Ζαν Ντε Φλορέτ-Jean de Florette (1986) / Η Μανόν των Πηγών-Manon of the Spring (1986)

[Rinus Cesar]

Στα τόπικς για το Θέατρο της Δευτέρας κάναμε λόγο για ένα έργο του Μαρσέλ Πανιόλ !!! Κατόπιν τούτου, μού ήρθε η "φλασιά" να ανοίξω τόπικ για δύο ταινίες που γυρίστηκαν στα 80ς, οι οποίες βασίζονται σε βιβλία αυτού του εξαιρετικού Γάλλου συγγραφέως !!! Πρόκειται για τις ταινίες "Ζαν Ντε Φλορέτ" και "Η Μανόν των Πηγών", γυρισμένες το 1986, που η μια ταινία αποτελεί συνέχεια της άλλης !!! Η πρώτη ταινία [Ζαν Ντε Φλορέτ] είναι αριστουργηματική, στην κυριολεξία "με σημάδεψε" όταν την είδα γύρω στο '87, αποτελεί, μέχρι σήμερα, μια από τις ωραιότερες κινηματογραφικές μου εμπειρίες !!! Η δεύτερη ταινία [Η Μανόν των Πηγών] είναι εξαιρετική αλλά .... όχι τόσο "δυνατή" όσο η πρώτη [όλα αυτά, βέβαια, είναι απολύτως υποκειμενικές απόψεις, σε άλλους μπορεί π.χ. η δεύτερη ταινία να αρέσει περισσότερο !!! Γενικώς .... δείτε τις οπωσδήποτε, ιδίως όσοι είσθε λάτρεις του γαλλικού κινηματογράφου ... ] ....

Και ... ας πιάσουμε μία - μία τις ταινίες :

Ζαν Ντε Φλωρέτ :

Βρισκόμαστε στη γαλλική επαρχία περίπου τη δεκαετία του 1920 !!! Ο καμπούρη Ζαν Ντε Φλορέτ [τον υποδύεται ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ, ή ταινία αυτή αποτέλεσε την αφορμή να τον λατρέψω σαν ηθοποιό] έχει εγκαταλείψει τη μεγαλούπολη, η οποία τον έχει κουράσει, και ... αποφασίζει να ζήσει σε ένα χωριό, σε ένα μικρό σπιτάκι που έχει και κτήμα !!! Μαζί του έχει τη σύζυγό του και το μκρό ξανθό κοριτσάκι τους, τη Μανόν !!! Η ζωή που έχει σχεδιάσει είναι η εξής : Να καλλιεργεί λαχανικά στον κήπο του και να τρώει αυτά που καλλιεργεί !!! Ειδυλλιακό ??? Μπα, όχι ... διότι ο καλόκαρδος καμπούρης υπολόγισε χωρίς την κακία και μοχθηρία των γειτόνων του : του Σομπεϊράν [καταπληκτικός ο Υβ Μοντάν, άλλη μεγάλη αγάπη μου απ' το γαλλικό σινεμά, στην εν λόγω ταινία τον βλέπουμε σε μεγάλη ηλικία] και του Ουγκολέν !!! Παρόλο που ο καμπούρης επιθυμεί να γίνει φίλος με τους γείτονές του, αυτοί ... τον βλέπουν με "μισό μάτι" κι από μέσα τους εύχονται "να τού καταστραφούν οι καλλιέργειες" !!! Και ... όταν οι καλλιέργειές του πάνε καλά, οι μοχθηροί γείτονες "σκυλιάζουν" απ' το κακό τους !!! Γι' αυτό αποφασίζουν ..... απ, δεν θα διηγηθώ τίποτε παραπάνω, δεν θα είναι καλό για όσους δεν έχουν δει την ταινία !!! Πάντως, οι μοχθηρές ενέργειές τους οδηγούν τον καημένο τον καμπούρη στο θάνατο και ... σε αυτό το σημείο τελειώνει η πρώτη ταινία !!!

Την ταινία αυτή ["Ζαν Ντε Φλορέτ"] την είχα δει ως μαθητής 2ας Λυκείου στο θερινό σινεμά "Πόρτο Ράφτη" στο Πόρτο Ράφτη !!! Κι όταν τέλειωσε ... γκρίνιαξα : "Εεεεπ, έχει και συνέχεια, πού είναι το υπόλοιπο της ιστορίας, θέλω να το δω τώραααααα" !!! Το απωθημένο μου αυτό εκπληρώθηκε δύο χρόνια αργότερα, όταν έγινα πρωτοετής φοιτητής στο ΑΠΘ !!! Όταν, περνώντας έξω από το "Σινέ Μακεδονικόν" διάβασα τον τίτλο της ταινίας "Η Μανόν των Πηγών" η χαρά μου δεν περιγραφόταν !!! Πάμε, λοιπόν, στη δεύτερη ταινία ....

Η Μανόν των πηγών :

Όπως διαβάσατε παραπάνω, ο καμπούρης είχε μαζί του και ένα μικρό ξανθό κοριτσάκι, τη Μανόν !!! Η Μανόν, που λέτε, γνωρίζοντας ότι ο πατέρας της οδηγήθηκε στο θάνατο εξαιτίας της κακίας των γειτόνων και συγχωριανών του, όταν μεγάλωσε λιγάκι ... πήρε τα βουνά !!! Είχε "σιχαθεί" τους κατοίκους του χωριού που ... δεν ήθελε καν να τους βλέπει !!! Έτσι, βοσκούσε κάτι πρόβατα στα βουνά του χωριού και ... σχεδόν κανένας από το χωριό δεν την είχε δει ποτέ του !!! Κάποτε, όμως, πέρασε από τις πηγές του ποταμού ο Ουγκολέν, πηγαίνοντας για κυνήγι, και ... είδε τη μικρή βοσκοπούλα να κάνει μπάνιο παίζοντας μια φυσαρμόνικα !!! Τη σκηνή αυτή δεν χρειάζεται να την περιγράψω, καλύτερα να την δείτε στο παρακάτω βιντεάκι [η Εμμανουέλ Μπεάρ, σε πολύ μικρή ηλικία τότε ... απλά "το κάτι άλλο"] :

[edit] O λογαριασμός YouTube με τον οποίον σχετίζεται έχει τερματιστεί εξαιτίας πολλαπλών ειδοποιήσεων από τρίτους για παραβιάσεις πνευματικών δικαιωμάτων [edit]

Από τότε .... την ερωτεύθηκε σφόδρα τη Μανόν !!! Μάλιστα, την βρήκε και της εξομολογήθηκε τον έρωτά του, αλλά η Μανόν .... τον απεχθανόταν !!!

Τα υπόλοιπα .... Καλύτερα να τα δείτε επί της οθόνης [κι αν είναι οθόνη σινεμά .... ακόμη καλύτερα] !!!

Φυσικά ... αν κάποιοι από εσάς, αγαπητοί συμφορουμίτες, έχετε δει τις ταινίες [ή ... τη μία από αυτές] θα είναι μεγάλη μου χαρά να διαβάσω την άποψή σας και τις εντυπώσεις σας ....

 

[retrofan]

Αν είχε χίλια thanks rinus cesar θα τα έβαζα για τις δύο αυτές εξαιρετικές ταινίες που μας θύμησες

Είδα την δεύτερη στον κινηματογράφο (χειμώνα στο "Αττικόν" στη Σταδίου, εγώ στο δημοτικό, παρέα με τη μαμά μου και μια ξαδέλφη μου) και γι' αυτό η "Μανόν των Πηγών" παραμένει η αγαπημένη μου. Τον "Ζαν ντε Φλορέτ" τον είδα κάποια χρόνια μετά στο βίντεο.

Ακόμα νιώθω το πώς η ταινία με "τράβηξε" κατευθείαν μέσα της με το που έπεσαν οι τίτλοι της αρχής. Αυτό το θεσπέσιο μουσικό θέμα με τη φυσαρμόνικα ... :flower:

Η Εμανουέλ Μπεάρ μια κούκλα, πιτσιρίκα και απίστευτα ταλαντούχα. Ο Υβ Μοντάν συγκλονιστικός και ο Ντανιέλ Οτέιγ (στον ρόλο του Ουγκολέν) στην καλύτερη ίσως ερμηνεία του.

Το θέμα και των δύο ταινιών είναι αυτό μιας ελληνικής τραγωδίας. Με τους ήρωες που φτάνουν στην ύβρη από άγνοια, τη νέμεση που τους βρίσκει χωρίς να το υποπτεύονται, τη γνώση λίγο πριν το τέλος. Πραγματικά ο Σεζάρ Σουμπειράν (ο Παπέ - Υβ Μοντάν) είναι ένας τραγικός ήρωας (αξίζει να δει κάποιος τις ταινίες απλά και μόνο για την σκηνή όπου η τυφλή Ντελφίν του λέει όλη την αλήθεια στο παγκάκι του νεκροταφείου).

Για την εποχή είσαι σίγουρος ότι είναι δεκαετία του 50΄, 60΄; Πάντοτε πίστευα ότι ήταν πριν τον πόλεμο αν και ξέρω ότι η πρώτη ταινία "Μανόν των Πηγών" γυρίστηκε με σκηνοθέτη τον ίδιο τον Μαρσέλ Πανιόλ το 1953, με πρωταγωνίστρια τη γυναίκα του.

Και μια που πιάσαμε τον Πανιόλ, δυο λόγια γι' αυτόν τον αγαπημένο συγγραφέα - ηθογράφο. Ο πολυγραφότατος Πανιόλ ένα πάθος είχε στη ζωή του, την επαρχία όπου έζησε τη νιότη του και που τίμησε σε όλα του τα έργα. Η Προβηγκία με τις εξοχές της, τους λόφους της, το μεγάλο λιμάνι της (τη Μασσαλία) είναι πανταχού παρούσα. Με το ιδίωμα που χρησιμοποιούν οι κάτοικοί της, την ιδιαίτερη προφορά τους, τον ήλιο της, τη φύση της, τους χαρακτηριστικούς "τύπους" της. Ένα χωριό της Προβηγκίας είναι το μέρος που εξελίσσεται και η ιστορία του Ζαν ντε Φλορέτ και της κόρης του της Μανόν. Ένα χωριό που θα μπορούσε να είναι και το κάθε ελληνικό. Με τους κλειστούς "κώδικές" του και τα μυστικά του. Όπου ο γιος της ντόπιας Φλορέτ που όμως εγκατέλειψε το χωριό δεν γίνεται ποτέ αποδεκτός από την ερμητικά κλειστή μικροκοινωνία, πολύ περισσότερο όταν δεν "κολλάει" με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του (την καμπούρα του, τη μόρφωσή του και την αγάπη του για την όπερα). Και αυτή η μικροκοινωνία τον απομονώνει και τον καταδικάζει.

Ο Πανιόλ μιλάει για τόσο γνωστά σε μας τους Έλληνες θέματα που πραγματικά νομίζω ότι έχουν δίκιο όσοι μιλάνε για τον κοινό πολιτισμό και την κοινή νοοτροπία που αναπτύχθηκε σε όλους τους λαούς γύρω από τη Μεσόγειο.

Δύο ταινίες που όντως αξίζει κανείς να δει. Αριστοτεχνικά φτιαγμένες και γνήσια συγκινητικές!

 

[Rinus Cesar]

Για την εποχή είσαι σίγουρος ότι είναι δεκαετία του 50΄, 60΄;

Πολύ σωστή η επισήμανσή σου, γι' αυτό και στο ποστ μου έκανα την απαραίτητη διόρθωση !!! Πράγματι, η ιστορία εκτυλίσσεται την περίοδο του Μεσοπολέμου [δεκαετία του 1920] !!!

(αξίζει να δει κάποιος τις ταινίες απλά και μόνο για την σκηνή όπου η τυφλή Ντελφίν του λέει όλη την αλήθεια στο παγκάκι του νεκροταφείου).

Πω πωωω ... την είχα ξεχάσει αυτή τη σκηνή, αν δεν απατώμαι τη βλέπουμε προς το τέλος της 2ης ταινίας [Η Μανόν των πηγών] !!! Και ... πολύ σωστά κάνεις τους "παραλληλισμούς" με Αρχαία Τραγωδία : Η τυφλή Ντολφίν ίσως να μπορούσε να "παραλληλισθεί" με τον τυφλό μάντη Τειρεσία, που αποκαλύπτει τα μυστικά στον Οιδίποδα !!!

Αλλά η πλέον αγαπημένη μου σκηνή από τη 2η ταινία είναι αυτή της λιτανείας : Κάνει το χωριό περιφορά εικόνας δίπλα στο συντριβάνι για να ξανάρθει το νερό από τις πηγές [οι χωρικοί νομίζουν ότι έχουν στερέψει] και ξαφνικά .... το συντριβάνι αρχίζει πάλι να τρέχει νερά !!! Όχι επειδή έγινε κάποιο θαύμα, αλλά επειδή .... αααπ, ας μην διηγηθώ περισσότερα, καλύτερα να αναζητήσετε την ταινία !!! Όσον αφορά στην 1η ταινία [Ζαν Ντε Φλωρέτ] .... δεν υπάρχει ούτε μία σκηνή που να μην είναι αγαπημένη μου !!!!

 

[retrofan]

Η "Μανόν των Πηγών" είχε ένα ακαταμάχητο επιχείρημα για να την προτιμήσω από το "Ζαν ντε Φλορέτ". Τον δάσκαλο

Μέχρι τα 20 μου αδύνατο να κάνω "αγαπημένη" ταινία που δεν είχε ρομάντζο. Του συγκεκριμένου θυμάμαι μέχρι και το όνομά του. Hippolyte Girardot. Πολύ ωραίος, πολύ γαλλόφατσα και μ' είχε εντυπωσιάσει το ελληνικό Ιππόλυτος

Κι ένα κουτσομπολιό

Στο γύρισμα των ταινιών γνωρίστηκαν και συνδέθηκαν η Μπεάρ με τον Ωτέιγ. Και μπορεί βέβαια η Μανόν - Μπεάρ να μας πείθει για την αποστροφή της για τον Ουγκολέν - Ωτέιγ αλλά η χημεία του συγκεκριμένου ζευγαριού σπάει την οθόνη σε μια άλλη εκπληκτική ταινία, το "Μια καρδιά στον χειμώνα".

 

[BETTY BOOP]

Θυμάμαι αυτές τις δύο ταινίες τις είχα πάρει με την εφημερίδα Τα Νέα στην τιμή των 1000 δρχ καθεμία. Η προσφορά ήταν σε δύο συνεχόμενα Σάββατα...

 

[johnalepou]

H Μανόν των πηγών απλά εξαιρετική...

 

[BETTY BOOP]

Θυμαμαι ειχα δει αυτες τις δυο ταινιες οταν ημουν στο Γυμνασιο (Β' ταξη, ηταν διακοπες Χριστουγεννων). Δεν ειχε κατι ενδιαφερον η τηλεοραση εκεινο το βραδυ και επειδη μαθαινα γαλλικα, ηταν καλη ευκαιρια να ακουσω τη γλωσσα μεσα από την ταινια αυτη.

Απο την ταινια Μανόν των πηγων/Manon des sources μου εχει μεινει στο μυαλο η νεαρη πρωταγωνιστρια Emmanuelle Beart...

trailer της ταινιας Μανόν των πηγων/Manon des sources

 

[nwntas]

Θυμάμαι αυτές τις δύο ταινίες τις είχα πάρει με την εφημερίδα Τα Νέα στην τιμή των 1000 δρχ καθεμία. Η προσφορά ήταν σε δύο συνεχόμενα Σάββατα...

Έτσι απέκτησα τη Μανόν των Πηγών σε βιντεοκασέτα, αλλά δεν την είδα ποτέ ολόκληρη... :/ /emoticons/unsure@2x.png 2x" width="20" height="20" /> Νομίζω ότι ακόμα έχει πάνω στο στικεράκι η κασέτα, αλλά τις έχω μαζεμένες πάνω στο πατάρι, για να ανέβαζα καμιά φωτό. Νομίζω ότι η προσφορά ήταν το 1996.