Η Δούκισσα Της Πλακεντίας - 1956

[tonytony]

Αισθηματική ταινία παραγωγής 1956 , σε σενάριο και σκηνοθεσία Μαρίας Πλυτά και μουσική Γιώργου Καζάσογλου. Πρωταγωνιστούν η Βούλα Χαριλάου , η Ρίτα Μυράτ , η Μιράντα Μυράτ , ο Λάμπρος Κωνσταντάρας , ο Θόδωρος Μορίδης , ο Δημήτρης Νικολαίδης , η Μίρκα Καλατζοπούλου κ.α. Η ταινία έκοψε 40.198 εισιτήρια και ήρθε 10η ανάμεσα στις 24 ταινίες της χρονιάς.


Υπόθεση : Στα 1840, η βαθύπλουτη δούκισσα Σοφία έρχεται στην Ελλάδα για μόνιμη εγκατάσταση. Κτίζει έναν πύργο στην περιοχή Νταού Πεντέλης και εγκαθίσταται εκεί με την άρρωστη από φυματίωση κόρη της. Όταν η κόρη της πεθαίνει, μετά από έναν άτυχο έρωτα με ένα λήσταρχο, η δούκισσα βαλσαμώνει το πτώμα της και το κρατά σε ένα από τα δωμάτια του πύργου, ζώντας με τις αναμνήσεις των ευτυχισμένων ημερών του παρελθόντος. Μια μεγάλη πυρκαγιά, όμως, καταστρέφει τον πύργο κι αποτεφρώνει το πτώμα της κόρης της.




[video=youtube_share;H147EkevSTs]http://youtu.be/H147EkevSTs

Οι τίτλοι της ταινίας

 

[Λορένα]

Ωραια ταινια εποχης. Γενικα αυτες οι ασπρομαυρες εχουν κατι που με γοητευουν. Μεγαλη μορφη η δουκισα, ειχε καψει καρδιες στα νιατα της. Οπως ειπε και μεσα στην ταινια, δεν χωνευε τον καποδιστρια, και οταν καηκε το σπιτι με την κορη της, την εσωσε ενας ληστης (ετσι λεει η ταινια)

Απο ιστορικη πλευρα, τι ξερουμε για την δουκισα και την κορη της?

 

[retrofan]

Μη μου μπερδεύετε τις πλοκές, μη μου μπερδεύετε τις πλοκές

Tonytony το υλικό σου είναι παραδειγματικό κι είμαι σίγουρη ότι τις περιλήψεις από κάπου αλλού τις δανείζεσαι και δεν τις επεξεργάζεσαι εσύ. Οπότε τολμώ να προβώ σε κάποιες διορθώσεις #)

Η Σοφία Λεμπρέν, δούκισσα της Πλακεντίας (μια επαρχία της Ιταλίας που ήταν γαλλικό έδαφος επί παντοδυναμίας Ναπολέοντα), εγκαθίσταται στην Ελλάδα με την κόρη της Ελίζα την εποχή του Καποδίστρια, δηλαδή γύρω στο 1830 κι όχι το 1840. Αρχικά στο Ναύπλιο και μετά, επί Όθωνα, στην Αθήνα. Ο στρατηγός άντρας της παραμένει στο Παρίσι, σ' ένα άτυπο και διακριτικό διαζύγιο.

Βασικός λόγος της εγκατάστασής τους ο φιλελληνισμός τους (μάνα και κόρη ήταν οργανωμένες στο φιλελληνικό κομιτάτο του Παρισιού) αλλά και η φυματίωση από την οποία έπασχε η Ελίζα και που αναζητούσε θερμά κλίματα προς θεραπεία.

Η κόρη της δεν είχε έναν άτυχο έρωτα με λήσταρχο αλλά με τον Ηλία Κατσάκο Μαυρομιχάλη, ανιψιό του Πετρόμπεη και υπασπιστή του Όθωνα. Η ατυχία έγκειται στο ότι ο Μαυρομιχάλης πέθανε από τύφο στο Μόναχο όπου είχε συνοδεύσει τον Όθωνα, όταν εκείνος περιόδευσε τις γερμανικές αυλές σε αναζήτηση νύφης (και γύρισε με την Αμαλία ). Λίγους μήνες μετά θα πεθάνει και η Ελίζα στη Βηρυτό όπου είχε καταφύγει για ακόμα ξηρότερο κλίμα.

Ο λήσταρχος που εμπλέκεται στον θρύλο της Δούκισσας ήταν ο Μπιμπίσης (νομίζω), διαβόητος την εποχή εκείνη, που την απήγαγε ζητώντας λύτρα κι αναστατώνοντας την αθηναϊκή κοινωνία αλλά περιέργως την άφησε λίγες μέρες μετά. Οι κακές γλώσσες πήγαν ροδάνι. Από το ότι γίναν εραστές (ευφάνταστη ερμηνεία, είχε περάσει τα πενήντα τότε η Δούκισσα ), μέχρι ότι έκανε συμφωνία με τους ληστές να φυλάνε την έκταση που είχε αγοράσει στην Πεντέλη, με το αζημίωτο φυσικά. Η τελευταία εκδοχή είναι και η πιο πιθανή.

Εκκεντρική γυναίκα που έγινε ακόμα πιο εκκεντρική με τον θάνατο της κόρης της, πότε προέβαινε σε δωρεές στο ελληνικό κράτος, πότε ξεκινούσε δικαστικούς αγώνες ισχυριζόμενη ότι το κράτος της καταπατά τα κτήματά της, μάς άφησε πάντως δύο αρχιτεκτονικούς θησαυρούς, το αθηναϊκό της μέγαρο, όπου στεγάζεται σήμερα το Βυζαντινό Μουσείο, και τον πύργο της στην Πεντέλη. Είχε επίσης αναλάβει να μορφώσει και να προικίσει ορφανά κορίτσια αγωνιστών του 21΄. Στην αγαπημένη της προστατευόμενη, Ελένη Καψάλη (αυτός με το μπουρλότο και το Μεσολόγγι ) - Σκουζέ, χρωστάμε τις πιο αξιόπιστες πληροφορίες σχετικά με τη ζωή της. Τα λοιπά με την πυρκαγιά και το βαλσαμωμένο πτώμα ισχύουν.

Στην ταινία τώρα, από τις αγαπημένες της παιδικής μου ηλικίας, αν και νομίζω ότι έχει πολλά χρόνια να προβληθεί. Κάθισα και την είδα τελευταία φορά ολόκληρη πέρυσι, στο Βυζαντινό Μουσείο, σε μια έκθεση αφιερωμένη στη Δούκισσα. Οι υπάλληλοι με κοιτούσαν σαν τρελή, όρθια τόση ώρα στην αίθουσα που προβαλλόταν .

Αν εξαιρέσουμε μία κάκιστη ηχοληψία (η εποχή που γυρίστηκε βλέπετε), πολύ καλή παραγωγή με μία υπέροχη Βούλα Χαριλάου στον ρόλο της Ελίζας κι έναν πανέμορφο άντρα στον ρόλο του Κατσάκου Μαυρομιχάλη. Έναν Αλέκο Δεληγιάννη που δεν θυμάμαι να είδα σε άλλη ελληνική ταινία και που το παίξιμό του και η μορφή του έβγαζαν μια απίστευτη αριστοκρατικότητα που ούτε φουστανέλα ούτε τεράστιες μουστάκες κατάφερναν να νικήσουν . Επίσης μια ολόσωστη αξιοποίηση όλων των στοιχείων γύρω από τη ζωή αυτής της γυναίκας, κάτι ιδιαίτερα δύσκολο για τα πρόσωπα που κινούνται κάπου ανάμεσα στην ιστορία, τον θρύλο και τα λαϊκά αναγνώσματα που διαφημίζουν μέχρι και σήμερα τηλεοπτικά κανάλια

 

[tonytony]

Retrofan υποκλίνομαι για τις γνώσεις σου και σ' ευχαριστώ για τις διορθώσεις!...

 

[retrofan]

Tonytony δυο ανθρώπους έχω προσεγγίσει γονυπετής σ' αυτό το φόρουμ

Τον tsalk για αποσπάσματα από τηλεοπτικές σειρές και τον nick για τον ίδιο λόγο.

Σου ανακοινώνω επισήμως ότι είσαι ο τρίτος και σου δίνω από τώρα την παραγγελιά μου #) , δύο παγκοσμίως άγνωστα μελό με Αφροδίτη Γρηγοριάδου και Βύρωνα Πάλλη. "Το φθινόπωρο μιας καρδιάς" και το "Ποτέ δεν είναι αργά".

Όλα τα δεχόμαστε , φωτογραφίες, τίτλους, αποσπάσματα ... Στα αποσπάσματα η ευγνωμοσύνη μας χτυπάει ταβάνι

Το να πω "συγχαρητήρια" για το αρχείο σου είναι ντροπιαστικά λίγο .

 

[Stanfromgreece]

Tonytony δυο ανθρώπους έχω προσεγγίσει γονυπετής σ' αυτό το φόρουμ
Τον tsalk για αποσπάσματα από τηλεοπτικές σειρές και τον nick για τον ίδιο λόγο.

Σου ανακοινώνω επισήμως ότι είσαι ο τρίτος και σου δίνω από τώρα την παραγγελιά μου #) , δύο παγκοσμίως άγνωστα μελό με Αφροδίτη Γρηγοριάδου και Βύρωνα Πάλλη. "Το φθινόπωρο μιας καρδιάς" και το "Ποτέ δεν είναι αργά".

Όλα τα δεχόμαστε , φωτογραφίες, τίτλους, αποσπάσματα ... Στα αποσπάσματα η ευγνωμοσύνη μας χτυπάει ταβάνι

Το να πω "συγχαρητήρια" για το αρχείο σου είναι ντροπιαστικά λίγο .

Να σας βοηθησω λιγάκι για τις... επόμενες αναζητήσεις σας

http://tainiothiki.gr/v2/filmography/view/1/839/

http://www.tainiothiki.gr/v2/filmography/view/1/1906/

 

[theforce]

Ο λήσταρχος νομίζω ότι ήταν ο Νταβέλης (για την ταινία).

Σε κάποια ταινία θυμάμαι την πρωταγωνίστρια να περιμένει μάταια και να λέει κάτι σαν "πέμπτη ημέρα και ο Νταβέλης δε φάνηκε". Είχα την εντύπωση ότι ήταν αυτή η ταινία.

 

[tonytony]

Tonytony δυο ανθρώπους έχω προσεγγίσει γονυπετής σ' αυτό το φόρουμ
Τον tsalk για αποσπάσματα από τηλεοπτικές σειρές και τον nick για τον ίδιο λόγο.

Σου ανακοινώνω επισήμως ότι είσαι ο τρίτος και σου δίνω από τώρα την παραγγελιά μου #) , δύο παγκοσμίως άγνωστα μελό με Αφροδίτη Γρηγοριάδου και Βύρωνα Πάλλη. "Το φθινόπωρο μιας καρδιάς" και το "Ποτέ δεν είναι αργά".

Όλα τα δεχόμαστε , φωτογραφίες, τίτλους, αποσπάσματα ... Στα αποσπάσματα η ευγνωμοσύνη μας χτυπάει ταβάνι

Το να πω "συγχαρητήρια" για το αρχείο σου είναι ντροπιαστικά λίγο .

Υπάρχουν και τα δύο στο αρχείο μου! Θα προσπαθήσω σήμερα αργότερα όμως , να ανεβάσω τίτλους και για τις δύο ταινίες! Δέχομαι παραγγελίες και για άλλες!...

 

[elephadas]

Αισθηματική ταινία ... Όταν η κόρη της πεθαίνει, μετά από έναν άτυχο έρωτα με ένα λήσταρχο, η δούκισσα βαλσαμώνει το πτώμα της και το κρατά σε ένα από τα δωμάτια του πύργου, ζώντας με τις αναμνήσεις των ευτυχισμένων ημερών του παρελθόντος. Μια μεγάλη πυρκαγιά, όμως, καταστρέφει τον πύργο κι αποτεφρώνει το πτώμα της κόρης της.

Αισθηματική? Για γκραν γκινιόλ μου μοιάζει!!

Για την βιογραφία της Ελληνικής περιόδου της Δούκισσας δεν έχω να προσθέσω τίποτε, αλλά από σπόντα έμαθα περισσότερα γι' αυτήν γιατί ο μπαμπάς της, François de Barbé-Marbois, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ιστορία των ΗΠΑ. Μπορεί βεβαίως να ήταν μαρκήσιος, αλλά δεν ήταν ευγενής, ανήκε στη νέα παρτίδα τιτλούχων από την πλεμπάγια που φτιάξανε οι Γάλλοι επί Ναπολέοντος και μετά, μια που δεν περίσσευαν παλιοί, ήταν αποκεφαλισμένοι. Όταν παντρεύτηκε τη μαμά της ήταν απλώς επιτετραμμένος στην Γαλλική Πρεσβεία των ΗΠΑ (φρέσκο κράτος τότε), αλλά αργότερα έγινε υπουργός οικονομικών της Γαλλίας και διαπραγματεύτηκε με τους Αμερικανούς την "Αγορά της Λουιζιάνας", όπου "Λουιζιάνα" δεν ήταν η πολιτεία μόνο αλλά μια τεράστια περιοχή, ως τον Καναδά έφτανε, με αποτέλεσμα να διπλασιαστεί η έκταση των ΗΠΑ. (Οι Αμερικανοί πήγαν στο Παρίσι για να ψωνίσουν μία πόλη μόνο, την Νέα Ορλεάνη, και ήταν έτοιμοι να σκάσουν 10 εκατομμυριάκια μόνο γι' αυτήν. Κι ο δικός σου τους πούλησε ολόκληρη την υπόλοιπη έκταση, μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδων τετραγωνικά χιλιόμετρα, για 5 μόλις ψωροεκατομμύρια παραπάνω. Συν, φυσικά, τη μίζα που θα έσκασαν στον κύριο υπουργό. Πώς να μην είναι χεσμένο στο τάλληρο το Σοφάκι μετά? Φυσικά τους Λουιζιανέζους δεν τους ρώτησε κανείς αν θέλανε να κοιμηθούν Γάλλοι και να ξυπνήσουν Αμερικάνοι, αλλά καλά να πάθουνε, γιατί κανείς δεν είχε ρωτήσει πρώτα τους Ινδιάνους της περιοχής).

Αυτά για τον μπαμπά της. Ο σύζυξ ήταν καλό κουμάσι και του λόγου του. Επίσης λαϊκάντζα από καταγωγή, ο Charles-François Lebrun, πρώτος Duc de Plaisance (*) και πρίγκηψ της Αυτοκρατορίας, όλα αυτά μαζί, ήταν 6 χρόνια μεγαλύτερος στην ηλικία από τον μπαμπά... όταν παντρεύτηκαν αυτός ήταν 64 χρονώ κι εκείνη δεκαοχτάχρονο μπουμπούκι. Πώς να μην ξερογλύφεται μετά στη θέα των Νταβέληδων και άλλων ληστάρχων?

(*) Πλακεντία ήταν το λατινικό όνομα της πόλης που οι Ιταλοί λένε Πιατσέντζα και οι γάλλοι την είπανε Πλεζάνς.

 

[retrofan]

Κάτι είχε πάρει το μάτι μου elephadas στην περσινή έκθεση περί αμερικανικού παρελθόντος του μπαμπά της δούκισσας αλλά τόσες πληροφορίες δεν τις ήξερα Ευχαριστούμε πολύ!

Όμως γιατί όχι αισθηματική ταινία βρε παιδί μου; Βάλε το ειδύλλιο Κατσάκου - Ελίζας που κρατάει σχεδόν τη μισή ταινία, βάλε και κάτι διηγήσεις της μάνας για τις δικές της νεανικές ιστορίες μ' έναν ποιητή (δεδομένης της ηλικίας του συζύγου που μας έδωσες, καταλαβαίνω πολύ καλά το γιατί ), έχει μπόλικο ρομάντζο το σενάριο.

@theforce δε νομίζω πως η σκηνή που θυμάσαι είναι από την συγκεκριμένη ταινία. Η φάση με τους ληστές πάει ως εξής: Την πιάνουν, στέλνουν τον γραμματικό της να ζητήσει λύτρα, η ίδια με τον αμαξά της μένει όμηρος των ληστών, σε λίγες ώρες περνάει από κοντά τυχαία ένα απόσπασμα χωροφυλάκων και οι ληστές φεύγουν ενώ ο αρχιληστής φωνάζει "δεν στο κόβω το κεφάλι σου κυρά ντουκέσσα μου γιατί το λυπάμαι επειδή είναι όμορφο" ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Η δούκισσα του λέει ότι θα του φέρει την άλλη μέρα τα λεφτά, αυτός το αμφισβητεί αλλά της ορίζει ένα σημείο κι όντως το άλλο πρωί πηγαίνει και του τ' αφήνει. Ο ληστής που παραφυλάει, εντυπωσιασμένος από την κίνησή της, εμφανίζεται και προσπαθεί να της τα δώσει πίσω αλλά η δούκισσα έχει ήδη μάθει από την Ελένη Καψάλη ότι έγινε ληστής επειδή σκότωσε τη γυναίκα του και τον εραστή της (κίνηση που θεωρεί ότι δείχνει πολύ ερωτευμένο άνθρωπο μ' αίσθηση της τιμής :xm: ) και μια αλληλοεκτίμηση φαίνεται να γεννιέται μεταξύ τους. Λίγες σκηνές μετά ο ληστής ορμάει στον φλεγόμενο πύργο και βγάζει τη δούκισσα από το δωμάτιο όπου ήδη καίγεται το βαλσαμωμένο πτώμα της κόρης της.

 

[tonytony]

Απόσπασμα από την ταινία

 


http://www.youtube.com/watch?v=kwmUvEjVuuY

 

[panp]

Αισθηματική? Για γκραν γκινιόλ μου μοιάζει!!
(*) Πλακεντία ήταν το λατινικό όνομα της πόλης που οι Ιταλοί λένε Πιατσέντζα και οι γάλλοι την είπανε Πλεζάνς.

Γι αυτό ακριβώς, ένα άλλο κτήριο που βρίσκεται στη Λεωφόρο Πεντέλης, καμιά πεντακοσαριά μέτρα πριν από το μοναστήρι, ανεβαίνοντας δεξιά, λέγεται "Plaisance". Ήταν επίσης οίκημα της Δούκισσας, όπως άλλωστε και ο Πύργος, πιο πάνω στην Πεντέλη. Όμως το οίκημα που κάηκε ήταν διαφορετικό από αυτά τα δύο κτήρια, ήταν νομίζω στην Πλατεία Κουμουνδούρου;

 

[Clemence]

Γι αυτό ακριβώς, ένα άλλο κτήριο που βρίσκεται στη Λεωφόρο Πεντέλης, καμιά πεντακοσαριά μέτρα πριν από το μοναστήρι, ανεβαίνοντας δεξιά, λέγεται "Plaisance". Ήταν επίσης οίκημα της Δούκισσας, όπως άλλωστε και ο Πύργος, πιο πάνω στην Πεντέλη. Όμως το οίκημα που κάηκε ήταν διαφορετικό από αυτά τα δύο κτήρια, ήταν νομίζω στην Πλατεία Κουμουνδούρου;

Στα πρώτα χρόνια της διαμονής της στην Αθήνα, το πρώτο σπίτι, όπου εγκαταστάθηκε η Δούκισσα, ήταν στην οδό Πειραιώς, στο ύψος της τότε πλατείας Λουδοβίκου, κοντά στο σημερινό Μεταξουργείο. Στο σπίτι αυτό ζούσε η Δούκισσα με το ταριχευμένο πτώμα της μοναχοκόρης της Ελίζας, που είχε πεθάνει σ' ένα ταξίδι τους στη Βηρυτό. Ένα βράδυ του Δεκεμβρίου του 1847, εκδηλώθηκε μεγάλη πυρκαγιά στο αρχοντικό και η μολύβδινη λάρνακα, όπου διατηρούσε η Δούκισσα το λείψανο της νεκρής κόρης της, αποτεφρώθηκε.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%BF_%CE%94%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82

 

[atanasio]

Ο ρόλος της Ελίζας επρόκειτο αρχικά να ερμηνευθεί από την Τζένη Καρέζη, η οποία, όμως, την τελευταία στιγμή αντικαστατάθηκε από τη Βούλα Χαριλάου.

 

[anapodos100]

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%...AF%CE%B1%CF%82

Ετσι ακριβως......το σπιτι της ηταν Μυλέρου και Αγησιλάου.....

<<... η Δούκισσα επιστρέφει στην Αθήνα και σοκάρει τη μικρή κοινωνία της πρωτεύουσας. Η τραγική μάνα είχε ταριχεύσει το σώμα της αγαπημένης της Ελίζας και το είχε φέρει στην Ελλάδα. Δεν μπορούσε να δεχθεί την απώλεια. Πιο ανατριχιαστικό θέαμα δεν υπήρχε, από αυτό που αντίκριζαν οι Αθηναίοι, όταν επισκέπτονταν το σπίτι της Δούκισσας, πιο κάτω από την πλατεία Λουδοβίκου (σημερινή Ομόνοια) στη γωνία των οδών Μυλέρου και Αγησιλάου, εκεί που κτίσθηκε μετά το Ορφανοτροφείο. Στο υπόγειο με τη χαμηλή θερμοκρασία, η Δούκισσα τοποθέτησε σε μια ξύλινη λάρνακα το ταριχευμένο κορμί της Ελίζας. Σε βιβλίο του για τη Δούκισσα της Πλακεντίας, ο Ι.Μ. Δραγούμης έγραφε: «Και τοποθετήσασα αυτήν εντός θαλάμου του οίκου της, επαραμυθείτο ορώσα αυτήν η τάλαινα μήτηρ…». Συχνά οι περαστικοί από εκεί, άκουγαν τους σπαραγμούς της Δούκισσας, μπροστά στο ταριχευμένο πτώμα της Ελίζας, ενώ δίπλα μία τεράστια λαμπάδα έκαιγε νυχθημερόν. Κλεισμένη στο δωμάτιο με το άψυχο σώμα, ξεσπούσε σε λυγμούς και μοιρολόγια, που άκουγαν οι περαστικοί: «Ξύπνα κόρη μου γλυκιά, σήκω επάνω, σε φωνάζω, δεν μ’ ακούς!!!»....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/doukis...latia-omonias/

 

[LIBAVIUS]

Πριν γίνει ταινία είχε εκδοθεί ως μυθιστόρημα από αρκετούς εκδοτικούς οίκους όπως από τις εκδόσεις ΣΙΔΕΡΗ του 1924 και της ΑΓΚΥΡΑΣ του 1927

 

[telonio]

Υπάρχουν αρκετές ανακρίβειες, ο Χρήστος Νάτσιος (λεγόμενος λανθασμένα Νταβέλης) επέστρεψε στην Αθήνα ως ληστής πολύ αργότερα από το 1854 που πέθανε η δούκισσα της Πλακεντίας. Οπότε να είχε σχέση με αυτήν είναι αδύνατο. Το σπήλαιο ονομάζεται κανονικά σπήλαιο των Αμώνων και όχι Νταβέλη όπως έχει επικρατήσει (σπήλαιο Πανός στην αρχαιότητα). Μάλιστα, σε κάθε βουνό της Αττικής υπάρχει και ένα σπήλαιο που φέρει το όνομά του. Το σπήλαιο των Αμώνων αν και το 1985 καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό από το ΝΑΤΟ, εικάζω πολύ δύσκολο να υπήρχε μια στοά που να έβγαζε στο ανάκτορο της δούκισσας. Είναι πολύ μακριά και γενικά δεν υπάρχουν τόσο μακριές φυσικές στοές πουθενά (εκ πείρας τα γράφω).