Υπέροχη ταινία από το λαμπερό κινηματογραφικό μας ζεύγος που κατέγραψε άλλη μια τεράστια επιτυχία στο ενεργητικό του και τρανή απόδειξη ήταν τα εισιτήρια που κόπηκαν, φυσική συνέπεια της τεραστίας αγάπης και αποδοχής που απολάβαναν από το κοινό. Για την μουσική και τα τραγούδια της ταινίας, τα θεάρεστα και πανέμορφα τοπία της σαγηνευτικής Κέρκυρας μας, τα χρώματα, την φωτογραφία της ταινίας όλα αγγίζουν το τέλειο και είναι ονειρεμένα.
Ας μου επιτραπεί όμως να αναφέρω μερικές από τις υπερβολές της ταινίας που φυσικά στο συνολικό αποτέλεσμα φαντάζουν αμελητέες. Ο Παπαμιχαήλ ταξιδεύει στα Γιάννενα για να πάει στο χωριό του θείου του να δουλέψει για να μείνει καιρό, έχοντας σαν αποσκευή ένα μικρό σακίδιο που δεν χωράει ούτε δυο ζευγάρια κάλτσες!!! Όταν ο Πίπης μετατρέπεται σε Ρένα, η εικόνα της είναι τόσο απαστράπτουσα, με άψογο μακιγιάζ, βλεφαρίδα κάγκελο, μαλλί κομμωτηρίου, που δεν μπορώ να φανταστώ πως στις ερημιές που κοιμήθηκαν, βρήκαν τόσο κοντά και τόσο γρήγορα κέντρο αισθητικής και κομμωτήριο και κατόρθωσε η Ρένα να μεταμορφωθεί τόσο πολύ. Φαίνεται πως ο καλός σκηνοθέτης Δημόπουλος από το πολύ νταραβέρι που είχε εκείνα τα χρόνια με τον Φώσκολο δεν μπορεί παρά να κόλλησε το μικρόβιο της υπερβολικής και υπερβάλλουσας υπερβολής (αδόκιμη φυσικά η φράση}.
Για να μην σταθώ στο ντύσιμο του Τσιτσόπουλου στον χορό στο τέλος (σακάκι μετά ζιβάγκου όντας κατακαλόκαιρο). Και το αποκορύφωμα μόλις ο Λευτέρης-Παπαμιχαήλ σαν τυφώνας μπούκαρε στον χορό και τα έκανε όλα μπουρδέλο έφυγε σχεδόν τρέχοντας και η Ρένα-Αλίκη αν και μετά τον εξάψαλμο του Λευτέρη ανέβηκε με τον πατέρα της στην κάμαρα της έκλαψε στον ώμο του, συζήτησε μαζί του, αποφάσισε να τρέξει να τον βρεί και ως δια μαγείας τον βρήκε, ενώ με βάση την στοιχειώδη λογική θα έπρεπε ο Λευτέρης που έφυγε τρέχοντας σαν κυνηγημένος να είναι χιλιόμετρα μακριά από την βίλα του Κατσαρού. Έλεος! Δεν μπορεί ο μετρ της υπερβολής Φώσκολος να παραθέριζε εκείνο το καλοκαίρι του 1968 στην Κέρκυρα και να μεταλαμπάδευσε ορισμένες από τις πρωτοποριακές και υπερβολικές (Θεός φυλάξοι) ιδέες του στον Δημόπουλο σκεπτόμενος παράλληλα το σενάριο του ΄΄Υπολοχαγος Νατάσσα"" δυο χρόνια μετά.
Τέλος ας κάνω μια ιδιαίτερη μνεία στην πολύ σαγηνευτική και αισθησιακή κατά την γνώμη μου Νίτσα Μαρούδα που εμφανίστηκε μόνο σε μια σκηνή του έργου και με το επιτηδευμένα τολμηρό όσο χρειάζεται ντύσιμο της και την άκρως ερωτεύσιμη αύρα της κατάφερε να μαγέψει ακόμα και τον Πίπη!!!
