Α, σ'ευχαριστώ, με γλύτωσες από τον κόπο να το σκανάρω εγώ. Στην παράσταση αυτή έπαιζα ένα μικρό ρόλο, της Ίντια Γουιλκς, της κακιασμένης γεροντοκόρης αδελφής του Άσλεϋ. Θυμάμαι πόσο προσπαθήσαμε, μαζί με τη Μαρία Αλιφέρη, για να σουλουπώσουμε το κείμενο και να το εμπλουτίσουμε εισάγοντας σκηνές ολόκληρες από την ταινία. Επίσης επιμελήθηκα το πρόγραμμα και τη μουσική επένδυση. Ο Αρζόγλου είχε ολόκληρη συλλογή από σπιρίτσουαλς, αλλά δεν μπόρεσε να βοηθήσει γιατί όταν χώρισε από την Έλενα Ακρίτα και άφησε το σπίτι, δεν πήρε μαζί του "ούτε τα εσώρρουχά του". Όπως μου είπε, άφησε τα πάντα σε κείνην για να μη δημιουργήσει σκηνές τύπου "αυτό είναι δικό μου, αυτό είναι δικό σου". Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του, που δεν είχε τίποτα το φτηνό.
Πέρα από την επιτυχία ή αποτυχία της παράστασης, αυτό που μου έμεινε από την εμπειρία ήταν το υπέροχο παρασκήνιο, η όμορφη ατμόσφαιρα. Είχα πρόσφατη την εμπειρία με το θίασο της Βουγιουκλάκη, και η Αλιφέρη ήταν πολύ πιό ευγενής και πολιτισμένος άνθρωπος, δεν δημιουργούσε κλίκες και τοξικά πηγαδάκια, ούτε ποτέ την άκουσα να μιλάει άσχημα για κανέναν - συνάδελφο ή μη. Μια φορά ήταν εκνευρισμένη και ύψωσε κάπως τη φωνή, και μετά μου ζήτησε συγγνώμη! Δεν το έχω ξαναζήσει αυτό στο θέατρο. Πραγματική κυρία. Ίσως ήταν κι αυτός ένας λόγος που δεν έμεινε στο θέατρο. Τον Άγγελο Αντωνόπουλο τον ήξερα από τη δραματική σχολή του Θεοδοσιάδη όπου ήταν καθηγητής μου. Η Πέπη Μεταλλείδου έδωσε και εκεί, όπως και παντού, μια σφραγίδα ποιότητας. Αργότερα τη γνώρισα ακόμη καλύτερα γιατί έγινε καλή φίλη της μαμάς μου και ερχόταν συχνά στο σπίτι, σχεδόν ως το τέλος. Βέβαια το στυλ της ήταν ό,τι αντίθετο από την παραμάνα Μάμμυ που θυμόμαστε από την ταινία, έτσι όπως ήταν ψηλή, λιγνή και αριστοκρατική.
Ο Κώστας Αρζόγλου ήταν ένας υπέροχος τζέντλεμαν, φερόταν σε όλους εξ ίσου αβρά, είτε πρωταγωνιστές είτε κομπάρσους. Το μόνο κακό του ήταν πως του άρεσε να κάνει πλάκες. Π.χ. έπρεπε ένας ηθοποιός να χτυπήσει ένα καμπανάκι; Αυτός το είχε γεμίσει με βαζελίνη για να μην ακούγεται. Η Μελανία (Άννα Γεραλή, άλλος γλυκύτατος, αξιολάτρευτος και αξιοπορεπής άνθρωπος) περιμένοντας τους άντρες να γυρίσουν μετά από την νυχτερινή αποστολή εκδίκησης για την επίθεση στη Σκάρλετ, διάβαζε μαζί με τις άλλες γυναίκες την Αγία Γραφή. Έ, ο Αρζόγλου είχε κολλήσει πάνω στις σελίδες του βιβλίου κάτι με άσεμνο περιεχόμενο, για να τις κάνει να γελάσουν. Αυτό είναι μαρτύριο για έναν ηθοποιό, γιατί αν γελάσει σε μια δραματική σκηνή χαλάει όλη την ατμόσφαιρα και γίνεται ρεζίλι. Ο μόνος τρόπος να το γλυτώσεις, αν σου ξεφύγει, είναι να το γυρίσεις σε γκριμάτσα κλάματος, ή βήχα. Ωστόσο δεν είναι καθόλου ευχάριστο!
Η Δήμητρα Νομικού κάθε Παρασκευή έφερνε σ'όλο το θίασο ένα τεράστιο ταψί φανουρόπιτα. Είχε κάνει κάποιο τάμα. Ακόμα έχω τη συνταγή, και τη σκέφτομαι κάθε φορά που τη φτιάχνω.
