Η αδελφή μου μιλάει ελληνικά (Min syster kan grekiska, 1981)

[lostromos74]

Εντελώς άγνωστη, σε μένα τουλάχιστον, ταινία, που γυρίστηκε στη Σουηδία και πρωταγωνιστεί ο Βαγγέλης Καζάν. Οι διάλογοι είναι στα Ελληνικά με λίγα Σουηδικά.
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί (Γιώργος Ιορδανίδης, Κατερίνα Τουτούτζογλου, Λευτέρης Δράκος, Νίκος Χατζάκος, Παρθένα Ξιλοτίδου κλπ) είναι πιθανότατα μετανάστες στην Σουηδία - αν κάποιος ξέρει περισσότερα ας διορθώσει.

Η υπόθεση αφορά μια οικογένεια Ελλήνων μεταναστών που ζουν σε ένα προάστειο της Στοκχόλμης. Η μητέρα μένει σπίτι και νιώθει παραμελημένη από τον πατέρα, θέλει να γυρίσει στην πατρίδα, ο 13χρονος γιος έχει μεγαλώσει εκεί και δεν θέλει να πάει σε μια άγνωστη γι' αυτόν χώρα.

Η βικιπαιδεία έχει σελίδα μόνο στα σουηδικά https://sv.wikipedia.org/wiki/Min_syster_kan_grekiska

Στην ταινία φέρεται να ακούγεται το "Μιλώ για τα παιδιά μου" του Μαρκόπουλου και πιθανώς το "Μινόρε του τεκέ" του Γιάννη Χαλκιά (απ' ότι διάβασα σε σουηδικό σάιτ, μιας και δεν την έχω δει ακόμα).

Τις περισσότερες πληροφορίες μάλλον τις έχει αυτό το σουηδικό σάιτ: http://www.svenskfilmdatabas.se/sv/item/?type=film&itemid=5887

Δεν κυκλοφορεί σίγουρα σε DVD και προφανώς και η VHS που είχε κυκλοφορήσει είναι καταργημένη, καθώς έψαξα στο γκουγκλ αλλά δεν βρήκα τίποτα.

Αν θυμάται κάποιος αν τυχόν έχει προβληθεί στην ελληνική τηλεόραση, ας το γράψει.

Τέλος, βρήκα μια μικρή ανάλυση - κριτική στο σάιτ του ΙΚΕΕ (Το Ιδρυματικό Καταθετήριο Επιστημονικών Εργασιών του ΑΠΘ) και παραθέτω το κείμενο:

"Η αδελφή μου μιλάει Ελληνικά (Min syster kan grekiska) / Ολιβιέ Ραμάτ (Olivier Rahmat), Σουηδία (1981).

Οι Έλληνες εργάτες είναι η θεματική και σε αυτήν την ταινία. Η θέση που επιφυλάσσουν οι Σουηδοί για αυτούς, είναι παρόμοια με τις προηγούμενες ταινίες που αναλύουμε. Ο Ραμάτ σ’ αυτήν την ταινία, δείχνει τους Έλληνες να οργανώνουν την μικροκοινωνία τους, μέσα από την οποία θα κερδίσουν την αυτοσυντήρησή τους. Όταν τελειώνουν την δουλειά τους, συναντιούνται με τους συμπατριώτες τους, ακούνε μουσική από την πατρίδα και μιλάνε για τις αναμνήσεις τους. Τα παιδιά τους όμως ακολουθούν άλλους δρόμους. Η μουσική της πατρίδας τους δεν τους συγκινεί και η ελληνική κοινότητα του εξωτερικού, τους απωθεί με τον επαρχιωτισμό της. Όπως παρατηρεί ο Κεχαγιάς, η ταινία ακολουθεί την ίδια αισθητική γραμμή με την ταινία Με λένε Στέλιο (Jag heter Stelios) του Μπεργκενστρόλε (Johan Bergenstråhle), με λήψεις σε ύφος ντοκυμαντέρ και στιγμές σιωπής, ακολουθώντας το κλίμα της εποχής του σύγχρονου ευρωπαϊκού κινηματογράφου, στο πρότυπα του Ζακ Λυκ Γκοντάρ (Αναπαραστάσεις Ελλήνων μεταναστών στον ξένο κινηματογράφο, Ολυμπία Διαμαντοπούλου - ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ).

 

[paulochelao24]

το αναφέρεις και στην ανάρτηση σου,αλλά όντως όπως το διάβασα μου ήρθε στο μυαλό και μένα το "Jag Heter Stelios" ("Mε Λένε Στέλιο"),μια ταινία του 1972,που είχε προβάλλει η ΕΤ1 ένα Σάββατο βράδυ πρός τα τέλη των 80ς (1988 ή 89 κάπου εκεί το θυμάμαι).

 

[lostromos74]

Την θυμάμαι κι εγώ την προβολή αυτή! Ήταν όντως τέλος των 80'ς και μου είχε κάνει εντύπωση τόση που κρατησα το απόκομμα της ραδιοτηλεόρασης για την ταινία

Νομίζω ότι ξαναπροβλήθηκε πολλά χρόνια μετά από την ΕΤ3. Αξίζει να της κάνουμε μια ξεχωριστή παρουσίαση στο φόρουμ, άλλωστε είναι γνωστή και σημαντική.
Aυτή εδω πάντως μου είναι εντελώς άγνωστη. Ευτυχώς, όσο ζούμε μαθαίνουμε...

 

[elephadas]

Το "Με λένε Στέλιο" το είχα δει στο Studio (έναν από τους δύο κινηματογράφους της Αθήνας που έπαιζαν αποκλειστικά έργα ποιότητας, ο άλλος ήταν το Αλκυονίς) και με είχε εντυπωσιάσει. Πού να 'ξερα ότι σε λίγα χρόνια θα μπορούσα να είμαι κι εγώ ο ήρωας παρόμοιας ταινίας (Με λένε elephadas - My Name Is Elephadas). Όχι ότι οι εμπειρίες μου είχαν την παραμικρή σχέση με τα προβλήματα που περιγράφει η ταινία.