδεια, και πολλές φορές μας έπαιρναν τηλέφωνο 3:00, 4:00 τα ξημερώματα και έφευγε για δουλειά και μπορεί να έκανε και 1,2 μέρες να γυρίσει ανάλογα την υπόθεση. Και στο χωριό που πηγαίναμε τις Κυριακές είχε τύχει να τον πάρουν τηλέφωνο και να δίνει εντολές για το τι θα κάνουν οι υφισταμένοι του.

Από τα θετικά θυμάμαι καμιά φορά που πήγαινα στο γραφείο του και με κερνούσε κάποιο αναψυκτικό μέχρι να φύγουμε πάλι πίσω για το σπίτι. Επίσης, είχαμε δωρεάν είσοδο στο γήπεδο της πόλης όπου έπαιζε ποδόσφαιρο η τοπική ομάδα (μια εποχή και στη Β' Εθνική).

Όσον αφορά τη μητέρα μου μέχρι τα 13 μου ήταν στο σπίτι. Από κει και έπειτα δούλευε πωλήτρια σε σούπερ μάρκετ πίσω από ψυγεία αλλαντικών, τυριών κτλ. Λόγω της εργασίας της γινόντουσαν κάποιες φορές εκδηλώσεις, Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά και λαμβάναμε μέρος.

 

[Σώτος Σώτος]

Ωραίο θέμα Τζώνι!

Λοιπόν εγώ με τα επαγγέλματα των γονιών (δηλ. του πατέρα μου) έχω μάλλον αρνητικά βιώματα και τούτο διότι έτσι όπως τα 'φερνε η ζωή ο πατέρας μου ήταν αυτό που λέμε "πολυτεχνίτης", π.χ. μαγαζί με τζάμια-κρύσταλλα, συντηρητής σε μουσείο, ασφαλιστής, τεχνίτης σε εταιρεία του εξωτερικού (στη Λιβύη), ιδιοκτήτης Snack Bar, θυρωρός σε θέατρο κλπ. (κι όλο και κάτι θα ξέχασα...)

Όλα αυτά όπως είναι προφανές δημιουργούσαν αστάθεια, συχνές μετακομίσεις, αβεβαιότητα και οικονομική ανασφάλεια στην οικογένεια και στην ψυχή του παιδιού κατ' επέκταση. Πάντα ζήλευα παιδιά που είχαν πατεράδες με σταθερή δουλειά...

Όσον αφορά τη μητέρα μου όλα κι όλα 3-4 χρόνια δούλεψε σε βιοτεχνία ρούχων.

 

[johnny19818]

Ευχαριστώ φίλε. Κι εσύ ωραίο avatar.

Η αλήθεια είναι ότι σε μια οικογένεια η αστάθεια στα επαγγελματικά των γονιών είναι μεγάλο πρόβλημα. Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει που λένε. Και καλά μέχρι μια ηλικία δεν καταλαβαίνεις και πολλά, αλλά από τέλη Δημοτικού και μετά αρχίζουν οι συγκρίσεις με άλλους και άλλες δυσάρεστες καταστάσεις.

 

[Rakeesh]

Ο πατερας μου ηταν εκπαιδευτικος. Εκτος του οτι δουλευε σε σχολειο, επισης ελειπε πολλες ωρες απο το σπιτι γιατι γυριζε σε ιδιαίτερα. Παροτι ειχε δωσει 100% στη δουλεια του και την εκανε με πολυ παθος, γκρινιαζε και ελεγε οτι λογω των επαγγελματικων του υποχρεωσεων δεν του εμενε χρονος για να ασχοληθει με οτιδηποτε αλλο.

Βεβαια οι συναδελφοι του εβρισκαν χρονο οχι μονο για πιο ισορροπημενες οικογενειες, αλλα και να κανουν πραγματα στη ζωη τους (να αγοραζουν διαμερισματα, να κανουν επενδυσεις, να γραφουν βιβλια κλπ). Θεωρω οτι η δουλεια του ηταν το μονο που τον γεμιζε, και τη χρησιμοποιουσε ως αλλοθι για να εξαντλει ολες τους τις οικογενειακες υποχρεωσεις και να μην ασχοληθει με τιποτα αλλο. Πχ οταν τον ρωτουσαν γιατι δεν ειχε σχεσεις πριν παντρευτει, ή γιατι δεν παντρευτηκε στα 40, ελεγε οτι δουλευε (ενω ω του θαυματος οι συναδελφοι του ειχαν παντρευτει πιο νεοι). Επισης ανεθετε το μεγαλωμα μου, τη μελετη μου κλπ στη μητερα μου, ωστε να εχει "πατημα" για ο,τι δεν παει καλα. Πχ αν δεν ειχα καλους βαθμους ή αν ειχα τα ψυχολοεφηβικα μου, κατηγορουσε εκεινη "αφου εκεινος ετρεχε ολη μερα".

 

[perlastar]

Kαι ο πατέρας μου άλλαξε πολλά επαγγέλματα και αυτήν την αστάθεια την ένιωθα κι εγώ από παιδί και με άγχωνε, ειδικά επειδή ήξερα ότι με δυσκολία τα έβγαζαν πέρα γενικά. Το επάγγελμα του κανονικά ήταν ηλεκτρολόγος, αλλά όταν έμεινε χωρίς δουλειά δοκίμασε διάφορα από δω κι από κει. Αργότερα έμαθε μία άλλη τέχνη και στέριωσε εκεί, ήταν μάστορας διακοσμητικών τούβλων, αυτά που ντύνουν απέξω τα κτίρια. Η μητέρα μου ήταν νοσοκόμα και το επάγγελμά της με επηρέασε πολύ περισσότερο από του πατέρα μου, κι έτσι κάποτε ήθελα να γίνω γιατρός, αλλά μεγαλώνοντας με τράβηξαν άλλα επαγγέλματα περισσότερο. Εκτός όμως του ότι με έκανε να μου αρέσουν τα ιατρικά θέματα και μου έμαθε αρκετά πράγματα, το επάγγελμά της είχε κυρίως αρνητικό αντίκτυπο πάνω μου, γιατί εκείνη ήταν πορωμένη με όλα τα υγιεινά πράγματα και υπερπροστατευτική κι έτσι με έπρηζε συνέχεια, θέλοντας να μου επιβάλλει με το ζόρι τις δικές τις συνήθειες.

 

[elephadas]

Χμμμ... εμένα με επηρέασαν έμμεσα τα επαγγέλματα του πατέρα μου. Όντας από φτωχή οικογένεια και ορφανός από πατέρα δεν είχε καταφέρει να τελειώσει το σχολείο παρόλο που ήταν καλός μαθητής και αναγκάστηκε να μπει μαθητευόμενος σε ραφείο στη μικρή επαρχιακή πόλη κοντά στο χωριό του... αργότερα ήρθε στη Αθήνα και άνοιξε ραφείο με συνεταίρο, αλλά ποτέ δεν του άρεσε η δουλειά αυτή. Κι έτσι πήγε νυχτερινό σχολείο ώστε να πάρει απολυτήριο λυκείου και να πιάσει δουλειά σαν υπάλληλος σε τράπεζα. Αυτά πριν γεννηθώ εγώ. Αλλά βλέποντας τις δυσκολίες που είχε τραβήξει εκείνος συνειδητοποιούσα πόσο εύκολα τα έβρισκα εγώ συγκριτικά, μια που το μόνο που είχα να με απασχολεί ήταν τα μαθήματα, όχι η επιβίωση.

Από την άλλη, το αρνητικό της δουλειάς του ήταν ότι λόγω μεταθέσεων δεν είχαμε στενή και συνεχή επαφή με ξαδέρφια και παιδικούς φίλους, πράγμα που αργότερα μεγάλος ζήλευα στους γνωστούς μου που είχαν "ρίζες" .

 

[Rakeesh]

...σε αυτο το σημειο να αναφερω οτι το επαγγελμα του πατερα μου επηρεασε αρκετα την κοινωνικη ρετροζωη μας. Εμενα με επαιρνε μαζι του σε καποια μαθηματα και γνωριζομουν με τους μαθητες ή με τα αδελφια τους, μου εδειχναν τα παιχνιδια τους, τους υπολογιστες τους κλπ με καποιες οικογενειες γιναμε οικογενειακοι φιλοι, με τραπεζωματα και παει λεγοντας

 

[perlastar]

Kι εγώ ξέχασα να αναφέρω ότι μία ασχολία του πατέρα μου από την οποία έχω ευχάριστες αναμνήσεις, ήταν η μουσική, καθώς ήταν ερασιτέχνης μουσικός και τραγουδιστής και έβγαζε κάποια μεροκάματα παλιά τραγουδώντας σε μαγαζιά ή σε γάμους και γιορτές. Δεν έτυχε να πάω ποτέ να τον δω, άλλωστε κι εκείνος τα παράτησε μετά, αλλά από αυτόν είχα την πρώτη επαφή με τη μουσική, καθώς τραγουδούσε και σπίτι παίζοντας την κιθάρα του.

 

[Λορένα]

Οι δικοι μου γονεις στο χωριο, με τις αγροτικες εργασιες που εχουν κατα βαση τα χωρια.

Και αν το επαγγελμα ηταν σταθερο.. αστατος ηταν ο καιρος, οι κακες χρονιες, και οι χαμηλες (και αβεβαιες) αποδοχες του επαγγελματος.

Προνομιουχα στον κυκλο μου, ηταν τα παιδια, των οικοδομων, σε μια εποχη που η οικοδομη ηταν σε πληρη ανθιση, και αν ησουν και τεχνιτης επαιρνες πολλα παραπανω λεφτα. Υπηρξαν ομως και ελαχιστοι που καναν μεγαλα ανοιγματα στις δουλειες τους (με δανεια απο τραπεζες) στην πλειοψηφια πετυχαν (ασχετως αν σημερα ειναι σχεδον ολοι τους χρεωκοπημενοι) και τα παιδια τους τα βλεπαμε σαν παιδια εκατομμυριουχων ενα πραγμα, μιας και συνηθως κυκλοφορουσαν με οτι μοδατο υπηρχε.

Μεγαλο μου παραπονο, ειναι οτι δεν πηγαμε ποτε διακοπες. Δεν το επετρεπε το επαγγελμα. Αλλα επειδη οι περισσοτεροι δεν πηγαιναν, δεν μου κακοφαινοταν και πολυ. Το θυμομουν οταν μας επισκεπτονταν τα (μαυρισμενα απο τον ηλιο) ξαδερφια μου, για να περασαν μερικες μερες διακοπες και στο χωριο, μετα τις διακοπες τους στην θαλασσα (καθε φορα και σε διαφορετικο μερος). Φυσικα ο μπαμπας τους, ηταν της πολης, και στην πολη εκεινη την εποχη, σχεδον οι παντες καπου πηγαιναν

 

[johnny19818]

Προνομιουχα στον κυκλο μου, ηταν τα παιδια, των οικοδομων, σε μια εποχη που η οικοδομη ηταν σε πληρη ανθιση, και αν ησουν και τεχνιτης επαιρνες πολλα παραπανω λεφτα.

Είχα κι εγώ ένα φίλο όπου ο πατέρας του ήταν οικοδόμος και όντως ισχύει αυτό που λες και φορούσε κι αυτός μοδάτα ρούχα κλπ

Μεγαλο μου παραπονο, ειναι οτι δεν πηγαμε ποτε διακοπες. Δεν το επετρεπε το επαγγελμα. Αλλα επειδη οι περισσοτεροι δεν πηγαιναν, δεν μου κακοφαινοταν και πολυ.

Επειδή κι εμένα οι γονείς (και οι παππούδες) μου είχαν από τότε χωράφια, δυστυχώς ποτέ δεν πήγαμε διακοπές όπως λες παρά, είτε χειμώνα είτε καλοκαίρι βοηθούσαμε τους παππούδες στα χωράφια ή ακόμη και τους γονείς μου. Τότε δεν μου κακοφαινόταν για τον ίδιο λόγο που έγραψες παραπάνω αλλά τώρα που ακούω συνομήλικους (ακόμη και τη γυναίκα μου) πως πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια σκέφτομαι γιατί όχι κι εμείς. Κάποια λεφτά θα μπορούσαν να τα διαθέσουν οι γονείς μου θεωρώ...

 

[elephadas]

Και στις διακοπές σας θα πηγαίνατε σε πόλη?

Αυτό κάναμε εμείς. Μέναμε σε μια μικρή πόλη (κάπου 5000 κάτοικοι) σε εποχή που δεν υπήρχαν τηλεοράσεις ούτε περιοδεύοντες θίασοι της προκοπής οπότε όταν έπαιρνε ο πατέρας μου άδεια από την τράπεζα ανεβαίναμε Αθήνα όπου ζούσε η αδερφή του. Βλέπαμε συγγενείς, μεγάλα κτήρια, μεγάλους δρόμους, πολύ κόσμο... κυκλοφορούσα συνέχεια με γουρλωμένα μάτια. Και απαραίτητα πηγαίναμε σε ένα θέατρο. Θυμάμαι ένα-ένα τα έργα που είχα δει και τους ηθοποιούς, ας ήμουν μικρός.

Είχαμε έναν θείο που έμενε στο εξοχικό τότε Καβούρι (φύλακας σε βίλλα ήταν, όχι ιδιοκτήτης της, δυστυχώς ) και όταν πηγαίναμε να τον δούμε περνάγαμε από την Παραλιακή όπου τότε ήταν τα διάσημα παραλιακά κέντρα (Νεράιδα, Φαντασία κλπ)... και έβλεπα αυτά τα μυθικά ονόματα για τα οποία διάβαζα στα περιοδικά που έπαιρνε η μητέρα μου. Πουλόπουλος! Δούκισσα! Μαρινέλλα! Μοσχολιού! Λιγότερο με εντυπωσίαζαν τα θέατρα απ' έξω από τα οποία περνούσαμε, διότι τους ηθοποιούς τους ήξερα λιγότερο. Τραγούδια ακούγαμε συνέχεια στο ραδιόφωνο, αλλά κινηματογραφικά έργα βλέπαμε πολύ λίγα (μόνο το καλοκαίρι, το χειμώνα απαγορευόταν από το σχολείο, και άλλωστε το ραδιόφωνο ήταν τζάμπα, το σινεμά ήθελε εισιτήριο). Οπότε οι τραγουδιστές για μένα ήταν πιο διάσημοι από τους ηθοποιούς. Κι άλλωστε όπως είπα πηγαίναμε σε θέατρο αλλά τραγουδιστή δεν είχα δει ποτέ ζωντανό, ήταν λοιπόν πολύ πιο εξωτικό είδος.

 

[olga_tz]

Ο μπαμπας μου ηταν μηχανικος αυτοκινητων.οταν μ επαιρνε μαζι του στη δουλεια περνουσα τελεια!θυμαμε τα καινουργια παιδια να μου λενε για την εκπαιδευση που τους εκανε και για το ποσα πραγματα εχουν μαθει χαρης αυτον και το χαμογελο μου εφτανε μεχρι τα αυτια απο περηφανεια!οσο για τους συναδελφους του ηταν ολοι πολυ καλοι μαζι μου,μου περνανε παντα παγωτα,γαριδακια κτλ και μου λεγανε ιστοριες τους με τον μπαμπα μου για οταν μικροτεροι,τρεχανε σε αγωνες αυτοκινητων(οπως καταλαβαινεται οι συνθηκες εργασιας ηταν ιδανικες καθως ολοι οι συνεργατες ηταν φιλοι μεταξυ τους)εβλεπα την δουλεια του συναρπαστικη και τον μπαμπα μου ως τον φωτεινο παντογνωστη που ξερει τα παντα για αυτη.οταν με ρωταγαν τι θα γινω οταν μεγαλωσω παντα ελεγα οτι θα γινω σαν τον μπαμπα μου μηχανικος και θα δουλευω μαζι του!

Μεγαλωνοντας αλλαξα κατευθυνση και μου αρεσε το επαγγελμα της μαμας μου,που ειναι αισθητικος.επηρεασμενη σαφως απο αυτη αλλα και απο το οικογενειακο μου περιβαλλον οπου οι περισσοτεροι εργαζονται σε αυτο το χωρο ασχοληθηκα και εγω με κατι παρομοιο.

 

[Paladin]

O πατέρας μου ειχε δουλέψει χρόνια στην Αυστραλία σε φαγάδικα. Στην επιστροφή στην Ελλάδα, με τα λεφτά που ειχε, άρχισε της οικοδομές, την μια μετά απο την άλλη. Τελικά έχτισε 5 πολυκατοικίες στην κυψέλη, Αθήνας και σταμάτησε την δουλειά πρην γεννηθω.

Γιαυτο ποτέ δεν των είχα δει να δουλεύει και δεν ήξερα τη δουλειά κάνει. Πάντα ήταν σπιτι, με πήγαινε σχολείο και βόλτες στο πάρκο. Η μητέρα μου ειταν στο σπιτονοικοκυρα αλλά μια εποχή έδεινε ιδιαίτερα μαθήματα αγγλικών σε φοιτητές γυμνασίου.

 

[Uskoke]

Ο πατέρας μου καθηγητής, η μάνα μου δασκάλα και μάλιστα στο ίδιο σχολείο (Λύκειο ο Κοραής). Δυστυχώς ήταν ιδιωτικό, και πάλι δυστυχώς ήταν υποχρεωτικό να πηγαίνουμε η αδερφή μου κι εγώ σ' αυτό το σχολείο. Πόσο το μίσησα δεν λέγεται! Πάντα ήθελα να πάω στο δημόσιο. Τέλος πάντων όταν έδωσα πανελλήνιες πάτωσα λόγω προσωπικών προβλημάτων και πέρασα ΤΕΙ ηλεκτρολογίας Κοζάνη, β' εξάμηνο και όταν ρωτούσαν τη μάνα μου (ο πατέρας μου είχε, δυστυχώς, αποβιώσει) έλεγαν, στο Πολυτεχνείο πέρασε, φυσικά, όχι στα ΤΕΙ. Λες και είναι υποτιμητικό στα ΤΕΙ να 'σαι ηλεκτρολόγος. Ας όψονται οι νεόπλουτοι που φοιτούσαν στον Κοραή. Μιλάμε για πολυ ρατσισμό. Όποιος δεν είχε λεφτά ήταν πλήρως απαξιωμένος. Τέλος πάντων εγώ έσπασα την παράδοση των εκπαιδευτικών που έχει η οικογένεια μου. Ο ξάδερφος, η ξαδέρφη μου καθηγητές. Ο άλλος ξάδερφος και η ξαδέρφη μου επίσης καθηγητές. Ο θείος και η θεία μου δάσκαλοί. Ο άλλος θείος και θεία μου επίσης δάσκαλοί.

 

[allfer]

Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός. Μέχρι το '82 που αποστρατεύτηκε ζούσαμε μεταξύ Ορεστιάδας και Αθήνας. Στις αρχές μου φαινόταν σαν κάποιο είδους παιχνιδιού, στην συνέχεια όμως είχα βαρεθεί. Η μητέρα μου οικιακά. Σε κουβέντες που είχαμε στο σπίτι όσο ήταν εν ενεργεία δεν ήταν και πολύ "ζεστός" στο να ακολουθήσω και εγώ την δική του επαγγελματική επιλογή. Επιθυμία και των δύο πιο πολύ ήταν να γίνω δικηγόρος. Εγώ στη συνέχεια δεν την ακολούθησα και δεν το μετάνιωσα καθόλου, ακόμα πιο πολύ όταν λίγα χρόνια αργότερα πήγα στρατιώτης και τα βίωσα πρώτο χέρι, χωρίς να έχω καθόλου φυσικά το βυσματικό χέρι του πατέρα μου αφού ήταν από τους "άλλους" και όχι από τους "δικούς μας".

Θυμάμαι ότι όταν πέρασα στη σχολή που ήθελα στο πανεπιστήμιο (όχι φυσικά νομική) είχε μία... εσωτερική γαλήνια ευχαρίστηση.

 

[Metalcandyman]

Ο μπαμπας μου ηταν ζαχαροπλαστης και ειναι ακομα γιατι οταν πεφτει πολυ φουρια βοηθαει και αυτος γιατι μοιαζη και εχει της αντοχες 50αρη ασχετα αν ειναι 70 χρονων.Πιτσιρικας με φαινοταν τρελη καβαντζα που ο μπαμπας μου ηταν ζαχαροπλαστης γιατι ετρωγα οποτε γουσταρα γλυκα,παγωτα και γενικοτερα οτι γλυκισμα ηθελα και στα παρτυ γενεθλιων κλπ παντα ειχα της κορυφαιες και πιο μεγαλοπρεπης τουρτες και επειδη δεν ημουν μονοφαγας παντα καβαντζωνα και πραγματα απο το μαγαζι για να τρωμε με τους κολητους μου.Τα καλα λοιπον σταματανε εδω γιατι δεν ειναι μονο καλα αλλα υπαρχουν και ασχημα η καλητερα οχι ασχημα αλλα δεν ηταν οπως θα τα ηθελα.Ο πατερας μου ηταν ολη μερα στο μαγαζι με ενα μικρο διαλημα μεσημερι για φαι και το βραδυ που ερχοταν για υπνο.Αυτο ειχε ως αποτελεσμα εμενα αλλα και τον αδερφο μου αργοτερα να μην μπορει να μας χαρει οπως θα ηθελε γιατι μας εβλεπε πολυ λιγο αφου οποτε ερχοταν σπιτι εμεις κοιμομασταν αλλα και εμεις δεν τον πολυβλεπαμε και ειδικα στης διακοπες που πηγαιναμε στο εξοχικο και αυτος ερχοταν στα κλεφτα για να μας δει.Δεν εχω περασει τον χρονο που θα ηθελα με τον πατερα μου και αυτο ειναι κατι που με στεναχωρει ακομα και σημερα που προσπαθω οσο μπορω να τον αναπληρωσω τωρα αν και ειναι σχετικα δυσκολο αυτο γιατι και γω την ιδια δουλεια κανω και την ιδια εληψη ελευθερου χρονου εχω.Επισης ενα αλλο ''κακο'' που με εκανε η δουλεια του μπαμπα μου ειναι πως λογο του μαγαζιου οποτε και σιγουρο μελον εκεινα τα χρονια αφου ηξερα οτι θα ερθει σε μενα το σχολειο το ειχα γραμμενο εκει που δεν πιανει μελανι και ημουνα συνεχεια στα γουστα,στης αλητειες κλπ.Σημερα φυσικα το εχω μετανιωσει οχι για την ζωη που εκανα τοτε γιατι δεν την αλαζω με τιποτα αλλα αν μπορουσα να γυρισω τον χρονο πισω δυο πραγματα θα εκανα.Το ενα θα ηταν πως θα διαβαζα λιγο να περνουσα καπου η ακομα καλητερα να περνουσα σε κανεναν δημοσιο γιατι ειχαμε και κατι ακρες που μπορουσα να μπω ανετα στον ΟΤΕ και να κοροιδευω τον κοσμο και να ειμαι τζαμι γιατι τα χρονια αλαξαν και τα ζαχαροπλαστεια δεν ειναι οπως ηταν καποτε και οι δουλειες εχουν πεσει αλλα και γιατι αυτη η εληψη ελευθερου χρονου δεν παλευεται ειδικα για καποιον σαν και μενα που εχω απιστευτα γεματη προσωπικη ζωη.Το δευτερο που θα εκανα θα ηταν να μπορουσα να περνουσα περισσοτερο χρονο με τον πατερα μου αυτο θα ηθελα και περισσοτερο και απο το πρωτο που ειπα οτι θα αλαζα.

 

[ntsmrtz]

^

χαχα, εμένα η μαμά μου ήταν ζαχαροπλάστρια αφού ακολούθησε το επάγγελμα του μπαμπά της. ακόμα και σήμερα που είναι μεγάλη σε ηλικία μας φτιάχνει κάτι γλυκά απίστευτα...!

μετά από κάθε ταψί που εξαφανίζω (γαλακτομπούρεκα, καρυδόπιτες, ραβανί, σοκολατοπιτες, κέηκ κάθε είδους, κ.α) πάντα λέω ότι καλό είναι να μειώσω την κατανάλωσή τους. τζίφος. ανοίγω το παλιό βιβλίο με τις χειρόγραφες συνταγές του γέρου της και απλά λέω "αυτό" δείχνοντας με το δάχτυλο τι θέλω να μου φτιάξει για την επόμενη φορά.

βέβαια, κάθε φορά που πάω να την δω και τρώω απευθείας από το ταψί έχω να την ακούω να μου διηγείται για ν-οστή φορά πως ο παππούς κέρδιζε με την ποιότητα των γλυκών που έφτιαχνε (και κυρίως τους φημισμένους κουραμπιέδες του) τα βραβεία στην Δ.Ε.Θ τη δεκαετία του 50.

η γυναίκα μου γενικώς δεν τρώει γλυκά... :xm: δεν της πολυαρέσουν... είναι δυνατόν? τι να πω... περίεργοι άνθρωποι (επίσης δεν ασχολείται και θεωρεί βαρετά τα videogames) (αλλά τι να κάνουμε? αίσθημα!)

ο πατέρας μου τώρα ήταν τελωνειακός. πιτσιρικάς, δεν πολυκαταλάβαινα τι δουλειά ήταν αυτό το πράγμα... και όταν κατάλαβα το είχα βρει εντελώς βαρετό. αποτέλεσμα αυτού ήταν να νιώθω κάποιο είδους λύπης γιατί έπρεπε να πηγαίνει σε αυτή τη δουλειά κάθε μέρα. το χειρότερό μου ήταν όταν τα καλοκαίρια -κυρίως τον αύγουστο- κάποιες φορές με έπαιρνε μαζί του στην δουλειά. δράμα..!!!

αυτά. εγώ δεν έγινα τίποτα από τα δύο αλλά θα ήθελα να ξέρω να φτιάχνω γλυκά. για να τα τρώω μαζί με την κόρη μου όταν μεγαλώσει

 

[johnny19818]

και επειδη δεν ημουν μονοφαγας παντα καβαντζωνα και πραγματα απο το μαγαζι για να τρωμε με τους κολητους μου.

Off topic.

Ένα φίλος μας, τα είχε με μια κοπέλα που οι γονείς της είχαν ζαχαροπλαστείο. Πότε πότε περνούσαμε από το ζαχαροπλαστείο και περιμέναμε ο φίλος να τελειώσει με την κοπέλα για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Ε, μια φορά λοιπόν βαρεθήκαμε να περιμένουμε και μιας και ο φίλος μας είχε αποσυρθεί με την κοπέλα του πίσω στα εργασστήρια, αρχίζαμε και τρώγαμε γλυκά από τις βιτρίνες. Μας τσάκωσαν όμως οι παλιορουφ... οι γείτονες και έβαλαν τις φωνές. Εννοείται γίναμε Λούης με ότι γλυκά μπορέσαμε να πάρουμε μαζί μας. Μετά από λίγο ήρθε και ο φίλος. Μας ψιλοκατσάδιασε αν και ευτυχώς η κοπέλα μας κάλυψε ότι είμασταν γνωστοί της.

Αυτά τα ωραία.

 

[BETTY BOOP]

Επισκεπτόμουν συχνά τα δύο υπουργεία στα οποία δούλευαν οι δικοί μου και μου έκανε εντυπωση ο μεγάλος αριθμός των υπαλλήλων καθώς και τα πολλά χαρτιά που υπήρχαν σε κάθε γραφείο. Πάντα με κερνούσαν κάτι, όλοι ήταν πολύ ευγενικοί μαζί μου, με ρωτούσαν σε ποια ταξη πηγαίνω, αν είμαι καλή μαθήτρια...Βέβαια λυπόμουνα τους ανθρώπους που κουράζονταν τόσο πολύ, καθισμένοι πολλές ωρες σε ένα γραφείο...

Θυμάμαι να παίζω ηλεκτρονικά παιχνίδια σε υπολογιστή...ή να διαβάζω κάποιο βιβλίο που είχα φερει από το σπίτι για να περάσει η ωρα, μερικές φορές εκανα και τα μαθήματά μου...

Επίσης θυμάμαι ότι δώρα δίνονταν στα παιδιά των υπαλλήλων τις εορταστικές περιόδους, ένα από τα δώρα που είχα αποκτήσει τότε ήταν το βιβλίο ''Ο Μικρός Πριγκιπας''. Περίμενα με χαρά αλλά και ανυπομονησία τις ημέρες εκείνες...Μοιράζονταν επίσης εισιτήρια για παιδικές θεατρικές παραστάσεις.

Πολλοί αλλοι υπάλληλοι έφερναν τα παιδιά τους και έτσι έκανα γνωριμίες...

Μια φορά (όπως μου έχουν πει...) ήθελα να μουτζώσω τον προιστάμενο του τμήματος γιατί δεν αφηνε τους υπαλλήλους να φεύγουν νωρίτερα για να πάνε στο σπίτι τους.

Φανταζόμουν τον εαυτό μου καθισμένο σε γραφείο...και με επιανε πονοκέφαλος με τη σκέψη αυτή!!! (...και τώρα σε γραφείο είμαι!!!)...