Μιά από τις απολαυστικότατες ταινίες της δεκαετίας του "60. Ταινία που πιστεύω αγγίζει την τελειότητα. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς? Πλοκή, σκηνοθεσία, ηθοποιία από ιερά τέρατα. ατάκες φωτιά, φωτογραφία ταινίας που πέρναγε τόσο γλυκά στον θεατή με την υπέροχη έγχρωμη κόπια, μαγευτικά τοπία της πανέμορφης Ρόδου και τόσα άλλα. Το σούπερ δίδυμο Λάμπρου και Νιόνιου σαρώνει. Ίσως και από κεκτημένη ταχύτητα από την "Βίλα των Οργίων" τρία χρόνια πρίν, ο ένας κυριολεκτικά συμπληρώνει τον άλλον σε ατάκες φωτιά που δεν θα ξαναυπάρξουν.
Θα σταθώ στις πολύ όμορφες, γοητευτικές και πολύ δροσερές παρουσίες των Μπονέλου και Βαλσάμη που πραγματικά φωταγώγησαν την ταινία με τα δροσερά νιάτα τους και κυρίως την αυθεντική ομορφιά τους. Εξ ου και τα χλιμιντρίσματα του Λάμπρου κρίνονται ως δικαιολογημένα. Είναι λίγο οξύμωρο αλλά το μάλλον άκομψο πέσιμο του Λάμπρου στην Μπονέλου μπορεί να ξενίζει λίγο, αλλά πριν τρία χρόνια το αταίριαστο ηλικιακά ζευγάρι ήταν πραγματικότητα στην "Βίλα". Και στις δύο ταινίες ο Δημόπουλος κέντησε σκηνοθετικά.
Εκπληκτικός και ο τόσο πρόωρα χαμένος χαρισματικός κωμικός μας Χρόνης Εξαρχάκος όπως και η πανέξυπνη και εξίσου λαμπερή Μπέτυ Αρβανίτη. Θα ξαναβρεθούν 14 χρόνια μετά στην "Γκαρσονιέρα για δέκα"