Η εκλογή της Σόφι - Sophie's Choice (1982)

[Juanita]

Δεν ξέρω αν έχει ανοιχτεί ξανά το θέμα αλλά στην αναζήτηση δε βρήκα κάτι σχετικό.

 


Είναι μιά από τις καλύτερες - κατ΄εμέ - ταινίες της Στριπ, όπου υποδύεται μιά νεαρή Πολωνή που (επ)έζησε (από) τη φρίκη του Ολοκαυτώματος και -μετά τη λήξη του Β΄Παγκοσμίου - ζει κάπου στην Αμερική μαζί με τον άντρα της.


Στη ζωή τους μπαίνει ένας νεαρός συγγραφέας που μένει στην ίδια πολυκατοικία με το ζευγάρι και σιγά σιγά ανατρέπει τα πάντα...

 


Εννοείται πως το δίλημμα είναι ποιόν από τους δύο θα επιλέξει : το νεαρό που της φτιάχνει τη διάθεση ή τον άντρα της που ξέρει για το παρελθόν της και το ανασκαλεύει συχνά... Το σίγουρο είναι πως η Στριπ γι αυτό της το ρόλο κέρδισε το ΟΣΚΑΡ Α΄γυναικείου (ήταν το δεύτερο που κέρδιζε αλλά πρώτο σ΄αυτή την κατηγορία) αφήνοντας πίσω της τη Τζέσικα Λανγκ με ένα εξίσου εκπληκτικό παίξιμο στο "Φράνσες, μιά αδέσμευτη γυναίκα"

 


Η σκηνοθεσία ήταν του Άλαν Πάκουλα.

 

[atanasio]

Εξαιρετική ταινία του σπουδαίου Άλαν Πάκουλα, με εκπληκτικές ερμηνείες και αριστουργηματικά σκηνικά και κοστούμια. Νομίζω ότι εδώ η κορυφαία Μέρυλ Στρηπ δίνει την τελειότερη ερμηνεία της.

 

[Bambinella]

Aν και ο τιτλος αναφερεται ουσιαστικα σε μια αλλη επιλογη της Σοφι, πολυ πιο δυσκολη και σκληρη. Μια επιλογη απανθρωπη και νοσηρη, που δεν τη χωρα ο ανθρωπινος νους.

Η ηρωιδα καλειται απο τους Γερμανους αξιωματικους να επιλεξει ποιο απο τα δυο μικρα παιδια της θα ζησει και ποιο θα οδηγηθει στο θαλαμο αεριων. Αν αρνηθει να κανει αυτη τη φρικτη επιλογη, τοτε θα τα χασει και τα δυο.

Αναγκαστικα λοιπον επιλεγει, αλλα το βαρος αυτης της επιλογης μετατρεπει την υπολοιπη ζωη της σε κολαση.

Η ταινια αυτη με συγκλονισε, με ρημαξε ψυχικα και μολονοτι ειχα αρκετες φορες την ευκαιρια να την ξαναδω, την απεφυγα και θα την αποφευγω.

Αν εισαι μανα, ειναι απλως αδυνατον να την παρακολουθησεις χωρις να καταρευσεις......

 

[Juanita]

Aν και ο τιτλος αναφερεται ουσιαστικα σε μια αλλη επιλογη της Σοφι, πολυ πιο δυσκολη και σκληρη. Μια επιλογη απανθρωπη και νοσηρη, που δεν τη χωρα ο ανθρωπινος νους.Η ηρωιδα καλειται απο τους Γερμανους αξιωματικους να επιλεξει ποιο απο τα δυο μικρα παιδια της θα ζησει και ποιο θα οδηγηθει στο θαλαμο αεριων. Αν αρνηθει να κανει αυτη τη φρικτη επιλογη, τοτε θα τα χασει και τα δυο.

Αναγκαστικα λοιπον επιλεγει, αλλα το βαρος αυτης της επιλογης μετατρεπει την υπολοιπη ζωη της σε κολαση.

Η ταινια αυτη με συγκλονισε, με ρημαξε ψυχικα και μολονοτι ειχα αρκετες φορες την ευκαιρια να την ξαναδω, την απεφυγα και θα την αποφευγω.

Αν εισαι μανα, ειναι απλως αδυνατον να την παρακολουθησεις χωρις να καταρευσεις......

Ειλικρινά, δεν το θυμάμαι καθόλου αυτό... Μου έρχονται στο μυαλό σκηνές από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά αυτό με τα παιδιά της δεν το θυμάμαι καθόλου... Έχω να τη δω από το καλοκαίρι του 83... κάπου εκεί, που την είχα δει μαζί με την Κριό και είχαμε γίνει χάλια και τα δύο μας...


Μάλλον, το μυαλό μου έχει επιλεκτικά διαγράψει το κομμάτι αυτό της ταινίας, και έχει κρατήσει μόνο μιά εκπληκτική ερμηνεία... :fever:

 


Τώρα όμως με την απάντησή σου με έχεις βάλει σε σκέψεις και θα ψάξω να τη βρω...

 

[Bambinella]

Juanita, αν τελικα αποφασισεις να την ξαναδεις, σου ευχομαι καλο κουραγιο, πραγματικα!

 

[elephadas]

Ακριβώς γι' αυτό το βασικό θέμα της "εκλογής" ούτε κι εγώ μπορώ να την ξαναδώ. Είναι καλοφτιαγμένη ταινία, η Streep είναι εξαιρετική, κι έτσι το αποτέλεσμα είναι ψυχοπλακωτικό όσο δεν παίρνει.

 

[retrofan]

Για μένα η αξία της ταινίας, πέρα από την ομολογουμένως συγκλονιστική ερμηνεία της Στριπ, ιδίως στην σκηνή της "εκλογής", βρίσκεται στο ότι έδειξε, και μάλιστα πετυχημένα, την προσπάθεια των ανθρώπων που έζησαν κι επέζησαν από το Ολοκαύτωμα να πορευτούν "μετά".

Κι εξηγούμαι. Οι ταινίες για το Ολοκαύτωμα συνήθως τελειώνουν με το τέλος του πολέμου. Την στιγμή που οδηγούνται στους θαλάμους αερίων ή που σώζονται με τον οποιονδήποτε τρόπο. Άντε να πέσουν και τίποτα τίτλοι στο τέλος, του στυλ "ο Μωρίς Κοέν επέζησε, εγκαταστάθηκε στο Ισραήλ και πέθανε το 1967". Όπως οι ελληνικές ταινίες τελειώνουν πάντοτε στα σκαλιά της εκκλησίας με την πρωταγωνίστρια ντυμένη το νυφικό

Οι άνθρωποι όμως που βγήκαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης το 1945 ήταν στην πλειοψηφία τους νέοι (οι ηλικιωμένοι εξάλλου εξολοθρεύονταν κατευθείαν) και είχαν δεκαετίες μπροστά τους να διαχειριστούν τις μνήμες τους και να φτιάξουν τη ζωή τους. Δούλεψαν, σπούδασαν, παντρεύτηκαν, έκαναν οικογένειες. Σπανίως ο κινηματογράφος ασχολείται μ' αυτή την πορεία. Είναι λες και νομίζουμε πως το συγκλονιστικό θέμα αποδυναμώνεται αν δείξεις ότι μετά την τραγωδία έρχεται κι η ρουτίνα, μετά τη φρίκη η προσπάθεια επούλωσης κι ίσως η ευεργετική λήθη.

Η Σόφι που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, ακούει μουσική, θέλει να σπουδάσει, ερωτεύεται ή έστω προσπαθεί να ερωτευτεί μ' άρεσε ακριβώς γιατί αγγίζει αυτό το δύσκολο "και μετά τι;" Δεν είναι τυχαίο ότι μεγάλο μέρος της ταινίας κυλάει χωρίς ακριβώς να καταλαβαίνουμε τι κουβαλάει η ηρωίδα, μια που η ίδια προσπαθεί τόσο σκληρά να το αφήσει πίσω της. Το ότι ο θεατής μαθαίνει τελικά για την "εκλογή" που κλήθηκε να κάνει, είναι η επιβεβαίωση της ήττας της και οδηγεί στην τελευταία επίσης συγκλονιστική σκηνή με την απαγγελία του ποιήματος της Ντίκινσον

"ample make this bed..."

 

[Cathy]

Πολυ σωστα! Και εγω ομως αν και αναγνωριζω πως ειναι αριστουργημα δεν αντεχω να την ξαναδω! Ειδικα η σκηνη της επιλογης ειναι στο τοπ 10 των φρικιαστικων σκηνων μου απο το σινεμα.

 

[filmmusic]

Την είδα και γω πρόσφατα την ταινία για πρώτη φορά.

Ωραία ταινία, αλλά - δεν ξέρω - περίμενα περισσότερα, από όσα έχω ακούσει.

Πχ. συμπεριλαμβάνεται στις 100 καλύτερες ταινίες που έγιναν ποτέ από το AFI (American Film institute) και η ερμηνεία της Στρηπ θεωρείται η 3η καλύτερη ερμηνεία που υπήρξε ποτέ.

Θεωρώ πχ την ερμηνεία της Κοτιγιάρ στο La Vie En Rose πολύ καλύτερη....