Μια από τις πολύ προσεγμένες παραγωγές της παλιάς - καλής ΕΡΤ
Ένα πλήρες, αν και λίγο αργό (κατά τους ρυθμούς της τηλεόρασης του 80΄), βιογραφικό του Αττίκ, από τη γέννησή του στην Αίγυπτο, μέχρι τον θάνατό του (την αυτοκτονία του μάλλον) στην Αθήνα της Κατοχής.
Ο Δημήτρης Τάρλοου παίζει τον Αττίκ από τα εφηβικά του χρόνια μέχρι την επιστροφή του στην Ελλάδα από το Παρίσι όπου είχε πάει να σπουδάσει μουσική. Μετά αναλαμβάνει ένας υπέροχος και απόλυτα πειστικός Χρυσομάλλης.
Τρεις γυναίκες (την πρώτη, τη γαλλοπολωνέζα Ελέν που πέθανε νεοτάτη μαζί με το βρέφος που είχε μόλις γεννήσει και τον άφησε απαρηγόρητο παίζει, αν δεν με απατά η μνήμη μου, η Έλενα Κρίτα, την τρίτη, τη δυναμική Ρωσίδα Σούρα, η Κατερίνα Μαραγκού, σπάω το κεφάλι μου για να θυμηθώ ποια όμορφη μελαχροινή έπαιζε τη δεύτερη, την ηθοποιό Μαρίκα Φιλιππίδου που τον παράτησε για τον Σταμάτη Μερκούρη, πατέρα της Μελίνας και γι' αυτήν έγραψε το "Είδα μάτια" και το "Ζητάτε να σας πω"), πάμπολλα τραγούδια, το ξεκίνημα και η τεράστια επιτυχία της "Μάντρας", όλα υπάρχουν και δένουν αρμονικά.
Νομίζω πως η σειρά είχε αποταθεί για βιογραφικά στοιχεία στην ανιψιά (κόρη του αδελφού του) και μοναδική απόγονο της οικογένειας Τριανταφυλλίδη. Αν εγώ θυμάμαι κάτι μετά από τόσα χρόνια που την παρακολουθούσα είναι:
1.Τις σκηνές μεταξύ του Χρυσομάλλη, ευαίσθητου και λίγο "θεατρίνου" Αττίκ και του πιο ώριμου αδελφού του Κίμωνα (Αντωνόπουλος). Είχαν κάτι το απροσδιόριστα αστείο, κυρίως εξαιτίας της μετά βίας κρυμμένης αγανάκτησης του Κίμωνα που άκουγε τον αδελφό του να υπερβάλλει, κυρίως για τους έρωτές του! Μου έρχεται στον νου χαρακτηριστικά μία σκηνή όπου ο Αντωνόπουλος ξεσπάει "αν κάθε φορά που άκουγα τον Κλέωνα να λέει ότι θ' αυτοκτονήσει, έβαζα στην άκρη μία δεκάρα, τώρα θα ήμουν πλούσιος"
2. Τα υπέροχα "ρετρό" (τι ρετρό; καραρετρό!!) γυναικεία ονόματα της οικογένειας Τριανταφυλλίδη. Εριθέλγη η μητέρα του (μια πολύ καλή Ιγγλέση), Νόρα η μία αδελφή, Κορίνα η άλλη. Όταν αργότερα, σ' ένα άρθρο, διάβασα ότι η γυναίκα του Κίμωνα λεγόταν Βακώ και η κόρη τους Πέλεια, η αίσθηση του "καλλιτεχνικού" κλίματος αυτής της οικογένειας ολοκληρώθηκε.
3. Την σκηνή όπου ο πόλεμος ξεκινά και ο Αττίκη αποχαιρετά με σπαραγμό ψυχής τη Λουίζα Ποζέλι (το "ποζελάκι" της Μάντρας του) με τους γονείς της, που απελαύνονται από την Ελλάδα ως Ιταλοί υπήκοοι. Παρεμπιπτόντως εκεί έμαθα πως ως Ιταλός υπήκοος είχε απελαθεί το 1940 και ο γνωστός μας Φραγκίσκος Μανέλλης.
4. Την εμφάνιση της Τάνιας Τρύπη, κοριτσάκι σχεδόν, ως τραγουδίστρια στη Μάντρα, να ερμηνεύει πολύ όμορφα το "Τρεχαντήρι".
