@tonytony Σήμερα είδα το θέμα μετά από τόσα χρόνια αλλά ομολογώ ότι είναι πολύ δύσκολο να απαντήσω. Όπως λες κι εσύ, η Φίνος μας έχει χαρίσει τις περισσότερες από τις πιο ποιοτικές ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου οπότε πρέπει να προσπαθήσω πολύ για να περιοριστώ μόνο σε τρεις αγαπημένες.
1) Δεσποινίς Διευθυντής (αναμενόμενο
). Κούκλα η Τζένη, υπέροχος ο Αλέκος, πολύ καλές ερμηνείες ακόμη κι από τους δεύτερους και τρίτους ρόλους, καταιγισμός από ατάκες, καλοφτιαγμένο και πρωτότυπο σενάριο, καθαρά πλάνα ακόμη και στη νυχτερινή λήψη, μέχρι και το split της οθόνης για την τηλεφωνική συνομιλία Αλέκου -Λίλας είναι σχεδόν αψεγάδιαστο για τα δεδομένα της εποχής.
2) Η θεία από το Σικάγο. Το δίδυμο Μακρή - Βασιλειάδου ήταν εγγυημένη συνταγή για την επιτυχία οποιασδήποτε παραγωγής. Η χημεία μεταξύ τους ήταν πάντα μοναδική όμως αυτή η ταινία είχε ταυτόχρονα κι ένα πολύ πρωτότυπο σενάριο και την δροσιά των νεαρών κοριτσιών (και ανδρών) να το απογειώσει.
3) Κοινωνία ώρα μηδέν. Είχα να διαλέξω ανάμεσα σε άλλες δέκα είτε με Κούρκουλο είτε με Λάσκαρη είτε με Φώσκολο αλλά στάθηκα σε αυτή γιατί αφενός οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, αφετέρου γιατί το σενάριο ήταν πολύ απαιτητικό ως προς τα σκηνικά και το μακιγιάζ. Ειδικά για το τελευταίο, υποκλίνομαι μπροστά στην άψογη δουλειά του Ν. Ξεπαπαδάκου που με τα ελάχιστα μέσα που είχε τότε κατάφερε να αποδώσει τόσο καλά την εικόνα των θυμάτων του δυστυχήματος.
Χειρότερες:
1) Εραστές του ονείρου. Ποτέ δεν μπορούσα να ταιριάξω στο μυαλό μου τον Παπαμιχαήλ με την Λάσκαρη. Απ' ότι φαίνεται και στην πραγματικότητα το ίδιο συνέβη....
2) Γκόλφω. Δεν αντέχω τα βουκολικά δράματα με τίποτα. Αν μάλιστα έχουν και την υπογραφή του Λάσκου έχω τον πιο σοβαρό λόγο για να μην ασχοληθώ καθόλου με την ταινία.
3) Ένα αστείο κορίτσι. Για να είμαι ειλικρινής θα έβαζα και κάμποσες ακόμη ταινίες της Αλίκης από την περίοδο 67 -77 αλλά τη συγκεκριμένη πραγματικά δεν μπορώ να την αντέξω ούτε ένα δεκάλεπτο (sorry Tony).
