Ινδοκίνα - Indochine (1992)

retrofan

RetroMasteR
Joined
14 Δεκ 2009
Μηνύματα
1.204
Αντιδράσεις
339
"Δεν είχα φύγει ποτέ από την Ινδοκίνα. Ένιωθα το χέρι της Καμίλ παγωμένο μέσα στο δικό μου. Μόλις είχε χάσει τους γονείς της. Ήταν οι πιο αγαπημένοι μου φίλοι. Το πλοίο τους είχε χαθεί στην θάλασσα, στ' ανοιχτά του ακρωτηρίου του Σεν Ζακ. Δεν είχα παιδί, δεν είχε πια τους γονείς της, η μικρή πριγκίπισσα του Ανάμ έγινε κόρη μου, την υιοθέτησα. Ο πρίγκιπας Εν Νι Γιεν, η γυναίκα του κι εγώ ήμασταν αχώριστοι. Τελικά ίσως είναι αυτό η νεότητα, να νομίζεις πως ο κόσμος αποτελείται από αχώριστα πράγματα, οι άντρες κι οι γυναίκες, τα βουνά κι οι πεδιάδες, οι άνθρωποι κι οι θεοί, η Ινδοκίνα και η Γαλλία..."

 


Έτσι ξεκινάει η ταινία "Ινδοκίνα" του Ρεζί Βαρνιέ (Regis Wargnier), ενός σκηνοθέτη και σεναριογράφου αρκετά γνωστού στη Γαλλία που όμως δεν κατάφερε να κάνει το "μπαμ" εκτός συνόρων. Νομίζω ότι η "Ινδοκίνα" είναι η πιο γνωστή και εμπορική του ταινία και μία από τις δικές μου αγαπημένες. Ο λόγος; Ένας: Κατρίν Ντενέβ ...

Indochine_lcon.jpg
Προβολή συνημμένου 132958

Η Γαλλίδα σταρ ερμηνεύει σ' αυτό το ιστορικό μελόδραμα τον ρόλο της Ελιάν, μιας ώριμης ιδιοκτήτριας φυτείας καουτσούκ, στην Ινδοκίνα των αρχών της δεκαετίας του 30΄. Η χώρα δεν λέγεται ακόμα Βιετνάμ, είναι γαλλική αποικία και πηγή μεγάλου πλούτου τόσο για τους εγκατεστημένους εκεί Γάλλους όσο και για τους ντόπιους μανδαρίνους.

Η Ελιάν, έχοντας την άνεση της θέσης της, του πλούτου της κι ενός βολικού πατέρα που ασχολείται μόνο με τις κωπηταλοδρομίες και τις πρόθυμες ιθαγενείς εργάτριες της φυτείας, ζει τη ζωή της με τους δικούς της όρους. Επιλέγει τους εραστές της, ασχολείται με τις επιχειρήσεις της, συνδιαλέγεται με τους αξιωματούχους της αποικιακής κυβέρνησης κι έχει μόνο μία αδυναμία, την υιοθετημένη κόρη της Καμίλ (Λιν Νταν Φαμ - Linh Dan Pham), ορφανή απόγονο μίας ντόπιας πριγκιπικής οικογένειας.

Τις ισορροπίες έρχεται να ταράξει ο Ζαν Μπατίστ (πανέμορφος Βενσάν Περέζ - Vincent Perez), αξιωματικός του ναυτικού που μόλις έχει φτάσει από τη Γαλλία. Ο Ζαν Μπατίστ δεν "ταιριάζει" στην χώρα. Το κλίμα τον αρρωσταίνει, οι στρατιωτικοί κανόνες που έχει μάθει δεν έχουν καμία αξία στην σκληρή πραγματικότητα της Ινδοκίνας (όπου πολύ συχνά το επίσημο κράτος ευνοεί παράνομες αλλά κερδοφόρες δραστηριότητες όπως το εμπόριο οπίου), φοβάται ότι θα τον "καταπιεί η αιώνια Ασία". Η Ελιάν γοητεύεται από την εύθραστη παρουσία του και την επίμονη πολιορκία του, αυτός αρπάζεται πάνω της για να βρει σανίδα σωτηρίας, γίνονται εραστές.

Ο αστάθμητος παράγοντας είναι η νεαρή Καμίλ, η οποία συναντά τυχαία τον Ζαν Μπατίστ και τον ερωτεύεται. Η Ελιάν καταλαβαίνει το αίσθημα της κόρης της και, τρομαγμένη, σπεύδει να απομακρύνει τον νεαρό αξιωματικό από την Σαϊγκόν και να τον μεταθέσει σε μια απομακρυσμένη φρουρά της ενδοχώρας. Δεν έχει υπολογίσει σωστά το μέγεθος του έρωτα της Καμίλ η οποία το σκάει για να τον συναντήσει.

Η Καμίλ κι ο Ζαν Μπατίστ ανταμώνουν στα ενδότερα της Ινδοκίνας. Εκείνος είναι ακόμα πιο αποπροσανατολισμένος στο απομονωμένο φυλάκιό του όπου η κύρια αποστολή του είναι να ελέγχει τη διεξαγωγή του δουλεμπορίου, εκείνη έχει γνωρίσει στο ταξίδι της την πραγματική Ινδοκίνα. Η κοπέλα σκοτώνει τον δουλέμπορο που δολοφόνησε την οικογένεια με την οποία ταξίδευε κι ο Ζαν Μπατίστ την υπερασπίζεται. Φεύγουν μαζί, καταζητούμενοι πια κι οι δύο.

Το παράνομο ζευγάρι βρίσκει καταφύγιο σ' έναν περιπλανώμενο θίασο παντομίμας που τα μέλη του είναι στην πραγματικότητα οργανωμένοι στον αντιαποικιακό αγώνα. Μετά από μήνες περιπλάνησης κι ενώ η Καμίλ έχει γεννήσει ένα μικρό αγοράκι, ο Ζαν Μπατίστ εντοπίζεται μαζί με τον γιο του και συλλαμβάνεται. Η Καμίλ καταφέρνει να διαφύγει.

Το μωρό παραδίδεται στην Ελιάν με την οποία ο Ζαν Μπατίστ έχει μία τελευταία συνάντηση, την παραμονή της προγραμματισμένης αναχώρησής του για τη Γαλλία, όπου θα περάσει στρατοδικείο.

Η συνέχεια της ταινίας δείχνει την Ελιάν ν' αποχωρίζεται ένα - ένα όλα τα πρόσωπα και τα πράγματα που είχε μάθει ν' αγαπάει. Τον Ζαν Μπατίστ, την Καμίλ, τελικά την ίδια την Ινδοκίνα. Και το τέλος δίνεται το 1954, στη Γενεύη, λίγες μέρες πριν την κήρυξη της ανεξαρτησίας του Βιετνάμ. Η Ελιάν έχει πάει εκεί με τον νεαρό Ετιέν, τον γιο της Καμίλ και του Ζαν Μπατίστ και του διηγείται την ιστορία των γονιών του, την ιστορία της ίδιας της Ινδοκίνας.

Όλα τα χαρακτηριστικά του μελοδράματος αξιοποιούνται τέλεια σ' αυτό το έργο: έρωτας, θάνατος, περιπέτεια, ταραγμένη ιστορική περίοδος. Κι όλοι οι ηθοποιοί μοιάζουν να στηρίζουν την Ντενέβ που κυριαρχεί ως ρόλος κι ως παρουσία. Στα 49 της χρόνια δίνει μια πανέμορφη Ελιάν, ώριμη, ερωτική, τραγική.

Ο Περέζ, δύο χρόνια μετά την επιτυχία του στον "Συρανό ντε Μπερζεράκ" δίπλα στον Ντεπαρντιέ, ερμηνεύει με ευαισθησία τον Ζαν Μπατίστ και καταφέρνει να πείσει ως άντρας "θήραμα" (τόσο η Ελιάν όσο και η Καμίλ έχουν σαφώς πιο ενεργητικό ρόλο στην ερωτική διεκδίκηση), χωρίς να χάσει τη γοητεία του.

Η Γαλλοβιετναμέζα Λιν Νταν Φαμ είναι απλώς επαρκής ως Καμίλ, χωρίς προσωπικά να μ' έχει ενθουσιάσει. Ήταν κι εντελώς πιτσιρίκα τότε, μόλις 18 χρονών. Πάντως, μετά απ' αυτή την ταινία, ουσιαστικά χάθηκε από τον κινηματογράφο.

Πολύ καλός σ' έναν μικρό ρόλο ο Ζαν Γιαν (Jean Yanne), πολύ γνωστός ηθοποιός στη Γαλλία, που ερμηνεύει τον Γκυ, κυνικό διευθυντή της αστυνομίας στην Σαϊγκόν και αιώνια ερωτευμένο με την Ελιάν.

Τα τοπία μαγευτικά, η φωτογραφία εξαιρετική, τα κοστούμια πλούσια, η μουσική υποβλητική. Σίγουρα η "Ινδοκίνα" είναι ένα must see για τους λάτρεις του είδους και μάλλον αντενδείκνυται για όσους δεν αντέχουν το πολύ δράμα ή τα πολλά καπέλα :D

Το τρέιλερ της ταινίας

http://www.youtube.com/watch?v=8xJQPuY3G7k

Και μερικές εικόνες με μουσική υπόκρουση το διάσημο τανγκό

[edit] Αυτό το βίντεο διαθέτει περιεχόμενο από το χρήστη Studiokanal, ο οποίος το έχει αποκλείσει για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων [edit]
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Νομιζω πως ειναι λιγο και λίγο ανιστόρητο και ελαφρά ρατσιστικό (᾽᾽οι γραφικοι ντοπιοι-οι καλοι αποικοι᾽᾽᾽) αλλα με ειχε συγκλονισει οταν το ειδα μικρουλα! Πολυ ρομαντικος και ο καταραμενος ερωτας Καμιλ-Ζαν Μπατιστ ειχα κλαψει πολυ θυμαμαι.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Τώρα ομολογώ ότι η ιστορία της Άπω Ανατολής δεν είναι το φόρτε μου αλλά δεν είχα εντοπίσει τρελές ανακρίβειες στην ταινία :xm: . Όλα εκεί φαίνονταν να είναι. Μέχρι και η κυβέρνηση του Λεόν Μπλουμ το 36΄ που άνοιξε τις φυλακές για τους πολιτικούς κρατούμενους.

Πού τη βρήκες ανιστόρητη την ταινία Δομινίκη; Ειλικρινά μ' ενδιαφέρει.

Όσο για ρατσιστική, εδώ θα διαφωνήσω. Ο κύριος ρόλος είναι αυτός μιας Γαλλίδας οπότε σαφέστατα οι ιθαγενείς δεν είναι πρωταγωνιστές αλλά οι άποικοι δεν εμφανίζονται καθόλου συμπαθητικοί. Διεφθαρμένοι, εκμεταλλευτές του τόπου, μέσα στο όπιο και την παρακμή. Και η ανεξαρτησία του Βιετνάμ παρουσιάζεται ως ιστορικά δίκαιη και χρονικά επιβεβλημένη. Άσε που όλο το ταξίδι της Καμίλ όταν αφήνει πίσω της την προστατευτική αγκαλιά της Ελιάν είναι ένα ταξίδι "αυτογνωσίας" και προσέγγισης του λαού της, από τον οποίο την είχε χωρίσει η γαλλική ανατροφή της.
 
Οταν την ειχα δει ειχα κολλησει και ειχα διαβασει οτι κυκλοφορουσε και για αυτο το λεω διοτι πολλοι τοτε ειχαν γραψει πως ειχε ανακριβειες. Τωρα δεν το πολυθυμαμαι ομολογω αναπαραγω απλα τις κριτικες. Αυτο για τους καλους αποικιοκρατες το εγραψα διοτι η προσεγγιση μου στον χαρακτηρα που υποδυεται η αγαπημενη Κατριν Ντενεβ ηταν εντελως διαφορετικη!

Ενδιαφερουσα η αναλυση σου και οντως εχεις καποιο δικιο για το ταξιδι αυτογνωσιας αλλα η συνεχεια μου ειχε φανει σαν μια παραβολη υπερ του ᾽᾽καλου αποικου᾽᾽. Κάπως με ενοχλουσε που η Καμιλ και ο Ζαν Μπατιστ σταθηκαν τοσο ατυχοι και δεν μπορεσαν να μεγαλωσουν το παιδι τους, η ιστορια της Καμιλ επαναλαμβανεται μεσω του παιδιου της σαν να συμβολιζει πως ειναι αδυνατη η ανεξαρτησια απο την καλη μητερα. Τωρα βεβαια ισως θα πρεπει να ξαναδω την ταινια απλως!
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ντρεπομαι που το λέω (που γραφω βασικά) αλλα δεν μου αρέσει καθόλου η Ντενεβ (γενικώς) και η εν λόγω ταινία (ειδικώς) βέβαια ίσως φταει ότι πρωτη φορά προσπάθησα να την δω με παρέα συμφητητών και δευτερη φορά ότων περνούσα τη φάση Universal Monsters (αν την δεις μετά το ο Φρανκενστάιν συναντά το λυκάνθρωπο έχεις ένα πρόβήμα στο να μπεις στο πνεύμα) μου άρεσαν πολύ τα τοπία αλλα τίποτα παραπάνω...
 
Έχω δηλώσει ότι δεν είμαι σινεφίλ - μάλλον απέχω παρασάγγας... Ωστόσο (δε θυμάμαι πώς με έπεισαν και με κάθησαν να δω την ταινία) μου είχε αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις!...

Θυμάμαι ότι είχα περάσει απ' όλη τη γκάμα των συναισθημάτων - από τις ταινίες που με "καθήλωσαν". Είχα χάσει την αίσθηση του περιβάλλοντος και του χρόνου. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τι δούλεμα είχα φάει, όταν τελικά τελείωσε η ταινία ("πού να ήθελες να τη δεις κιόλας!" και άλλα τέτοια γλαφυρά! :p ).

Θα συμφωνήσω ότι η Ντενέβ είναι εξαιρετική (άλλωστε, δυο-τρεις ταινίες που έχω δει, μ' έχουν αφήσει με τις καλύτερες εντυπώσεις! :) ).

Ωραίο review! :thumbup:
 
Thor είπε:
Ντρεπομαι που το λέω (που γραφω βασικά) αλλα δεν μου αρέσει καθόλου η Ντενεβ (γενικώς) και η εν λόγω ταινία (ειδικώς) βέβαια ίσως φταει ότι πρωτη φορά προσπάθησα να την δω με παρέα συμφητητών και δευτερη φορά ότων περνούσα τη φάση Universal Monsters (αν την δεις μετά το ο Φρανκενστάιν συναντά το λυκάνθρωπο έχεις ένα πρόβήμα στο να μπεις στο πνεύμα) μου άρεσαν πολύ τα τοπία αλλα τίποτα παραπάνω...
Τώρα κοίτα, δράμα εποχής μετά Φρανκενστάιν vs Λυκάνθρωπο είναι σαν να τρως κοκορέτσι στο καπάκι από τούρτα κάστανο :p

Απόλυτα κατανοητό να μην σ' αρέσει η "Ινδοκίνα", ιδίως αν είσαι αγοράκι :cool: (που αν κρίνω από το άβαταρ, μάλλον είσαι :) ). Αλλά να μην σ' αρέσει καθόλου η Ντενέβ; :xm: Ούτε καν στην "Ωραία της Ημέρας";

@Domenica, δεδομένων των ιστορικών συνθηκών, του αταίριαστου του ζευγαριού (δεν είναι τυχαίο ότι η Καμίλ, παρά τη γαλλική ανατροφή της και την πλήρη "ενσωμάτωσή" της στην κοινωνία των αποίκων, δεν σκέφτεται καθόλου προτού ερωτευτεί να παντρευτεί κάποιον δυτικό. Ούτε η Ελιάν. Ο αρραβωνιαστικός της είναι το αντίστοιχό της, γαλλοσπουδαγμένος Βιετναμέζος από πλούσια οικογένεια) και του κυνηγητού τους από αστυνομία και στρατονομία, μάλλον υπερβολικά "ροζουλί" τέλος θα ήταν να κατάφερναν να μείνουν μαζί για να μεγαλώσουν τον μικρό Ετιέν.
 
retrofan είπε:
Τώρα κοίτα, δράμα εποχής μετά Φρανκενστάιν vs Λυκάνθρωπο είναι σαν να τρως κοκορέτσι στο καπάκι από τούρτα κάστανο :p Απόλυτα κατανοητό να μην σ' αρέσει η "Ινδοκίνα", ιδίως αν είσαι αγοράκι :cool: (που αν κρίνω από το άβαταρ, μάλλον είσαι :) ). Αλλά να μην σ' αρέσει καθόλου η Ντενέβ; :xm: Ούτε καν στην "Ωραία της Ημέρας";

Ναι αγοράκι (ήμουν τη δεκαετία του 80 γιατι τωρα Χ τίνει στο 35. όπου Χ η ηλικία του γραφοντος). Δεν μου άρεσε ούτε η ωραία της ημέρας αν και γενικά ο Μπουνιουέλ μου αρέσει

Για να πώ βέβαια την αλληθεια δε νομίζω να έχω δει άλλη ταινία της πέρα από τις δυο αυτές συν μια με τον Αλέν Ντελόν, του Μελβιλ (όχι του Χέρμαν) το ο αστυνόμος νομίζω
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
πολυ ωραια ταινια!!!

την ειχα δει οταν κυκλοφορησε σε θερινο σινεμα
 
Πίσω
Μπλουζα