Επαναστάτης Ποπολάρος (1971)

[παντελης πατμος]

αγαπημενη μου ταινια

 

[kouf85]

Έχω διαβάσει πάρα πολλά βιβλία του Ξενόπουλου και αυτό εδώ είναι άκρως δραματικό με τον ήρωα να αυτοκτονεί στο τέλος. Εξάλλου, αν θυμάμαι καλά στο βιβλίο, οι πρωταγωνιστές είναι κατάξανθοι.. Τουλάχιστον η Έλντα... Αρχίζει και με ένα ζακυνθινό τραγουδάκι που ο ήρωας το παραφράζει και το ταιριάζει σε ξανθή... Στην ταινία οι πρωταγωνιστές είναι καταμελάχροινοι αλλά δεν πειράζει... Είναι κι οι δύο πολύ ωραίοι... Και το happy end δε με χαλάει καθόλου, μα καθόλου... Η ταινία είναι από τις πολύ αγαπημένες μου γιατί μου θυμίζει τη Ζάκυνθο (η ζακυνθινή προφορά των ηρώων, τα πλάνα) και οι αναμνήσεις που έχω από αυτό το νησί είναι απίστευτα γλυκιές και ευτυχισμένες στιγμές που έφυγαν για πάντα....

Καλημέρα. Να είσαι καλά για το υπέροχο σχόλιό σου... Έχω καταγωγή από τη Ζάκυνθο και με πήγες αρκετά πίσω, για την ακρίβεια στο μακρινό (πλέον) 2017. Με έκανες να θυμηθώ όμορφες, γλυκές αναμνήσεις, γεμάτες συγκινήσεις κι ευτυχία, οι οποίες και στη δική μου περίπτωση έφυγαν για πάντα και δε γυρίζουν πίσω...

 

[SEBASTIAN]

Ανέκαθεν και διαχρονικά ο ίδιος διαχωρισμός των ανθρώπων και των κοινωνικών τάξεων. Στην πολύ καλή ταινία του Δαλιανίδη κόντηδες και ποπολάροι όπως παλιότερα πατρίκιοι και πληβείοι, αργότερα μεγαλοαστοί και μικροαστοί, βιομήχανοι και εργάτες και πάει λέγοντας. Πάντα αυτά τα ανόητα και συμπλεγματικά στερεότυπα που διαχωρίζουν τους ανθρώπους προκαλώντας διαχρονικά μίση, πάθη, εντάσεις και συγκρούσεις με ολέθρια αποτελέσματα. Πότε θα καταλάβουν οι άνθρωποι ότι όλοι είναι ΙΣΟΙ και όλοι έχουν την ανάγκη όλων? Στην ταινία αν και κάπως σε παραμυθένια και εξιδανικευμένη διάσταση ο Πρέκας επαναστάτησε σε αυτόν τον διαχωρισμό και πήρε σαν έπαθλο από την όμορφη μοίρα του παραμυθιού τον έρωτα της κοντεσίνας του και με αυτόν τον τρόπο εκμηδένισε την αυθαίρετη διαφορά που τον χώριζε από την και καλά ανώτερη τάξη.
Αν φυσικά υπάρχει κάποιος που διαφωνεί για αυτόν τον αυθαίρετο κατ εμέ διαχωρισμό των ανθρώπων (και ασφαλώς η διαφωνία είναι θεμιτή) ας πάει μια μικρή βόλτα αν και λίγο μακάβρια σε ένα νεκροταφείο. Όλοι ανεξαρτήτων τάξεων αναπαύονται στο ίδιο από πλευράς διαστάσεων χώρο. Δεν υπάρχει στην νομοτέλεια διαχωρισμός.
Για να επανέλθουμε στα της γήινης διάστασης στην ταινία η Λιβανού είναι μια παραμυθένια κούκλα και ο καλός της ο Πρέκας πραγματικά απογείωσε τον ρόλο του ποπολάρου απίστευτα.