Όταν λέμε ρετρό... Η κούκλα της μαμάς μου από το 1930. Η Λεϊλά (πόσο δεν της πάει το όνομα, όμως η γιαγιά μου η Σμυρνιά την είχε βαφτίσει έτσι). Η μαμά βέβαια δεν έπαιξε ποτέ μ'αυτήν, γιατί δεν της άρεσαν οι κούκλες, ενώ η γιαγιά μου τις λάτρευε.
Αυτή είναι εντελώς χειροποίητη. Και οι νερβύρ στο κομπιναιζόν της και οι πλεχτές κάλτσες (με λεπτές-λεπτές βελόνες) και τα δερμάτινα παπούτσια της. Παίζει και τα μαλλιά να είναι αληθινά.
Φόρεμα δεν σώζεται, ωστόσο εγώ της φορούσα τα ρούχα της κόρης μου όταν ήταν 2 ετών και της χωρούσαν μια χαρά.


Αυτή είναι εντελώς χειροποίητη. Και οι νερβύρ στο κομπιναιζόν της και οι πλεχτές κάλτσες (με λεπτές-λεπτές βελόνες) και τα δερμάτινα παπούτσια της. Παίζει και τα μαλλιά να είναι αληθινά.
Φόρεμα δεν σώζεται, ωστόσο εγώ της φορούσα τα ρούχα της κόρης μου όταν ήταν 2 ετών και της χωρούσαν μια χαρά.

