Μη μου μπερδεύετε τις πλοκές, μη μου μπερδεύετε τις πλοκές
Tonytony το υλικό σου είναι παραδειγματικό κι είμαι σίγουρη ότι τις περιλήψεις από κάπου αλλού τις δανείζεσαι και δεν τις επεξεργάζεσαι εσύ. Οπότε τολμώ να προβώ σε κάποιες διορθώσεις #)
Η Σοφία Λεμπρέν, δούκισσα της Πλακεντίας (μια επαρχία της Ιταλίας που ήταν γαλλικό έδαφος επί παντοδυναμίας Ναπολέοντα), εγκαθίσταται στην Ελλάδα με την κόρη της Ελίζα την εποχή του Καποδίστρια, δηλαδή γύρω στο 1830 κι όχι το 1840. Αρχικά στο Ναύπλιο και μετά, επί Όθωνα, στην Αθήνα. Ο στρατηγός άντρας της παραμένει στο Παρίσι, σ' ένα άτυπο και διακριτικό διαζύγιο.
Βασικός λόγος της εγκατάστασής τους ο φιλελληνισμός τους (μάνα και κόρη ήταν οργανωμένες στο φιλελληνικό κομιτάτο του Παρισιού) αλλά και η φυματίωση από την οποία έπασχε η Ελίζα και που αναζητούσε θερμά κλίματα προς θεραπεία.
Η κόρη της δεν είχε έναν άτυχο έρωτα με λήσταρχο αλλά με τον Ηλία Κατσάκο Μαυρομιχάλη, ανιψιό του Πετρόμπεη και υπασπιστή του Όθωνα. Η ατυχία έγκειται στο ότι ο Μαυρομιχάλης πέθανε από τύφο στο Μόναχο όπου είχε συνοδεύσει τον Όθωνα, όταν εκείνος περιόδευσε τις γερμανικές αυλές σε αναζήτηση νύφης (και γύρισε με την Αμαλία
). Λίγους μήνες μετά θα πεθάνει και η Ελίζα στη Βηρυτό όπου είχε καταφύγει για ακόμα ξηρότερο κλίμα.
Ο λήσταρχος που εμπλέκεται στον θρύλο της Δούκισσας ήταν ο Μπιμπίσης (νομίζω), διαβόητος την εποχή εκείνη, που την απήγαγε ζητώντας λύτρα κι αναστατώνοντας την αθηναϊκή κοινωνία αλλά περιέργως την άφησε λίγες μέρες μετά. Οι κακές γλώσσες πήγαν ροδάνι. Από το ότι γίναν εραστές (ευφάνταστη ερμηνεία, είχε περάσει τα πενήντα τότε η Δούκισσα
), μέχρι ότι έκανε συμφωνία με τους ληστές να φυλάνε την έκταση που είχε αγοράσει στην Πεντέλη, με το αζημίωτο φυσικά. Η τελευταία εκδοχή είναι και η πιο πιθανή.
Εκκεντρική γυναίκα που έγινε ακόμα πιο εκκεντρική με τον θάνατο της κόρης της, πότε προέβαινε σε δωρεές στο ελληνικό κράτος, πότε ξεκινούσε δικαστικούς αγώνες ισχυριζόμενη ότι το κράτος της καταπατά τα κτήματά της, μάς άφησε πάντως δύο αρχιτεκτονικούς θησαυρούς, το αθηναϊκό της μέγαρο, όπου στεγάζεται σήμερα το Βυζαντινό Μουσείο, και τον πύργο της στην Πεντέλη. Είχε επίσης αναλάβει να μορφώσει και να προικίσει ορφανά κορίτσια αγωνιστών του 21΄. Στην αγαπημένη της προστατευόμενη, Ελένη Καψάλη (αυτός με το μπουρλότο και το Μεσολόγγι
) - Σκουζέ, χρωστάμε τις πιο αξιόπιστες πληροφορίες σχετικά με τη ζωή της. Τα λοιπά με την πυρκαγιά και το βαλσαμωμένο πτώμα ισχύουν.
Στην ταινία τώρα, από τις αγαπημένες της παιδικής μου ηλικίας, αν και νομίζω ότι έχει πολλά χρόνια να προβληθεί. Κάθισα και την είδα τελευταία φορά ολόκληρη πέρυσι, στο Βυζαντινό Μουσείο, σε μια έκθεση αφιερωμένη στη Δούκισσα. Οι υπάλληλοι με κοιτούσαν σαν τρελή, όρθια τόση ώρα στην αίθουσα που προβαλλόταν
.
Αν εξαιρέσουμε μία κάκιστη ηχοληψία (η εποχή που γυρίστηκε βλέπετε), πολύ καλή παραγωγή με μία υπέροχη Βούλα Χαριλάου στον ρόλο της Ελίζας κι έναν πανέμορφο άντρα στον ρόλο του Κατσάκου Μαυρομιχάλη. Έναν Αλέκο Δεληγιάννη που δεν θυμάμαι να είδα σε άλλη ελληνική ταινία και που το παίξιμό του και η μορφή του έβγαζαν μια απίστευτη αριστοκρατικότητα που ούτε φουστανέλα ούτε τεράστιες μουστάκες κατάφερναν να νικήσουν
. Επίσης μια ολόσωστη αξιοποίηση όλων των στοιχείων γύρω από τη ζωή αυτής της γυναίκας, κάτι ιδιαίτερα δύσκολο για τα πρόσωπα που κινούνται κάπου ανάμεσα στην ιστορία, τον θρύλο και τα λαϊκά αναγνώσματα που διαφημίζουν μέχρι και σήμερα τηλεοπτικά κανάλια
