Uskoke
RetroAdept
- Joined
- 9 Φεβ 2011
- Μηνύματα
- 3.804
- Αντιδράσεις
- 7.382
Νομίζω ότι αξίζει το δικό της thread, μιας και έδινε ρεύμα στην Ελλάδα για σχεδόν 60 χρόνια (1955-2015). Λοιπόν ο ελληνικός λιγνίτης έχει πολύ μικρή θερμογόνο δύναμη, μεγάλο ποσοστό τέφρας και υγρασίας. Παρ 'όλα αυτά κατασκευάστηκαν εργοστάσια που μπορούσαν να τον εκμεταλλευτούν στο έπακρο. Μέχρι πριν μερικές δεκαετίες χρησιμοποιούσαν και τις μπρικέτες λιγνίτη σε σόμπες κυρίως στην Δ. Μακεδονία. Λοιπόν μια 300άρα μονάδα (δηλ. που παράγει 300 μεγαβάτ πραγματική ισχύ-η φαινομένη του ισχύς είναι 353 MVA, από αυτά είναι άεργη ισχύς 53 MVAr και ενεργός 300 MW) κατανάλωνε 400 τόνους κονιοποιημένου λιγνίτη την ώρα, τον οποίο άλεθαν 7 μύλοι λιγνίτη. Αυτός ο λιγνίτης αφού καιγόταν στον λέβητα (ο οποίος ήταν τεράστιος, μια 125 MW μονάδα που επισκεφτήκαμε ήταν σαν μια πολυκατοικία 10 ορόφων) έβραζε το απιονισμένο νερό, το μετέτρεπε σε ατμό και μετά το ξανάβραζε στον υπερθερμαντή για να κάνει υπέρθερμο ατμό. Αυτός ο ατμός μπορεί να είχε 300 bar πίεση και 500 Κελσίου θερμοκρασία. Αυτός λοιπόν οδηγούνταν, μέσω του κύριου ατμαγωγού και του ατμοφράκτη, στην μονάδα υψηλής πίεσης του ατμοστρόβιλου, όπου εκτονωνόταν, και μετά στην μονάδα χαμηλής πίεσης. Περιστρέφοντας αυτόν τον στρόβιλο, σχεδόν πάντα με 3000 στροφές/λεπτό, περιέστρεφε τον στροβιλοεναλλακτήρα και την διεγέρτρια. Η διεγέρτρια παρήγαγε 220 βολτ/1000 αμπέρ συνεχές, για την διέγερση του εναλλακτήρα, δηλ. την δημιουργία του μαγνητικού πεδίου στον δρομέα, και παρήγαγε ρεύμα τριφασικό εναλλασσόμενο, υπό υψηλή τάση, 21 kV, 10kA. Για να αποφύγουμε τις απώλειες με τόση μεγάλη ένταση, αυτό το ρεύμα ταξίδευε μόνο καμία δεκαριά μέτρα, για να πάει στον μετασχηματιστή της μονάδας, και να ανέβει στην υπερυψηλή τάση μεταφοράς, 400kV, 400 A. Υπήρχαν διακόπτες και στην υψηλή, και στην υπερυψηλή τάση, και στην υπερυψηλή, αποζεύκτης και γειωτής. Για να γίνουν οι μετρήσεις υπήρχαν μετασχηματιστές τάσης και έντασης. Το 10% όμως της παραγωγής (δηλ. 30 μεγαβάτ) το ήθελε η μονάδα για τον εαυτό της (αντλίες, μύλοι λιγνίτη, πύργοι ψύξης κλπ.) και έτσι έπαιρνε ρεύμα κατευθείαν από τον εναλλακτήρα σε ένα μετασχηματιστή που έβγαζε 6 kV. Δηλ. όλα αυτά τα μοτέρ δεν δούλευαν με 400 βολτ, πόσο μάλλον 230, αλλά με υψηλή τάση, 6 kV. Και το καθένα είχε τον δικό του διακόπτη, υψηλής τάσης. Μάλιστα κατά την διάρκεια της εκκίνησης της μονάδας, το ρεύμα αυτό το "δανειζόταν" η μονάδα από το δίκτυο (για τα βοηθητικά δηλ.) με ειδικό μετασχηματιστή 150/6 kV, και μόλις συγχρόνιζε η μονάδα έπαιρναν τα βοηθητικά από τον εναλλακτήρα. Τώρα, η κάθε μονάδα αυτή, ήταν στο δίκτυο 1 1/2 χρόνο συνέχεια, 24/7 μέχρι να βγει εκτός για συντήρηση. Η εκκίνηση κρατούσε περίπου 8 ώρες, τότε μας είχαν πει, ήθελε 2,000,000 δρχ. σε πετρέλαιο για τα "πολυβόλα" δηλ. τους καυστήρες που προθερμαίναν τον λέβητα, μέχρι να μπορέσει να αναφλεγεί ο λιγνίτης. Και μετά συγχρονίζαν την μονάδα με το δίκτυο, έκλεινε ο διακόπτης, και μπορούσε να αναλάβει φορτία. Αν έδιναν παραπάνω "γκάζι" στον στρόβιλο (δηλ. βάζαν κι άλλο μύλο λιγνίτη) δεν θα έπαιρνε περισσότερες στροφές, άπαξ και ήταν συγχρονισμένος, αλλά θα παρήγαγε περισσότερο ηλεκτρισμό. Επίσης ο ατμός από τον ατμοστρόβιλο μετά την εκτόνωση του δεν έχει άλλη χρήση, και συμπυκνώνενεται σε νερό πάλι, στον πύργο ψύξεως. Και εκεί ήταν οι μεγαλύτερες απώλειες μιας θερμικής μονάδας, στο ψυγείο. Επίσης, η τηλεθέρμανση στις κοντινές πόλεις της Δ. Μακεδονίας, δηλ. Κοζάνη, Πτολεμαΐδα, Αμύνταιο, Φλώρινα, γινόταν με απομάστευση υπέρθερμου ατμού από τον στρόβιλο, ο οποίος ζέσταινε σε κάποιον εναλλάκτη νερό, το οποίο έστελναν στις πόλεις.
Τελευταία επεξεργασία: